همگانی { تاپیک جامع فی‌البداهه کاربران }

[Roxana]

ندونسته، دلمو به غریبه سپردم...

 

[Roxana]

ایــن روزهـــا
همــه بــه مــن غم هــدیــه دادنــد
لطفـــا کافیســت!
بــه خـــدا تمــــامـ شــدم

 

[مستـآنـه]

دودل بودم با گُلدان شکسته چه کنم. کنارم ایستاد و با نگاه کوتاهی به من سر و ته افکار نامنظمم را خواند. لبخند کوچکی زد.
"منتظری حرف بزنه و بگه چرا شکسته؟!"
نگاهش یک دخترک خنگ خاصی داشت ولی مهربان بود و خنک.. به تبع از لبخندش، لبخندی بر لبانم نشست. گفتم: شکسته ولی بازم میشه توش گُل کاشت. مگه نه؟
تایید کرد: آره، همونطور که با قلب شکسته بازم میشه خوبی کرد..
اینبار عمیق‌تر نگاهش کردم. که بیشتر غرق شوم. مزه‌ی تلخ و شیرین حرفش تمامی نداشت..

---

[ پریناز خرسند ] ​

 

[!Herman]

در عمیق‌ترین ژرفای خیالات،
اقیانوسی از نانوشته‌ها دست بر حنجره‌ام گذاشت.
من در این نانوشته‌ها مرده بودم.

 

[دلارام]

گاهی دلم ،برای گریه تنگ می شود
گاهی چقدر دنیا سرد و آسمانش تار می‌شود ☆
گاهی دلم، تراشه ای از سنگ می شود
گاهی دلم کوله باری از درد می‌شود☆
گاهی این آبی آسمانها، یکدفعه تیره گشته ،بی رنگ می‌شود
گاهی این قرمز نور خورشید یک دفعه سوزان وداغ می‌شود ☆
گاهی بغض به تیزی شمشیر می شود
گاهی گریه چون ناله‌های یک درد می‌شود☆
ازهرچه زندگیست دلت سیر می شود
از هرچه انسان است دلت دلگیر می‌شود☆
گویی خواب بود ، عمرمان گذشت
گویی سراب بود هرچه بود و گذشت☆
گاهی چه زود فرصتمان دیر می شود
گاهی چقدر زود دیر می‌شود☆
کاری ندارم ،کجایی چه می کنی..
مهم نیست چه فکرها در موردم می‌کنی ☆
بی عشق سر مکن که دلت پیر می شود
فاتح دل‌ها باش که خیلی زود دیر میشود☆

 

[دلارام]

اگر جهنم اون دنیاست
پس چرا اینجا می‌سوزیم!
خدای نان و آب، حضرت عشق. عالیجناب وفا ومعرفت
الهه زیبایی سخاوت بخشش
اکسیر زندگی... وحیات
تو بگو حکمتش چیست؟
توبرایم دوباره نغمه بخوان
نغمه های پنج گانه وشش گانه
توبرایم نجواکن دوباره عارفانه
بگزار دوباره نوشته هام بشود عاشقانه...

 

[آبی.م]

آتش‌سوزی شده!
خانه‌ی کوچک خوشبختی من و تو تماماً سوخته!
نه کسی برای خاموش کردنش، آمد و نه من سیلاب چشم‌هایم را به راه انداختم..!
به تو گفته بودم که با فندک طلایی‌ات بازی نکنی. حالا ما پاسوز این خودخواهی توییم!
و بار دیگر هیچ خانه‌ای را با تو نمی‌سازم!

 

[دلارام]

شب در آسمان سورمه ای مرداب افکارم همچون ابرهای پراکنده بیقرار ودر حال حرکت...
دلدادگی ماه باستاره تصویری بود که در ذهنم قاب گرفته شد.
گیسوانم چون نسیمی شروع به وزیدن کرد، گاهی آرام و گاهی افشون میکرد وبی تابی.
پیشانیم همچون کوهی محکم و استوار و چشمانم مانند دو چشمه که ازدل کوه جوشیده با صدای آرام وریز وگاهی با برخورد به تیکه شیشه هایی شکسته شده باصدایی بلندتر...
به سمت فرازو نشیب کوه، گونه ها و چانه سرازیر شده وبا رسیدن به دو چاله گونه تبدیل به آبی داغ وسوزان می شود، بجای صدای بال زدن وآواز کبوتران ضربان قلبم بود که دیوانه وار وبی تاب به میله های زندان قفسه سینه می کوبید بدنبال راهی بود برای رهایی

من بودم و باز شب بیداری؛ تاسحر با معبود گفتن درد دل و تمنای دلگشایی.

 

[دلارام]

گاهی کلمات، واژه ها دچار خجالت میشوند وشرم دارن کنارهم بایستند وجمله ای بسازند که حس وجان وروح داره ولی درکمال ناجوانمردی چون پازل برای تکمیل شدن قاب تزئینی بر دیوار اتاق خوشبختیشون استفاده میکنند فارغ از، روحی که شکستند.

 

[دلارام]

تو به سان اقیانوسی بیکران و نامتناهی می‌مانی
لیکن فرقی هست میان خیره شدن به تو و اقیانوس
نگاه کردن به اقیانوس دلهره دارد، نگرانی و ترس توام با ناامنی
وهم از امواج و طغیان شب‌های طوفانی
منتها اقیانوس وجود تو فقط امنیت دارد، آغوشی از صفا، وفا و آرامشی وصف ناپذیر
چشمانت حکم فانوس دریایی‌ای که بی‌صدا همراه با نوری خیره‌کننده هدایت می‌کند
چه بی‌رحمانه تو را خاموش کردند فانوس دریایی اقیانوس زندگی‌ام🕊