درحال تایپ دلنوشته خسوف | ارغوان.میم کاربر انجمن چری بوک

[Arghavan]

این را برای «طُ» می‌نویسم.
در سحرگاه مشوش ذهنم؛ قلبم جسارت به خرج می‌دهد و تشعشع های احساساتم را به کاغذ دردمند، تقدیم می‌کند. و کاغذ بدین سان مقدس می‌پندارد «طُ» قلبم را!
غم نیست اگر کشیده صیصه‌ای خطیر؛
غم نیست اگر کشیده سوط وجع!
عاقبت خواهی گشود؛ دو بال خودرا
رها خواهی ساخت پنجره را!
دامن از آن وطن بر خواهی چید.
رفت.
آری، رها خواهی ساخت؛ خود را در میان خشم و هیاهو!
تقدیم به میم

 

[Arghavan]

گوئی در واپسین تپش های خاکستری دوست دارم؛
ثانیه های مشوش، طرح او را بر پشت بام های مه آلود چشمانم ترسیم می‌کنند.
و عشق را؛ این گرگ درنده‌ی وحشی، در تراکم تاریکی چشمانت رها کردم.
و زین پس جرئت کرده‌ام تا در آيینه به نجات دهنده‌ام نگاه کنم.

 

[Arghavan]

وصله‌ی جانم از کعبه‌ی دلفریب جادویی‌ات
بر روی مرداب افکار حشرات فاسد
در غربت شمعدانی های انتظار
بر روی قلب باد کرده سردخانه احساساتم
در سپیده ترین روزهای شوم زیستنم
در سکوت سیمگون ثانیه های کبود
بر قلب و جانم عطش رفاقت باریدی.
وصله‌ی جانم من تو را برای یک گرمی ملایم ابدی در قلبم می‌خواهم.
تقدیم به میم قلبم

 

[Arghavan]

پدر ای ریشه‌ی درخت زندگانی‌ام
پناهگاه امن خانه‌ی دلم
پدر ای چو خون در بسـ*ـتر جانم روان
ساز آوای صدایت به گوشم مهر و موم شده.
پدر ای پناهگاه امن دلم
نامت تارهای اندوه را از هم می‌دراند؛ و آرامش را در کوچه رگ هایم جاری می‌کند.
گذرگاهی که نامش زمان است؛ سپید کرده موی و صورتت چین!
گرچه تیغ روزگار سیاه فامت نموده.
پیکرت همچو کمان خم نموده.
ولیکن شانه هایت ستون محکمی است برای تاول های زندگی ام.

 

[Arghavan]

پدر انگار با سوختن تفاهم داشت.
به صداقت پنجره ها ایمان داشت.
آجرهای محکم خانه، نشان از پینه های دست هایش داشت.
پدر انگار با خورشید پیمان دوستی داشت.
به بدرقه ستاره ها باور داشت.
شعله های خواب آلود آتش شومینه، نشان از صلابت گرمای خسته‌ی وجود او داشت.
پدر ای خورشید عشق، اي همنشین با درد،
پدر ای باران زحمت.

 

[Arghavan]

پشت دریا شهری است، که یک دوست در آن جا دارد.
که در این پریشانی همچو فانوس به راه دارم.
دل من خیس تر از دریا؛ بی‌تاب موج صدایش؛ که گه گاهی اندوه سکوتش به اخگر می‌کشد قبله گاه نیازم را!

 

[Arghavan]

پریشان احوالم بر احوال این عمر همایونی در عصر صدا های دیجیتالی و زنده های پوسیده به خواب رفته و مرده های هوشیار!
پریشان احوالم بر احوال نبض مضطرب گورستان و قبر های دانشمند.
پریشانم، پریشانم نمی‌دانم.
کجا روم؟ کجا روم، نمی‌دانم.
کجا روم، که آفتاب دگر بر من نخواهد تابید.
که نغمه آوای بهاران را نخواهم شنید.
کجا روم که گل‌های پژمرده امید؛ دگر رقص نخواهند کرد.
کجا روم من، بی من؟

 

[Arghavan]

روز و شب در شرار آتش درد نهانم
در رگ و ریشه‌ی من این همه همهمه گرمی ز چیست؟
آنچه بر من رفت از جفا
من ندانم.
در بدل من نخواهم عدل معاد را
ننگم آید.
من ندانم.
اشک جان سوزم، جرعه آب است؛ ولیکن به چشم خلق اخگر می‌بارد.
شعله می‌خیزد از شمع متلاطم بختم
لیک من ندانم که مرده‌ام یا زنده‌ام!
چیست این عالم که هر دم نوبهاری آرزوست؟

 

[Arghavan]

بگذر زمن و مرا ندید بگیر
بگریز ز من
از خیال خام من بگریز؛ که خیال خام من در حواشی آخرین تلاش ‌های قاصدک جوانی است؛ که در امتداد خطوط قرمز باور‌های طلسم شده‌ی شیشه‌های دودی جان‌ باخت.
جان باخت، و باور به پرواز تا به ابد در حکم اغماء ماند.
بگریز ز من و ره به سوی خوشبختی بر که از اقبال نگون بخت من بهره‌ای نخواهی برد‌.
مرا ندید بگیر که در سرابم، سرابم.

 

[Arghavan]

چشمه‌ای خشکیده خونین جگر
این نم نم باران کار کیست؟
رشته‌های بی‌تاب مورب آوایش
پیوسته در کمین گوش شنوایی
در قعر چاهی پلید، با پاره های درمانده
در معبد زلال نگاهش
دنبال می‌کند او، مجنون نا نجیب را
مالامال از عنف و عریانی
لیک او، با خلوص مرور می‌کند خاطرات پیوند درمانگی‌اش را!