گنجینه سعدی

[GOLDEN]

ای ساربان آهسته رو کارام جانم میرود
وان دل که با خود داشتم با دلستانم میرود

 

[GOLDEN]

عجبست اگر توانم که سفر کنم ز دستت
به کجا رود کبوتر که اسیر باز باشد

 

[GOLDEN]

شب فراق نداند که تا سحر چند است
مگر کسی که به زندان عشق در بند است

 

[GOLDEN]

عاقبت گرگ زاده گرگ شود
گر چه با آدمی بزرگ شود

 

[GOLDEN]

حدیث دوست با دشمن نگویم
که هرگز مدعی محرم نباشد.

 

[GOLDEN]

در آن نفس که بمیرم در آرزوی تو باشم
بدان امید دهم جان که خاک کوی تو باشم

 

[GOLDEN]

خدا را بر آن بنده بخشایش است
که خلق از وجودش در آسایش است

 

[GOLDEN]

رفت از بر من آنکه مرا مونس جان بود
دیگر به چه امید در این شهر توان بود

 

[GOLDEN]

گیرم پدر تو بود فاضل
از فضل پدر تو را چه حاصل

 

[GOLDEN]

طلب کردم ز دانایی یکی پند
مرا بفرمود با نادان مپیوند