گالری شخصی [ گالری شخصی EMMA ]

[HERA-]

باز خواهی گشت همان‌گونه که در خواب دیده بودم در می‌زنی و اما دیگر پشت هیچ دری منتظر هیچ کَس نیستم.

 

[HERA-]

𝘋𝘰𝘯'𝘵 𝘤𝘶𝘵 m𝘦 𝘥𝘰𝘸𝘯, 𝘵𝘩𝘳𝘰𝘸 𝘮𝘦 𝘰𝘶𝘵, 𝘭𝘦𝘢𝘷𝘦 𝘮𝘦 𝘩𝘦𝘳𝘦 𝘵𝘰 𝘸𝘢𝘴𝘵𝘦. 𝘚𝘰 𝘱𝘭𝘦𝘢𝘴𝘦, 𝘱𝘭𝘦𝘢𝘴𝘦.
𝘊𝘰𝘶𝘥 𝘺𝘰𝘶 𝘧𝘪𝘯𝘥 𝘢 𝘸𝘢𝘺 𝘵𝘰 𝘭𝘦𝘵 𝘮𝘦 𝘥𝘰𝘸𝘯 𝘴𝘭𝘰𝘸𝘭𝘺?​

 

[HERA-]

کسی خانه نبود، کسی خانه نشد، که در خستگی‌ها به او پناه برد، در بورانِ غم و اندوه در آن‌جا گرم شد، همه قفل و کلید زده بودند، ولی او حاضر بود در آن خانه جان بدهد اگر روزی بر سرش آواره شود، در آن خانه جان بدهد اگر روزی ویرانه شود، اگر روزی متروکه شود، اگر روزی دیگر خانه؛ خانه نباشد، او آن خانه را می‌خواست، او بود که در خانه و بیرون از خانه، غریبه بود، زیر این آسمان پهناور... زیر این آسمان آبی پلید، او، او... تنها بود!

 

[HERA-]

من از تمام دنیا، یک چیز را می‌خواهم؛ تو را، با همان چشم‌ها، همان لبخند، همان بودنِ همیشگی‌ات!

 

[HERA-]

برگشت سیگارش رو گذاشت روی لباش همون‌طور که مشغول روشن کردنش بود بهم گفت: “ نه که دوستت نداشته باشم، نه. فقط می‌ترسم ازت. پیچیده‌ای. همون‌قدر که نداشتنت سخته، داشتنتم سخته. همون‌قدر که بلدی من رو بخندونی، بلدی اشکم رو در بیاری. همون‌قدر که شعر حفظی و برام می‌خونی، فحش هم بلدی. همون‌قدر که نرمی، زمختی. همون‌قدر که معمولاً مؤدبی، اگه لازم باشه بی‌ادب هم میشی. آدم نمی‌تونه بهت اعتماد کنه و کنارت آروم بگیره. همونقدر که بلدی امن باشی و آروم، ممکنه آدم رو پرت کنی ته دره. یه جایی که جنازه آدم هم پیدا نشه. همه این‌ها رو می‌دونم ولی بازم نمی‌تونم دوستت نداشته باشم. بیزارم از این خواستنت. بیزارم ولی ازش لذت هم می‌برم. مثل لذت بازی کردن با دندون لق. درد کشیدن و لبخند زدن. من راستش خیلی وقته دیگه نمی‌دونم کدوممون دیوونه تریم.”
-

 

[HERA-]

«دوستم بدار ساده آرام بی‌حرف در زندگی در مرگ.»​

 

[HERA-]

در آپارتمان ۱۴۱، در واحد ۱۴، پیره جوانی کورد؛ در کنار پنجره‌ی اتاقش نشسته؛ بیکَس، غریب...
روزنامه‌ای می‌خواند و . . .
گریه می‌کند. . .

 

[HERA-]

 

[HERA-]

می‌توانی لبت را بچسبانی به گلویم و تمام بغضم را قورت بدهی؟ خودم نمی‌توانم.»

 

[HERA-]

دیگه نیا، حتی اگه خودم خواستم.​