مقدمه:
به نام اشک‌هایی که برای زیبایی ریخته شدند.
به نام لبخندهایی که موقع گریه زده شدند.
به نام خنده‌هایی که از ته دل نبودند.
به نام قلبی که در کودتای عقل تسلیم منطق شد.
به نام دلی که عاشق شده و پس زده شد.
به نام اویی که عاشق کرد و جا زد.
به نام او، به نام اویی که دگر نیست.
ای که به نام اوی که دگر نیستی آری به نام تو تمام خواهد شد، همه را به نام خود زدی‌، دگر چیزی باقی نماند، نمی‌ماند و نخواهد ماند.

جولایی ۲۰۲۳
۱۱ شب
هنوز لباس‌هایی که باید برای عکس‌برداری می‌پوشید را به او نداده بودند، مگر اعصاب او اسباب‌بازی دست استایلیست بود!؟ سر و صدای گریمور‌ها و کارکنان هم روی اعصاب او تردمیل بازی می‌کرد، کاسه‌ی صبرش لبریز شد و با ضرب از روی صندلی بلند شد چند نفس عمیق کشید و گفت:
- هنوز آماده نیست؟!
جاستین منیجرش که تقریبا شش یا هفت سالی از او بزرگتر بود و دوازده سالی بود که فارغ‌التحصیل شده بود و ده سال بود که این‌ کار را انجام می‌داد، به سمتش آمد و آرام لب زد:
- کمی صبر داشته باشی حل میشه، کت پشمی لکه گرفته استایلیست‌ها دارن تمیزش می‌کنن!
تم عکس برداري امروزش کلاسیک بود؛ موهایش را برای مدتی بلوند کرده بودند به او گفته بود با موهای بلوند زیباتر است و او هم چاره‌ای جز قبول کردن نداشت، بلاخره قرارداد امضا شده بود موارد ذیل شده را از جمله رنگ مو و وزن او دیگر در اختیار او نیست را قبول کرده بود، با یادآوری قرارداد نفس عمیقی کشید.
گریمور‌ها همین امروز دقیقا پنج ساعت مشغول آرایش و موی او بودند و او از ساعت پنج صبح اینجا بود، موهایش را فر کرده بودن، کلاه چرم سفید رنگی که نوار باریکی دور آن بود را روی موهایش با هزاران گیره فیکس کرده بودند آرایشش هم طبق معمول بود، پلک داخلی و بیرونی را برایش ایجاد کرده بودند، چشمانش را کوچک و گربه‌ای کرده بودند و روی رژ لب قرمز خوشرنگش را فیکس کننده زده بودند، لنزهای عسلی رنگ را هم برایش گذاشته بودند، تنها فقط مانده بود که لباس‌هایش را بپوشد. یکی از کارکنان با شتاب در اتاق گریم را باز کرد و کت پشم با طرح ببری به دست وارد شد و دیگری هم پشت سرش که لباس‌هایش دستش بود وارد شد لباس‌ها را روی میز وسط اتاق گذاشتند و بیرون رفتند او بی‌حوصله سمت لباس‌ها رفت و خواست آن‌ها را بردارد که جاستین گفت:
- برای امروز کافیه! برگرد خوابگاه!
با تعجب برگشت سمت جاستین و گفت:
- امروز هیچ کاری نکردم، چرا کافیه؟!
جاستین کسل جوابش را داد:
- حوصله نداری، عکس‌ها خراب میشن!
به سمت اتاق پرو رفت و لب زد:
- می‌دونم که فردا قراره حوصله نداشته باشم، گیریم که من رفتم ولی فکر می‌کنی فردا پنج ساعت طول نمیکشه؟! یا فکر می‌کنی فردا رو قراره دیرتر بیدار شم؟!

در آن را باز کرد و وارد شد، اول از هر چیزی جوراب شلواری سفید رنگ را پوشید شومیز سفید رنگی که یقه‌اش شکل کراوات به خود گرفته بود را همراه دامن طوسی رنگی که دستش داده بودن را تنش کرد کت پشمی با طرح ببر که اصلا هم آن را دوست نداشت را پوشید در آخر نگاهی به خود در آینه انداخت و از اتاق بیرون رفت، جاستین سوتی زد. بی‌حوصله رو از جاستین گرفت و به طرفش رفت و گفت:
- استوديو آماده است؟!
جاستین خنده‌ای سر داد و گفت:
- محیط بازه.
چشمانش از تعجب کم مانده بود از حدقه در بیاید، جاستین خوب می‌دانست سر و صدا او را بهم می‌ریزد اما دوباره برای عکس برداري فضای باز را انتخاب کرده بود، اصلا مگر قرار نبود عکس‌ها محرمانه بمانند تا موقع انتشار؟!
جاستین به خود می آید و می‌گوید:
- نگران سر و صدا نباش اون خیابان رو به مدت ۴ ساعت از شهرداری گرفتیم کسی حتی از دو کوچه اون ور تر هم رد نمیشه.
با اینکه از وضیعت ناراضی بود اما گفت:
- زیاد مهم نیست، وسایل من برای عکس بردای آماده است؟!
جاستین از روی میز گریم بلند می‌شود و صدای بهم خوردن پایش به پایه‌ی میز باعث بسته شدن چشمان دخترک شد و به طرف در می‌رود و می‌گوید:
- آماده است، اون شنل آویز شده روی صندلی رو روی خودت بنداز و بیا پایین.
نگاه جاستین را دنبال می‌کند و به شنل میرسد، مجبور بود تا آن شنل را روی خود بیاندازد تا حدالامکان باید استایلش را تا زمان انتشار عکس‌ها مخفی نگه می‌داشت، او مدل برند اچ وی اس کی بود، تازه داشت در دنیای فشن پا می‌گرفت، شنل را روی خود انداخت و از اتاق گریم خارج شد یه راهروی باریک که به چند تا اتاق راه داشت.
به سمت آسانسور کمپانی قدم برداشت دکمه را زد و منتظر ماند و بالا بیاید، آسانسور بالا آمد و سوار شد دکمه‌ی پارکینگ را زد، آسانسور از حرکت ایستاد. از آسانسور بیرون آمد و به طرف ون مشکی که داخلش گریمور و استایلست و دو بادیگارد و یک راننده بود قدم برداشت، اون الان مشهور نیست حتی عکس‌های که برای عکس‌برداری گرفته شده بودن هم تو فضای مجازی نبود، کسی او را نمی‌شناخت پس بادیگارد کارش چه بود این‌جا؟! در را برایش باز کردند و وارد شد، ون به حرکت در آمد و از پارکینگ بزرگ خارج شدن، بعد از سپری شدن دقایقی ون ایستاد در باز شد، اول گریمور بعد استایلست و بعد دخترک از ماشین پیاده شدن بادیگاردها هم پشت سرش از ماشین پیاده شده فیلمبردارها و استف‌ها و منیجرش همه آماده و منتظر او بودن، نگاهی به خیابان انداخت نام خیابان را زیر لب تکرار کرد. جاستین به طرف آمد و انگشتش اشاره‌اش را به طرف ورودی فروشگاهی گرفت و گفت:
- همون جا عکس برداري میشه.

آفرودیت شنلش را از تنش جدا کرد دستش را روی کلاهش گذاشت و کمی آن را جابه‌جا کرد؛ دستی به دامنش کشید و به طرف ورودی قدم برداشت یکی از استف‌ها چند دست لباس آویز شده و یک پوشه‌ی قهوه‌ای دستش داد و گفت:
- شروع کنید!
وسایل را از دستش گرفت و و شروع کرد به تقلید کردن از ژست‌های که پشت دوربین داشتن نشانش می‌دادن هر بار که صدای گرفتن عکس به گوشش می‌رسید ژست آن پوستری که به اون نشان داده بودن را می‌گرفت.
با کات کارگردانش یکی به طرفش آمد و وسایل را از دخترک گرفت و یکی دیگر هم شنلش را روی دوشش انداخت. با او همانند یک مافیا رفتار می‌کردند، او را دیوانه می‌کردن قطع به یقین، او همان‌طوری هم نیازمند تراپیست بود. جاستین از پسرکی که کلاه کپ‌دار به سر داشت خواست که کنارش برود، همین‌طوری هم روی اعصاب دخترک بود چه رسد به اینکه کلاه کپ‌دار سر کند و ماسک مشکی بزند، آفرودیت زیر لب تکرار کرد:
- بیماری سلبریتی داره؟! او حتی مشهور هم نیست... .
پسرک سری بالا و پایین کرد و به‌طرف جاستین رفت دخترک هم به‌طرف ون مشکی رنگ رفت و سوارش شد، میکاپ‌آرتیست و استایلست هم به دنبال سوار ون مشکی رنگ شدند، این‌بار دو بادیگارد همراهش نيامدند کمی که گذشت راننده سوار شد، صدای دکمه‌ی استارت ون کمی اعصاب دخترک را به بازی گرفت اما او چه می‌توانست انجام دهد؟! تنها کاری از او بر می‌آمد سکوت کردن بود، چند تقه که به در خورد در اتوماتیک‌وار باز شد جاستین همان‌طور که نفس‌نفس می‌زد رو به دخترک گفت:
- تو برگرد خوابگاه.
رو به میکاپ‌آرتیست و استایلیست کرد و گفت:
- شما دوتا هم برگردید شرکت تا دو ساعت دیگه ما هم وسایل رو جمع می‌کنیم و میایم.
دخترک به حال خودش پوزخند زد، این همه دویدن آخرش شد اطاعات از دستور، اون باید خانواده‌اش را باور می‌کرد اون در مدلینگ شدن دنبال خوشگذرانی بود و این خوشگذارنی همان چیزی نبود که طرف قراردادش از او می‌خواست. دخترک پشیمان بود؟!
او باید خود را با این شرایط وقف می‌داد وگرنه کسی نمی‌دانست چه در انظار آن دخترک است... .

ون کنار آپارتمان ایستاد و دخترک آرام از ون پیاده شد، جاستین حتی نگفت او را به شرکت برساند و لباسش را عوض کند. او را همان‌طوری به حال خود در خوابگاه ول کردند، پوزخند مسخره‌ای زد ون مشکی تا دخترک وارد آپارتمان شدن حرکت نکرد بلافاصله که دخترک وارد آپارتمان هفت طبقه شد بی‌معطلی از آپارتمان دور شد.
او محتاط‌تر از این بود که بخواد یکسره گند بزند به کانسپت عکاسی وگرنه همین الان عکسی از خود در صفحه‌ی شخصی‌اش آپلود می‌کرد هم هویت خود را به عنوان مدلینگ لو می‌داد هم کانسپت عکس‌برداری امروزش را.
در شیشه‌ای را با زحمت باز کرد با آن کفش‌های که به پا‌ داشت و با آن وزنی که روی در انداخته بود اگه در باز نمی‌شد قطعا لیز می‌خورد و باید خاکشیرهای جنازه‌اش روی زمین جمع می‌کردند.
به سمت پله‌ها رفت، از این آپارتمان، یکی بی در و پیکرتر پیدا نکرده بودند که به او بدهند؟! او چطوری چهار طبقه را با پله بالا برود؟! باز پوزخند زد، خوب است از اول می‌دانست که چه در انتظار اوست، همه پله‌ها را بالا رفت به سمت واحدش رفت کلید را از زیر گلدان برداشت، اون فراموشکارتر از این حرف‌ها بود که بخواد کلیدش را هر روز با خود به شرکت ببرد، کلید را در، در چرخاند و در با صدای قیژی باز شد چشمانش از صدای در بسته شد زیر لب اجداد در را مورد لطف و عنایت خود قرار داد.
یک راه‌روی کوچک که پس از ورود وارد یه هال خیلی کوچک با فضای کاملا دلگیر و کثیف و خاکی، سمت چپش با یک جزیره آشپزخانه را از هال جدا کرده بودند. سمت راست آشپزخانه دو پله بالا می‌رفت و یک راه‌روی کوچک‌تر از راه‌روی ورودی بود که در سمت چپش سرویس بهداشتی و سمت راستش اتاق خودش بود در اتاقش را باز کرد تم اتاقش خاکستری بود رنگ مورد علاقه‌ی آن دخترک حداقل جایی به دردش خورد، یک تخت یک و نیم نفره که روتختی‌اش کاملا بهم ریخته بود، کیف و وسایل صبح که از کمد کوچک سمت چپ تختش در آورده بود همان‌جا داشتند زار می‌زند به سمتشان رفت آن‌ها را در کمد گذاشت، همان‌طور که لباس‌های عکس برداری را به تن داشت میز روبه‌روی تختش که صندلی‌اش چند تیکه لباس رویش بود را جمع و جور کرد، خسته و کوفته داشت اتاق را جمع و جور می‌کرد، دیشب وقتی خواب بود جاستین زنگ زد و گفته بود که فردا سر ساعت پنج شرکت باشد و او صبح با کلافگی تمام خودش را آماده‌ کرده بود و اتاقش را به خاطر اینکه زود به او خبر نداده بودند نامرتب کرد بود. البته دست خودش نبود او آن لنگه‌ی جورابی که چند شب پیش برای رفتن به بیرون و قدم زدن پوشیده بود را گم کرده بود و با عجله داشت دنبالش می‌گشت، به سمت تخت رفت و با همان لباس‌هایش دراز کشید تا خستگی عکس‌برداری از تنش خارج شود..!