رمان شفای قلب او | به ترجمه آکـو

[بعد میریم پپرونی.]

- پسر آنی؟
این شناخت تقریباً باعث شد که برای او متاسف شود.
- تو فکر می کنی پدرش هم اون میزنه؟
گیب برای چند لحظه سکوت کرد.
- در واقع، من فکر می‌کنم این بچه احتمالاً همینطور هست خیلی شبیه پدرش هست
در نهایت گفت:
- آخرین باری که تامی در اورژانس بود به این دلیل که اون به دلیل رانندگی تحت فشار بازداشت شده بود. او به این بالید پدرش اون را نجات میده، مشکلی نیست. این تصور رو داشتم که پدرش به اون اجازه می ده هرکاری می‌خواد بکنه شایدم اون تشویق میکنه
آهی کشید و سرش را تکان داد.
- بیچاره آنی. من احساس می کنم که اون در برابر اون دوتا تنها هست
- آره، می ترسم اینطور باشه
چند دقیقه ای در سکوت راه رفتند. سپس بازوی گیب دور کمرش سفت شد و او را به حالت توقف درآورد.
-اونجارو ببین از بین درختا اونجا جای منه فکر می‌کنی می‌تونی تا این حد پیش بری؟
او به او اطمینان داد:
-بله، می‌تونم
هنوز هم قلبش مثل دیوانه ها می تپد ناگفته نماند که این قدر نزدیک بودن به او خیلی بد بود لاریسا می‌دانست که نمی‌تواند از عهده مراقبت‌هایش با گیب برآید. اما ایرادی ندارد او چه می خواست
___________
گیب در حالی که در امتداد مسیر حرکت می‌کردند، فاصله را تا محل خود دور کرد. او نمی‌توانست وجدان راحت لاریسا را رها کند تا او را کنار بگذارد
اما نگه داشتن او به این شکل بهترین ایده ای نبوده است که او تا به حال داشته است. او کاملاً در کنار او قرار گرفت، اندام کوچک او قدرتی را پنهان می کرد که او نمی توانست
قوزک پای او وحشتناک به نظر می رسید، اما او ناله و شکایت نکرد. در واقع، اگر به او پیشنهاد کمک نمی داد، می دانست که او بدون درخواست کمک ادامه میداد
او مجبور شد برای دهمین بار به خود یادآوری کند که او یک پرستار اورژانس است،
دانستن اینکه تامی هینکل کسی بود که او را از مسیر فراری داده بود، باعث شد از عصبانیت دندان هایش را به هم فشار دهد. لاریسا درست می گفت، انچه یک تهدید بود، اما او مشکوک بود که اکنون پلیس نمی تواند کاری انجام دهد.
-گیب؟ مشکلی هست؟ لاریسا پرسید.
با تعجب به پایین نگاه کرد.
- نه، چرا؟
او اعتراف کرد:
- بازوی تو دور کمر من سفت تر و سفت تر میشه شاید باید یکم سبک تر باشم
از نظر ذهنی به خودش ضربه زد. او در حالی که دستش را آرام کرد، گفت:
- بابت این موضوع متاسفم. از فکر کردن به تامی عصبانی می شدم. مچ پات چطور بالا اومده؟
با لحن خشنی گفت:
- سعی می کنم به این حقیقت دل ببندم که خونه شما کم کم نزدیک تر می شه

 

[بعد میریم پپرونی.]

او قول داد و متواضع گف:
- ما به زودی اونجا میرسیم، و شما می تونی استراحت کنی."
قاب چوبی الف مشرف به دریاچه پناهگاه خصوصی او بود، و در حالی که عادت به حضور زنان نداشت، اینطور نبود که بتواند لاریسا را تا شهر با پای پیاده بکشد. او می دانست که او در همان آپارتمان زندگی می کند
مجتمعی که مری هاینز و چند تن از کارکنان دیگر در آن زندگی می‌کردند، زیرا او شنیده بود که پرستاران یادداشت‌هایی را درباره یک همسایه پر سر و صدا مقایسه می‌کردند.
هنگامی که آنها در نهایت به خانه نزدیک شدند، گفت:
- خونه شما خیلی روستایی به نظر می رسه
- راهرو فقط نود فوت باقی مانده است.
- من انتظار چیز دیگه ای داشتم داشتم بیشتر... پر زرق و برق.
- پرزرق و برق دار؟
قفسه سینه اش را گرفت که انگار زخمی شده بود.
- واقعا من شبیه کسایی‌ام که پر زرق و برق دارن؟
او نیشخند زد.
- نه، اما پزشک‌ها معمولاً سبک زندگی بسیار بالاتری نسبت به سبک زندگی ما دارن
او خنجر ناامیدی را در مورد مشاهده او پنهان کرد. آیا او اینطور بود
بسیاری از پرستاران دیگر؟ کسانی که به فکر ازدواج با دکتر افتادن؟ و وقتی به آنچه می خواستند نرسیدند، آنقدر خم شدند که دروغ بگویند، نه
نگران این هستید که آبروی یک مرد را از بین ببرند؟
او زمزمه کرد:
-خیلی زیباست. شما باید صلح و آرامش رو دوست داشته باشین
او موافقت کرد و از هدر دادن وقت خود برای فکر کردن به ربکا قبول کرد. او برای همیشه از زندگی او خارج شده بود. سه فوت دیگر و تا خمیده جلویش بودند.
- میتونی راهرو رو به درستی طی کنی؟ یا باید تورو بغل کنم؟
او به سرعت پاسخ داد:
- من می تونم این کار رو انجام بدم
در را برای او باز نگه داشت و او لنگان لنگان داخل شد و به سمت نزدیکترین مکان رفت و صندلی برای او گذاشت
با آهی گفت:
-متشکرم. لحظه ای نشستن احساس خوبی داره . من از درخواست لطف دیگه خوشم نمیاد اما بهتره برم به خونه
- به محض اینکه اون زخم ها را تمیز کنیم، شما رو به خونه می برم.
آیا او متوجه نشد
خون از ساییدگی های پر از خاک بیرون می ریخت؟
- سفت بنشین، من درست می گویم
او شروع کرد:
- صبر کن، لازم نیست...
اما او به او توجهی نکرد. او رفت تا کابینت حمام خود را زیر و رو کند و همه چیز مورد نیازش را پیدا کرد: پانسمان، نوار، پماد آنتی بیوتیک. وقتی برگشت، متوجه شد که او به سمت اشپزخانه رفته است او با حالتی تدافعی گفت:
- نمی‌خوام روی فرش تو خونریزی کنم. و خراش های روی دست‌هام وا با آب و صابون شستم.
وسایل را روی میز گذاشت و بعد رفت تا ظرفی را پر کند
آب صابون آورد و کنارش زانو زد. او گفت:
- این ممکنه به درد بخوره
در حالی که دستمالی نرم برداشت و شروع به تمیز کردن زانوهای او کرد، هشدار داد.

 

[بعد میریم پپرونی.]

- ممکنه به درد بخورد.
ساییدگی ها خیلی بد نبودند و وقتی او آنها را تمیز می کرد، حرفی نزد.
- مسئله چیه؟
وقتی گذاشتن پانسمان های تازه در جایش تمام شد پرسید.
- فکر می کردی یک پزشک بدجنس نمیدونه چطوز زخم را پانسمان کند؟
او با صدای آهسته ای گفت:
- نه، تو کار خوبی کردی.
از نگاه او دوری کرد.
- خیلی ممنون. خیلی خوبه که من تا دو روز دیگه بیکارم. یکم استراحت کنم و من به همان اندازه خوب خواهم بود؛
- شاید بهتره به پزشک خود مراجعه کنی. اون برای شما دلیلی می نویسه تا در صورت نیاز، مدت بیشتری از کار دور بمونی.
او تکرار کرد:
-خوب خواهم شد.
- مطمئنم که می خواهی به کارت برگردی، پس اگر بتونی من به خانه برسانی، از خونت خارج میشم
او کمی عجیب رفتار می کرد، و او فکر می کرد که ممکن است بیشتر از آنچه که می خواست درد داشته باشد. کفش دویدن او را گشاد کرد.
- اول، بیا این مچ پا را ببندیم.
تورم خیلی بدتر نشده بود، که نشانه خوبی بود چون او بیست دقیقه گذشته روی آن راه می رفت. شاید رباط آسیبی نداشته باشد.
- بهتر شده؟
او پرسید که کی بسته بندی آن را به آرامی تمام کرده است.
- خیلی.
صدایش تیره به نظر می رسید.
- متشکرم. دوباره.
لحظه ای به او خیره شد و سعی کرد حال و هوای او را بسنجد. از جایش بلند شد و به سمت یخچال رفت. بطری آب را بیرون آورد و به او داد. او پس از برداشتن مقداری از آب خود، یک کیسه نخود فرنگی یخ زده را از فریزر بیرون آورد. او در حالی که کیسه را روی مچ پایش انداخت، گفت:
-اینجا، از این به عنوان کیسه یخ استفاده کن.
نیشخندی غیرمنتظره زد.
- خیلی خنده دار. من یک کیسه نخود فرنگی منجمد دارم که از اون به عنوان کیسه یخ هم استفاده می کنم.
نتوانست جلوی لبخندش را بگیرد
- شرط می بندم که هر دونده ای یه کیسه نخود تو فریزرش داره
او موافقت کرد:
- شاید. قبل از اینکه درب بطری را ببندد، مقدار زیادی آب نوشیدند.
-پس، آیا چیز دیگری هم هست که فکر می کنی باید درستش کنی، دکتر آلن؟ یا باید راه بیفتیم؟
او میل جنون آمیزی داشت که به او پیشنهاد کند شام درست کند اما به موقع جلوی خودش را گرفت.
-من شما رو به خانه می برم. اینجا به من تکیه کن ماشین من در گاراژ هست.
- مشکلی نیست.
با یک دست نخود و بطری آب را گرفت و با دست دیگر او را دور کمر گرفت. فاصله کمی بود، اما وقتی او را به سلامت روی صندلی مسافر نشسته بود، متوجه شد که دلش برای لمس او تنگ شده بود.
لاریسا در مسیر بازگشت به خانه مدام به بیرون از پنجره نگاه می کرد و او این احساس را داشت که به دلایلی از او دوری می کند. پس از حدود ده دقیقه، او به مجتمع آپارتمانی او رفت.
او اصرار داشت که به او کمک کند تا به آپارتمانش برود، علیرغم اعتراض های او مبنی بر اینکه حالش خوب است.
- آیا به چیز دیگری نیاز داری؟
بعد از اینکه قفل در را باز کرد پرسید.
- نه، اما باز هم متشکرم. بعداً می بینمت،
به سختی بیرون آمد قبل از اینکه در را محکم بین آنها ببندد.
چند ثانیه طولانی به در بسته خیره شد و بعد برگشت تا به سمت ماشینش برگردد. این فکر که او برای خلاص شدن از شر او بسیار مضطرب بود، خوب نمی نشست.
و دقیقاً مانند روشی که دویدن او را قطع کرد - البته بدون تقصیر خودش - به طرز آزاردهنده ای تا پایان روز در افکار او نفوذ کرد.

 

[بعد میریم پپرونی.]

فصل سوم
لاریسا پشت فرمان ماشینش نشست و قصد داشت در مراسم صبح یکشنبه کلیسا شرکت کند. با این حال استفاده از پای راست او برای رانندگی تقریبا غیرممکن بود. پس از چندین بار تلاش تند برای رانندگی با پای چپ، او ناله ای ناامید از خود کشید، ماشین را خاموش کرد و به طرز ناخوشایندی از پشت فرمان به بیرون برگشت. هیچ راهی نبود که کار کند. احتمال اینکه او به چیزی ضربه بزند بیشتر از این بود.
او به آسمان بی ابر خیره شد و با موجی از درماندگی مبارزه کرد. این مچ پا احمقانه قرار بود چند روز مرخصی او را از کار بیاندازد، اگر نتواند رانندگی کند. او خودش را به وسیله نقلیه تکیه داد و از نسیم خنک لذت می برد در حالی که سعی می کرد بفهمد چه کاری باید انجام دهد.
کمتر از یک روز و او از گیر افتادن در آپارتمانش به شدت بیمار بود. شاید بتواند به کافه رز برود؟ جوزی حداقل برای مدتی با او همراهی می کرد. صاحب کافه هیچ چیز را بیشتر از شایعات دوست نداشت.
- لاریسا!
با شنیدن نامش برگشت و با تعجب چشمانش را گشاد کرد که گیب آلن را دید که به سمتش می رفت. ماشینش را چند فاصله پایین تر از ماشینش پارک کرده بود.
سلام گیب.
خوشحال بود که این بار بوی عرق نبرده بود و دامن گلدار و تاپ آستین کوتاه صورتی به تن داشت. سعی می کرد با لباسش بی قراری نکند.
- تو اینجا چیکار میکنی؟
- من یک جفت عصا آوردم تا اگر در رفت و آمد به کمک نیاز داشتی.
به لباس او خیره شد و ابرویش را بالا انداخت.
- آیا به جای خاصی می ری؟
خجالت کشید و آرزو کرد کاش می توانست جلوی این واکنش مسخره به او را بگیرد.
- من می‌خواستم در مراسم کلیسا شرکت کنم، اما ظاهراً رانندگی نمیتونم کنم
آیا او به عصا اشاره کرده بود؟ او با این امکان روشن شد.
- شرط می بندم که می تونم تا کلیسا پیاده روی کنم، اگر شما جدی هستی که اجازه بدهید آن عصاها را قرض بگیرم.
کلیسا و سپس کافه رز. خیلی بهتر از این است که دور هم بنشیند و به چهار دیواری آپارتمانش خیره شود.
گیب آهسته گفت:
- فکر می‌کنم اگر شما را به کلیسا ببرم بهتر هست، پیاده روی با عصا برای مسافت های طولانی آسان نیست.
- اوه.
او از تمایل او برای بردن او به کلیسا متحیر شده بود زیرا در گذشته هرگز او را ندیده بود که در مراسمات شرکت کند.
- این خیلی خوب هست، اما من نمی‌خوام تو را از سر راهت دور کنم.
- مشکلی نیست. اینجا، به من تکیه کن، و تو رو به ماشین من می‌رسونیم
متوجه شد که برای دومین بار در کمتر از بیست و چهار ساعت نزدیک به گیب ایستاده و بازوی او را دور کمرش بسته است، ناراحت کننده بود. او نمی دانست که چرا خدا این مرد را به سر راه او فرستاد، اما فعلاً نمی توانست بهانه ای برای همراهی نکردن با پیشنهاد او بیاندیشد. به غیر از آنچه واضح بود، گذراندن وقت با گیب هوشمندانه نبود.
اما وقتی با خیال راحت روی صندلی مسافر ماشینش نشست، کمی راحت تر نفس کشید. صبر کرد تا او روی صندلی راننده بنشیند و بعد به او نگاه کرد.
- می‌دونی، اگر نمی‌خوای با من بری، بدم نمی‌آید اگر منو در کلیسا پیاده کنی و بعد از یک ساعت برگردی.
گیب در حالی که از فضای پارک خارج می‌شد، از روی شانه‌اش به کنار او نگاه کرد.
- آیا این یک روش مودبانه برای گفتن خوش آمدن نیست؟
او پرسید.
- نه! البته نه.
او از اینکه او چنین فکری می کند وحشت داشت.
- فکر می‌کنم قبلاً هرگز متوجه حضور شما در مراسم کلیسا نشده بودم.
لبخندی در چهره هایش نقش بست.
- آیا وظیفه یک مسیحی خوب این نیست که ما غیررفتگان را متقاعد کند که در کلیسا حاضر شویم و ایمان خود را دوباره کشف کنیم؟
با لحنی تمسخر آمیز پرسید.
- حداقل این چیزی هست که خواهر من همیشه سعی می کنه انجام بده.
او پس از شنیدن اینکه خواهرش مسیحی است آرام شد.
- بله، در مورد آن درست میگی . من دوست دارم شما به کلیسا بیای، اما نمی تونم شما را مجبور کنم که به خدا ایمان داشته باشی. خودت باید به این درک برسی.
گیب برای لحظه ای سکوت کرد.
- من باید با شما صادق باشم. بیشتر از یک سال است که به کلیسا نرفتم.
او تعجب کرد که چه اتفاقی افتاده است که باعث از بین رفتن ایمان او شده است. و با توجه به چیزی که او به تازگی به او گفته بود، او نمی دانست که چرا از ابتدا پیشنهاد کرده بود با او بیاید. اما او نمی خواست با پرسیدن در زندگی شخصی او فضولی کند. او بهتر از هرکسی نیاز به حریم خصوصی را درک می کرد. او به آرامی گفت:
- خب، باید به شما بگویم که از بین تمام مراسم کلیسا که در طول زندگی شرکت کردم کشیش جان یکی از بهترین ها را ارائه می ده.او روی زمین هست و با این حال همیشه به ما کمک می‌کنه تا به ما یادآوری کنه که خدا از ما می‌خواهد چه کار کنیم. شاید من متکبر هستم، اما فکر می کنم شما اون دوست خواهید داشت.
گیب در حالی که به سمت پارکینگ کلیسا می‌رفت، صدایی غیرمتعهد درآورد، اما چیزی بیشتر نگفت. او تلاش کرد تا از ماشین پیاده شود، که کار آسانی نبود، اما در چند لحظه، گیب آنجا بود و به او کمک می کرد.
او زمزمه کرد:
- متشکرم،
امیدوار بود که متوجه تنگی نفس در لحن او نشود.
به او گفت:
- همانجا بمان. من عصاها را میگیرم.
عصاهای آلومینیومی را از صندلی عقب بیرون آورد و کنار او گذاشت.
- اینا رو امتحان کن. من اونا رو برای قد شما تنظیم کردم، اما ممکن هست اندازه‌گیری‌ها اشتباه باشن.
او عصاها را گرفت و زیر بغل خود نگه داشت، از اینکه متوجه شد آنها عالی هستند، تعجب نکرد.
- اینا عالی هستن. خیلی ممنون.
او گفت:
- من یک بار پام شکست، پس به من اعتماد کن، من می دونم که چه حالی داری.
راه رفتن با عصا آنقدر که به نظر می رسد آسان نیست.
لبخندی به او زد و به سمت پیاده رو منتهی به درب ورودی کلیسا رفت. گیب درست در کنار او ماند، دستش روی کمرش معلق بود، گویی نگران بود که او بیفتد.
از آنجایی که تعطیلات بود، تعداد زیادی از اعضای محله حضور نداشتند، اما کسانی که آنجا بودند به نام او را تبریک گفتند. او نمی دانست که آیا باید گیب را معرفی کند یا نه، و اگر چنین است، چه چیزی؟ دوستش؟ همکار؟ یکی از پزشکانی که با او کار می کرد؟ او نمی توانست خود را به استفاده از هیچ یک از این گزینه ها مجبور کند، بنابراین تصمیم گرفت که اصلاً چیزی نگوید.
گیب به احتمال زیاد از پیشنهاد خود برای آوردن او پشیمان شده بود، بر اساس نگاه های آگاهانه ای که به سمت آنها می رفت. آیا گیب به قدرت شایعات در شهرهای کوچک پی برد؟ او می‌توانست احساس کند که گونه‌هایش قرمز شده و سرش را پایین انداخت، امیدوار بود کسی متوجه نشود.
او به خودش گفت که نگران نظر دیگران نباشد. اگر این چیزی بود که گیب برای بازگرداندن او به کلیسا نیاز داشت، پس ناراحتی جزئی ارزشش را داشت.
چشمانش را بست و دعای کوچکی فرستاد. لطفا، پروردگار، راه خانه را به گیب نشان دهید.

____________

گیب در کلیسا در کنار لاریسا ایستاده بود و متعجب بود که چرا با این کار موافقت کرده است. او به او اجازه داده بود، پیشنهاد داده بود که یک ساعت دیگر که سرویس تمام شد، او را پیاده کنند و تحویل بگیرند. صادقانه بگویم، این دقیقاً همان چیزی بود که او قبل از ذکر آن در نظر گرفته بود.
اما او این فرصت را نگرفته بود که بیرون بیاید. در عوض، او اینجا بود و برای اولین بار در بیش از یک سال به کلیسا می رفت. خواهرش او را هر زمان که ممکن بود به مدیسون به خدمات کشانده بود، اما پس از نقل مکان به کریستال لیک، او مزاحم نشد.
وقتی لاریسا گفت که نمی تواند او را مجبور کند به خدا ایمان بیاورد، گاردش را آرام کرده بود. او خواهرش کیمبرلی را دوست داشت، اما او دائماً او را موعظه می کرد و سعی می کرد او را وادار کند که تمام اعتقاداتش را بپذیرد. به طور غریزی، هر چه او بیشتر فشار می آورد، او بیشتر عقب نشینی می کرد.
سرود را برداشت و سرود آغازین را پیدا کرد. یکی از چیزهایی که او در مورد خدمات کلیسا دوست داشت موسیقی بود. حالا به ذهنش خطور کرد که چقدر دلش برایش تنگ شده بود.
هنگامی که نوازنده ارگ شروع به نواختن کرد، آنها از جای خود بلند شدند و شروع به خواندن کردند. باریتون او کمی زنگ زده بود، اما خیلی زود وارد ریتم شد.
او لبخند خشنود لاریسا را در حالی که با او در آواز خواندن همراه شد، گرفت. بازوی او به آرامی دستش را گرفت و چشمانش را متمرکز روی سرود نگه داشت و وانمود کرد که متوجه نمی شود.
با اینکه این کار را کرد.
کشیش جوانتر از آن چیزی بود که تصور می کرد. علیرغم تمجید درخشان لاریسا از کشیش جان گورمن، گیب انتظار نداشت از خدمات لذت ببرد، اما از آنجایی که موضوع خطبه امروز بخشش بود، توجه خود را به سخنان کشیش جلب کرد.
کشیش جان لحظه ای مکث کرد و سپس خواند:
- و هرگاه به دعا ایستادید، اگر چیزی علیه کسی دارید، او را ببخشید تا پدر آسمانی شما نیز خطاهای شما را ببخشد (مرقس 11:25).
این گذرگاه در اعماق وجود تأثیر داشت. پس از اینکه ربکا آبروی او را در بیمارستان دانشگاه مدیسون از بین برده بود، او همچنان از دستش عصبانی بود. به رئیس خود و رهبری بیمارستان گفت که او را مورد آزار و اذیت جنسی قرار داده است در حالی که در واقع او به سادگی ناراحت شده بود زیرا او رابطه آنها را قطع کرده بود. او به قیمت کارش تمام شد. مهم نیست که چقدر سعی کرده بود ادعاهای او را رد کند، می دانست که راهی برای بهبودی از این انگ وجود ندارد.
این حرف او علیه او بود و او شکست خورده بود. زمان بزرگ.
او با تکان دادن گذشته، بر موعظه کشیش تمرکز کرد. به گفته کشیش جان، اگر می خواست آرامش پیدا کند، ابتدا باید روح خود را پاک می کرد. و این به معنای بخشش ربکا بود.
آیا او واقعا می توانست این کار را انجام دهد؟ او می دانست که باید، اما گفتن و انجام دادن دو چیز متفاوت بود.
نوازنده ارگ سرود پایانی را قبل از اینکه متوجه شود مراسم تقریباً به پایان رسیده است شروع کرد. و حتی بیشتر از این متعجب شد که به ساعت نگاه نمی کرد، آنطور که قبلاً می کرد. در واقع، او از خدمات لذت می برد.
لاریسا به آرامی گفت:
- ممنون که منو آوردی، گیب.این دقیقا همون چیزی بود که امروز صبح بهش نیاز داشتم.
او پاسخ داد:
-خوشحالم. به خواهرم نگو، اما منم دوستش داشتم.
او خندید و صدا او را به یاد پیک نیک در ساحل انداخت. یا شاید این آخرین باری بود که می‌توانست شاد بودن را به یاد بیاورد. عجیب است که او در اطراف لاریسا احساس سبکی و آرامش بیشتری می کرد.
- دوست داری امروز بعدازظهر با قایق من بیرون بری؟ او این پیشنهاد را داد.
- من می دونم که دریاچه با توجه به تعطیلات روز یادبود شلوغ میشه، اما ما هنوز هم می تونیم لذت ببریم.
چشمان آبی او از هیجان و تعجب می درخشید.
-اوه، من دوست دارم این کار را انجام بدم. شما نمی دونید چقدر وحشتناک هست که تو آپارتمان بنشینی در حالی که دیگران در حال خوش گذرانی هستن.
- عالی چه برسد به اینکه کمی ناهار بخوریم و سپس به سمت من برویم. مگر اینکه به دلایلی ابتدا به خانه بروید؟
- نه، من خوبم. او سرخ شد. و من به هر حال به توقف در کافه رز فکر می کردم.
- کافه رز این است.
او خوشحال بود که او موافقت کرده بود با او بیاید، اگرچه دقیقاً مطمئن نبود که چرا از ابتدا این ایده را مطرح کرده است.
هیچ چیز تغییر نکرده بود. لاریسا هنوز در بیمارستان هوپ کانتی پرستار بود و همچنان برای سمت مدیر پزشکی رقابت می کرد. او نمی توانست از نظر عاطفی با کسی که با او کار می کرد درگیر شود. با این حال او می‌توانست به جایی که او از آن می‌آمد ارتباط برقرار کند. تنها نشستن در خانه هم برای او جذابیت خاصی نداشت.
او فقط باید مطمئن می شد که گذراندن روز با لاریسا به خاطر دوست بودن است و نه چیزی بیشتر.

____________

لاریسا به خودش گفت که بیرون بودن در قایق گیب معنایی ندارد. با اینکه جوزی وقتی متوجه لاریسا و گیب با هم شده بود ابروهایش را تکان داده بود. لاریسا صورتش را به خورشید خم کرد و سعی کرد قلب تندش را آرام کند. شاید این بهترین ایده ای نبود که او تا به حال داشت.
پس چرا او گفته بود بله؟
پاسخ منطقی این بود که او حوصله اش سر رفته بود و نمی خواست در آپارتمانش بنشیند. اما دلیل واقعی این بود که او از گیب خوشش می آمد. به عنوان یک شخص، نه فقط به عنوان یک پزشک که با او کار می کرد.
و خیلی وقت بود که مردی را دوست نداشت.
برای اولین بار، او متوجه شد که از گذشته خود فرار کرده است. به همان اندازه که او یاد گرفت که کریستال لیک را دوست داشته باشد، واقعیت این بود که او در جایی کار می کرد که در مرکز شیکاگو نبود.
گیب نرمال نبود. او یک تصمیم بد گرفته بود، اما آیا باید برای همیشه با آن یک تصمیم بد زندگی می کرد؟ شاید وقت آن رسیده بود که خودش را ببخشد. آیا این چیزی نبود که کشیش جان پیشنهاد کرده بود؟
گیب در حالی که قایق را آهسته می کرد و به آرامی دور یک پیچ می چرخید، گفت:
- تو رو به اینجا آوردم تا استراحت کنی، نه اینکه تحت فشار قرار بگیری
او متوجه نشده بود که ناراحتی او تا این حد مشهود بوده است و ظاهرش را پاک کرد.
- بابتش متاسفم. حدس می زنم در گذشته غوطه ور بودم. شما درست می گی که بیرون رفتن روی آب به این شکل بسیار آرامش بخش هست. هر وقت یک روز مرخصی داری، به شرطی که هوا اجازه بده، باید از اینجا بیرون بیای
او اعتراف کرد:
- من به اندازه کافی بیرون نمیام. من تمایل دارم به جای آن خودم در دویدن گم کنم.
او پوزخند زد.
- بله، می دونم.
او برای لحظه ای طولانی سکوت کرد. او در نهایت گفت:
-من سخت کار کردم تا گذشته رو رها کنم. بنابراین می‌دونم که چطور میتونه در بدترین زمان به شما حمله کنه
ابرویش را بالا انداخت، تعجب کرد که او اینقدر اعتراف کرده است.
-باید بتونیم رها کنیم، درست هست؟ اینجا چقدر خوب و آرام هست.
در حالی که نگاهی به اطراف انداخت سرش را تکان داد.
- آره، هیچ چیز شبیه شهر نیست، این خوب هست. ابرویش را بالا آورد. این کمی طعنه آمیز است که ما هر دو نسبتاً در این منطقه جدید هستیم.
او چند هفته اول حضور در اینجا را به یاد آورد و لرزش را فرو نشاند.
- حداقل شما یک ویسکانسینی بودی.
او شنیده بود که او از مدیسون به اینجا نقل مکان کرده است.
- من از شیکاگو آمدم، و اجازه بده به شما بگم این یک مانع بزرگ برای غلبه بر آن بود.
او خندید.
- من فقط می تونم تصور کنم.
با وجود خودش لبخند زد.
- خوشبختانه، جولی کرین با من دوست شد و از آنجایی که او در اینجا بزرگ شد، مردم محلی در نهایت با من مانند یک خارجی رفتار نمی کردند. جولی این آخر هفته کار می کرد وگرنه کسی را داشت که با او معاشرت کند.
کسی غیر از گیب آلن
نه اینکه او شاکی باشد یا چیز دیگری.
گیب گفت:
- شرط می‌بندم که اگر از اطرافمان بپرسیم، نسبت به کسایی که در اینجا متولد شدن، ساکنان پیوند بیشتری پیدا می‌کنیم.
فکر افرادی که در اینجا به دنیا آمده اند و بزرگ شده اند او را به فکر آنی هینکل بیچاره انداخت. به گفته جولی، هینکلز تا زمانی که او اینجا بوده است. لبخندش محو شد. او موافقت کرد:
- شاید حق با شما باشد.
تلفن همراهش زنگ خورد و او را غافلگیر کرد. او برای لحظه ای به صفحه نمایش خیره شد و وسوسه شد که اجازه دهد تماس به پست صوتی برود زیرا شماره را نمی شناخت. کنجکاوی اکراهی او را وادار کرد که دکمه سبز را برای پاسخ دادن فشار دهد.
-سلام؟
- لاریسا؟ من هستم، آنی.
زن آنقدر آرام صحبت می کرد که به سختی صدای او را می شنید.
لرزی از دلهره در ستون فقراتش موج می زد.
- آنی؟ مشکلی هست؟ حالت خوبه؟
صدایی با صدای بلند شنیده شد که چیزی جز سکوت در پی نداشت.
آنی تلفن را قطع کرده بود.

 

[بعد میریم پپرونی.]

فصل چهارم


- این آنی هینکل بود؟
گیب پرسید، وقتی سرش را تکان داد، سعی کرد آرام بماند.
- چی شد؟
نگاه شکنجه شده لاریسا با او برخورد کرد.
- نمی دونم، اما فکر می کنم باید با پلیس تماس بگیریم.
او به سرعت قایق را به سمت اسکله خود برگرداند.
-مطمئنی؟ شاید او نمی خواست کسی بداند که با شما تماس می گیرد.
- او واقعاً آروک صحبت می کرد، انگار نمی خواست کسی صداش بشنوه. اما بعد صدای تصادف شنیدم و بعد - هیچی. من نگرانم که اتفاق وحشتناکی برای او افتاده باشه
فهمید که او از کجا می آید. کبودی تیره دور مچ دست آنی با وجود ادعای سقوط او از ایوان، داستان زشتی را فاش کرده بود. او در زمانی که در مدیسون بود سهم خود را از موارد خشونت خانگی دیده بود، اما نمی‌توانست بفهمد که چرا این زنان بیرون نمی‌روند. او می‌دانست که قربانی شدن بخشی از چرخه است، باور داشت که پسر تغییر می‌کند، فکر می‌کرد که دفعه بعد همان اتفاق نمی‌افتد، اما همچنان ناامیدکننده بود.
- با 911 تماس بگیر و در هر صورت نمایندگانشون به اونجا میفرستن.
او می‌توانست صدای لاریسا را در تلفن بشنود که با معاون توماس صحبت می‌کرد و تماس ناگهانی آنی و تصادفی را که شنیده بود توضیح می‌داد. بعد از اینکه کارش تمام شد، به سمت او برگشت. آنها گفتند که یک تیم را برای بررسی اوضاع می فرستند.
در حالی که در کنار اسکله خود بلند شد، گفت:
- این خوب است.
او هشدار داد:
- صبر کن تا کمکت کنم. او قبل از اینکه به او کمک کند، به سرعت قایق را بست.
او با عصا از چمن جلویی با سرعتی سریع بالا رفت. از نزدیک دنبالش رفت. آیا می دانید آنی و کرت کجا زندگی می کنند؟ او در حالی که خانه را دور می زدند پرسید.
او احساس بدی داشت که این به کجا می رود. «بله. آنها در یک خانه کوچک در جنگل زندگی می کنند. آنها به دریاچه دسترسی ندارند، اما خانه آنها در میان درختان فرو رفته است. فکر می‌کنم کرت از حریم خصوصی‌اش خوشش می‌آید.» حریم خصوصی که به او فرصت زیادی می داد تا بدون شنیدن کسی به همسرش ضربه بزند.
- من رو به اونجا می بری؟
او نمی خواست زیرا نگران امنیت او بود. هم کرت و هم تامی می توانند غیرقابل پیش بینی باشند. با این حال چگونه می توانست رد کند؟ در هر صورت، لاریسا ممکن است بتواند آنی را آرام کند، اگر او ناراحت بود، زیرا او در آخرین ملاقات خود با بیمار رابطه خوبی برقرار کرده بود.
او موافقت کرد:
- من شما رو به اونجا می برم. اما ما تا زمانی که پلیس ها ظاهر نیان داخل نمیشیم.
لاریسا به نظر می‌رسید که می‌خواست اعتراض کند، اما در حالی که روی صندلی مسافر نشست چیزی نگفت. او عصاها را گرفت، آنها را در عقب فرو کرد و سپس به سمت راننده دوید.
لاریسا اصرار کرد:
- عجله کن.
او قبلاً محدودیت سرعت را فشار می داد، اما پدال گاز را کمی بیشتر تکان داد. سعی کنید دوباره با آنی تماس بگیرید، ببینید آیا او پاسخ می دهد یا خیر.
لاریسا به پیشنهاد او عمل کرد، اما ظاهراً هیچ کس جواب نداد زیرا تلفن را در بغلش انداخت. زمزمه کرد:
- من اینو را دوست ندارم. چیزی درست نیست.
وقتی به سمت جنوب دریاچه نزدیک شد، صدای ناله آژیرها را شنید که بلندتر می شد. جوخه با سرعت از کنار آنها گذشتند و گرد و غبار و سنگریزه را از بین بردند و او نمی توانست احساس آرامش کند.
او فقط می توانست امیدوار باشد و دعا کند که نمایندگان به موقع به آنجا رسیده باشند.
وقتی به مسیر طولانی و پر پیچ و خم نزدیک شد، در کنار جاده ایستاد و موتور را قطع کرد.
- چیکار میکنی او با لحن او با بی حوصلگی همراه بود
- ما باید آنی را بررسی کنیم.
- لاریسا، پلیس آنجاست. ما نمی‌تونیم فقط در مسیری که می‌تونه یک وضعیت بد باشد، راه را بالا ببریم. با تمام آنچه می دونیم، آنی می تونه یک گروگان باشد. ممکن هست سلاح‌هایی در میان باشد. و از آنچه در مورد کرت شنیده بود، این مرد یک شکارچی مشتاق بود، بنابراین مطمئناً حداقل یک اسلحه داشت، اگر نه بیشتر.
- بیا فقط یک دقیقه اینجا بنشینیم و منتظر بمونیم.
قیافه لاریسا به ناامیدی او نشان داد، اما وقتی سرش را برای دعا خم کرد، او دستش را دراز کرد تا دست او را در دستش بگیرد. او زمزمه کرد:
- پروردگار عزیز، ما از شما می خواهیم که لطفا آنی را تحت مراقبت خود نگه دارید.
لاریسا زمزمه کرد: آمین.
لاریسا از شیشه جلو خیره شد و به دنبال نشانه ای از آنی یا پلیس بود. هر دو پنجره نیز پایین بود، اما آنها چیزی نمی شنیدند، و او مطمئن نبود که آیا این چیز خوبی است یا نه. حداقل صدای داد و فریاد یا تیراندازی نبود. اما اگر همه از قبل مرده بودند چه؟ او نمی توانست این فکر را تحمل کند.
معمولاً دعا به او کمک می کرد تا آرام بماند، اما او نمی توانست احساس اضطرار شدید را انکار کند. او از اینکه گیب با او دعا کرده بود خوشحال بود، و اگر اوضاع تا این حد متشنج نبود، ممکن بود بیشتر از او درباره اینکه چه چیزی باعث دور شدن او از ایمانش شده است، می پرسید.
صدای صداهای خاموش به گوشش رسید و دست گیب را گرفت.
- شنیدی؟ او زمزمه کرد.
سرش را تکان داد. او پیشنهاد کرد:
- شاید چیزی برای نگرانی وجود نداشته باشد.
هر چقدر که می‌خواست این را باور کند، به خوبی می‌دانست که این احتمال وجود ندارد. مردان بدسرپرست فقط یک برگ جدید ورق نمی زدند. آن‌ها همیشه می‌خواستند ثابت کنند که کنترل را در دست دارند، مهم نیست که چه می‌شد. و بدرفتاری همیشه تقصیر قربانی بود.
تو خیلی احمقی! چطور تونستی اینقدر کار احمقانه انجام بدی؟ ضربت زدن شاید دفعه بعد، قبل از اینکه دهانت را باز کنی، فکر کنی! اسمک!
لاریسا علیرغم هوای گرم به لرزه افتاد و خاطرات گذشته با عجله به جلو آمد. ناپدری او به طور مرتب مادرش را کتک می زد، اما تا زمانی که ناپدری او شروع به کتک زدن لاریسا کرد مادرش سرانجام فرار کرد.
- هی، چه مشکلی هست؟
گیب زمزمه کرد. تو ناگهان رنگ پریده شدی.
او نیاز داشت که خودش را جمع و جور کند.
- هیچی. من خوبم.
صدای موتور ماشین او را مبهوت کرد و نفسش را حبس کرد تا ماشین جوخه نمایان شد. دو نماینده داخل به نظر خشمگین می آمدند.
- چی شد؟ گیب از پنجره بازش پرسید.
- آنی خوب است؟
دو معاون نگاهی طولانی به هم رد و بدل کردند.
- ظاهراً همه چیز خوب است. آنی ادعا می کند که یک قابلمه آب داغ را از روی اجاق گاز زد و سوختگی او سطحی است. او از مراقبت های پزشکی امتناع می کند. و کرت قول داده از او مراقبت کند.
لاریسا سرش را تکان داد، زیرا می دانست که داستان چیزهای بیشتری وجود دارد. اما چه کاری می توانستند انجام دهند؟ اگر آنی برای شهادت علیه شوهرش حاضر نمی شد یا برای دریافت مراقبت های پزشکی وارد نمی شد، آنها نمی توانستند هیچ اقدامی علیه او انجام دهند.
گیب گفت:
- ببخشید که مزاحم شما شدیم.
معاون توماس با اخم تیره‌ای گفت:
"خیلی مزاحم نیست.اما ناامید کننده است. در حال حاضر دست ما بسته است. اگر چیز بیشتری شنیدید به ما اطلاع دهید.
لاریسا زمزمه کرد:
- متشکرم. وقتی گیب ماشین را روشن کرد و دور شد، او چیزی نگفت. او می‌دانست که تا زمانی که آنی دوباره صدمه ببیند، فقط مسئله زمان خواهد بود.
تنها سوالی که باقی می ماند این بود که آیا او از حمله بعدی جان سالم به در می برد یا نه.

____________

گیب نگاهی به لاریسا انداخت که در حین بازگشت به محل خود به طرز غیرمعمولی ساکت بود
- در مورد برخی از استیک های روی گریل چطور؟ او ارائه کرد.
ابروهایش از تعجب بالا رفت و او ذهنی خود را برای طرد شدن آماده کرد. او آهسته گفت:
- در واقع، این فوق العاده به نظر می رسد.
علیرغم اینکه قصد داشت لاریسا را در رده دوستی نگه دارد، از اینکه آن‌ها شب را با هم سپری می‌کردند، هیجان‌زده بود. او تصور می‌کرد که لاریسا نمی‌خواهد تنها باشد و نمی‌توانست او را سرزنش کند، به‌ویژه که می‌دانست او به اندازه او در مورد وضعیت آنی افسرده است.
اما او در عین حال خوشحال بود.
او گفت: امیدوارم اگر در یک فروشگاه مواد غذایی توقف کنم، برایتان مهم نباشدمن باید چیزی بردارم تا با استیک ها همراه شوم.
- به نظر خوب است. من خوشحال می شوم که برای تثبیت سالاد هزینه کنم.
او پیشنهاد داد.
او با قاطعیت گفت:
- هزینه سالادها را من می‌پردازم. چند دقیقه بعد به پارکینگ خواربارفروشی محلی رفت.
او به او کمک کرد تا از ماشین خارج شود، در حالی که یک بار دیگر عطر وانیل او حواسش را پرت کرده بود. سریع عصاهایش را از صندلی عقب بیرون آورد و به او داد.
- آماده؟
او پرسید.
او گفت:
- البته، او مانند یک حرفه ای با عصا تاب می خورد.
او یک سبد برداشت و او را به سمت بخش تولید دنبال کرد. او فوران کرد:
- اوه، گوجه فرنگی ها خوشمزه به نظر می رسند.
اخم کرد.
- اگر گوجه فرنگی دوست داری.
آرواره اش از وحشت ساختگی افتاد.
-تو گوجه فرنگی دوست نداری؟ چگونه ممکن است؟ همه گوجه فرنگی دوست دارند!
او با پوزخندی بدبینانه گفت: نمی‌کنم. اما به خودت کمک کن. خیار دوست داری؟
-البته، چه چیزی را دوست ندارید؟
- در مورد سس سالاد چطور؟ او پرسید
چه زمانی سبد را با سبزیجات پر کردند؟ من در خانه لباس های راحتی دارم، اما اگر چیز دیگری می خواهید، خوب است.

- من عاشق لباس های راحتی هستم، بنابراین خوب هستم.
خنده دار است که خوشحال باشیم که آنها برخی از سلیقه های مشترک داشتند. آن‌ها به سمت صف‌های صندوق رفتند، و او در حین پرداخت هزینه‌های مواد غذایی به نگاه‌های متعجب به سمت او توجهی نکردم. با توجه به اینکه او قبلاً با لاریسا به کلیسا رفته بود، اکنون کمی دیر بود که نگران کارخانه شایعات بود.
پس از راهی که ربکا شهرت خود را در مدیسون خراب کرد، سعی کرد از جلب توجه اینجا در کریستال لیک جلوگیری کند. تا حالا با زنی ندیده بود.
اما نمی توان انکار کرد که او در تنهایی زندگی می کرد. و برداشتن سبزیجات برای شام با لاریسا چه ضرری داشت؟ برایش اهمیتی نداشت که بیرون از بیمارستان در مورد او چه می گویند. تا زمانی که شهرت او در بخش اورژانس مخدوش بود، حال او خوب بود.
رانندگی به خانه اش زیاد طول نکشید. وقتی داخل شد، لاریسا آشپزخانه را تصاحب کرد. او گفت:
- من سالادها را درست می کنم. "می توانید استیک ها را کبابی کنید
در حالی که استیک ها را از یخچال بیرون می آورد، جایی که تمام بعد از ظهر آنها را مرینیت می کرد، کنایه زد:
-بله، خانم
این واقعیت که او در تمام مدت برنامه ریزی کرده بود با لاریسا شام بخورد، او را برای لحظه ای مکث کرد.
آیا او واقعاً در فکر شکستن قانون اصلی خود در مورد قرار ملاقات با همکاران بود؟
نه، او نبود. او نمی توانست کاری انجام دهد که ممکن است حرفه اش را به خطر بیندازد. آنها با هم دوست بودند، همین. و دوستان مطمئناً می توانند به مناسبت شام را به اشتراک بگذارند. چیز بزرگی نیست.
وقتی لاریسا از درهای حیاط بیرون آمد، نگاهش را از روی کباب پز بلند کرد، نفسش در گلویش حبس شد، با دیدن منظره زیبایی که با دامن گلدارش، تاپ صورتی اش و لبخند ملایمی که هنگام افتادن روی یکی از صندلی های عرشه، روی دهانش نشست. او اعلام کرد:
- سالادها هر زمان که باشید آماده هستند. و نگران نباشید، یک گوجه فرنگی در مال شما پیدا شود. البته مال من با آنها پر شده است.
پاسخ او در گلویش خفه شد و مجبور شد با تلاش خود را جمع و جور کند. او در نهایت موفق شد
- به نظر عالی می رسد. و چطور استیک خود را دوست دارید؟
او پرسید و سعی کرد تعادل خود را پیدا کند حتی در حالی که افکارش تند می زدند. چگونه این یکباره تبدیل به یک قرار شد؟
او گفت: متوسط-نادر. و اجازه دهید حدس بزنم، شما از آن دسته افرادی هستید که دوست دارند گوشت شما به شما زمزمه کند.
نمی توانست جلوی خنده اش را بگیرد. نه من، من استیک‌هایم را هم با کمیاب دوست دارم.
آنها روی عرشه او، مشرف به دریاچه، غذا خوردند، و او به یاد نمی آورد که از یک وعده غذایی بیشتر لذت برده باشد. وقتی خورشید در افق غروب کرد و پشه ها بیرون آمدند، با اکراه داخل شدند. از آنجایی که لاریسا با عصا بود، همه ظروف کثیف را آورد و روی پیشخوان گذاشت. او سعی کرد ظرف ها را باز کند، اما او او را دور انداخت.
- من یک ماشین ظرفشویی دارم، دلیلی وجود ندارد که شما آنها را انجام دهید.
او موافقت کرد:
- باشه.به هر حال وقت آن است که به خانه بروم. بابت شام متشکرم، گیب.
او با اخم گفت:
- خیلی خوش اومدی.
همان‌قدر که نمی‌خواست او برود، می‌دانست که اگر این کار را کند برایش بهتر است. او قبلاً بیش از حد از او آگاه بود. و خیلی راحت در اطراف او. "آیا برای پیاده شدن به سمت ماشین به کمک نیاز دارید؟"
او در حالی که عصا را زیر بازوهایش نگه داشت، گفت:
- هی، من در این چیزها حرفه ای هستم.اگرچه در مورد این واقعیت که راه رفتن با عصا آنقدرها هم که به نظر می رسد آسان نیست حق با شما بود. بازوهای من از یک روز کثیف خسته و دردناک هستند.
او دقیقاً می دانست منظور او چیست.
-بعد از چند روز به آن عادت خواهید کرد.
- امیدوارم اینطور باشد.
در را برای او باز کرد تا بتواند به بیرون برود. بازگشت به آپارتمان او طولی نکشید، یکی دیگر از تازگی های زندگی در کریستال لیک در مقایسه با مدیسون. تمام خیابان‌های مدیسون به کاپیتول منتهی می‌شد که ترافیک را هر روز به یک کابوس تبدیل می‌کرد.
- آیا فردا کار می کنی؟ لاریسا پرسید و در افکارش فرو رفت.
-بله، شما؟
- نه، من یک روز دیگر مرخصی هستم.
آیا این یک جرقه از ناامیدی در ویژگی های او بود؟ تشخیص آن در نور کم دشوار بود. لحظه ای به این فکر افتاد که از یکی از همکارانش بخواهد او را پوشش دهد تا بتوانند یک روز دیگر را با هم بگذرانند.
فکر بدی به خودش گفت. واقعا ایده بدی علاوه بر این، او را در شب بعد می دید.
او سعی کرد موضوعی بی طرف پیدا کند.
- اگر مچ پایتان بهتر نیست، برای دیدن پزشک خود بروید. من هنوز فکر می کنم ممکن است به آن ام آر آی نیاز داشته باشید.
او قول داد:
حتما میرم
او وارد پارکینگ ساختمان آپارتمانش شد و ماشین را خاموش کرد تا بتواند به او کمک کند تا بیرون بیاید. البته، به عنوان لاریسا، او قبلاً سعی می کرد به تنهایی بیرون بیاید.
سعی می کرد چشم هایش را روی هم نگذارد، با عجله به اطراف رفت تا کمک کند. او سعی کرد روی یک پا بچرخد و به پهلو خم شد. او گفت:
- من تو را گرفتم.
هیکل کوچکش کاملاً در آغوشش جا می شد و ناگهان نمی خواست او را رها کند.
او با نفس نفس زدن گفت:
- متشکرم، در حالی که صورتش روی سینه اش فرو رفته بود.
ایستاد و با میل به حلقه کردن دستانش به دور او مبارزه کرد و او را حتی بیشتر به او نزدیک کرد. اما بعد کمی عقب کشید و سرش را پایین انداخت تا به او نگاه کند. و به نظر نمی رسید به خودش کمک کند.
لبانش را پایین آورد تا لبان او را در ب*و*سه ای لطیف بگیرد.

 

[بعد میریم پپرونی.]

فصل پنجم



لاریسا در برابر گیب ذوب شد و در ب*و*سه او شکست خورد. تا زمانی که صدای بلندی شنیده شد که کسی درب ماشین را در آن نزدیکی به هم کوبید و سرانجام به هوش آمد.
خودش را کنار کشید و به سختی نفس کشید. چرا او را بوسیده بود؟
چرا او را بوسیده بود؟

او شروع کرد:
- لاریسا
و او بلافاصله فهمید که او در شرف عذرخواهی است.
او به سرعت گفت:
-اشکالی ندارد.من واقعا باید راه بروم. باز هم برای همه چیز متشکرم.
اما البته، او نمی توانست جایی راه برود، نه بدون عصا.
- می‌توانی عصاها را برای من بیرون بیاوری؟» وقتی چیزی نگفت پرسید.
- مطمئنا. عقب رفت و در را باز کرد و آنها را بیرون کشید. او گفت:
- من تو را به داخل می برم.
- نه!
این کلمه بسیار تندتر از آن چیزی بود که او در نظر داشت. آیا او نمی توانست ببیند که او به یک نخ آویزان شده است؟
- شب بخیر، گیب.
او عصاها را زیر زیر بغل‌های دردناکش گذاشت و از پیاده رو بالا رفت. البته گیب فقط اجازه نداد خودش به داخل برود. در واقع، او با عجله جلو رفت تا در را برای او باز کند.
در حالی که نگاهش را دور نگه داشت، به سمت آسانسور رفت. او با لبخندی روشن گفت:
- متشکرم، اما من آن را از اینجا دریافت کردم.
او با باز شدن درهای آسانسور اضافه کرد:
- فردا روز خوبی در محل کار داشته باشید.
او به داخل چرخید و دکمه را زد تا درها را ببندد.
تا زمانی که درها بسته شد و آسانسور شروع به حرکت کرد، او به نشانه تسکین به دیوار آویزان شد. لرزش در پاهای او ربطی به اعمال عصا و همه چیز به ب*و*سه گیب نداشت.
تازه چه اتفاقی افتاده بود؟ یک سوال بهتر ممکن است این باشد که چرا این اتفاق افتاده است؟
او از شهرت دوری گیب در روز اولش شنیده بود. همه پرستاران در مورد این واقعیت صحبت کردند که دکتر خوش‌قیافه اورژانس با پرستاران قرار ملاقات نمی‌گذارد. حتی آنهایی که در جای دیگری در بیمارستان کار می کردند.
اما این تنها دلیلی نبود که او با جذبش به او مبارزه می کرد. او نمی خواست و نیازی به عارضه یک مرد در زندگی اش نداشت. او اینجا داشت که یک رابطه بد را پشت سر می گذاشت، نه اینکه وارد رابطه جدیدی شود.
با این حال، او نمی توانست به آرامی لب های گزگزش را لمس کند. ب*و*سه گیب نه تنها به دیوارهایی که دور قلبش ساخته بود تابیده شده بود، بلکه مستقیماً شکسته بود.
چشمانش را بست و برای دعا کرد.

____________

صبح روز بعد، مچ پای لاریسا خیلی بهتر شد، به طوری که تصمیم گرفت به مراقبت اضطراری، تنها گزینه او در تعطیلات روز یادبود، نرود. ورم به حدی رسیده بود که او احتمالاً واقعاً به عصا نیازی نداشت، اما به هر حال فقط برای استراحت دادن به مچ پا بیشتر از آنها استفاده کرد، به خصوص که قرار بود روز بعد شیفت دوازده ساعته دیگری داشته باشد. حداقل او برای شیفت شب برنامه ریزی شده بود، بنابراین تمام روز را برای استراحت در اختیار داشت.
ابرهای تابستانی آسمان را تاریک کردند و آن را به روزی عالی برای ماندن در داخل و انجام کارهای خانه تبدیل کردند. تمیز کردن لباس هایش مشکل بود، اما او توانست سبد را در آسانسور فرو کند تا به زیرزمین برسد.
با گذشت روز، به نظر می رسید که او نمی توانست از فکر کردن به گیب دست بکشد. مسخره بود، زیرا او قبلاً به این نتیجه رسیده بود که باید از او فاصله بگیرد. با این حال، او باید ده ها بار تلفن خود را چک کرده باشد، و فکر می کرد که آیا تماس او را از دست داده است.
یا تماسی از طرف آنی.
او در حالی که کیسه نخود یخ زده را روی مچ پایش می گذاشت به زن بیچاره فکر کرد. او چندین بار با شماره آنی تماس گرفته بود، اما تماس ها مستقیماً به پست صوتی رفتند. یا تلفن آنی خاموش بود یا کورت آن را از بین برده بود.
به این امید که آنی توانسته باشد گوشی را مخفی نگه دارد، لرزید. اگر نه، زن بیچاره راهی برای درخواست کمک نداشت. نه اینکه تا الان با پلیس تماس گرفته باشد.
لاریسا دیروز وقتی آنی از طرح اتهام خودداری کرد، ناامیدی گیب را احساس کرد. او به خوبی درک می کرد که در ذهن آنی چه می گذرد.
چند بار به مادرش التماس کرده بود که جورج را ترک کند؟ برای شمارش خیلی زیاد است. مادرش همیشه بهانه‌ای داشت – یا می‌ترسید که نتواند شغلی پیدا کند، یا می‌ترسید که جرج دنبالش بیاید، یا می‌ترسید که جرج واقعا او را تنها بگذارد. او سعی کرده بود به مادرش بگوید که بدون او وضعیت بهتری دارند، اما تا زمانی که او به لاریسا حمله کرد، مادرش مخفیانه در نیمه شب فرار کرد و مستقیم به یک پناهگاه زنان رفت، یکی از بسیاری از لاریساهایی که در گذشته سعی کرده بود او را متقاعد کند که به آنجا برود.
سال‌های پس از جرج برای هر دوی آنها سخت بود. مادرش افسرده بود و تنها شغلی که توانست به دست بیاورد پیشخدمتی بود که پول زیادی به دست نیاورده بود. لاریسا به محض اینکه شانزده ساله شد برای کمک به مخارج خانه شغلی پیدا کرده بود. زمانی که هفده ساله بود، برنامه دستیار پرستاری را در دبیرستان خود گذراند و شغلی با درآمد مناسب در خانه سالمندان محلی پیدا کرد. او از کار با بیماران لذت می برد و تصمیم گرفته بود به پرستاری برود.
از قضا، زمانی که او به کالج رفت، مادرش مرد جدیدی پیدا کرده بود، مردی که به هیچ وجه او را کتک نمی زد و به او بدرفتاری نمی کرد. او به طور قابل توجهی بزرگتر بود، اما تا زمانی که مادرش خوشحال بود، او اهمیتی نمی داد. در صحبت با آنی در اورژانس، او سعی کرد به آنی توضیح دهد که می تواند همین کار را انجام دهد.
اما پس از حادثه عصر گذشته، او فقط می توانست حدس بزند که حرف هایش بر سر زبان ها افتاده است. خب، شاید کاملاً ناشنوا نباشد، همانطور که آنی سعیکرده بود او را صدا بزند.
او با تکان دادن افکار افسرده اش، لباس هایش را تمام کرد و سپس در یک ماراتن سینمایی مستقر شد. او یک ضعف پنهانی برای فیلم‌های قدیمی جنگ ستارگان داشت و یکی پس از دیگری تماشا می‌کرد و تا دیروقت بیدار می‌ماند تا بتواند قبل از شیفت شب بعدی‌اش بخوابد.
بعد از ظهر روز بعد، مچ پایش حتی بهتر شد. او تا زمانی که نیاز داشت برای کار لباس بپوشد، از این کار کنار رفت. حتی پس از آن، او آن را برای حمایت بیشتر به خوبی پیچیده کرد.
ابرهای طوفانی تیره خورشید را پوشانده بودند، رگه هایی از رعد و برق در آسمان در حالی که او به سمت بیمارستان می رفت. او عجله کرد، سعی کرد باران را شکست دهد، و تنها چند ثانیه قبل از اینکه آسمان باز شود و باران زمین را بباراند، آن را وارد بیمارستان کرد.
او به دوستش جولی پوزخند زد.
- من مطمئن بودم که شما امروز مرخصی خواهید گرفت. دو روز گذشته کار نکردی؟
جولی پاسخ داد:
-امشب آخرین نوبت من از سه شیفت متوالی است، و سپس برای چهار روز باشکوه تعطیل هستم. نمی توانم صبر کنم!
جولی خوش شانس بود که خانه شهری روی دریاچه خرید. او قیمت مناسبی دریافت کرده بود زیرا یک طرف آشپزخانه دچار آتش سوزی شده بود. اگر لاریسا توانسته بود پول بیشتری پس انداز کند، ممکن بود خودش برای این مکان پیشنهاد بدهد. اگرچه او خوشحال بود که دوستش آن را دریافت کرده است. سال بعد، او در سکوت قول داد. سال بعد او پول کافی برای پیش پرداخت خواهد داشت.
- امشب در اتاق تروما هستی؟
لاریسا در حالی که به سمت میز رفتند پرسید. دبرا پرستار مسئول بود و با نزدیک شدن آنها آزار دیده به نظر می رسید.
جولی با لبخندی ناامید گفت: نمی‌دانم.
- حدس بزنید ما متوجه خواهیم شد.
دبرا گفت:
- خوشحالم که هر دوی شما اینجا هستید.
او به او دستور داد:
- امشب نیروی کار ما کم است، بنابراین من به هر دوی شما نیاز دارم که تیمی را انتخاب کنید و به پوشش اتاق تروما کمک کنید.
- لاریسا، شما تیم یک هستید و جولی، شما تیم دو هستید. من جسیکا را پوشش می‌دهم که تیم سه را پوشش می‌دهد و در صورت نیاز به میدان می‌روم.
لاریسا قبل از تکان دادن سرش با جولی رد و بدل کرد.
- خوب.
جولی در حالی که آنها به سمت تیم های مربوطه خود می رفتند زمزمه کرد:
- این یک شب طولانی خواهد بود. من شرط می بندم که این طوفان یک دسته از موارد تروما را وارد می کند. ما مطمئناً اجرا خواهیم کرد.
لاریسا موافقت کرد:
- احتمالاً حق با شماست. الان خیلی دیر است که آرزو کنم کاش بهانه دکتر می گرفت. اگر چه منصفانه، او خوشحال بود که تماس نگرفته بود، در غیر این صورت دبرا، جولی و جسیکا را تنها می گذاشت تا اورژانس را به تنهایی اداره کنند.
برای سه ساعت بعد، لاریسا با یک جریان ثابت از بیماران برخورد کرد و خوشبختانه، فقط دو بیمار تروما وارد شده بودند. او اولی را گرفته بود و جولی دومی را.
جولی به شوخی گفت:
-تگ، تو هستی.
لاریسا زمزمه کرد: می دانم، می دانم. آنها باید به نوبت با آسیب‌ها برخورد می‌کردند، مگر اینکه دو نفر همزمان بودند، و سپس دبرا می‌آمد و کمک می‌کرد. گیب در ساعت ربع به یازده وارد اورژانس شد و متوجه شد که او نیز شیفت شب به او اختصاص داده شده است. دکترها به جای دوازده شیفت هشت ساعته کار می کردند و او تا به حال اصلاً به گیب فکر نکرده بود.
خاطرات ب*و*سه تند آنها باعث سرخ شدن او شد و او نگاهش را روی صفحه نمایش کامپیوتر متمرکز نگه داشت که او به سمت صفحه اصلی سرشماری می رفت.
او در حالی که وارد اتاق بیمارش شد، گفت:
- باشه، آقای هریس، شما آماده ترخیص هستید.یادت میاد فردا صبح باید اول با دکترت پیگیری کنی، باشه؟
بیمار مسن در حالی که ایستاده بود گفت
- یاد می‌آورم. آقای کلارنس هریس نارسایی احتقانی قلب داشت و اغلب فراموش می‌کرد که داروهایش را مصرف کند و همین امر باعث تنگی نفس او می‌شد. در خواندن نمودار او، به نظر می رسید که پسرش می خواهد او به خانه سالمندان برود، اما مرد مسن مدام امتناع می کرد.
-باشه، پس مواظب خودت باش.
به او کمک کرد تا روی صندلی چرخدار برود. ریک، یکی از تکنسین های آنها، آمد تا بیمار را به بیرون اسکورت کند.
- سلام، لاریسا، از دیدن شما در اینجا متعجب شدم. صدای گیب در افکارش شکست.
- مچ پایت چطوره؟
قبل از برگشتن به سمت او نفس عمیقی کشید.
- خیلی بهتر است، متشکرم. من عصاها را در ماشینم دارم اگر بخواهید آنها را برگردانید.
با شانه بالا انداختن گفت:
- عجله نکن. همانطور که او در آنجا ایستاده بود و دستانش را در جیب های کت آزمایشگاهش فرو کرده بود، او احساس کرد که او می خواهد چیزهای بیشتری بگوید، اما درست در همان لحظه، پیجرهای تروما آنها از بین رفت.
گیب در حالی که پیجر خود را می خواند، با صدای بلند گفت
- ماشین در مقابل عابر پیاده درست نزدیک بزرگراه Z
- قربانی یک زن پنجاه ساله است و وضعیت حیاتی او بد است. صداش خوب نیست.
با خواندن همان پیام، شکمش از ترس منقبض شد. آنی پنجاه ساله بود و در نزدیکی بزرگراه Z زندگی می کرد. این بدان معنا نیست که او قربانی بوده است. با این حال، او یک دعای سریع برای حفظ آنی فرستاد.
او در حالی که به دنبال گیب وارد خلیج تروما شد، گفت:
- ما باید با هلی کوپتر تماس بگیریم، در صورتی که او نیاز به رفتن به مدیسون داشته باشد. آنها فقط یک مرکز تروما سطح دو بودند، و اگر این بیمار واقعاً بد بود، باید او را تثبیت کنند و در اسرع وقت منتقل کنند.
- فکر خوبی است.
او به سختی تماس گرفته بود که در محوطه آمبولانس باز شد و گروهی از امدادگران در اطراف یک گارنی ظاهر شدند. در لحظه ای که قربانی را دید، علیرغم حجم زیاد خون متوجه شد که آنی است.
- زنی پنجاه ساله با آسیب جدی به سر، بیهوش در صحنه. ویتال شوک هیپوولمیک را منعکس می کند. ما مایعات کاملاً باز داریم.
- آیا قربانی دیگری وجود دارد؟
گیب پرسید.
- نه، ظاهراً این یک ضربه و فرار بود.
لاریسا روی مراقبت از آنی تمرکز کرد، اما در اعماق وجودش احساس کرد که کرت پشت فرمان ماشینی است که به همسرش برخورد کرده است.
و او مشکوک بود که او قصد دارد آنی را بکشد.

____________

لاریسا و گیب قبل از اینکه او را به اندازه کافی پایدار برای انتقال بدانند، یک ساعت ثابت روی آنی کار کردند. لاریسا به دور آنی چرخ تیم پرواز را تماشا کرد و در سکوت دعا کرد.
پروردگار عزیز، لطفا آنی را تحت مراقبت خود نگه دارید.
- لاریسا؟
صدای آهسته گیب در نمازش شکست.
- حالت خوبه؟
ناگهان، او نبود. مجبور شد فقط برای چند دقیقه فرار کند. او زمزمه کرد:
-ببخشید.
او پا به بیرون گذاشت و زیر برآمدگی ماند تا از باران خیس نشود. چه اتفاقی برای آنی افتاده بود؟ آیا او سعی کرده بود با پای پیاده از کورت فرار کند؟ آیا او در جاده، درمانده بود که او مستقیماً به سمت او رانندگی می کرد؟
فشردن چشمانش کمکی به پاک کردن تصویری که می توانست به وضوح در ذهنش ببیند، نداشت. شاید کورت نبود، سعی کرد به خودش بگوید. شاید آنی از شوهرش فرار کرده بود و مستقیماً در مسیر ماشینی که در راه بود به جاده دوید.
چند نفس عمیق کشید و سعی کرد اعصابش را آرام کند. در حال حاضر هیچ کاری نمی توانست برای کمک به آنی انجام دهد. او و گیب تمام تلاش خود را انجام داده بودند، یک لوله تنفسی و یک کاتتر ورید مرکزی قبل از پمپاژ چند واحد خون به سیستم او قرار دادند.
بقیه به تیم تروما در مدیسون و خدا بستگی داشت.
او که احساس آرامش بیشتری می کرد، برگشت تا به داخل برگردد، وقتی باران سردی به پشتش اصابت کرد و از پارچه نازک اسکراب هایش خیس شد، می لرزید. محل تروما اکنون خالی بود و قبلاً تمیز شده بود، که باعث شد او احساس گناه کند. ساعت تقریباً چهار صبح بود، سخت ترین قسمت شیفت شب، و او متوجه شد که باید بیش از آنچه در نظر داشت بیرون مانده باشد.
زمان آن است که دیگر نگران آنی نباشیم و توجه خود را بر تعداد انگشت شماری از بیماران متمرکز کنیم که هنوز در تیم او به مراقبت نیاز دارند.
او می‌خواست از داخل مخزن آسیب‌دیدگی عبور کند که ناگهان درهای محوطه آمبولانس پشت سرش باز شد و هوای خنکی به بیرون راه پیدا کرد. وقتی مردی ژولیده را دید که آنجا ایستاده بود و اسلحه‌ای در دست داشت، با تعجب به اطراف پرید و نزدیک بود روی پاهایش زمین بخورد.
او با لحنی خشن گفت:
- این همه تقصیر توست.آنی رفته است و این همه تقصیر توست!
کرت هینکل. آیا او مست بود؟ او قطعاً مانند آن عمل کرد. چشمانش خون آلود بود و راه رفتنش ناپایدار. آب دهانش را به سختی قورت داد و سعی کرد از پشت یکی از میزهای فلزی کنار تخت بیرون بیاید، اما در برابر گلوله محافظت چندانی نداشت. وقتی کرت به اتاق دورتر آمد، با وحشتی که در حال افزایش بود مبارزه کرد.
همه کجا بودند؟ آیا آنها نتوانستند کرت را بشنوند؟
- حرکت نکن!
او تهدید کرد. قدمی به سمت او برداشت و او نتوانست جلوی کوچک شدنش را بگیرد و میز فلزی کنار تخت را با خود می کشید.
و این بار وقتی اسلحه را بالا آورد و مستقیماً به سمت او گرفت، دستش خیلی ثابت بود.

 

[بعد میریم پپرونی.]

فصل ششم



گیب با بی حوصلگی به ساعت روی دیوار نگاه کرد. لاریسا کجا بود؟ اینطوری نبود که وسط شیفتش اینقدر استراحت کند. او همیشه تحت تأثیر سخت کوشی او قرار می گرفت.
اما او همچنین می دانست که او از دیدن وسعت جراحات آنی چقدر ناراحت است. سوختگی دو شب پیش گریه می کرد و خاک و کثیف بزرگراه را پوشانده بود. آنی همچنین چندین استخوان شکسته، آسیب به سر و طحال پاره شده بود. خیلی وقت بود که کسی را ندیده بود که به شدت آسیب دیده باشد. و با شناخت لاریسا، احتمالاً خودش را سرزنش می‌کرد، حتی اگر هیچ کاری نمی‌توانست برای جلوگیری از این اتفاق انجام دهد.
با این حال، او نتوانست دعای سریعی برای بهبودی آنی بفرستد. و سپس با ناباوری ملایمی سرش را تکان داد که متوجه شد از زمان حضور در کلیسا با لاریسا بیشتر از سالی که خواهرش او را تعقیب کرده بود دعا کرده است.
نه اینکه او قصد داشت این را به کیمبرلی بگوید.
جولی ناگهان به گوشه ای رسید و درست داخل او شد. او را با دستانش روی شانه هایش نگه داشت.
- اوه، راحت باش.
او با آهی گفت:
-متاسفم و یک قدم به عقب رفت. خیلی شلوغ بود. اخم کرد.
- لاریسا را دیده ای؟ یکی از بیماران او به چیزی برای درد نیاز دارد.
او قول داد:
- من او را پیدا خواهم کرد.فقط فعلاً داروهای ضد درد را به بیمارش بده، باشه؟
- خوب
جولی ناپدید شد، و او چرخید تا به خلیج تروما برگردد.
با شنیدن صدای آشنا سرعتش را متوقف کرد.
- آنی اینجا نیست، کرت. چرا اسلحه را زمین نمی گذاری و می نشینی تا من ترتیبی بدهم که بروی و او را ببینی؟
کرت؟ تفنگ؟ یخ روی ستون فقراتش خزید، و به سمت نزدیکترین تلفن دوید و در 911 مشت زد. او با لحنی آهسته و کوتاه به گریس، مأمور اداره کلانتر گفت: -کورت هینکل به یک تفنگ مسلح است و با لاریسا در منطقه آسیب دیده است.
- عجله کن.
او تلفن را قطع کرد، چرخید و به سرعت دبرا، پرستار مسئول را پایین آورد.
-همه را از مخاطره تروما دور نگه دار، می فهمی؟ تا جایی که ممکن بود آرام گفت.
- چه خبر است؟
کورت هینکل با اسلحه در آنجا است، اما پلیس در راه است. همه را بیرون و دور از این منطقه نگه دارید. او به سمت در حرکت کرد.
دبرا با گرفتن بازوی او اعتراض کرد:
نمی توانی وارد آنجا شوی.
بله، من می توانم. فقط همه را اینجا نگه دار، باشه؟
دست او را تکان داد و به سمت در منتهی به خلیج تروما رفت. او نمی‌خواست در آنجا قایق بزند که کورت را مبهوت کند و تیراندازی کند.
اما او نمی‌توانست این فکر را هم تحمل کند که لاریسا به تنهایی با فردی ناپایدار مثل کورت روبرو شود.
پروردگار عزیز، لطفا به من قدرت بده.
در را شکست و به داخل نگاه کرد. یخ روی ستون فقراتش وقتی دید که کورت چقدر به لاریسا نزدیک است، در حالی که تفنگش مستقیماً در مرکز سینه اش قرار گرفته بود، یخ روی ستون فقراتش تبدیل به یخچال شد. لاریسا با چشمان گشاد و ترسیده به کرت خیره شد و چیزی جز یک میز فلزی کوچک کنار تخت بین آنها نبود.
به هیچ وجه نمی توانست منتظر معاونان کلانتری باشد. در را با فشار باز کرد و وارد اتاق شد.
- اسلحه را زمین بگذار، کرت.
مرد مسن‌تر چرخید تا با او روبرو شود، اسلحه در دستش بالا و پایین می‌زد.
-دکتر. این بین من و اوست.
او با نشان دادن آرامشی که احساس نمی کرد، تکرار کرد:
- اسلحه را کنار بگذار» این را بدتر از آنچه هست نکنید."
- از اینجا برو بیرون!
کرت فریاد زد، صورتش سرخ شد.
از گوشه چشم متوجه شد که لاریسا در حال دورتر شدن از کورت است، دقیقاً همانطور که او امیدوار بود. خلیج تروما بزرگ و باز بود. هیچ مکانی برای مخفی شدن یا چیز زیادی برای استفاده به عنوان مانع در برابر تفنگ وجود نداشت.
- چرا لاریسا را تهدید می کنی؟ او در تلاش برای یک لحن مکالمه پرسید.
- او با تو کاری نکرده است.
ذکر لاریسا یک اشتباه بود زیرا کورت بلافاصله به سمت او برگشت. او متهم کرد:
- تو باید از آنی دوری می‌کردی. شما نباید سر او را با فکر ترک من پر می کردید. تقصیر تو هست که صدمه دیده اگر او نمی رفت، الان خوب بود.

گیب نمی توانست منطق پیچیده کورت را باور کند، اما باز هم متوجه نشد که چرا هر مردی همسرش را مورد آزار فیزیکی قرار می دهد. کورت آنقدر فراتر از عقلانیت بود که گیب سرنخی نداشت که چگونه به او برسد.
لاریسا با اعتراضی گفت:
-من سعی می کردم به آنی کمک کنم.تو کسی هستی که مدام او را اذیت می کند، نه من.
گیب در سکوت از لاریسا خواست ساکت باشد. هیچ معنایی نداشت که آن پسر را دیوانه کند.
- چه می خواهی کرت؟
گیب پرسید، در حالی که ناامید بود که توجه مرد را به جای توجه به لاریسا، به او معطوف کند.
- اگر ندانم چه می خواهید، نمی توانم به شما کمک کنم."
کرت فریاد زد:
-می‌خواهم از اینجا بروی اگر این کار را نکنی، من شروع به تیراندازی می کنم!
گیب با درماندگی به لاریسا نگاه کرد و سعی کرد راهی برای توقف فکر کند. کورت ممکن است مست باشد، اما با توجه به سابقه شکارش، جرأت نمی‌کند که کورت به هدفش نخورد. به خصوص با توجه به اینکه لاریسا در فاصله نزدیکی قرار داشت.
معاونان کلانتری کجا بودند؟ آیا آنها نباید تا الان اینجا بودند؟ چه چیزی این همه طول کشید؟
- حالا!
کرت گفت، اسلحه را برای تاکید شلیک کرد، صدا در خلال تروما می پیچید.
گیب در حالی که لاریسا روی زمین افتاد، فریاد زد:
- برو پایین
او غلتید و سپس در یک دولایه کوچک بالا آمد و آماده برای شلیک گلوله بعدی بود.
لاریسا باید حس کرده باشد که قرار است چه اتفاقی بیفتد، زیرا وقتی نگاهی به او انداخت، در گوشه اتاق غوطه ور شده بود و میز فلزی کوچک کنار تخت را نگه داشته بود تا سینی از سینه اش محافظت کند. او هیچ خونی ندید، بنابراین امیدوار شد و دعا کرد که به این معنی بود که او اصابت نکرده است. خوشبختانه او مقداری پوشش داشت.
- کورتیس هینکل! تفنگت را بینداز و با دستان بالا بیا بیرون!
کرت چرخید به سمت درهایی که از خلیج آمبولانس به داخل می رفت، جایی که معاونان کلانتر در آن قرار داشتند. گیب از حواس پرتی لحظه ای کورت استفاده کرد و به سمت لاریسا شیرجه زد. او را در چنگ انداخت و قبل از اینکه او را پشت سرش هل داد، او را برای کسری از ثانیه محکم گرفت.
او زمزمه کرد:
- پایین بمان.
یک گلوله هنوز می توانست از میان او عبور کند تا به او برسد، بنابراین او از میز فلزی کنار تخت به عنوان سپر استفاده کرد در حالی که به بهترین ها امیدوار بود. دلش به این واقعیت افتاد که می‌توانست نماینده‌ای را ببیند که درست بیرون دری که قبلاً از آن عبور کرده بود ایستاده بود.
پلیس ها کورت و خلیج تروما را محاصره کرده بودند. اما خطر دور از ذهن بود.
- برو وگرنه هر دوی آنها را می کشم!
کرت فریاد زد.
- چه می خواهی کرت؟
یکی از نمایندگان فریاد زد.
-می خواهی آنی را ببینی؟
- آنی مرده!
کرت فریاد زد، صورتش پر از خشم.
گیب گفت:
- آنی نمرده است
و امیدوار بود که دروغ نگفته باشد.
- او در بیمارستانی در مدیسون است. نمایندگان می توانند ترتیبی دهند که شما او را ببینید.
- دروغ میگی!
گیب احتمالاً دروغ می گفت زیرا شک داشت که نمایندگان او را به جایی نزدیک آنی ببرند. واضح بود که آنها معتقد بودند کرت کسی بود که آنی را سرنگون می کرد. اما آنها باید از کرت بخواهند که اسلحه خود را قبل از اینکه کسی صدمه ببیند تسلیم کند.
- می خواهی پسرت را ببینی، تامی؟
معاون از بیرون درهای محوطه آمبولانس پرسید.
- پسرم را از این وضعیت رها کن!
کورت حتی بیشتر آشفته شد و جلو و عقب در جلوی درهای محوطه آمبولانس قدم زد.
- از او دور شو، صدایم را می شنوی؟
گیب متوجه شد که تامی اهرمی است که آنها می توانند از آن استفاده کنند، و امیدواریم که نمایندگان نیز این را می دانستند. چون فعلا بین او و لاریسا و دیوانه اسلحه چیز زیادی نبود.
و کرت به راحتی می‌توانست به هر دوی آنها شلیک کند قبل از اینکه نمایندگان فرصتی پیدا کنند که او را متوقف کنند.

____________

لاریسا تقریباً بدون توقف دعا کرده بود، از زمانی که کورت او را در گوشه ای از آسیب دیده بود. و این واقعیت که گیب هم اینجا بود، حال او را بدتر کرد.
او حتی یک دقیقه هم شک نکرد که کرت در حال رانندگی ماشینی بوده که به همسرش برخورد کرده است. آنی به وضوح سعی کرده بود از او دور شود. آیا کورت قبلاً اینقدر اعتراف نکرده بود؟
این تقصیر او بود، کرت در این مورد حق داشت. شبی که برای مچ شکسته اش به آنی می آمد، باید زمان بیشتری را با آنی می گذراند. او باید آنی را متقاعد می کرد که همان موقع از کورت دور شود. او می توانست آنی را حداقل برای شب به خانه ای امن ببرد.
اما او این کار را نکرده بود. و حالا او و گیب هر دو در خطر بودند. در گوشه ای به دام افتاده اند که کرت می تواند به راحتی آنها را بکشد. این واقعیت که کورت هنوز به هیچ یک از آنها شلیک نکرده بود، چیزی جز معجزه نبود. شاید مست بودن او در واقع به نفع آنها بود. به نظر نمی رسید خیلی واضح فکر کند.
دری که از محل تروما وارد می شد به آرامی حدود یک اینچ یا بیشتر باز می شد و او متوجه شد که یکی از معاونان کلانتر آنجا ایستاده است. از زاویه در، او شوت خوبی به کورت نداشت، اما فقط دانستن اینکه معاون آنجاست، به اعصاب او کمک کرد.
- هنوز دیر نشده، کرت. تفنگت را زمین بگذار و بیا بیرون. ما می‌دانیم که همه اینها فقط یک درک بزرگ است.
صدای بیرون شبیه معاون آرمبرستر بود.
- بیا بیرون تا هنوز می توانی.
- نه! اگر بیایی اینجا، هر دوی آنها را می کشم!
در قسمت اصلی اورژانس بازتر باز شد و لاریسا وقتی دید معاون توماس در آنجا زانو زده بود و لباس کامل SWAT به تن داشت، تنش کرد. با وجود موقعیت نامناسب، او تفنگ دستی خود را به سمت کورت گرفت. او فکر می کرد برای صدای شلیک آماده است، اما انفجار باعث شد بپرد.
کرت فریاد زد و به اطراف چرخید و قبل از اینکه به شدت پایین بیاید تیراندازی کرد. چند ثانیه بعد در تاریکی گذشت، اما ناگهان صدای تیراندازی قطع شد و کابوس تمام شد.
معاون توماس در حالی که روی کرت ایستاده بود، گفت:
- من او را دارم.
اسلحه کورت در طرف دیگر اتاق دور از دسترس بود.
گیب گفت:
- او را روی یک گارنی بلند کنید.
سینی فلزی را کنار زد و از جایش بلند شد و او را نیز بالا کشید.
- حالت خوبه؟
با لحن آهسته ای پرسید و چشمان گرم و قهوه ای اش به او خیره شده بود.
- من اینطور فکر می کنم.
دست هایش هنوز می لرزید، پس آنها را به هم چسباند.
ممنون که ما را نجات دادی، پروردگارا!

او در حال دور شدن گفت:
-دوید و از جولی بخواهید که بیاید و در مورد کرت به من کمک کند.
او به مراقبت های پزشکی نیاز دارد. شما می توانید بیماران تیم را تا زمانی که ما به پایان برسانیم پوشش دهید.
او به سختی می‌توانست فکرش را به این واقعیت برساند که گیب می‌خواست به رفع زخم گلوله کرت کمک کند. اما بعد متوجه شد که آنها به سادگی نمی‌توانستند اجازه دهند او بمیرد، مهم نیست که چقدر او سزاوار آن بود. بنابراین اگر گیب می توانست این کار را انجام دهد، او هم می توانست. "من به شما کمک خواهم کرد."
گیب تکرار کرد:
-تو به این نیاز نداری، جولی را بگیر.
آنقدر خون بود که می دانست زمانی برای تلف کردن وجود ندارد.
او رفت و لوازم IV را برداشت، زیرا می دانست که برای دادن خون و مایعات به شدت مورد نیاز به دسترسی نیاز دارند. پس از اینکه نمایندگان همه چیز را روشن کردند، بقیه کارکنان اورژانس برای کمک به آنجا سرازیر شدند. به زودی او و جولی به عنوان یک تیم مشغول به کار شدند و چهار واحد خون O-neg را در یک زمان از طریق یک تزریق کننده سریع پمپاژ کردند.
گیب دستور داد:
-با جراح تروما تماس بگیرید. او با نگرانی آشکار به زخم باز روی شکم کورت خیره شد، جایی که گلوله معاون توماس عمیقاً در گوشت او نفوذ کرده بود.
- من نمی توانم خونریزی را متوقف کنم، و او باید به آمار OR برسد!
یک شریان سوراخ شده قطعاً از دست دادن خون گسترده را توضیح می دهد. لاریسا به خود اجازه نداد به اتفاقات قبلی فکر کند و صرفاً روی نجات جان کرت تمرکز کرد. حتی اگر او می‌دانست که اگر آنها موفق شوند، او به زندان می‌افتد.
او شنید که جولی با جراح تماس می گرفت.
- دکتر راوش در راه است.
گیب گریه کرد و شروع کرد به جمع کردن زخم.
-امیدوارم او به موقع به اینجا برسد.
- آیا به سینی بخیه نیاز دارید؟
لاریسا پس از اتمام حلق آویز کردن چهار واحد خون دیگر پرسید. وضعیت حیاتی کورت حداقل در حال حاضر پایین اما پایدار بود.
گیب به او سری تکان داد.
-من تمام تلاشم را می‌کنم تا حداقل تا زمانی که بتواند به OR برسد، او را وصله کنم.
او یک سینی عروقی استریل را از قفسه روی دیواره پشتی بیرون کشید و به سرعت آن را باز کرد زیرا گیب مجموعه جدیدی از دستکش‌های استریل را می‌کشید. سینی عروقی واقعاً برای آسیب دیدگی عروق بزرگ مجهز نبود، اما بهتر از هیچ بود.
لاریسا ابزارها و اسفنج‌هایی را به گیب داد که به اندازه کافی خونریزی را مهار کند تا ببیند چه کار می‌کند. چند بخیه گذاشت و خونی که به بیرون فوران می کرد تا حدی که چکه می کرد کند شد. بخیه های بیشتری گذاشت و بعد عقب رفت.
-این تنها کاری است که در حال حاضر می توانم انجام دهم.
پانزده دقیقه بعد، دکتر راوش وارد شد و کنترل اوضاع را به دست گرفت. در عرض چند لحظه، او و ناقل کرت را به سمت OR حرکت دادند. معاون آرمبراستر هم به دنبالش آمد و حاضر نشد زندانی خود را از چشمانش دور کند.
او با گذاشتن دست روی بازوی معاون هشدار داد:
- می ترسم نتوانی وارد آنجا شوی. او عقیم نبود، و هیچ یک از آنها اجازه دورتر شدن را نداشتند. اگر واقعاً می‌خواهید صبر کنید، باید اینجا بمانید.
معاون آرمبراستر زمزمه کرد:
- می توانید مطمئن باشید که من منتظر او خواهم بود. اگرچه، صادقانه بگویم، این اتلاف وقت است زیرا او بقیه عمر خود را در زندان سپری خواهد کرد.
او پاسخی برای آن نداشت و شرم داشت اعتراف کند که قبلاً همین فکر را داشته است. اما منبع جراحات مهم نبود. به عنوان متخصصان مراقبت های بهداشتی، آنها موظف بودند تا به بهترین شکل ممکن زندگی خود را نجات دهند. حتی کرت.
- یک دستگاه قهوه ساز آنجاست. به خودت کمک کن. او زمزمه کرد.
- متشکرم. من باید بعداً اظهارات شما را بگیرم، باشه؟
او قول داد:
- بعد از اینکه شیفتم تمام شد، می گردم.
- به دکتر بگو من هم باید با او صحبت کنم.
سرش را تکان داد تا نشان دهد که پیام را منتقل می کند.
- مراقب باش.
برگشت و به سمت اورژانس برگشت. او احساس بدی داشت که جولی و دبرا در تمام این مدت بیمارانش را تحت پوشش قرار داده بودند. اما وقتی به ساعت نگاه کرد، برای لحظه ای خیره شد، نمی توانست باور کند که تنها یک ساعت از زمانی که کورت او را در خلیج تروما به دام انداخته بود گذشته است.
بقیه شیفتش با تاری گذشت. بعد از اینکه به پرستاری که می‌آمد گزارش داد، با تعجب از دیدن خورشید درخشان به بیرون رفت. باران شب قبل گذشته بود و جای خود را به روزی جدید داد.
به همان اندازه که می خواست به خانه برود، می دانست که پلیس همچنان می خواهد با او و گیب صحبت کند.
درست در آن زمان، گیب در بیرون به او پیوست. بی کلام از کنارش گذشت و او را در آغوش کشید. او به او تکیه داد و از زنده بودنش راحت و خوشحال بود.
او در گوش او زمزمه کرد:
- من در تمام عمرم اینقدر نترسیده بودم.ممنونم که صدمه نخوردی.
او در حالی که صدایش در پیراهن او خفه شده بود، گفت: من هم همینطور. یعنی می ترسیدم به شما شلیک کند.
- معاون توماس روز را نجات داد.
او نمی توانست آن یکی را استدلال کند.
پارکینگ شروع به پر شدن از ماشین ها کرد، اعضای تیم رهبری بیمارستان و بخش روابط عمومی برای رسیدگی به وضعیت وارد شدند. همانطور که آنها از کنارشان عبور می کردند، او کاملاً احساس خودآگاهی کرد و سعی کرد خود را کنار بکشد، زیرا می دانست که گیب نمی خواهد او را اینطور در ملاء عام در آغوش گرفته باشد.
اما او حاضر به رفتن او نشد. بازوهایش دور او محکم شد و وقتی نگاهی پرسشگرانه به او انداخت، او به سادگی لبخند زد، سرش را پایین انداخت و او را در مقابل دیدگان تمام کسانی که دوست داشتند تماشا کنند بوسید.
و از شیرینی ب*و*سه او لذت برد.

 

[بعد میریم پپرونی.]

فصل هفتم


گیب هنگام بوسیدن لاریسا به سختی متوجه وجود جفت چشم های مختلف خسته کننده او شد. تنها زمانی که نیاز به نفس داشت، جدا شد و پیشانی خود را پایین آورد تا روی پیشانی او قرار گیرد. نبضش در گوشش غرق شد و متوجه شد که نمی‌خواهد او را رها کند
او با صدای آهسته اعتراف کرد:
- برای سلامتی شما دعا کردم. و خداوند دعای مرا مستجاب کرد
او اعتراف کرد:
-من نیز، من برای ما و برای آنی دعا کردم.
او گفت:
- حداقل آنی اکنون از دست کورت در امان است. کورت برای مدت طولانی پشت میله های زندان گیر خواهد کرد.
- می دانم.
لاریسا سرش را خم کرد و به عقب خم شد که انگار سعی می کرد بین آنها فاصله بیشتری بیندازد.
- گیب، ما توجه زیادی را به خود جلب می کنیم.
- برام مهم نیست.
و از اینکه متوجه شد واقعاً اهمیتی نمی دهد شگفت زده شد. لاریسا ربکا نبود، و مهم نیست که چه اتفاقی افتاده است، او می‌دانست که لاریسا هرگز درباره او دروغ پخش نخواهد کرد. مضحک بود که اینقدر طول کشید تا متوجه این موضوع شد. یا شاید او فقط پشت این ایده پنهان شده بود زیرا بهانه خوبی بود.
- من به تو اهمیت می دهم و برایم مهم نیست که تمام دنیا آن را بدانند.
چشمان سبزش از تعجب گشاد شد.
- اما گیب، شما هرگز با هیچ یک از پرستاران اورژانس قرار نمی گذارید. همیشه.
نتوانست جلوی لبخندش را بگیرد.
- تا تو.
او از پاسخ او متحیر به نظر می رسید، اما معاون توماس صحبت آنها را قطع کرد.
- دکتر آلن؟ لاریسا؟ آیا برای بیان اظهارات خود وقت دارید؟
لاریسا گفت: البته.
او نمی خواست او را رها کند اما مجبور بود به گرفتن دست او راضی باشد.
- می‌توانیم جایی بنشینیم؟ شب طولانی بود و من مطمئن هستم که لاریسا خسته شده است.
- مشکلی نیست. بیایید به پاسیو بیرون اتاق غذاخوری برویم.
هنگامی که آنها پشت میز پیک نیک نشستند، معاون توماس دفتر و خودکار خود را بیرون آورد.
- لاریسا، چرا از اول شروع نمی کنی؟
- بعد از اینکه آنی را به مدیسون منتقل کردیم، به یک لحظه تنهایی نیاز داشتم، بنابراین بیرون رفتم و زیر آویز بیرون درهای آمبولانس ایستادم. حدس می‌زنم باید بیشتر از چیزی که فکر می‌کردم آنجا بودم، زیرا وقتی به داخل برگشتم، محل آسیب دیدگی از قبل تمیز بود و همه رفته بودند. می خواستم به تیم بیمارانم برگردم که کرت وارد شد.
- او را بیرون دیدی؟
معاون توماس پرسید.
-نه، اما احتمالاً توجه نکرده بودم. اعتراف می‌کنم که فکر می‌کردم او کسی بود که با ماشین به همسرش زد، اما هرگز انتظار نداشتم که او با اسلحه به دنبال من بیاید.

گیب نمی‌توانست ترسی که در زیر لحن او وجود داشت را تحمل کند و دست او را آرام‌بخش فشار داد.
- پس چی شد؟
من سعی کردم با او صحبت کنم که اسلحه را زمین بگذارد، اما او مدام نزدیک و نزدیکتر می شد. راهی برای درخواست کمک نداشتم، اما بعد از آن دری که از سالن باز شد، باز شد و گیب را دیدم که آنجا ایستاده بود.
- و تو رفتی داخل؟
معاون توماس با اخم عمیقی که پیشانی اش را درهم کرده بود، پرسید.
- خوشبختی که او تو را نکشت.
گیب گفت:
- نمی‌توانستم آنجا بایستم در حالی که او به او شلیک می‌کرد. علاوه بر این، فکر کردم که می توانم او را وادار به صحبت کنم. من باید تلاش می‌کردم و به اندازه‌ای درنگ می‌کردم که شما و بچه‌هایتان به آنجا برسید.
معاون توماس خوشحال به نظر نمی رسید، اما او از گیب برای سخنرانی صرف نظر کرد و قبل از اینکه دفترچه خود را ببندد، چند سوال دیگر پرسید.
- من از وقت شما قدردانی می کنم. با تشکر.
- این تمام چیزی است که نیاز دارید؟ لاریسا خوشحال شد
- میتونیم بریم خونه؟
- بله، شما آزادید که به خانه بروید.
معاون توماس رفت و گیب نگاهی به لاریسا انداخت.
- چطور تو را به خانه می برم؟" او پیشنهاد کرد.
- ما بعداً ماشین شما را می گیریم.
ترجیح می‌دهم همین الان ماشینم را به خانه برانم، اگر مشکلی ندارید.
لاریسا موهایش را پشت گوشش جمع کرد و از نگاه مستقیم او اجتناب کرد.
- اما باز هم متشکرم، گیب. برای همه چیز.
او نمی خواست او را رها کند، اما نمی توانست به خوبی او را مجبور کند که اجازه دهد او بماند. در حالی که او به تنهایی به سمت پارکینگ می رفت اخم کرد.
چرا داشت او را دور می کرد؟
شاید بعد از هر اتفاقی که افتاده بود، به مدتی تنهایی نیاز داشت. بنابراین چند ساعت به او فرصت می داد تا بخوابد و شارژ شود.
سپس قرار بود با درخواست از او در یک قرار مناسب، احساسات خود را آشکار کند. و او فقط می توانست امیدوار باشد و دعا کند که او نه بگوید.

____________

لاریسا پس از پنج ساعت خواب خود را از رختخواب بیرون کشید و مصمم بود به برنامه منظم خود بازگردد زیرا شیفت های روزانه پس از روز تعطیلش برنامه ریزی شده بود. قوزک پایش کمی زخم شده بود، بنابراین دویدن دور از ذهن بود.
قایق سواری عالی بود، اما او به سرعت از افکار گیب دور شد. او هنوز با تمام اتفاقاتی که برای کرت افتاده بود دست و پنجه نرم می کرد. روشی که او او را متهم و تهدید کرده بود، خاطرات وحشتناکی از زندگی با جورج را زنده کرد.
او به کسی در مورد آزاری که مادرش متحمل شده بود نگفته بود. لاریسا به زمانی که جورج دستش را شکسته بود، اشاره نکرده بود، زیرا آن یک آسیب در مقایسه با تمام آنچه جورج مادرش را تحمل کرده بود، چیزی نبود.
او برای قدرت بخشیدن جورج دعا کرده بود، اما با دیدن کورت در خلیج تروما متوجه شد که واقعا جورج را نبخشیده است. یا کرت یا رولان، که از نظر جسمی به او صدمه نزده بود، اما سعی داشت به همان اندازه او را کنترل کند.
و او نیاز داشت که همه آنها را ببخشد.
یا هرگز نمی تواند از گذشته خود حرکت کند.

وقتی زنگش خاموش شد، خودش را به سمت دستگاه تلفن همراه کشید.
- بله؟

- لاریسا؟
گیب است.
- میتونم بیام بالا؟
مردد بود اما بعد قبول کرد.
- مطمئنا.
آپارتمان خیلی نامرتب نبود، و او موهایش را صاف کرد و آرزو داشت که کمی آرایش کند. وقتی گیب در خانه اش را زد، نفس عمیقی کشید و در را باز کرد.
- سلام.
آیا او عصبی به نظر می رسید یا او فقط آن را تصور می کرد؟
-من هنوز مطمئن نبودم که شما بیدار می شوید.
- من دوست دارم تلاش کنم و اگر بتوانم به برنامه روزانه خود برگردم.
در را بست و به دنبال او وارد اتاق نشیمن شد.
- میتونم برات نوشابه بیارم؟
- نه، ممنون.
بله، او قطعا عصبی به نظر می رسید. لاریسا، امشب با من برای شام بیرون می روی؟
سوال ناگهانی او او را غافلگیر کرد.
- چه چیزی باعث شد نظر خود را در مورد دوستیابی با همکاران تغییر دهید؟
او پرسید.
گیب سر تکان داد.
- حق با شماست، شما سزاوار توضیح هستید.
یک دقیقه مکث کرد. من با ربکا، یکی از پرستارانی که در مدیسون با او کار می کردم، قرار گذاشتم. من به سرعت متوجه شدم که ما هیچ چیز مشترکی نداریم. در واقع، او به وضوح نشان داد که بهترین چیزی که در مورد من دوست دارد عنوان من است.
- عنوان شما؟
اخم کرد، کاملا دنبالش نبود.
- دکتر.
شانه‌ای را با حالت نیمه‌دلی بالا انداخت.
- شما باید نوع آن را بشناسید، آنهایی که فقط می خواهند با یک پزشک ازدواج کنند، زیرا فکر می کنند ما پول زیادی می گیریم. ربکا حتی پرستار بودن را دوست نداشت. او همیشه از آن شکایت می کرد. من همه چیز را به هم زدم و آن وقت بود که همه چیز زشت شد.
او زمزمه کرد:
- اوه، گیب.
- متأسفانه، او می دانست که پرستارانی وجود دارند که فقط به ازدواج با یک پزشک علاقه مند هستند.
او مدعی شد که من او را مورد آزار و اذیت جنسی قرار داده‌ام و پیشرفت‌های ناخواسته‌ای نسبت به او داشته‌ام. تحقیقات بزرگی انجام شد، و من مطمئناً فکر می‌کردم که تبرئه می‌شوم، اما چند نفر از دوستانش به خاطر او دروغ گفتند و خیلی زود این حرف او علیه من شد. بنابراین من رفتم و آمدم اینجا، به بیمارستان Hope County."
او به او اطمینان داد:
- من تو را برای حفظ فاصله سرزنش نمی کنم.
- این کار وحشتناکی است که او با شما انجام دهد.
م- تشکرم، اما فکر می‌کنم در مقایسه با دیگران این کار را آسان کرده‌ام.
گیب دستش را دراز کرد، و او نتوانست مقاومت کند که آن را بگیرد و به او نزدیک‌تر شود.
- الان می فهمم که دلیل این که با آنی رابطه خوبی داشتی این بود که با چیزی مشابه روبرو شدی، نه؟
او نباید تعجب می کرد که او متوجه شده بود. او با صدای آهسته اعتراف کرد:
- مادرم با مردی بدسرپرست ازدواج کرده بود. من چرخه معیوب را از نزدیک دیدم و هر چقدر هم که تلاش کردم، به نظر نمی رسید که جلوی آن را بگیرم.
دستش روی دستش محکم شد و وقتی نگاهش را دید نگرانی اش آشکار بود.
- چطور فرار کردی؟
مادرم فقط زمانی که جورج شروع به کتک زدن من کرد به آزار و اذیت اهمیت داد. شبی که دستم شکست، مرا به بیمارستان برد و از آنجا به یک پناهگاه زنان رفتیم.
گیب ناله کرد و او را نزدیک کرد و بازویش را دور شانه‌اش حلقه کرد.
- متأسفم که مجبور شدی دیشب دوباره آن را پشت سر بگذاری. خداروشکر که مراقب شما بود بالای هر دوی ما.
چشمانش از اشک خیس شد. او خیلی خوب بود. لیاقت محبت او را نداشت در اینجا او گیب را متقاعد کرده بود که به کلیسا برود، و او کسی بود که در دوراهی ایمانش قرار داشت. او زمزمه کرد:
- به نظر نمی رسد راهی برای بخشیدن او پیدا کنم. - فکر می‌کردم، اما شب گذشته پس از تیراندازی به کورت، بلافاصله فکر کردم که او مستحق مرگ است.
گیب خاطرنشان کرد:
- یک واکنش کاملا طبیعی. به عقب خم شد، انگشتش را زیر چانه اش گذاشت و او را مجبور کرد که نگاهش را ببیند.
- من هم همین فکر را کردم.
ا- ما گیب، نمی‌بینی؟ خدا از ما انتظار دارد که دشمنانمان را ببخشیم.
- بله، او انجام می دهد.
نگاه گیب شدید بود.
- اما او همچنین قول می دهد که به ما کمک کند یاد بگیریم که چگونه دشمنان خود را ببخشیم. او لزوماً ما را وادار نمی کند که آن را به تنهایی بفهمیم.
او می خواست او را باور کند، اما واقعاً، هیچ راهی وجود نداشت که بداند آیا می تواند جورج را به خاطر کاری که با مادرش کرد، ببخشد یا کرت را به خاطر کاری که با آنی کرد، ببخشد. و چگونه می توانست آرامش و عشق پیدا کند اگر نمی یافت؟
- لاریسا، من دارم عاشقت می شوم.
بیانیه گیب نفسش را ربود و او به طور غریزی سرش را تکان داد.
- من نمی دانم که برای آن آماده هستم.
- من تمام زمانی را که نیاز دارید به شما می‌دهم، تا زمانی که به من فرصت بدهید. من را بیرون نبند، لاریسا.
خودش را کنار کشید و روی پاهایش بلند شد و انگشتانش را بین موهایش فرو کرد. او در نهایت گفت:
- سعی خواهم کرد، اما نمی توانم قولی بدهم.
او گفت:
- این تنها چیزی است که می توانم بپرسم. پس امشب با من شام می خوری؟ ساعت شش می برمت.
لبخند اکراهی روی دهانش نشست.
- خوب، ساعت شش شام.
- عالی به زودی می بینمت.
گیب رفت و در عرض چند دقیقه تصمیم خود را برای دومین بار حدس زد.
بیقرار در آپارتمان قدم زد. به یاد ون های خبری که بیرون بیمارستان پارک کرده بودند، به مادرش زنگ زد که با زنگ اول جواب داد.
- لاریسا؟ من در مورد اتفاقات بیمارستان در اخبار شنیدم. حالت خوبه؟
من خوبم، مامان. کاملاً خوب.
اخم کرد و فهمید که باید زودتر به مادرش زنگ می زد. - حالت چطوره؟ اوضاع با اد چطور است؟
- اد خوب است، او همیشه با من خوب است، لاریسا. تو کسی هستی که من نگرانش هستم.
او برای مدت طولانی از پنجره جلو به بیرون خیره شد. - مامان، من یک سوال از شما دارم. آیا جورج را به خاطر هر کاری که انجام داده بخشیده ای؟
مادرش پاسخ داد:
- البته که دارم. در واقع، من برای او متاسفم.
او تقریبا از این خفه شد.
- برای او متاسف هستید؟ چرا؟
ز- یرا او هرگز آنطور که من و شما خواهیم داشت عشق واقعی نخواهد داشت. او هرگز عشق خدا را نیز نخواهد فهمید. من هر روز برای روحش دعا می کنم.
لاریسا متواضع فکر می‌کرد که مادرش بسیار باهوش‌تر از آن چیزی است که تا به حال به او اعتبار می‌داد. او گفت:
- درست می گویی، مامان.جرج مستحق دعای ماست.
و کرت هم همینطور. شاید اگر از منظر مادرش به این موضوع فکر می کرد، واقعاً می توانست راهی برای بخشیدن هر دو آنها پیدا کند.

____________

لاریسا لباس پوشیده بود و آماده بود تا قبل از ششم به خوبی برود، بنابراین برایش مهم نبود که گیب ده دقیقه زودتر حاضر شد.
- لاریسا، تو کاملاً زیبا به نظر می‌رسی.
دستش را دراز کرد تا سریع بغلش کند.
- تو نیمه بد به نظر نمیرسی، خودت.
از آغوش گرم او متعجب و در عین حال خوشحال به نظر می رسید. سریع گونه او را بوسید و سپس در را برایش باز کرد.
- بعد از تو.
او به سمت یک رستوران بسیار زیبا رفت که در بالای تپه ای مشرف به دریاچه قرار داشت. به همان اندازه که این مکان شیک بود، تصمیم گرفت که غذایی را که روی عرشه او به اشتراک گذاشته بودند ترجیح دهد.
او با لحن آهسته ای گفت:
- من شرط می بندم که استیک های آنها به خوبی مال شما نیست.
او پوزخند زد.
- اما خرچنگ آنها شگفت انگیز است.
او اصرار کرد: «هنوز هم غذا خوردن روی عرشه شما را بهتر دوست دارم. خرچنگ به عنوان ارزش بازار فهرست شده بود، بنابراین او از آن رد شد و به دنبال چیزی معقول تر بود.
مثل اینکه داشت ذهنش را می خواند گفت:
- هرچه دوست داری داشته باش. بعد از دیشب، ما مستحق ولخرجی هستیم.
او نمی خواست او فکر کند که او چیزی شبیه ربکا است، بنابراین او به یک غذای معقول تری برای میگو نشست.
بعد از اینکه سرور سفارش آنها را گرفت، گیب به آن طرف میز رسید تا دست او را بگیرد.
- امشب شادتر از امروز بعد از ظهر به نظر می رسید.
او نمی توانست حقیقت را انکار کند.
- من خوشحالم.
بنابراین حتما شنیده اید که آنی هنوز در بخش آی سی یو است اما وضعیت حیاتی او ثابت است.
ن- ه، من نشنیده بودم، اما خوشحالم که می شنوم که او معلق است.
جرعه ای آب خورد.
- و حال کورت چطور است؟
او نیز جان سالم به در برد و در بخش مراقبت‌های ویژه به‌عنوان وضعیت بحرانی اما باثبات فهرست شده است.
- او از عدم رنجش نسبت به آن خبر شگفت زده شد. در واقع، من با مادرم صحبت کردم و او باعث شد به مردانی مانند کورت و جورج متفاوت نگاه کنم.
- اوه آره؟ چگونه؟
آنچه مادرش به او گفته بود را تکرار کرد.
- فکر می کنم اکنون می توانم بفهمم که چرا خدا از ما می خواهد که دشمنانمان را ببخشیم. زیرا او می داند که ما محبت او را داریم و آنها ندارند. و واقعاً چه چیز دیگری می‌توانیم بخواهیم؟
گیب در حالی که دستش را دور دستش محکم می کرد، گفت:
- تو خانم خیلی خاصی هستی، لاریسا خوشبختم که تو را پیدا کردم.
او نمی توانست آنچه را که در قلبش بود انکار کند.
- من فکر می کنم خودت خیلی عالی هستی، گیب.
پوزخندی گسترده صورتش را شکافت و ایستاد و دور میز آمد و او را روی پاهایش کشید.
- آیا این بدان معنی است که ما رسماً قرار ملاقات داریم، خانم براکمن؟ با لحنی تمسخر آمیز پرسید و دستانش را دور کمرش چرخاند.
او موافقت کرد و دست‌هایش را دور گردنش پیچید و گفت:
- من معتقدم اینطور است، دکتر آلن.
وقتی عمیقاً در چشمان او خیره شد، بازیگوشی ناپدید شد.
- دوستت دارم، لاریسا.
قلبش به حدی متورم شد که از خوشحالی می ترسید. - من هم تو را دوست دارم.
وقتی او او را بوسید، تمام رستوران به تشویق پرداختند و او متوجه شد که ذره ای برایش مهم نیست.

سپاسگزارم، پروردگار!

پایان

 

[مژگان چکنه]