- من همین سه روز پیش فهمیدم چی شده. میگن یارو فکر کرده با خودت طلا ملا داری بهت حمله کرده.
شایعه‌ی خوبی بود. کسی شک نمی‌کرد داستان واقعی چی بوده. انگشتام رو توی هم چفت کردم و گفتم:
- داداش درسا رو یادته؟
تعجب کرد. کمی فکر کرد تا ربط حرف من به خودش رو بفهمه. هیچی دستگیرش نشد و آخر گفت:
- کدوم رو میگی؟ یکی دوتا نیستن که. دامادتون رو میگی؟
- نه، اون یکی. عماد.
آهانی گفت و ادامه داد:
- آره، آره همون که هیجده چرخ داره؟ خب اون چه ربطی به قضیه داره؟
سر تکون دادم و گفتم:
- اون بهم چاقو زد.
به قیافه هاج و واجش لبخند زدم. اصلا برای خودم شوکه کننده نبود. گفت:
- چی داری میگی عابد؟ چرا اون باید به تو حمله کنه؟ ناسلامتی تو برادر عروسشون میشی!
بالاخره باید حقیقت رو برای یه نفر تعریف می‌کردم. نفس عمیقی کشیدم و گفتم:
- چند ماه پیش عماد و همایون مچ من و درسا رو تو خونه‌شون گرفتن. یعنی موقع فرار من رو دیدن، اما نذاشتم قیافه‌م رو ببینن. قضیه مال چند ماه پیش بود. فکر می‌کردم به خیر گذشته اما درسا بالاخره من رو لو داد. انگار خیلی جدی گرفتن. عماد این مدلی تلافی کرد. همایونم عاشق چشم و ابروی خواهرم نشده. به قصد انتقام پا پیش گذاشته تا سر به سر کنه.
دهنش باز مونده بود. نمی‌دونم چرا واکنش‌هاش من رو به خنده می‌نداخت. چنگی به موهاش زد و زیر لب «وای» زمزمه کرد. لبخندم رو دید و گفت:
- چرا می‌خندی؟ کجاش خنده داره احمق؟
بیشتر خندیدم و گفتم:
- به بدبختیم می‌خندم!
آهی کشید و بعد از لحظاتی گفت:
- درست میشه.
- واقعا؟!
زمزمه کرد:
- نمی‌دونم.
می‌دنستم می‌خواد دلداری بده، اما نمیشد. زخم شمشیر که با چسب زخم بند نمی‌اومد!
- نمی‌دونم چی بگم.
روی کاناپه لم دادم و گفتم:
- چیزی نمی‌خواد بگی. خودم باید با این مشکل دست و پنجه نرم کنم. از محل تعریف کن. بچه‌ها خوبن؟ مجید چیکار می‌کنه؟
تبسمی کرد و گفت:
- سر به راه شده. چسبیده به پایگاه بسیج! با عمو و پسر عموت بُر می‌خوره.
ابروم بالا پرید.
- عجب! چه غلطا. کره خر از اولم آدمش نبود. از علی‌اکبر چه خبر؟ بی‌پدر چرا هر چی زنگ می‌زنم جواب نمیده؟
بعد به مسخره گفتم:
- نکنه صندوقچه رو آب کرده فلنگ رو بسته؟
حالت صورتش تغییر کرد. با ناباوری گفت:
- مگه نمی‌دونی؟
این لحن، یعنی زنگ خطر! دوباره صاف سر جام نشستم و پرسیدم:
- چی رو نمی‌دونم؟
- علی‌اکبر رفت!
حالا من دهنم باز موند. گفتم:
- رفت؟ کجا رفت؟!
- یادته با زن اسمال پوسمال جیک و پیک داشتن؟ دو هفته پیش دستش رو گرفت و باهم فرار کردن. محل یه غوغایی شده بود که بیا و ببین. اسمال واسه سرش جایزه گذاشته. جالبه همه می‌دونن آه تو بساط نداره! هرچند هیچکیم از اون دوتا خبر نداره.
میخ صورتش بودم. می‌خواستم ببینم اگه شوخی می‌کنه از چشم‌هاش بخونم. کاش چشم‌هاش دروغ می‌گفت. کاش!
- پس صندوقچه چی؟
- وقتی با پارسا رفتیم خونه‌شون. فقط صندوقچه خالی رو باقی گذاشته بود. هرچی داخلش بود رو با خودش برده بود. مادرش ما رو مقصر می‌دونست. می‌گفت تقصیر ماست که پسرش با زن مردم در رفته!
وا رفتم. ناامیدی عمیقی به وجودم چیره شد. تموم نقشه‌هام نقش برآب شد. من روی سهمم از صندوقچه حساب باز کرده بودم.
- حالت خوبه؟ چرا مثل سکته‌ای‌ها شدی؟
گیج نگاهش گردم و بعد از چند ثانیه مفهوم جمله‌اش رو درک کردم. سر تکون دادم و اون ادامه داد:
- ولی اسمال رو ندیدی، مثل مرغ سر کنده دنبالشون می‌گشت. دوبار با بابای علی‌اکبر دست به یقه شد. معرکه‌ای درست شده بود. حقم داشت. آبروش تو محل رفت. زنش با پسری که هفت سال از خودش کوچیک‌تره فرار کرد. هرچند زنشم داشت به پاش حیف میشد ولی خب، از علی‌اکبر انتظار نداشتم. می‌دونستم سر و گوشش می‌جنبه، اما فکر نمی‌کردم جرأت این کارا رو داشته باشه.
حالم دست خودم نبود. دلم تنهایی می‌خواست. برخلاف چند دقیقه پیش، دوست داشتم ممد از اینجا بره. دوباره نارفیقی دیده بودم و حتی تحمل تنها رفیق واقعیم رو نداشتم. گفت:
- حرف نمی‌زنی چرا؟
اونقدر حالم بد بود که تا نوک زبونم اومد «نا»ی «نابودی» خودم رو اعتراف کنم، ولی دوست نداشتم بیشتر از این خار و ذلیل جلوه کنم، حتی پیش ممد. به جاش از علی‌اکبر گله کردم و گفتم:
- نا...نامردی کرد. بهمون کلک زد.

- از علی‌اکبر بعید بود. ولی تقصیر ماهم هست. بهش اعتماد بی‌جا کردیم. اما کاریش نمیشه کرد. رفته که رفته! آب شده رفته تو زمین هیچ رد و نشونی ازش پیدا نیست.
یاد حرف‌هاش روز کنکور افتادم. حرف‌هایی در مورد پرواز کردن و پر کشیدن. بی‌وجود همون روزها نقشه‌ رو کشیده بود. چقدر دست کم گرفته بودمش. چقدر ساده لوح و احمق بودم
- رفته اونور آب.
- از کجا می‌دونی؟
- مطمئنم.
مکثی کرد و گفت:
- حالا هرچی! دستمون بهش نمی‌رسه.
به فکر آینده نامعلومم افتادم. دوباره همه چیز مجهول شده بود. پول از کجا می‌آوردم؟ کارت بانکی قرمز رنگ وسوسه‌ام می‌کرد، اما غرورم سفت‌تر از این حرف‌ها بود. در مقابل این هوس وا نمی‌دادم. زیر دِین کسایی که به این روز انداخته بودنم نمی‌رفتم. ممد حال خرابیم رو فهمید و گفت:
- می‌خوای برنامه کنیم؟
پوزخند زدم و گفتم:
- تو تهرونم ساقی داری؟
- کار به ایناش نداشته باش. می‌خوای یا نه؟ خیلی وقته ننشستیم. به یاد روزای قدیم.
آهی کشیدم و گفتم:
- نه.
همین. فقط یه کلمه گفتم و ممد به عمق فاجعه پی برد. می‌دونست وقت رفتنه. بلند شد و گفت:
- من میرم. نمی‌خوام با زنت چشم تو چشم بشم. بازم بهت سر میزنم.
سر تکون دادم و اونم دستی روی شونه‌ام کشید و رفت. ممد در خونه رو بست و من پلک‌هام رو. این چه بلایی بود دیگه. هیچوقت مثل حالا احساس کم آوردن نمی‌کردم. نه به خاطر سهمی که رفیقم بالا کشید، به این خاطر که روی هرچی دست می‌ذاشتم، تهش شکست و سرخوردگی نصیبم میشد. طالعم نحس بود و پیشونیم سیاه. روی کاناپه دراز کشیدم و تو خودم جمع شدم.
***
صدای در می‌اومد، دوباره! به محض بیداری سردی هوا رو بیشتر از همیشه احساس کردم. بدن خشک شده‌ام رو از روی کاناپه بلند کردم و نگاهی به ساعت انداختم. خونه تاریک بود اما ساعت دیده میشد. ده و نیم شب بود. ساعت‌ها بدون حرکت و با شکمی گرسنه دراز کشیده و غرق تو ناامیدی محض دست و پا میزدم. به جز همسایه‌ی فضول هیچکسی رو نداشتم تا در خونه‌ام رو بزنه. تنهایی اون‌قدر‌ها که فکر می‌کردم خوب نبود! وقتی شخص پشت در دست از در زدن برنداشت، زیر لب فحشی دادم و بلند شدم. سر راه چراغ‌های خونه رو روشن کردم و با سگرمه‌های درهم در رو باز کردم. به جای زن میان‌سال همسایه، تابان پشت در بود. با همون لباس‌ها و همون چمدن. نوک دماغش از سرمای هوا سرد شده بود. وقتی بی‌حرکتی من رو دید، گفت:
- جایی رو نداشتم برم.
لحن جگر سوزش دل سنگ رو آب می‌کرد و من آنچنان نسبت به همه چیز بی‌حس شده بودم که حتی سوال نپرسم. از مقابل در کنار رفتم و اون پشت سرم اومد. نیومده شروع کرد به حرف زدن:
- انقدر گشنمه، حاضرم نون خشک بخورم!
از صدای تق و توقی که می‌اومد فهمیدم تو آشپزخونه ست. چمددن و پالتوش رو کنار دیوار راهرو گذاشته بود.
- تو شام خوردی؟
وقتی پاسخی از جانب من نشنید، شاکی گفت:
- انگار جواب بده قدش کوتاه میشه!
انگار نه انگار تا همین چند دقیقه پیش خونه تو سکوت مطلق بود. با حضور تابان همه چیز فرق می‌کرد. پر حرف بود و هنوز حرف میزد. چند دقیقه بعد اومد و کنارم نشست.
- شام گذاشتم گرم شه. می‌خوری؟
-... .
- چرا ساکتی؟ از چیزی ناراحتی؟
به نظر می‌رسید غم رو از چشم‌هام خونده بود. خودش رو بیشتر به طرفم کشید و گفت:
- می‌تونی به من بگی.
-... .
- من به هیچکی نمیگم. فقط بین خودمون دوتا.
باید با خودم رو راست می‌بودم. به یه نفر نیاز مبرم داشتم تا هر چی روی دلم سنگینی می‌کرد رو بریزم بیرون. به یه نفر نیاز مبرم داشتم و بین هفت میلیارد آدم، تابان پیش قدم شده بود.

- خسته‌ام.
لحنم پر از درد بود. درد خالص! خودم می‌دونستم چقدر جلوی دشمنم مظلوم و ترحم برانگیز به نظر می‌رسم، اما حقیقتا دیگه زورم نمی‌رسید نقاب محکم بودن رو روی صورتم نگه دارم. طی یه حرکت نامتعارف، سرم رو خم کردم و روی شونه ظریفش گذاشتم. خیلی جدی دلم می‌خواست اشک بریزم.
- خب خسته نباشی!
می‌تونستم لبخندش رو حس کنم. سعی می‌کرد با مزه پرونی حال و هوام رو عوض کنه.
- میدونی چی باعث میشه آدم درد رو فراموش کنه؟
انگشتهای کوچیکش رو لای موهام فرو برد و پرسید:
- چی؟
- درد بیشتر!
همینطور خشک شدن لبخندشم حس کردم. مکث کوتاهی کرد و دوباره موهام رو نوازش کرد.
- می‌خوام یه اعترافی کنم. من نمی‌دونم مشکلت با خودت و زندگی دقیقا چیه، اما از وقتی پا گذاشتم تو اون عمارت، فقط تو بودی که شجاعت جنگیدن با اون جماعت رو داشتی. تو بودی که رسم و رسومشون رو به سخره می‌گرفتی و از هیچی نمی‌ترسیدی. هیچکی جرعتش رو نداشت به جز تو. پسری که من می‌شناسم، شجاع‌تر از اونیه که بخواد جا بزنه.
لب زدم:
- منم آدمم.
- نه، تو فرق می‌کنی!
- یعنی میگی آدم نیستم؟
- من این رو گفتم؟
داشت شیطنت می‌کرد و همزمان بازی انگشت‌هاش من رو به یه خلسه خواب‌آور دعوت می‌کرد، جوری که پلک‌هام روی هم می‌افتاد. بیشتر خم شدم و سرم رو روی پاش گذاشتم. حالا راحت‌تر انگشت‌هاش رو احساس می‌کردم. لای موهام پر بود از احساسات خوب. چند خط باریک سفید، تو سیاهی مطلق.
- جالبه نه؟ ظهر من رو از خونه بیرون کردی، الان سرت رو مثل بچه کوچولوها گذاشتی روی پام.
- من بیرونت نکردم.
- کردی!
لب‌هام رو بهم دوختم و حالا اون سفره‌ی دلش رو وا می‌کرد.
- وقتی گفتی برو خیلی ناراحت شدم. بهم ثابت شد من هیچ معنی برات ندارم، حتی در حد یه همخونه! دروغ گفتم که تبریز فامیل داریم. مادرم کسی رو نداشت، وگرنه چرا بعد فوتش باید می‌اومدم پیش شما؟ چند ساعت تو ترمینال سرگردون بودم. به سرم زد شانسی سوار یکی از اتوبوسا بشم و خودم رو گم و گور کنم، اما ترسیدم. نمی‌خوام به سمتی کشیده بشم که نمی‌خوام. وقتی میگم هیچکی رو به جز تو ندارم، یعنی واقعا ندارم.
حرف‌هاش دلم رو به لرزه مینداخت، اما یه فکر موذی تو سرم می‌گفت اون صیاده و می‌خواد من رو صید کنه، و این حرف‌ها طعمه ست. با این وجود مثل یه ماهی گرسنه برای گرفتنش جست و خیز می‌زدم.
- یه ببخشیدم بگی حله.
داشت خوابم می‌برد. بازی انگشتاش آخر کار دستم می‌داد. زمزمه کردم:
- تو خواب!
صدای ریز خندیدنش رو شنیدم و به خواب عمیقی فرو رفتم.

***

شالگردن دور گردنم رو شل کردم تا یکم هوا برسه. داخل راهرو گرم‌تر از بیرون بود و خلقم رو تنگ می‌کرد. چند روزی میشد هوا تکلیفش با خودش معلوم نبود. یه روز خوب بود و روز بعد همه چیز یخ میزد. زنگ کنار در رو چندبار دیگه فشار دادم و به دو طرف راهروی خلوت نگاه انداختم. تو طبقه سوم یه آپارتمانِ واقع در مرکز شهر بودم. آن‌چنان محل مجللی نبود، اما از ساختمانی که خودم داخلش ساکن بودم کمی بهتر بود. این روزها وقتم آزادتر بود و کاری برای انجام دادن نداشتم. اونقدر می‌موندم تا یه نفر پیداش شه و در لعنتی رو باز کنه! بالاخره صدای زنونه‌ای رو شنیدم که بلند و کشیده گفت:
- اومدم دیگه، اه!
از سماجتم شاکی بود و ابداً لحن دوستانه‌ای نداشت. دقایقی منتظر ایستادم تا در مقابلم باز شد. دختری با چشم‌های پف کرده، به لنگه در تکیه داد. نیم تنه سرمه‌ای و شلوار راحتی به تن داشت. آدامس می‌جویید و کنجکاو نگاهم می‌کرد. با دیدن من ابرویی بالا انداخت و طلبکار پرسید:
- شما کی باشی؟
نگاهم روی هیکلش چرخید. لباس‌های تنش خیلی مانع محکمی برای عدم جلب توجه نبود. روی تتو‌های روی ساعد دست و زیر بند نیم تنه‌اش چشم چرخوندم و گفتم:
- تینا نیست؟
آدامسش رو باد کرد و با صدا ترکوند. بعد تکیه‌اش رو از در برداشت و به داخل برگشت.
- تینا با تو کار دارن.
صدای تینا با تأخیر اومد:
- کیه؟
دختر بدون اینکه به من نگاه کنه گفت:
- یه پسره ست!
اهمیتی به لحن صحبتش ندادم. تو این اوضاع قاراشمیش اصلا علاقه‌ای به سرشاخ شدن با یکی مثل اون نداشتم. طولی نکشید تا تینا با سر و وضع به مراتب بهتر از دختره اومد. یه مانتوی جلو باز آبی و شال سفیدی که سرسری روی موهاش انداخته بود به تن داشت.
لحظه‌ای که تینا از کنار دختر عبور می‌کرد، دختره با شیطنت لب زد:
- از کجا تورش زدی؟
تینا که هنوز من رو ندیده بود، با نگاه سوالی تو چهارچوب در ایستاد و با دیدنم تعجب کرد. گفتم:
- سلام!
انگار که مطمئن نباشه، چند ثانیه نگاهم کرد و در نهایت گفت:
- آدرس اینجا رو از کجا آوردی؟
- سلام عرض کردم.
- بعد این همه مدت سر و کله‌ات پیدا شده، انتظار سلامم داری؟
- آخه جواب سلام واجبه.
ابروهای سمجش از هم فاصله نگرفت.
- الان اینجا اومدی چیکار؟
به سوال‌های پشت همش لبخند زدم و گفتم:
- اومدم تو رو ببینم.
- می‌تونستی قبل اینکه ناپدید بشی یه خبر بدی.
دلخور بود. تو این مدت سیاوش و مهرسا چندباری تماس گرفته بودن، اما اون حتی یه بارم تماس نگرفت و پیام نداد. حتی کنجکاو نشده بود که شاید بلایی سرم اومده، و حالا دلخور بود! نفس عمیقی کشیدم و گفتم:
- متاسفم. باید بهت می‌گفتم.
بالاخره از اون حالت ترش کرده بیرون اومد. بعد از چند لحظه سکوت، از جلوی در کنار رفت.
- به صورت موقت بخشیدمت. کجا بودی حالا؟ از سیاوش پرس و جو کردم بی‌خبر بود.
کفش‌هام رو از پا کندم و وارد خونه شدم. کمی بهم ریخته بود. از وسایل و سر و شکل خونه مشخص بود چندتا دانشجو داخلش زندگی میکنن. همون دختره که در رو باز کرد، با همون لباس‌ها بی‌توجه به ما روی مبل سه نفره طرح چرم دراز کشیده بود و با موبایلش ور می‌رفت. تینا گفت:
- عسل کتری رو می‌ذاری جوش بیاد؟
عسل بی‌اینکه حتی نگاهش رو از صفحه گوشی جدا کنه گفت:
- به من چه؟ دوست پسر توئه من باید ازش پذیرایی کنم؟
تینا با حرص گفت:
- می‌میری حالا یه کاری برای من انجام بدی؟
- برو بابا!
تینا پوفی کشید و بازوم رو گرفت و به طرفی کشید.
- بریم تو بالکن. باهات حرف دارم.
موافق بودم. قطعا تحمل هوای سرد بیرون از تحمل همخونه تینا راحت‌تر بود! وارد بالکن کوچیکی شدیم که به واسطه دو سه تا گلدون خشک شده و چندتا خرت و پرت دیگه حتی کوچیکتر به نظر می‌رسید. بیشتر شبیه انباری بود. با این وجود دو تا چهارپایه پلاستیکی و دو متر فضا برای من و تینا کفایت می‌کرد.

- به خاطر بی‌ادبی عسل عذر می‌خوام. چند روزیه حالش رو به راه نیست. صبر کن الان برمی‌گردم.
روی یکی از چهارپایه‌ها نشستم و به این فکر کردم من اینجا دقیقا چی می‌خوام؟ جوابش واضح بود. وقتی یادم می‌افتاد که فاصله بین من و تابان، بین من و این اجبار تلخ اونقدر کم شده که سرم رو می‌ذارم روی پاش و آسوده می‌خوابم، به سرم میزد که هر طور شده از اون خونه نقلی و حال و هواش بزنم بیرون. تابان شهر ممنوعه بود و فتح این شهر هیچ فرقی با شکست نداشت. اون برای غرور زخم خورده و احساسات یاغی و سرکشم سم بود. مدتی طول کشید تا تینا برگرده. کنارم نشست و گفت:
- فکر کنم حرف زیاد داشته باشیم برای گفتن.
یاد شعری افتادم که برای دایی خونده بودم.
«حرف‌هایی دارم در دل، اگر گویم زبان سوزد.
اگر پنهان کنم در دل، ترسم که استخوان سوزد.
اگر بیرون کشم از دهان، ترسم که کل جهان سوزد.»
شایدم من خیلی داشتم گنده‌اش می‌کردم و بلاهایی که سرم اومده بود اونقدرام سخت و جون فرسا نبود. شاید آدم‌هایی تو این دنیا بودن که مصیبت‌هایی هزار برابر شدیدتر از من تجربه کردن، اما حرف زدن از مشکلاتم یعنی برملا شدن ازدواجم و در نهایت از دست دادن تینا. پس سری تکون دادم و گفتم:
- یه مشکل خونوادگی بود، حل شد.
- همین؟
- مگه قراره چیز دیگه‌ای باشه؟
گفت:
- تو با من رو راست نیستی.
- نه اینطور نیست.
- اینطوریه دیگه. مشکلت که حل شد یاد من افتادی.
یکم ناز می‌کرد و منم که زیاد اهل نازکشی نبودم! گفتم:
- رابطه‌مون اونقدر جدی نبود که بخوام به یادت باشم.
- الان من طلبکارم یا تو؟
نگاهی به چشم‌های آبیش انداختم که ناراحتی توشون موج میزد. آهی کشیدم و گفتم:
- اصلا چرا باید یه نفرمون طلبکار باشه؟
موهای طلاییش رو فرستاد پشت گوشش و بعد از چند لحظه سکوت گفت:
- قبول کن برای یه رابطه جدی تو زیاد رغبت نشون نمیدی.
- پیدا کردن نشونی خونه‌ات و اومدنم به اینجا اسمش رغبت نیست؟
- من رغبت بیشتری می‌خوام.
- مثال بزن.
خیلی جدی گفت:
- واسم وقت بذار. برام کادو بخر. بهم اهمیت بده. اون چیزایی که همه دخترا می‌خوان، من بیشترش رو می‌خوام.
تای ابرویم بالا رفت. یه لحظه با خودم فکر کردم با پرنسسی پری‌زاده‌ای چیزی طرفم. وقتی نگاهم رو دید، گفت:
- به نظرت من پر توقعم؟
اهمی کردم و سر تکون دادم.
- نه، اصلا!
شرط و شروطی که گذاشته بود خیلیم عجیب و غریب نبود، اما با شرایطی که من داشتم مطمئن نبودم بتونم پاسخگوی نیازهاش باشم. از جاش بلند شد و درحال خروج از بالکن گفت:
- توقع من از رابطه اینه. فکرهات رو بکن ببین برای همدیگه مناسبیم یا نه.
سر تکون دادم و باشه‌ای گفتم. وقتی رفت، نفس عمیقی کشیدم و لبه حفاظ سنگی بالکن ایستادم. ماشین‌ها و عابر‌های تو خیابون زیر پام در حال رفت و آمد بودن. منم یکی بودم مثل اون‌ها، با درصد بدبختیِ بالاتر و با غلظت نحسیِ بیشتر. یکی که برای گریز از کمند‌ دختر مورد علاقه‌اش، حاضر بود با یکی که با ایده‌آل‌هاش کلی فاصله داشت وارد رابطه شه، بلکه از فکر اون دختر بیرون بیاد. باید با خودم رو راست می‌بودم. این اواخر تابان مثل آهن‌ربا من رو به طرف خودش می‌کشید. با فکر بهش، ته دلم یه جوری شد. گاهی فکر می‌کردم حاضرم برای پیچ و تاب تنش جون بدم! بیش از حد به اون و حلقه حلقه‌های ریز موهاش فکر می‌کردم. اینجا کلمه مورد علاقه کمی غلط انداز بود. در ابتدایی‌ترین تعاریف مفهوم علاقه به یه شخص، شامل دو بخش میشد. بخش ابتدایی، علاقه به بیرون و جذابیت‌های ظاهری بود و من منظورم از دختر مورد علاقه، دقیقا همین بود. و بخش اصلی، علاقه به باطن، به درون، یا به خود واقعی شخص بود. خب من هیچوقت قرار نبود تابان رو به خاطر خودش بخوام. در این صورت از خودم یه دلقک می‌ساختم. نمیشد که عاشقِ تنفر شد. اون فقط یه سری پوئن‌هایی داشت که باعث میشد نگاهم چند ثانیه بیش‌تر از حد معمول روش خیره بمونه. به هر حال آدمیزاد بود دیگه! یه سری نیازهایی داشت که باعث میشد عقلش به بیراهه بره. تو سرم خوب کوبیدمش تا دیگه فکرم رو مشغول نکنه. تینا سینی به دست برگشت و از فکر بیرونم آورد. تعارف که کرد، متوجه تغییرش شدم. لباسش رو با یه ژاکت نازک جذب آبی نفتی عوض کرده بود که کاملا با رنگ چشم‌هاش هماهنگ بود. لعنتی چه خوشرنگ بودن! دوتا ماگ قهوه داخل سینی بود. یکی رو برداشتم و روی چهارپایه نشستم. تینا گفت:
- عابد؟

حواسم پرت چشم‌هاش بود که گفتم:
- هوم؟
- هوم چیه دیگه؟
لبخند کوتاهی زدم و گفتم:
- جانم!
- یه سوال می‌پرسم راستش رو بگو. از چی من خوشت اومده؟
قبلنم سر این موضوع حرف زده بودیم، اما تینا دوست داشت بیشتر بشنوه. روی این مدل دختر‌ها شناخت خوبی داشتم. تشنه‌ی شنیدن بودن. دوست داشتن حرف‌های قشنگ بشنون، حتی اگه دروغ باشه! جرعه‌ای از قهوه‌ام رو نوشیدم و گفتم:
- راستش رو بگم؟
با یه اشتیاق نهفته تو چشم‌هاش، سرش رو بالا و پایین کرد. گفتم:
- هنوز اونقدری نمی‌شناسمت که از ابعاد شخصیتت خوشم بیاد. ناشناخته‌ای برام.
همونطور که انتظار داشتم ناراحت شد. قبل اینکه کار به جاهای باریک بکشه، ادامه دادم:
- اما در مورد ظاهرت، خب باید بگم نظرم یه چیز دیگه ست!
یه برق آشنا تو چشم‌هاش پدیدار شد. ماگ قهوه رو گذاشت روی حفاظ سنگی تراس. بعد بلند شد و مقابل نگاه متعجبم، با ناز روی پاهام نشست. با تای ابروی بالا رفته به رفتارش نگاه کردم. دست دور گردنم انداخت و گفت:
- خب این یعنی از من خوشت میاد دیگه؟
حقیقتش کمی سنگین بود و باعث میشد پام درد بگیره. در قیاس با تابان، استخون بندی درشتی داشت. دلم می‌خواست بگم هر طور می‌خوای فکر کن، فقط از روی پام بلند شو!
- آره. از صورتت.
- آقاییم بیشتر از کجای صورتم خوشش اومده؟
لحن لوس و بچگونه‌اش تقریبا چهره‌ام رو تو هم کشید. اصلا این مدل حرف زدن رو دوست نداشتم، اما باید با دلش راه می‌اومدم. نگاهم روی اجزای صورتش چرخید. چشم و ابرو و بینی ظریفش نقصی نداشت. خوب بود، شاید حتی زیادی خوب بود اما بهتر از این رو یکی دیگه تو خونه داشت. نگاهم روی لب‌های کمی بیشتر از حدِ معمول برجسته‌اش متوقف شد. این می‌تونست گزینه بهتری برای تمرکز باشه.
- از لبات!
یه برق پر نورتر تو چشم به وجود اومد. این دختر هیچ محدودیتی نداشت! لبخند پر شیطنتی زد و صورتش رو جلو آورد.
- ای شیطون! توام اونقدری که نشون میدی پسر آرومی نیستی.
لبخند زدم و گفتم:
- خب چون پسر آرومی نیستم.
بد روزگار باعث شده بود کمی ساکت و کم جنب و جوش باشم، همین!
- من عاشق این مدل پسرام... .
سرش رو بیشتر به طرفم خم کرد و من حتی درد پام رو از یاد بردم. خواستم با آغوش باز فراموشی رو نصیب خودم کنم که آخرین لحظه سرش رو کشید عقب و گفت:
- ولی حیف! فردا کوییز دارم باید درس بخونم.
از روی پام بلند شد و من گیج و پر نیاز حرکاتش رو دنبال کردم. به همین راحتی من رو بازی داد!
- تو چی؟ کلاس‌هات رو میری؟
سر تکون دادم و دستی به صورتم کشیدم تا از حال و هواش بیرون بیام. از ناز و کرشمه‌های دخترونه متنفر بودم!
- از فردا میرم.
متوجه لحن نه چندان سرحالم شد و با لبخند گفت:
- همونطور که گفتی ما همدیگه رو نمی‌شناسیم. زوده یکم!
به این فکر می‌کردم که برای نشستن روی پام زود نیست، اما برای ب*و*سه چرا! داشت با زرنگی تلافی می‌کرد.
- آره، حق با توئه.
دوباره لبخند زد و گونه‌ام رو بوسید. من رو با رفتارش گیج می‌کرد. با دست پیش می‌کشید و با پا پس میزد. بلند شدم و پشت سرش از بالکن خارج شدم. عسل روی مبل خوابش برده بود. پرسیدم:
- دو نفری زندگی می‌کنید؟
- آره. قبلا سه تا بودیم، الان فقط من و این خل و چل موندیم.
- کجایی هستی؟
خندید و گفت:
- دم رفتن یادت افتاده سوال بپرسی؟ من اصفهانیم، عسلم شیرازیه.
به نشونه فهمیدن سر تکان دادم. گفت:
- باید همدیگه رو بیشتر ببینیم. نظرت؟
مشغول پوشیدن کفش‌هام شدم.
- موافقم.
- فکر می‌کنم تو پسر خوبی هستی.
- موافقم.
خندید و گفت:
- و خیلیم خود شیفته‌ای. از من تعریف نمی‌کنی؟
مقابلش کمر راست کردم. قدش دو سه سانت از تابان بلندتر بود. دستی به گونه‌اش کشیدم و گفتم:
- آدمای خود شیفته فقط از خودشون تعریف می‌کنن.
بلندتر خندید و درخشش چشم‌هاش بیشتر شد.
- خداحافظ بچه پر رو. مراقب خودت باش.
با لبخند براش دست تکون دادم و خداحافظی کردیم. به محض اینکه از آپارتمان خارج شدم، لبخندم دود شد و به هوا رفت. عمر لحظات خوبم کوتاه بود. باید به زمانش اضافه می‌کردم. مگه تا کی جوون بودم؟ اگه می‌خواستم از منظره لذت ببرم، باید مسیر رو تغییر می‌دادم.

نیمه شب بود. در رو آهسته باز کردم و آهسته‌تر بستم. خونه تاریک بود و نور هالوژن آشپزخونه کمی فضا رو روشن می‌کرد. دم در شال گردن و کت زمستونه‌ام رو از تن در آوردم و بند جا لباسی کردم. تمام تلاشم بر این بود که بی‌صدا باشم. در یخچال رو باز کردم و از بین محتویات داخلش یدونه پرتغال برداشتم. شام نخورده بودم و اشتهایی نداشتم. فقط می‌خواستم از گشنگی ضعف نکنم. میوه رو داخل بشقاب گذاشتم و وارد پذیرایی شدم. روی کاناپه آبی نشستم و مشغول پوست گرفتن شدم. پاهام تیر می‌کشید اما قابل تحمل بود. تمم شب مشغول پرسه زدن تو خیابون‌ها بودم. خیابون‌های پیچ در پیچی که مثل افکار درهمم انتهایی نداشت. درحالی که لپ‌هام پر بود، برای یه لحظه نگاهم به صفحه خاموش تلویزیون مقابلم افتاد. انعکاس تصویر تابان که درست پشت سرم ایستاده بود، مثل یه شوک الکتریکی قلبم رو از کار انداخت. صدای استخون‌های گردنم از سرعت چرخیدنم به عقب بلند شد. تابان دست به سینه ایستاده بود و طلبکار نگاهم می‌کرد. بعد چند ثانیه نفسم راحتی کشیدم و به حالت اول برگشتم. زهره‌ام ترکیده بود. سری تکون دادم و محتویات دهنم رو قورت دادم.
- کجا بودی تا الان؟
از لحن طلبکار و حق به جانبش تای ابروم بالا رفت، اما چیزی نگفتم.
- یه نگاه به ساعتت انداختی؟ دوئه صبحه!
ناخودآگاه از گوشه چشم به ساعت روی دیوار نگاه کردم. ساعت یک و چهل و هشت دقیقه رو نشون میداد. فکر نمی‌کردم انقدر دیر شده باشه. بازم اهمیتی ندادم.
- من تو خونه تنهام. یه نفر بیاد اینجا من چیکار کنم؟ قفل در هنوز خرابه. اصلا به این چیزا فکر می‌کنی؟
-... .
- چرا حرف نمی‌زنی؟
نوبت به اون که می‌رسید، قلبم تو سینه یخ میزد. مثل یه مکانیزم دفاعی بود، بدون اینکه دست خودم باشه. با خونسردی کامل مشغول خوردن پرتغالم بودم. گفت:
- چرا انقدر من رو حرص میدی؟
-... .
از پشت سر اومد و نشست مقابل پاهام. دست روی زانوهام گذاشت و گفت:
- من رو ببین.
نگاهش نکردم. با دست‌های کوچکش صورتم رو گرفت و به طرف خودش کشید. مجبورم کرد به چشم‌هاش نگاه کنم.
- من نگرانت میشم. می‌تونی این رو بفهمی؟
- تو که گفتی به من احساسی نداری.
مکث کرد. آهی کشید و گفت:
- پسرا همه اینجورین؟
گفتم:
- چطوری؟
- خنگ!
لب‌هام بهم دوخته شد و اون ادامه داد:
- فکر می‌کنم همه چیز خیلی واضحه.
- من چیزی نمی‌بینم.
عصبی گفت:
- چون خودت رو زدی به کوری. واقعا آدم بی‌خودی هستی!
اخمی کردم و گفتم:
- درست حرف بزن.
- درست حرف بزنم؟ تو حتی زورت میاد درست جوابم رو بدی. چرا؟ مگه چیز شاقی ازت می‌خوام؟
- موضوع همینجا ست تابان. من چرا باید باهات همکلام بشم؟ چرا باید باهات گرم بگیرم؟ بذار برات یادآوری کنم. چون باهم زیر یه سقفیم، اما هیچ پیوندی بینمون نیست. به زور گذاشتنمون تو این خونه که کنار هم تو تنهایی خودمون بپوسیم! هربار یکم بهم نزدیک شدی یادم افتاد تو سنی که نمی‌خواستم، با آدمی که نمی‌خواستم ازدواج کردم. حالا تو بگو چرا باید بخوام باهات بگو بخند داشته باشم؟ تو یه دختر بچه احمقی که فکر کردی از طریق من می‌تونی به خواسته‌هات برسی، اما متاسفم، تیرت خطا رفت!
با صورت وا رفته نگاهم می‌کرد. بغض داشت و پره‌های بینیش مدام باز بسته میشد. آدم‌هایی که اشکشون دم مشکشون بود چقدر حقیر بودن.
- قضاوت کردن آسونه آقا عابد، دل شکستنم همینطور.
پوزخند صدا داری زدم. مزخرف کامل!
به طرف اتاق خواب رفت و گفت:
- از این به بعدم رو کاناپه بخواب!
و در رو محکم بست. پوفی کشیدم و دوباره به صفحه سیاه تلویزیون نگاه کردم. صورت خودم رو می‌دیدم، تک و تنها.
***