همگانی ' مشاعره با اشعار شاعران '

[دلارام]

دگرم آرزوی عشقی نیست

بی دلان را چه آرزو باشد

دل اگر بود باز می نالید

که هنوزم نظر به او باشد

در دایره‌ای که آمد و رفتن ماست

او را نه بدایت نه نهایت پیداست

 

[دلارام]

در دایره‌ای که آمد و رفتن ماست

او را نه بدایت نه نهایت پیداست

تا مات شود زینهمه افسونگری و ناز
چون پیرهن سبز ببیند بتن من
با خنده بگوید كه چه زیبا شده ای باز
او نیست كه در مردمك چشم سیاهم
تا خیره شود عكس رخ خویش ببیند
این گیسوی افشان به چه كار آیدم امشب
كو پنجه او تا كه در آن خانه گزیند
او نیست كه بوید چو در آغوش من افتد
دیوانه صفت عطر دلاویز تنم را
ای آینه مردم من از این حسرت و افسوس
او نیست كه بر سینه فشارد بدنم را
من خیره به آئینه و او گوش بمن داشت
گفتم كه چسان حل كنی این مشكل ما را
بشكست و فغان كرد كه از شرح غم خویش
ای زن، چه بگویم، كه شكستی دل ما را

 

[Amir65]

دگرم آرزوی عشقی نیست

بی دلان را چه آرزو باشد

دل اگر بود باز می نالید

که هنوزم نظر به او باشد

دلم بیمار و یاد چشم بیماری پرستارش
پرستاری چنین یارب چه باشد حال بیمارش

گرفتارم بتار طرهٔ طرار دلداری
که درهر جا دلی پیدا شود باشد گرفتارش


صائب

 

[دلارام]

دلم بیمار و یاد چشم بیماری پرستارش
پرستاری چنین یارب چه باشد حال بیمارش

گرفتارم بتار طرهٔ طرار دلداری
که درهر جا دلی پیدا شود باشد گرفتارش


صائب

شب در نظر مردم بیدار بلندست
هرچند زمین‌گیر بود دانه امید
دست کرم ابر گهربار بلندست

صائب ز بلند اختری همت والاست
گر زان که ترا پایه گفتار بلندست

 

[Mahoor]

شب در نظر مردم بیدار بلندست
هرچند زمین‌گیر بود دانه امید
دست کرم ابر گهربار بلندست

صائب ز بلند اختری همت والاست
گر زان که ترا پایه گفتار بلندست

تو شدی نگارِ شهر و دلِ ما به ناز بردی
دلِ سر به زیرِ ما را به درِ نیاز بردی

نه وضو گرفته بودم نه خیالِ عشق در سر
تو امیرِ کافران را به سرِ نماز بردی

 

[دلارام]

تو شدی نگارِ شهر و دلِ ما به ناز بردی
دلِ سر به زیرِ ما را به درِ نیاز بردی

نه وضو گرفته بودم نه خیالِ عشق در سر
تو امیرِ کافران را به سرِ نماز بردی

یا رب این شمع دل افروز ز کاشانهٔ کیست؟
جانِ ما سوخت، بپرسید که جانانه کیست؟

 

[Amir65]

یا رب این شمع دل افروز ز کاشانهٔ کیست؟
جانِ ما سوخت، بپرسید که جانانه کیست؟

تا کی بدرت آیم و دیدار نبینم
صد بار ترا جویم و یک بار نبینم

گویا حرم کوی تو کعبه است و در آنجا
هر چند روم جز در و دیوار نبینم

دانی که مرا بزمگه عیش کدامست
جایی که ترا بینم و اغیار نبینم

هلالی

 

[دلارام]

تا کی بدرت آیم و دیدار نبینم
صد بار ترا جویم و یک بار نبینم

گویا حرم کوی تو کعبه است و در آنجا
هر چند روم جز در و دیوار نبینم

دانی که مرا بزمگه عیش کدامست
جایی که ترا بینم و اغیار نبینم

هلالی

منم که شعر و تغزل پناهگاه من است
چنانکه قول و غزل نیز در پناه من است

 

[Mahoor]

منم که شعر و تغزل پناهگاه من است
چنانکه قول و غزل نیز در پناه من است

تا نزد عشق به سر خط سعادت ما را
خدمت حضرت معشوق نشد منصب ما

 

[دلارام]

تا نزد عشق به سر خط سعادت ما را
خدمت حضرت معشوق نشد منصب ما

از داغ غربتش جگر سنگ خون شود
آشفته خاطری که نداند مقام دوست