درحال تایپ دلنوشته پروانگی | زیبا سعيدي كاربر انجمن چري بوك

[لیلیت]

در تنهایی ابدی‌ات، زمانی که کاینات سخت درحال گوش دادن به آواز وداع زندگی کرم ابریشم هستند، تویی دیگر متولد خواهد شد.
خرامان، دل در گروی این تنهایی نده، زیرا پروانگی می‌تواند دروازه‌ای به سوی آرامش تو باشد.

 

[لیلیت]

برایِ رسیدن به آرزوهایت، خندیدی!
شفق، اما برای ابریشمیِ نگاهت از طلوع آفتاب دل برید و بی‌باکانه پیله‌های زندگی‌ات را درهم تنید و آزادانه قدرتش را به زبانه کشید و دهان برای تحول تو باز نمود.
کرم ابریشم بودی و در پیله‌‌ای که حکم زندگی دوباره‌ات را داشت، صبوری کردی. حال در پاییزی‌ترین فصل سال زمانی‌ که برگ خیزان، باد آواز می‌خواند، دل به آرزوهایت سپردی.

 

[لیلیت]

امید از لابه‌لایِ روزنه‌ای روشن، سوسو می‌زند و تو در پیله‌ات که میان برگ‌های پاییزی است، عشق را از خورشید خواهان هستی. برای رهایی دل‌دل می‌زنی! به همان هنگام که برگ‌های طلایی دست در دست نسیم پاییزی آواز می‌خوانند، نوای رهایی‌ات از دریچهٔ بهمن به گوش می‌رسد.

 

[لیلیت]

اندکی تکان می‌خوری، چشم‌هایت در تاریکی محبوس گشته است. راه را به آرامی می‌پیمایی. خسته؟ نه هرگز! احساس خلع، می‌دانم قطعاً نداری. راه را بیهوده نمی‌پیمایی. گم شده‌ای و به دنبال راه چاره‌ای می‌اندیشی. دست چروکیده‌ی پرنده‌ای تو را به ادامه دادن فرا می‌خواند. آواز خورشید در مسافتی بی‌شمار، پیکر کوچکت را بویه می‌دهد.

 

[لیلیت]

حال که قدم گذارده‌ای در این جهان. حال که نفس‌های باد در میان انبوه ابهاماتت راه می‌رود. حال که چشم‌های مهربار خورشید، جویای احوالت شده‌ است. به دنبالِ اوقاتِ هدر رفته مباش، از درون خاطرات به باد سپرده گذر کن! بگذار مسیر پیش رویت، قوت بازگشته‌ی تو را به استشمام بکشاند.

 

[لیلیت]

ترس همانند زنجیری، پینه‌وار تمامی راه‌های ورودی به قلبت را مهر و لاک کرده است. قطعاً عادی است! گام‌هایت برای ایستادن و گشودنِ بال‌هایت، عاجز‌اند. برای آغاز پروانگی، روح لطیفت برای پریدن آماده نیست، باز هم غمی نیست. اندکی بنشین و نفس پُر استیصالِ خود را به دست نسیم بهاران بسپار. کمی به خود زمان بده و بگذار راهش را بیابی.

 

[لیلیت]

باز لَنگ می‌زنی، اما پیکار می‌کنی. به این امید واهی بهایی نمی‌دهی. قلبت به استمرار درآمده است و با پرواز معنا پیدا می‌کند. پروانگی را با تار و پود خود مهر و موم کرده‌ای. خوب است، تا اکنون که سخت نیست! یعنی جنم می‌‌خواهد که خداراشکر تو آن را داری. فقط اندکی مانده است که می‌دانم آن را هم به آخر می‌رسانی.

 

[لیلیت]

ثانیه‌ها از دقیقه‌ها پیشی گرفته‌اند و برای رسیدن به آن‌چه که در سر پرورانده‌ای کولاک کرده‌اند. نفس از تفسیر آن‌چه که درحال اتفاق است بند آمده و راه‌ به راه است. بال‌هایت را در زیر نور تشعشع‌آمیز خورشید، به زیبایی همانند دم طاووسی نر در آسمان می‌گسترانی. افسون بندبند خالصانه‌ات برای پروانگی آماده است.

 

[لیلیت]

می‌خواهم از پروانگی برایم بگویی! از آواز‌های زنانگیِ که روزانه لب پنجره‌ها برای رهایی دل‌دل می‌زنند یا از مردانی که هر شبانه برای رهاندن خود از کوله‌بار‌ها و خفت‌های ناتمام، کار کردن را ترجیح می‌دهند! می‌خواهم از پر‌های ریخته‌ شده‌ی پردگان گرفتار در قفس بگویی، همان‌هایی که در انتظار یافتن جرعی آزادی، بال‌بال‌زنان در قلمرو بندگی می‌رقصند.

 

[لیلیت]

قبول می‌کنم پروانگی برای هر کسی در هر شرایطی فرق دارد، اما قوتش را که بخواهی معنای رهایی در مخلقه‌ی ذهنت سخت نخواهد بود. بی‌نتیجه ماندن در آرزوی پرواز جای نمی‌گیرد. باید «رسیدن» را با اعماق وجودت بخواهی! آن‌وقت است که معنای رهایی در وجودت شاخ و برگ می‌گیرد.
وقتی سخت قلبت را برای رسیدن به اهدافت تلقین دهی. من یقین دارم که تو نیز خواهی رسید. تو خودت را به باورِ پرواز برسان، بعد چه کسی می‌خواهد مانع از آغاز پروانگی تو باشد؟!

پایان... :‌)))