همگانی عاشقانه‌های ویکتور هوگو

[رجینا]

به او گفت: «مطمئنم که رازهایی داری، یکی از رازهایت از بقیه بزرگتر نیست؟» ویکتور اعتراف کرد که رازهایی داشته و یکی از رازهایش از بقیه بزرگتر است. آدل فریاد زد: «درست مثل من! خوب، زود باش، بزرگترین رازت را به من بگو و من هم رازم را به تو می‌گویم.» ویکتور جواب داد: «بزرگترین رازم این است که دوستت دارم.» آدل درست مثل پژواک صدا گفت: «بزرگترین رازم این است که دوستت دارم.»

 

[رجینا]

من عاشق او هستم، این درست است، من، من حتی حاضرم همه چیز را با کمال میل فدای او کنم- همه چیز، حتی امید اینکه ممکن است دوستم داشته باشد؛ برای فداکاری‌هایی که تنها به امید به دست آوردن یک نگاه یا یک لبخندش می‌توانم در حق او انجام دهم هیچ حدی وجود ندارد.

 

[رجینا]

حسادت در واقع قسمتی از عشق کم‌نظیر، خالص و پاکی است که به تو دارم

 

[دلارام]

آری، تو می‌توانی هر کاری با من بکنی و اگر من همین فردا بمیرم لحن شیرین صدایت، فشار محبت‌آمیز لبهایت مرا دوباره به زندگی برخواهد گرداند.

 

[دلارام]

من باید خیلی زود تو را ببینم. آه! کلمه‌ی زود چقدر غم‌انگیز است وقتی حضورت را همین الان نیاز دارم!

 

[پناه]

فردا در سپیده دم، وقتی روستا روشن می شود
من خواهم رفت
می بینی، می دانم که منتظر من هستی
از جنگل می گذرم، از کوه ها می گذرم
دیگر نمی توانم از تو دور بمانم

 

[پناه]

عشق چیست؟
در خیابان مرد جوان فقیری را دیدم که عاشق بود
کلاهش کهنه
کتش پاره
و در کفش هایش آب رفته بود
اما روحش ستاره باران بود

 

[پناه]

اینک زوال فصل
ازدیاد سایه و افول لاجورد در آسمان
لرزه بر اندام پرنده و خنکای علف
و باد که سرد می گذرد از فراز تپه ها
جدال اوت و سپتامبر
دریای بی کران در غیاب مرغان افسانه ای تنهاست
کاهش دقیقه ای از هر روز
و پرتوی از خورشید که در هر فلق می چکد
در کنج سقف اتاقم
مگسی انگار که در دام سست و ثابت است
و تابستان مثل دانه ی سفید برف
آهسته آب می شود

 

[پناه]

گور به گل سرخ گفت
ای گل عاشقان با قطره های اشکی
که هر شب از دیده سحرگاهان بر چهره تو می ریزد چه می کنی؟
گل گفت ای گور تیره من این اشک ها را در درون سایه
آرام آرام به صورت عطر و عسل در می آورم و تحویل مردم می دهم
گل گفت تو بگو با آنچه پیوسته در کام خود فرو می بری چه می کنی؟
گور گفت ای گل من نیز از هر روحی که به من می سپارند
فرشته ای می سازم و به آسمانش می فرستم

 

[پناه]

امیدوارم سگی را نوازش کنی
به پرنده ای دانه بدهی، و به آوازیک سهره گوش کنی
وقتی که آوای سحرگاهیش را سر می‌دهد.
چرا که به این طریق
احساس زیبائی خواهی یافت، به رایگان
امیدوارم که دانه ای هم بر خاک بفشانی
هرچند خرد بوده باشد
و با روئیدنش همراه شوی
تا دریابی چقدر زندگی در یک درخت وجود دارد