رمان زعم و یقین |اثر سایه مولوی کاربر انجمن چری بوک

[سایه مولوی]

با نشستن دوقلوها در کنارش به خودش آمد. نگاهی به هر دو انداخت و لبخند محوی زد و کمی جمع و جورتر نشست.
- ببینم تو چرا اینقدر معذبی؟
سرش را تکان داد و گفت:
- نه؛ معذب نیستم‌، راحتم.
این‌بار قُل دیگر گفت:
- مشخصه معذبی دیگه؛ ببین، هی داری با انگشت‌هات ور میری و پوست لبت رو می‌جویی.
از تیزبینیِ دخترها متعجب شد. انگار دخترها در کنار شیطنت‌شان استعدادهای دیگری هم داشتند.
- اصلاً بیا بریم توی اتاق ما یکم با هم حرف بزنیم.
از گوشه‌ی چشم نگاهی به سامان که روی مبل کناریشان نشسته و مشغول صحبت با آقای طاهری بود انداخت و ادامه داد:
- کنار سامان با این حواس جمعش نمیشه راحت حرف زد.
متعجب چشم گشاد کرد. رفتن به اتاق دوقلوها مساوی میشد با سؤال‌پیچ شدنش از طرف آن‌ها و این چیزی بود که در تمام طول مهمانی سعی داشت از آن فرار کند‌. خواست مخالفتی بکند که دخترها بازوهایش را گرفتند و او را به سمت اتاقشان کشاندند. از دیدن اتاق دوقلوها متعجب و شگفت‌زده شده‌ بود. روتختی و دیوار‌های یاسی، پرده‌های آبیِ روشن و چراغ‌های بنفشی که در سقف کار گذاشته شده ‌بود، بسیار آرامبخش و زیبا به‌ نظر می‌رسید و زیاد با روحیه‌ی شر و شیطانی که از سونیا و کیانا دیده ‌بود، جور در نمی‌آمد. یکی از دخترها دست دور بازویش حلقه کرد و با لبخندی که لب‌های پر و گوشتی‌اش را زینت داده‌ بود پرسید:
- سلیقه‌مون چطوره؟ خوشت میاد؟
با لبخند سر تکان داد. حس آرامش عجیبی از چیدمان زیبای اتاقشان گرفته‌ بود.
- خیلی قشنگه، سلیقه‌ی کدومتونه؟
دختر خنده‌ی زیبایی کرد و با اشاره‌ای به قُلش که روی تخت نشسته ‌بود گفت:
- من و سونیا با هم.
ابرو بالا انداخت و به سمت سونیا رفت و روی تخت نشست.
- من که مدام قاطی می‌کنم کدومتون کیاناس و کدوم سونیا.
کیانا که همچنان پیش رویشان ایستاده‌ بود خنده‌ی بلندی سر داد.
- ما رو بابا هم با هم اشتباه می‌گیره تو که جای خود داری، واسه همین هم من همیشه یه دستبند مرواریدی به دست چپم می‌اندازم تا قابل تشخیص باشم.
نگاهی به دست کیانا انداخت و با دیدن دستبند مرواریدی‌اش لبخند زد. برعکس دوقلوها او زیاد ریزبین نبود و تا به حال متوجه دستبند او نشده ‌بود.
- ببینم شما از بچگی همین‌قدر شبیه به هم بودین؟

 

[سایه مولوی]

سونیا که در کنارش نشسته‌ بود جواب داد:
- بچگیمون هم شبیه به هم بودیم، ولی از اون‌جایی که این کیانا خانوم همیشه عین این نی‌نی کوچولوها انگشتش رو می‌کرد توی دهنش همه با یه نگاه به انگشت خیس خورده‌اش تشخیصش می‌دادن.
کیانا با اخم غرید:
- نخیر هم این تو بودی که همیشه انگشتت توی دهنت بود.
این‌بار سونیا هم اخم درهم کشید.
- چرا دروغ میگی؟ من کی انگشتم رو می‌کردم تو دهنم؟ اصلاً از تو عکس‌هامون هم معلومه؛ برو اون آلبوم رو بیار تا بهت نشون بدم کی انگشتش همیشه تو دهنش بود.
کیانا سر تکان داد و درحالی‌که به سمت در اتاق می‌رفت گفت:
- باشه؛ ولی باز هم میگم این تو بودی که همیشه انگشتت رو می‌کردی توی دهنت.
دست روی لب‌هایش گذاشت. نمی‌دانست از این بحثی که بین دوقلوها راه افتاده ‌بود، بخندد یا از کل‌کل‌های پایان ناپذیرشان گریه کند. کیانا که آلبوم به دست وارد اتاق شد، سونیا روی تخت برایش جا باز کرد تا بنشیند. کیانا بین او و سونیا نشست و آلبومی که از سر و رویش کهنگی می‌بارید را باز کرد. صفحه‌ی اول و دوم تماماً عکس‌های دونفره‌ی عاطفه و همسرش بود. کیانا تندتند آلبوم را ورق میزد تا به عکس‌های مورد نظرشان برسد. در میان ورق‌ زدن‌هایش چشمش به عکسی خورد و دختری که در عکس بود در نظرش شبیه به مادرش آمد. پیش از آن‌که کیانا دوباره آلبوم را ورق بزند، دست روی صفحه‌ی آلبوم گذاشت و گفت:
- صبر کن؛ صبر کن.
کیانا دست از ورق زدن آلبوم برداشت و متعجب نگاهش کرد. بی‌توجه به نگاه متعجب‌شان، آلبوم را به سمت خودش کشید و با دقت عکس را نگاه کرد. دو دختر نوجوان که کنار هم ایستاده و لبخند زده ‌‌بودند. می‌توانست تشخیص بدهد که یکی از دخترها عاطفه است؛ اما دیگری عجیب شبیه به مادرش بود و او را گیج کرده ‌بود. مادرش در نوجوانی چرا باید کنار عاطفه‌ی احتشام عکس می‌انداخت؟! اصلاً ربط مادرش و عاطفه به یک‌دیگر چه بود که اینطور صمیمانه کنار هم ایستاده ‌بودند؟! درحالی‌که دستش را روی عکس قدیمی می‌کشید آرام و متعجب زمزمه کرد:
- این مادر منه؟
سونیا با تکان سرش گفت:
- آره؛ مگه نمی‌دونستی مادر تو و مادر ما از تو دبیرستان با هم دوست بودن؟
اخم محوی به صورتش نشست. عاطفه و مادرش دوست بودند؟! پس چرا احتشام از این ماجرا به او چیزی نگفته ‌بود؟! چرا خود عاطفه از این ماجرا چیزی بروز نداده ‌بود؟! با گیجی پرسید:
- دوست بودن؟
سونیا «اوهومی» گفت.
- آره؛ تو دبیرستان با هم دوست شده ‌بودن و وقتی رفتن دانشگاه هم‌دیگه رو گم کردن؛ تازه اون روز که واسه دایی رفتن خواستگاری مامان دوباره دیدش و فهمید اونی که دل داداشش رو برده دوست دوران بچگیِ خودشه.
با گیجی دست به صورتش کشید.
- پس چرا آقای احتشام و عاطفه خانوم این رو به من نگفتن؟
این‌بار کیانا جواب داد:
- شاید دایی یادش رفته بگه، مامان هم حتماً فکر کرده دایی بهت گفته.
نفسش را عمیق بیرون داد. دیگر از شنیدن این‌همه حقایق عجیب و غریب خسته شده ‌بود. او که دنیا را به حال خودش گذاشته ‌بود؛ چه میشد اگر دنیا هم او را به حال خودش می‌گذاشت؟!

 

[سایه مولوی]

نگاه بی‌حواسش را از شیشه‌ی ماشین به شهری که در نیمه شب با چراغ‌های مختلف نورافشانی شده‌بود دوخته‌ بود. در ذهنش پر از فکر بود و حرف‌های عاطفه از سرش بیرون نمی‌رفت. سخت بود که باور کند عاطفه او را به‌خاطر دردسری که برای احتشام درست کرده‌ بود بخشیده است‌؛ اما عاطفه او را با حرف‌هایش به این باور رسانده بود. گفته ‌بود «هر انسانی ممکن است اشتباه کند و مهم این است که اشتباهش را تکرار نکند.» گفته ‌بود «خدا با تمام عظمتش بزرگترین خطاهای انسان را می‌بخشد و ما که باشیم که نبخشیم؟» حرف‌هایش او را به فکر بخشیدن مادرش انداخته ‌بود، با این‌که هنوز هم دلش می‌خواست دلایل مادرش برای پنهان‌کاری‌هایش را بداند؛ اما تصمیم گرفته‌ بود که او را ببخشد. به سمت سامان که در سکوت رانندگی می‌کرد چرخید و پرسید:
- شما می‌دونستین که عاطفه خانوم با مادر من دوست بوده؟
سر تکان دادن سامان را که دید با ناراحتی پرسید:
- پس چرا به من نگفتین؟
سامان با بی‌تفاوتی شانه بالا انداخت.
- واسه‌ی این‌که مهم نبود.
با اخم نگاهش کرد و غری زیر لب زد؛
- مهم نبود؟ لاقل می‌تونستم از عاطفه خانوم... .
سامان میان حرفش پرید:
- عمه عاطفه.
نفسش را با حرص بیرون داد و دوباره تکرار کرد:
- اگه بهم می‌گفتین می‌تونستم از عمه عاطفه بپرسم که چرا مادرم این کارها رو کرده.
سامان نیم ‌نگاه کوتاهی سمتش انداخت و با آرامش جواب داد:
- اگر می‌گفتم و اگر از عمه عاطفه هم می‌پرسیدی فایده‌ای نداشت، چون عمه هم چیزی از این موضوع نمی‌دونه.
با تکان سرش پرسید:
- شما از کجا می‌دونین که چیزی نمی‌دونه؟
ماشین پشت چراغ قرمز ایستاد و سامان کمی به سمتش مایل شد و گفت:
- عمه عاطفه اگه چیزی می‌دونست همون روزها که بابا دربه‌در دنبال یه دلیل برای رفتن مادرت می‌گشت بهش همه چیز رو می‌گفت.
نفسش را با ناامیدی بیرون داد. این معمای زندگی‌اش طلسم شده ‌بود انگار که فاش نمی‌شد.
- راستی، نگفتی واسه حق السکوتت و لو ندادن من چی می‌خواستی؟
لبخند محوی زد. این‌بار قرار نبود فکرش منحرف شود.
- می‌خوام فردا صبح من رو ببرین بهشت زهرا، سر خاکِ مادرم.
سامان درحالی‌که ماشین را راه می‌انداخت کوتاه نگاهش کرد و پرسید:
- دنبال بهونه‌ای که مادرت رو ببخشی؟
زبانش را روی لب زیرینش کشید و با طمأنینه جواب داد:
- بخشیدن مادرم بهونه نمی‌خواد، شاید یه چیزهایی رو ازم پنهون کرد و درباره‌ی یه سری چیزها بهم دروغ گفت؛ اما هیچ‌وقت بد من رو نخواست. همیشه به فکرم بود و هر کاری که از دستش بر میومد برای خوشحالی و خوشبختی‌ من انجام داد. این بی‌رحمیه که حالا بخوام خوبی‌هاش رو نادیده بگیرم و به‌ خاطر پنهون‌کاری‌هایی که هنوز هم دلیلش رو نمی‌دونم نبخشمش.
سامان آهی کشید.
- میشه من رو هم ببخشی؟ بابت تموم روزهایی که خواسته یا ناخواسته ناراحتت کردم.
لبخند محوش کمی عمق گرفت. اگر سامان بابت ناراحت کردن او عذر می‌خواست او که آن‌ها را این‌قدر توی دردسر انداخته‌ بود چه باید می‌گفت؟!
- به قول عمه عاطفه همه‌ی ما آدم‌ها هم بدی دیدیم و هم بدی کردیم؛ بیشتر از اون چیزی که شما من رو ناراحت کردین من شما رو توی دردسر انداختم، پس اگه بخوایم با هم روراست باشیم این منم که یه عذرخواهی به شما بدهکارم.

 

[سایه مولوی]

مدتی بود که روی تختش نشسته ‌بود و به گوشه‌ای خیره شده‌ بود. سروصدای دوقلوها را از طبقه‌ی پایین می‌شنید. عاطفه و همسر و دخترانش تنها کسانی بودند که برای تبریک گفتنِ آزادی احتشام به عمارت آمده ‌بودند‌. این هم از خواسته‌های سامان بود که دوست نداشت کس دیگری از به زندان افتادنِ پدرش خبردار شود. پوفی کشید و از روی تخت برخاست. دستی به سارافون آبی ‌رنگش کشید. خودش را برای مهمانی آماده کرده‌ بود؛ اما میلی به بیرون رفتن از اتاقش نداشت. خودش را به پنجره رساند و پرده‌ی سفید رنگ و حریر را کنار زد. درختان پر از شکوفه و فضای با طراوت باغ لبخندی هرچند کم‌رنگ را به لبش آورد. سامان به دنبال احتشام رفته ‌بود و فکر به این‌که به زودی قرار بود با احتشام روبه‌رو شود هم خوشحال و هم شرمنده‌اش می‌کرد. خوشحال به ‌خاطر آزادی‌اش و گرفتارهایی که از آن نجات پیدا کرده ‌بود و شرمنده از بابت رفتارهای نامناسبی که با او داشت‌ و کاری که مادرش در حق او کرده ‌بود. نفسش را عمیق و آه ‌مانند بیرون داد. به قبرستان رفته ‌بود، با مادرش حرف زده ‌بود و گفته ‌بود که او را خواهد بخشید؛ اما مطمئن بود که هرگز این پنهان‌کاری و دروغ‌ها را فراموش نخواهد کرد. با دیدن ماشین غول پیکر سامان که وارد باغ شد، لبخند محوی زد. حالا وقت روبه‌رو شدن با احتشام بود. از پنجره فاصله گرفت و دور خودش چرخید. کمی زمان لازم داشت تا با خودش کنار بیاید. نمی‌خواست برود و باز با یک رفتار نسنجیده همه چیز را خراب کند. به خودش که اندکی مسلط شد دستی به سر و رویش کشید و از اتاق بیرون آمد. آرام و با تردید پله‌ها را یک‌به‌یک پایین می‌آمد. از طبقه‌ی پایین صدای صحبت احتشام با مهمان‌ها را می‌شنید و دلش آرام میشد از صدای او که کمی سرحال‌تر از همیشه بود. نفسش را عمیق بیرون داد و کف دستان خیس از عرقش را به هم مالید. از آخرین پله هم پایین آمد و وارد سالن شد. عاطفه و دخترهایش احتشام را دوره کرده ‌بودند و آن‌قدر سروصدای خوشحالی و تبریکاتشان زیاد بود که صدای قدم‌های او را نمی‌شنیدند. از خوشحالیشان لبخندی به لبش آمد. این‌که بقیه حواسشان به او نبود فرصت خوبی بود تا بتواند کمی خودش را جمع‌و‌جور کند. در بین مهمان‌ها نگاهش به سامانی که کمی دورتر ایستاده‌ بود و با لبخند جمعیت پر شروشور را نظاره می‌کرد افتاد. سامان هم انگار سنگینیِ نگاهش را حس کرده‌ بود که سرش را بلند کرد و نگاهش او را نشانه رفت. تردید و تعلل او را که دید با اطمینان چشم بست. از نگاه مطمئن و مصمم او جرأت گرفت که جلو برود. قدمی به سمتشان برداشت و سعی کرد آرام باشد و صدایش نلرزد.
- سلام.
با صدای او همه به سمتش برگشتند؛ اما نگاه او فقط در نگاه متعجب و مشتاق احتشام گره خورده ‌بود.

 

[سایه مولوی]

زبان روی لبش کشید و آرام و با خجالت گفت:
- خوش ‌اومدین... ب... بابا!
نگاه احتشام از حرف او به اشک نشست و مات و مبهوت لب زد:
- د... دخترم!
چشم بست و سعی کرد بغضش را قورت بدهد؛ اما نمی‌شد. عمق دلتنگی‌ و شرمندگی‌اش آن‌قدر زیاد بود که ناخواسته او را به گریه انداخته بود. احتشام برایش آغوش باز کرده‌ بود؛ اما ترس از واکنش تند او مانع از این شده ‌بود که جلو بیاید. نگاهی به چشمان براق از اشک احتشام کرد و لب گزید. نمی‌خواست؛ دیگر نمی‌خواست خودش را از داشتن او محروم کند. دیگر نمی‌توانست با وجود فهمیدن حقایق کنارش بماند و از محبت‌های پدرانه‌اش بهره‌مند نشود. با تعلل قدمی پیش آمد و در آغوش احتشام فرو رفت. آغوشش امن و گرم و محکم بود. پلک بست و سر روی سینه‌ی ستبر پدرش گذاشت‌. اشک‌هایش بند نمی‌آمد و لب می‌گزید تا صدای هق‌هقش بلند نشود. فشرده شدن در آغوش مردی که سال‌ها از داشتنش محروم شده ‌بود،‌ حس خوبی داشت؛ حسی که تا به حال تجربه‌اش نکرده ‌بود.حس آرامش و داشتن یک تکیه‌گاه امن و محکم. ب*و*سه‌ی احتشام که به پیشانی‌اش نشست، چشم باز کرد و نگاه خیس و لرزانش را به چشمان مهربان احتشام دوخت. اشک‌هایش بی‌آنکه پلک بزند روی گونه‌هایش سرازیر شده‌ بود و نمی‌فهمید که مادرش چه‌طور توانسته ‌بود از این مرد دل بکند!
***
از بودن در کنار احتشام حس خوبی داشت و در تمام طول مهمانی دلش نخواسته‌ بود که حتی یک لحظه‌ هم از او فاصله بگیرد. احتشام هم از توجه و محبت چیزی کم نگذاشته و هوایش را داشت؛ آنقدر که صدای دوقلوها از حسادت درآمده‌ بود و در آخر خودشان را آویزان بازوهای احتشام کرده ‌بودند که شب را در عمارت بمانند؛ اما عاطفه هر دو را با دعوا و کشان‌کشان با خودش برده‌ بود.
- حالا که دارم دقت می‌کنم، می‌بینم که خیلی شبیه به مادرتی.
نگاه از طلعتی که در حال جمع کردن ریخت‌و‌پاش‌های سالن بود گرفت و به احتشام نگاه کرد.
- همون چشم‌ها، همون لبخند، همون معصومیت‌.
لبخند محوی زد. چقدر حرف‌های احتشام شبیه به مادرش بود.
- ولی مامانم می‌گفت که چشم‌هام شبیه چشم‌های شماست.
حالا دیگر از رنگ چشم‌ها و رنگ موهایش متنفر نبود. حالا خوشحال بود که شبیه به او بود.
- رنگ چشم‌هات شاید؛ اما این مژه‌های تاب‌دار و این چشم‌های کشیده شبیه به چشم‌های مادرته.
لب گزید و بغضش را قورت داد.
- ولی مامان چهره‌ی شما رو توی صورت من می‌دید.

 

[سایه مولوی]

احتشام آب دهانش را قورت داد و سیبک گلویش از بغض بالا و پایین شد.
- از مادرت برام بگو؛ چی‌کار می‌کرد؟ چطوری زندگی می‌کرد؟
نگاهش میخ نگاه شفاف احتشام شد. شنیدن از مادرش مطمئناً برایش راحت نبود. لب به اعتراض باز کرد:
- بابا... .
احتشام دست بلند کرد و حرفش را قطع کرد.
- بهم بگو، می‌خوام بشنوم؛ می‌خوام بدونم چی باعث شد که از من جدا بشه و بره.
لبخند تلخی زد. اگر با مرور گذشته‌ها قرار بود معمای زندگی‌اش فاش شود که تا الان هزار باره فاش شده ‌بود.
- اگه قرار بود با شخم زدن گذشته‌ها چیزی رو فهمید من تا الان همه چیز رو فهمیده ‌بودم.
نگاه از چشمان احتشام گرفت و سر پایین انداخت. حق داشت که بخواهد از زندگی همسرش بداند. شاید با فهمیدن زندگی سخت مادرش احتشام هم می‌توانست او را ببخشد.
- این‌ها چیزهاییه که از مادرم شنیدم و نمی‌دونم چه‌قدرش دروغه و چه‌قدرش راست.
احتشام با ناراحتی نگاهش کرد.
- من نمی‌دونم چرا مادرت این دروغ‌ها رو به من و تو گفت ولی مادرت دروغگو نبود، تو تموم سال‌های زندگیمون جز همین یه بار ازش دروغ نشنیدم.
آرام سر تکان داد. مادرش دروغگو نبود؛ اما او دیگر نمی‌توانست به هیچ چیزی اعتماد کند.
- بعد از جدا شدنش با پول مهریه‌اش یه خونه توی پایین شهر خرید و با بقیه‌ی پولش زندگیش رو می‌گذروند. زندگی توی اون قسمت از شهر و توی اون محله‌ها واسه‌ی یه زن باردار و تنها خیلی سخت بود؛ از یه طرف حرف‌ها و تیکه و کنایه‌هایی بود که خاله‌زَنَک‌های محله بهش می‌گفتن و از یه طرفی مزاحمت‌هایی بود که معتادها و لات‌های محله براش ایجاد می‌کردن. همین حرف و مزاحمت‌ها و منی که یک‌ساله بودم و هنوز به‌ خاطر نبودن پدرم شناسنامه نداشتم باعث شد تا مجبور بشه ازدواج کنه‌. قادر تنها کسی بود که توی اون شرایط ازش خواستگاری کرده‌ بود و مادرم پیشنهادش رو قبول کرده ‌بود. یه مدت بعد از ازدواجشون اعتیاد قادر شدت پیدا کرد. اونقدر که دیگه سرکار هم نمی‌رفت و اگر هم پولی در میاورد پای قمار و موادش می‌رفت. مادرم برای در آوردن خرج زندگیمون مجبور شد بره و توی خونه‌های مردم کار کنه؛ حتی قادر من رو هم می‌فرستاد تا توی خیابون‌ها گل و آدامس بفروشم و پول موادش رو جور کنم.
نفسش را لرزان و آه ‌مانند بیرون داد.
- تموم اون روزهای سخت رو به امید رسیدنِ روزهای بهتر گذروندیم؛ اما همه چیز بدتر شد. هیجده سالم که شد درس رو ول کردم و پابه‌پای مادرم شروع کردم به کار کردن.

 

[سایه مولوی]

آب دهانش را به سختی قورت داد. توانایی پس زدن بغضش را نداشت. با بغض ادامه داد:
- بعد از به دنیا اومدن پرهام مادرم مریض شد. مدام سرفه می‌کرد و تنگیِ نفس داشت. دکتر که رفتیم و عکس و آزمایش داد معلوم شد سرطان ریه داره.
با پشت دست به صورت خیس از اشکش کشید. احتشام دست روی دستان لرزانش گذاشت.
- اگه حالت بده دیگه نمی‌خواد بگی.
سر بالا انداخت. حالا که تا اینجا را گفته بود باید تا انتها می‌رفت. نفس لرزانی کشید و بریده‌‌بریده ادامه داد:
- داروهاش گ... گرون بود؛ هرچی می‌جنبیدم... باز پول کم می‌آوردم. به هر دری زده‌ بودم... تا پول جور کنم، اما نشد. تا این‌که... دوستم بهم پیشنهاد داد... تا با کلک از مردها و پسرهای پولدار دزدی کنیم. م... من پر از کینه و نفرت بودم... مردهای پولدار زیادی من و مادرم رو تحقیر کرده ‌بودن. از اون‌طرف هم... مادرم مریض بود و پول نداشتم. پیشنهادش رو... قبول کردم. اول‌هاش سختم بود؛ اما... بعد از یه مدت عادت کردم.
هق‌هق کرد و دست روی دهانش فشرد. احتشام طلعت را صدا زد تا برایش آب بیاورد. جرعه‌ای از آب را که نوشید کمی آرام‌تر شد.
- خیلی تلاش کردم، زور زدم که مامان درمان بشه؛ اما نشد. پرهام فقط دو سالش بود که مامان مُرد و از اون به بعد من و پرهام تنها شدیم.
احتشام دست دور شانه‌هایش انداخت و در آغوشش گرفت. در آغوشش بغض کرد، اشک ریخت و هق زد. احتشام هم پابه‌پایش گریه کرده‌ بود. برای همسری که آن‌همه درد کشیده ‌بود؛ برای دختری که آن‌همه عذاب کشیده ‌بود. سر روی شانه‌ی احتشام گذاشت و زار زد. احتشام موهایش را نوازش کرد.
- جانم... جانم دخترم؛ گریه نکن عزیزم.
لب گزید و چشم بست. چرا مادرش این کار را با خودش و زندگی‌اش کرده‌ بود؟! به چه قیمتی زندگی با این مرد را از دست داده ‌بود؟! کاش فقط می‌توانست جواب این‌همه چرای ذهنش را پیدا کند. کمی که آرام‌تر شد عقب کشید و از آغوش گرم احتشام دل کند.
- بهتری عزیزم؟
با آرامش پلک روی هم گذاشت‌. آغوش احتشام معجزه‌گر بود انگار که پس از مرور آن خاطرات تلخ و آن‌همه گریه آرام بود.
- خوبم.
احتشام دست پیش آورد و اشک‌هایش را پاک کرد.
- برای مادرت که کاری از دستم بر نمیاد، ولی قول میدم تا زمانی‌که زنده‌ام و نفس می‌کشم نذارم آب تو دلت تکون بخوره.
لبخند پرمهری به روی احتشام پاشید. این مرد یک نعمت بود. یک نعمت که خدا پس از آن‌همه سختی و عذاب سر راهش او را قرار داده ‌بود‌. سامان حق داشت؛ حق داشت که این مرد را دیوانه‌وار دوست داشته ‌باشد. این مرد انگار به دنیا آمده بود برای دوست داشته ‌شدن.

 

[سایه مولوی]

یک هفته‌ای از آزاد شدن احتشام می‌گذشت. زندگی‌اش آنقدر زیبا و پر از مهر و محبت شده‌ بود که اگر پرهام را هم در کنار خودش داشت شک نمی‌برد که رویایی بیش نیست. در این یک هفته بهترین روزهای زندگی‌اش را تجربه کرده ‌بود؛ آنقدری که حتی با نبودن پرهام هم کنار آمده‌ بود و مثل قبل بی‌قراری نمی‌کرد. داخل آینه نگاهی به خودش انداخت و شال سفیدی که با سارافون یاسی و شلوار سفیدش هم‌خوانی داشت را به سر کشید. از اتاق که بیرون آمد صدای احتشام را شنید.
- پری‌ جان نمیای؟ الان سال تحویل میشه‌ ها.
درحالی‌که پله‌ها را تندتند پایین می‌آمد صدا بلند کرد:
- دارم میام بابا‌.
وارد سالن شد و روی مبلی که روبه‌روی احتشام، سامان و ملکتاجِ بود نشست. لبخندی به روی سه انسان مهم و عزیز زندگی‌اش زد. نگاهش را به سفره‌ی هفت‌سینی که روی میز چوبی به زیبایی چیده شده ‌بود دوخت و سعی کرد به خالی بودن جای پرهام فکر نکند. با پخش شدن دعای تحویل سال از تلویزیون، چشمانش را بست و دعا را زیر لب زمزمه کرد. در سرش سالی که پشت سر گذاشته‌ بود مرور میشد و حالا که در این عمارت و در آرامش بود، باورش نمی‌شد که این‌همه دردسر را پشت سر گذاشته ‌بود. باورش نمی‌شد که حالا در کنار پدرش بود و با مرد بی‌نظیری مثل سامان آشنا شده‌ بود. چشم باز کرد و به احتشام، سامان و ملکتاجی که روی ویلچرش نشسته ‌بود نگاه کرد. شمارش معکوس سال جدید شروع شده‌ بود و نمی‌دانست که در سال آینده چه اتفاقاتی خواهد افتاد و چه چیزی انتظارش را می‌کشد؛ اما مطمئن بود که دیگر مثل قبل تنها نخواهد ماند. دستانش را میان هم گره کرد و در دلش دعا کرد که انسان‌های مهم زندگی‌اش همیشه سالم و خوشحال باشند. پس از تحویل سال احتشام از جایش برخاست و ابتدا ملکتاج و سپس او و سامان را بوسید، عیدشان را تبریک گفت و چند اسکناس نو به آن‌ها عیدی داد. حس و حال عجیبی بود. سال پیش حتی فکرش را هم نمی‌کرد که پدرش را ببیند و حالا سال تحویل را در کنار او گذرانده ‌بود. سامان که روبه‌رویش ایستاد به خودش آمد. سر بلند کرد و نگاهش روی لبخند زیبای سامان ثابت ماند.
- عیدت مبارک پری‌ خانوم.
لبخند مهربانی زد. چقدر از حال خوبِ الانش را مدیون این مرد بود؟!
- عید شما هم مبارک آقا سامان.
سامان ابرو بالا پراند.
- یک سال گذشت و من همچنان شمام؟
متعجب از شیطنت سامان سرکی کشید تا واکنش احتشام را ببیند و وقتی که با جای خالی او و ملکتاج روبه‌رو شد با تعجب ابرو بالا انداخت.
- بابا مادرجون رو برد تو اتاقش تا اومدن عمه عاطفه یکم استراحت کنه.
«آهانی» گفت و سامان ادامه داد:
- نگفتی، کی قراره دست از این شما گفتنت برداری؟
جلوی خودش را گرفت تا نخندد. این رویِ شوخ و شیطان سامان را عجیب دوست داشت.
- هر وقت شما حاضر باشی بهاش رو بپردازی.

 

[سایه مولوی]

سامان چشم درشت کرد و پرسید:
- دیگه یه تو گفتن هم بها داره؟! بله‌ی سر عقد مگه می‌خوای بدی؟!
سرش را با شیطنت بالا و پایین کرد. سامان از داخل جیبش جعبه‌ای بیرون آورد و گفت:
- بفرما؛ این هم زیرلفظیِ جنابعالی؛ حله؟
با بهت به جعبه‌ی طلایی رنگ و زیبایی که در دست سامان بود نگاه کرد. این مرد تا کیِ قرار بود این‌طور دلبری کند؟! آخر یک مرد چه‌طور می‌توانست این‌همه خوب باشد؟!
- این مال منه؟
سر تکان دادن سامان را که دید دست دراز کرد و با تعلل جعبه را برداشت.
- بازش کن ببین خوشت میاد؛ من چون با خانوم‌ها خیلی سر و کار نداشتم، سلیقه‌ام توی چیزهای مربوط به خانوم‌ها زیاد خوب نیست‌.
نمی‌دانست چرا؛ اما از این حرف سامان دلش غنج رفت. دست برد و جعبه را گشود‌. با دیدن گردنبند اللّٰه‌ای که درون جعبه خودنمایی می‌کرد جا خورد. دقیقاً شبیه به همان گردنبندی بود که از حامد هدیه گرفته‌ بود.
- ا... این... .
گردنبند را پیش چشمانش حرکت داد.
- دوستش داری؟ اگه دوستش نداری می‌تونیم بریم عوضش کنیم.
سرش را به طرفین تکان داد و با بغضی که از محبت‌های بی چشم داشتِ سامان نشأت می‌گرفت لب زد:
- نه این... این خیلی قشنگه؛ ممنونم.
سامان اخم مصنوعی به صورتش نشاند.
- ای بابا! روز اول سال هم ول ‌کن گریه کردن نیستی؟ اون روزهای اولی که اومدی این‌جا این‌قدر نازک‌نارنجی نبودی‌ها!
از لحن بانمک سامان میان بغضش خندید. پر بیراه هم نمی‌گفت؛ انگار محبت‌هایی که در این چند وقته از سامان و احتشام دیده‌ بود لوس و احساساتی‌اش کرده‌ بود.
- خب دیگه تا تو یه چایی دم کنی، من برم آماده شم که الان عمه و دخترهاش میان.
با تعجب به سامان نگاه کرد و با اشاره‌ای به خودش پرسید:
- من چایی دم کنم؟!
سامان عاقل اندر سفیه نگاهش کرد.
- نه، می‌خوای من دم کنم؟ از اون‌جایی که من و بابا نمی‌تونیم از مهمون‌ها پذیرایی کنیم این زحمت تا زمانی که طلعت و عنایت از مشهد برگردن میوفته گردن شما.
با یک حساب سرانگشتی هم می‌توانست بفهمد با یک ایل فامیل و آشنایی که طلعت و عنایت قرار بود به آن‌ها سر بزنند، حداقل تا سیزدهم عید برنمی‌گشتند.
- یعنی من قراره تا آخر عید از همه‌ی مهمون‌ها پذیرایی کنم؟
سامان لبخند مهربانی زد و گفت:
- نترس ما فامیل زیاد نداریم، یه عمه عاطفه‌اس که سومِ عید قرار برگردن شیراز، یه عمو عارف هم هست که آلمانه و فکر نمی‌کنم امسال هم قصد ایران اومدن داشته باشه، مگر این‌که کنجکاو باشه که برادرزاده‌ی جدیدش رو ببینه‌.
پوفی کشید و رفتن سامان را تماشا کرد. پذیرایی کردن از سونیا و کیانا و جمع کردنِ خانه از ریخت‌و‌پاش‌هایشان خود به اندازه‌ی پذیرایی از صدها مهمان کار می‌برد.

 

[سایه مولوی]

خم شد و ظرف شیرینی را روی میز گذاشت و در همین حین چشم غرّه‌ای به سامان که درحال صحبت با موبایلش بود و در سالن قدم می‌زد رفت. آخر او را چه به پذیرایی از مهمان‌ها؟!
- خسته نکن خودت رو دخترم، ما که با عاطفه و خانواده‌اش تعارف نداریم.
لبخندی به احتشام زد و کنارش روی مبل نشست.
- کاری نکردم که.
احتشام خواست حرفی بزند که با صدای خوشحال و در عین حال متعجبِ سامان سکوت کرد.
- جدی میگی؟!
متعجب سر چرخاند و به سامان نگاه کرد. چه خبری می‌توانست او را این‌طور خوشحال کند؟! سامان که متوجه نگاه متعجب آن‌ها شده‌ بود، تماسش را با عجله به پایان رساند و به سمت آن‌ها آمد.
- مژدگونی بدین بابا.
احتشام با لبخند خوشحالی او را نظاره کرد.
- چی‌شده پسرم؟
سامان نگاهی به هر دوی آن‌ها انداخت و با لبخندی که هیچ جوره از لب‌هایش جدا نمی‌شد گفت:
- داوودی رو گرفتن.
شوکه و خوشحال خندید و لبخند احتشام عمق گرفت. گرفتن داوودی مساوی میشد با دیدن پرهام و تبرئه شدن احتشام و این عالی بود! پیش از آن‌که کسی بتواند خوشحالی‌اش را بروز بدهد زنگ خانه زده شد. سامان که همچنان ایستاده ‌بود گفت:
- من باز می‌کنم، حتماً عمه عاطفه‌اس.
سامان که از آن‌ها دور شد با همان لبخند به سمت احتشام چرخید و گفت:
- خیلی خوشحالم باباجون، راستش... .
پیش از آن‌که حرفش را بزند سامان با اخم محوی که پیشانی‌اش را چین انداخته ‌بود به سمت آن‌ها آمد. احتشام که اخم او را دید پرسید:
- چی شده سامان‌ جان؟
سامان اشاره‌ای به در ورودی کرد و گفت:
- یه خانومی دم دره که با شما کار داره.
احتشام با تعجب ابروهایش را بالا پراند.
- خانوم؟ کی هست؟
سامان شانه بالا انداخت و احتشام ادامه داد:
- خب بگو بیاد تو، ببینم چی‌کار داره.
چند لحظه‌ی بعد سامان همراه با زنی میانسال که چهره‌ی ساده؛ اما زیبایی داشت وارد سالن شدند. پابه‌پای احتشام به احترام زن از جایش برخاست. زن آرام سلام کرد و به تعارفِ احتشام روی مبلی که روبه‌روی آن‌ها بود نشست‌. سامان «با اجازه‌ای» گفت و به سمت اتاقش رفت تا آن‌ها راحت‌تر صحبت کنند. او هم خواست بلند شود و برود که زن نگاهش را به او دوخت و با لبخند غمگینی پرسید:
- تو پریزادی؟ دختر پری‌ماه؟
جا خورده و مبهوت به زن نگاه کرد؛ به چشمان میشی ‌رنگش که چند چروک ریز آن‌ها را احاطه کرده ‌بود و به لب‌های باریک و صورتی ‌رنگش، چهره‌اش آشنا نبود؛ اما نمی‌دانست که او و مادرش را از کجا می‌شناخت؟!