همگانی ' مشاعره با اشعار شاعران '

[مژگان چکنه]

منم که شهره شهرم به عشق ورزيدن منم که ديده نيالوده ام به بد ديدن

نیست دلداری که دلداری کند
نیست غم خواری که غم خواری کند
گر چه یاران بسیارند هر طرف
نیست یاری تا مرا یاری کند

 

[آفرودیت؛]

تو که از صورت حال دل ما بی‌خبری
غم دل با تو نگویم که ندانی دردم

من بلوطی پیر بودم پای یک کوه بلند/ نیمم آتش سوخت نیم دیگرم را باد برد.

 

[Adrian]

من بلوطی پیر بودم پای یک کوه بلند/ نیمم آتش سوخت نیم دیگرم را باد برد.

دیر آمدی که دست ز دامن ندارمت
جان مژده داده‌ام که چو جان در بر آرمت

 

[Adrian]

دیر آمدی که دست ز دامن ندارمت
جان مژده داده‌ام که چو جان در بر آرمت

ترکیب پیاله‌ای که در هم پیوست

بشکستن آن روا نمی‌دارد مست

 

[Adrian]

ترکیب پیاله‌ای که در هم پیوست

بشکستن آن روا نمی‌دارد مست

تا چند اسیر رنگ و بو خواهی شد

چند از پی هر زشت و نکو خواهی شد

گر چشمه ی زمزمی و گر آب حیات

آخر به دل خاک فرو خواهی شد

 

[Adrian]

دستی که در فراق تو می‌کوفتم به سر

باور نداشتم که به گردن درآرمت

 

[Adrian]

تو چه دانی که ما چه مرغانیم

هر نفس زیر لب چه می خوانیم

 

[Adrian]

می‌دمد صبح و کِلِّه بست سحاب

الصَبوح الصَبوح یا اصحاب

 

[Adrian]

به ملازمان سلطان که رساند این دعا را؟

که به شُکرِ پادشاهی ز نظر مران گدا را

 

[Adrian]

ای برده اختیارم تو اختیار مایی

من شاخ زعفرانم تو لاله زار مایی