تیکه کتاب .| برشی از کتاب.|

[رجینا]

در عرض یک دقیقه می‌شود یک نفر را خُرد کرد !
در یک ساعت می‌شود کسی را دوست داشت !
در یک روز می‌شود عاشق شد !
ولی یک عمر
طول خواهد کشید تا کسی را ، فراموش کرد ...


• گابریل گارسیا مارکز

 

[رجینا]

آدم‌ها خوشبخت‌تر می‌بودند اگر
خیلی چیزها را زودتر اعتراف می‌کردند.
همه‌ی ما، به تعبیری، زندانیِ فلان خاطره،
یا ترس، یا سرخوردگی هستیم.
هویت ما ساخته‌ی آن چیزهایی‌ست
که نمی‌توانیم تغییر بدهیم...

#وهم جدایی
#کتاب

 

[رجینا]

تصمیم گرفتم تا ظهر توی رختخواب بمانم؛
شاید تا آن موقع نصف آدمهای دنیا بمیرند
و مجبور باشم فقط نصف دیگرشان را
تحمل کنم...

#عامه پسند
#کتاب

 

[رجینا]

شما خبر ندارید که در دوروبرتان انبوهی از مردم بدبخت هستند که زندگی کردن برایشان یعنی هر روز رنج بردن، یعنی بی‌دستمزد کافی و بی‌تضمین آینده و بی‌امکان امید، زیر کار خرد شدن! شما دست کم می‌دانید که زغال سنگ استخراج می‌شود و کارخانه‌ها به راه می‌افتد، ولی آیا گاهی به فکر این میلیونها انسان بوده‌اید که همه عمرشان در تاریکی معادن می‌گذرد؟ و میلیونها انسان دیگر که اعصابشان در هیاهوی ماشین‌آلات کارخانه‌ها فرسوده می‌شود؟ یا حتی آن مردم نیمه خوشبخت روستاها که کار روزانه‌شان خراشیدن زمین است و برحسب فصلهای سال، روزی ده یا دوازده یا چهارده ساعت جان می‌کنند تا حاصل رنجشان را به واسطه‌هایی بفروشند که از قبل آنها در تنعم زندگی می‌کنند؟ این است رنج انسانها! آیا اغراق می‌کنم؟ ابدا!

*برشی از رمان خانواده تیبو اثر روژه مارتن دوگار

 

[رجینا]

آدم را برای شکست نساخته‌اند. آدم ممکنه از بین بره، ولی شکست نمی‌خوره.

*برشی از کتاب پیرمرد و دریا اثر ارنست همینگ‌وی

 

[رجینا]

از خودم می‌پرسم: بهتر نبود من هم راهی را که دیگران رفته‌اند، بروم و بگذارم هرچه بر سرم آمدنی است، بیاید؟ و آن وقت به یاد آن یارویی می‌افتم که یک ساعت پیش پر از شور زندگی بود و اکنون مرده افتاده است. چقدر ظالمانه و بی‌معنی است! آدم بی‌اختیار از خود می‌پرسد: این زندگی چیست؟ چه معنی دارد؟ آیا راستی از آن منظوری هست یا بودن آن، فقط معلول یک اشتباه کور کورانه تقدیر است؟

* برشی از رمان لبه تیغ اثر ویلیام سامرست موام

 

[رجینا]

وقتی کسی به این دنیا می‌آید که به عمیق‌ترین ژرفاهای ممکن شرّ می‌غلتد همیشه هیولا خطابش می‌کنیم، یا شیطان، یا تجسم شرّ، ولی هیچ‌وقت در نظر نمی‌گیریم ممکن است این آدم واقعاً چیزی فرازمینی و آن‌دنیایی با خود داشته باشد. شاید انسانِ شریری باشد، ولی در نهایت فقط یک انسان است. ولی اگر انسانی خارق‌العاده در آن‌سوی گستره فعالیت کند، طرف خوبی، مثل یک مسیح یا بودا، بی‌درنگ او را بالا می‌بریم، می‌گوییم خدا است و الاهی و فراطبیعی و غیرزمینی. این نشان می‌دهد ما خود را چه‌طور می‌بینیم. راحت قبول می‌کنیم بدترین موجود که بیشترین آسیب‌ها را می‌زند انسان است، ولی به هیچ عنوان نمی‌توانیم بپذیریم بهترین موجود، کسی که سعی در القای تخیل و خلاقیت و همدلی دارد، می‌تواند یکی از ما باشد. خیلی نظر خوبی به خودمان نداریم ولی خیلی هم از این پایین بودن‌مان ناراحت نیستیم.

* برشی از رمان جزء از کل اثر استیو تولتز

 

[رجینا]

هنگامی به دانایی می‌رسیم که دیگر به هیچ دردی نمی‌خورد.
کتاب: عشق در روزگار وبا | نوشته: گابریل گارسیا مارکز

 

[رجینا]

تقدیر به آن معنا نیست که مسیر زندگیمان از پیش تعیین شده، به همین سبب اینکه انسان گردن خم کند و بگوید چه کنم “تقدیرم این بوده” نشانه ی جهالت است، تقدیر همه ی راه نیست، فقط تا سر دوراهی هاست، گذرگاه مشخص است، اما انتخاب گردش ها و راه های فرعی دست مسافر است، پس نه بر زندگی ات حاکمی و نه محکوم آنی.

کتاب: ملت عشق | نوشته: الیف شافاک

 

[رجینا]

تلخ‌ترین اندوه‌های ما، یادآوری شادی‌های گذشته ماست.​

کتاب: ماسه و کف | نوشته: جبران خلیل جبران​