گنجینه اشعار حسین منزوی

[پناه]

امشب غم تو در دل دیوانه نگنجند
گنج است و چه گنجی که به ویرانه نگنجد
تنهایی ام امشب که پر است از غم غربت
آن قدر بزرگ است که در خانه نگنجد

 

[پناه]

جدا از این من و ما و رها ز چون و چرا
کسی نشسته در آنسوی ماجرا که تویی
نهادم آینه ای پیش روی آینه ات
جهان پر از تو و من شد پر از خدا که تویی

 

[پناه]

بی‌تو به سامان نرسم، ای سر و سامان همه تو
ای به تو زنده همه من، ای به تنم جان همه تو
من همه تو، تو همه من، او همه تو، ما همه تو
هرکه و هرکس همه تو، ای همه تو، آن همه تو
من که به دریاش زدم تا چه کنی با دل من
تخت تو و ورطه تو ساحل و طوفان همه تو

 

[پناه]

از زمزمــــه دلتنگیم، از همهمــه بیزاریم
نه طاقت خاموشی، نه تاب سخن داریم
آوار پریشانــی‌ست، رو ســوی چـــه بگریزیم؟
هنگامه ی حیرانی‌ ست، خود را به که بسپاریم؟
تشویش هزار آیا، وسواس هزار اما
کوریم و نمی‌بینیم، ورنه همه بیماریم

 

[پناه]

مشقم کن
وقتی که عشق را زیبا بنویسی
فرقی نمی‌کند که قلم
از ساقه‌های نیلوفر باشد
یا از پر کبوتر

 

[پناه]

عشقت هوای تازه است، در این قفس که دارد
هر دفعه بوی تعلیق، هر لحظه رنگ تکرار
از عشق اگر نگیرم، جان دوباره، من نیز
حل می شوم در اینان این جرم های بیزار
بوی تو دارد این باد، وز هفت برج و بارو
خواهد گذشت تا من، همچون نسیم عیار

 

[پناه]

دستی که به دست من بپیوندد نیست
صبحی که به روی ظلمتم خندد نیست
زنجیر،
فراوانِ فراوان امّا
چیزی که مرا به زندگی بندد نیست
به شب سلام که بی تو رفیق راه من است
سیاه چادرش امشب پناهگاه من است‌.
‏چه جای غم که ندارم تو را؟ که در نظر من
سعادتی به جهان مثل دوست داشتنت نیست…
‏مثل باران بهاری که نمی گوید کِی
بی خبر در بزن و سرزده از راه برس…!
‏زنی كه صاعقه‌وار، آنك، ردای شعله به تن دارد
فرو نيامده خود پيداست كه قصد خرمن من دارد
‏من راه تو را بسته ، تو راه مرا بسته
امید رهایی نیست ، وقتی همه دیواریم ..
می شوم بیدار و می بینم کنارم نیستی
حسرتت سر میگذارد بی تو بر بالین من
‏خورشید من برای تو یک ذره شد دلم
چندان که در هوای تو از خاک بگسلم
دل را قرار نیست، مگر در کنار تو
کاین‌سان کشد به سوی تو منزل به منزلم
با اسم اعظمی که به جز رمز عشق نیست
بیرون کِش از شکنجه‌ی این چاه بابلم
‏شراب‌ چشم‌های تو مرا خواهد‌گرفت از من
اگر پیمانه‌ای از آن به چشمانم بنوشانی
‏ترسم به نام ب*و*سه غارت کنم لبت را
با عذر بی قــراری این بهترین بهـــانه!
‏دگر به دلهره و شک نخواهم اندیشید
تویی که نقطه پایان اضطراب منی
‏مرا به بوی خوشت جان ببخش و زنده بدار
که از تو چیزی ازین بیشتر نمیخواهم
‏چون پرسم از پناهی ، پشتی و تکیه‌گاهی
آغوش مهربانت ، از هر جواب خوش‌تر …
‏تشویش هزار “آیا”، وسواس هزار “اما”
کوریم و نمی‌بینیم، ورنه همه بیماریم.
‏کرده‌ام طی صد بیابان را به شوق یک جنون
من از این دیوانه بازی ها فراوان کرده‌ام

 

[پناه]

چیزی بگو بگذار تا همصحبت باشم
لختی حریف لحظه های غربتت باشم
ای سهمت از بار امانت هر چه سنگین تر
بگذار تا من هم شریک قسمتت باشم

 

[پناه]

در ما عجبی نیست که جز عیب نبیند
آن را که هنر هیچ به جز بی هنری نیست
اینان همه نو دولت عیش گذرانند
ما دولت عشقیم که دورش سپری نیست

 

[دلارام]

از زمزمه دلتنگیم ، از همهمه بیزاریم
نه طاقت خاموشی ، نه تاب سخن داریم

آوار ِ پریشانی ست ، رو سوی چه بگریزم ؟
هنگامه ی حیرانی ست ، خود را به که بسپاریم ؟

تشویش ِ هزار «آیا» ، وسواس ِ هزار «امّا»
کوریم و نمی بینیم ، ورنه همه بیماریم

دوران شکوه باغ ، از خاطرمان رفته است
امروز که صف در صف ، خشکیده و بی باریم