همگانی ' مشاعره با اشعار شاعران '

[Mahoor]

نه در اندیشه آنم که روان بر تو فشانم
نه در اندیشه که خود را ز کمندت برهانم

گر تو شیرین زمانی نظری نیز به من کن
که به دیوانگی از عشق تو فرهاد زمانم

نه مرا طاقت غربت نه تو را خاطر قربت
دل نهادم به صبوری که جز این چاره ندانم

من همان روز بگفتم که طریق تو گرفتم
که به جانان نرسم تا نرسد کار به جانم

مِی مخور با همه کَس تا نخورم خون جگر
سر مکش تا نکشد سر به فلک فریادم

زلف را حلقه مکن تا نکنی دربندم
طُرّه را تاب مده تا ندهی بر بادم

 

[دلارام]

مِی مخور با همه کَس تا نخورم خون جگر
سر مکش تا نکشد سر به فلک فریادم

زلف را حلقه مکن تا نکنی دربندم
طُرّه را تاب مده تا ندهی بر بادم

من در حضور باغ برهنه
در لحظه‌ های عبور شبانگاه
پلک جوانه‌ ها را
آهسته می‌ گشایم و می‌ گویم
آیا، اینان رویای زندگی را
در آفتاب و باران
بر آستان فردا احساس می‌ کنند؟

شفیعی کدکنی

 

[مژگان چکنه]

من در حضور باغ برهنه
در لحظه‌ های عبور شبانگاه
پلک جوانه‌ ها را
آهسته می‌ گشایم و می‌ گویم
آیا، اینان رویای زندگی را
در آفتاب و باران
بر آستان فردا احساس می‌ کنند؟

شفیعی کدکنی

دلی که عاشق و صابر بود مگر سنگ است

ز عشق تا به صبوری هزار فرسنگ است

 

[دلارام]

دلی که عاشق و صابر بود مگر سنگ است

ز عشق تا به صبوری هزار فرسنگ است

تو را که هر چه مراد است در جهان داری
چه غم ز حال ضعیفان ناتوان داری

 

[مژگان چکنه]

تو را که هر چه مراد است در جهان داری
چه غم ز حال ضعیفان ناتوان داری

یار اگر ننشست با ما نیست جای اعتراض

پادشاهی کامران بود از گدایی عار داشت

در نمی‌گیرد نیاز و ناز ما با حسن دوست

خرم آن کز نازنینان بخت برخوردار داشت

 

[دلارام]

یار اگر ننشست با ما نیست جای اعتراض

پادشاهی کامران بود از گدایی عار داشت

در نمی‌گیرد نیاز و ناز ما با حسن دوست

خرم آن کز نازنینان بخت برخوردار داشت

تو که لیلی به مجنونش ندادی...
چرا عشقش به قلب او نهادی؟!

 

[Amir65]

تو که لیلی به مجنونش ندادی...
چرا عشقش به قلب او نهادی؟!

یار می‌آید و در دیده چنان می‌آید
که پری پیکری از عالم جان می‌آید

سر سودای تو گنجی است نهان در دل من
به زیان می‌رود آن چون به زبان می‌آید

مولانا

 

[دلارام]

یار می‌آید و در دیده چنان می‌آید
که پری پیکری از عالم جان می‌آید

سر سودای تو گنجی است نهان در دل من
به زیان می‌رود آن چون به زبان می‌آید

مولانا

دی بنواخت یار من بنده غم رسیده را
داد ز خویش چاشنی جان ستم چشیده را

 

[Amir65]

دی بنواخت یار من بنده غم رسیده را
داد ز خویش چاشنی جان ستم چشیده را

از کرم بنواخت ما را یار ما
لاجرم بالا گرفته کار ما

جان فروشانیم در بازار عشق
تن چه باشد در سر بازار ما

شاه نعمت الله

 

[دلارام]

از کرم بنواخت ما را یار ما
لاجرم بالا گرفته کار ما

جان فروشانیم در بازار عشق
تن چه باشد در سر بازار ما

شاه نعمت الله

آخر گشوده شد ز هم آن پرده های راز
آخر مرا شناختی ای چشم آشنا
چون سایه دیگر از چه گریزان شوم ز تو
من هستم آن عروس خیالات دیرپا
چشم منست اینکه در او خیره مانده ای
لیلی که بود؟ قصه چشم سیاه چیست؟
در فکر این مباش که چشمان من چرا
چون چشم های وحشی لیلی سیاه نیست
در چشم های لیلی اگر شب شکفته بود
در چشم من شکفته گل آتشین عشق
لغزیده بر شکوفه لب های خامشم
بس قصه ها ز پیچ و خم دلنشین عشق
در بند نقش های سرابی و غافلی
برگرد … این لبان من، این جام ب*و*سه ها
از دام ب*و*سه راه گریزی اگر که بود
ما خود نمی شدیم چنین رام ب*و*سه ها!

« فروغ فرخزاد»