گنجینه اشعار یغما گلرویی

[!Herman]

دشوار نبود

شناختن تو

حتا در شلوغی مترو…

گویی خدا فشار داد دگمه ی “توقف” را

و یخ بست

خنده بر لبان کودکی

که دست در دست مادرش

به سمت باجه ی بلیت می رفت

از حرکت ماندند تمام “عابران”

و ازدحام ایستگاه از تپش افتاد

حتا ترمز گرفت قطاری که می گذشت

 

[!Herman]

می‌دانم قاریانِ کور حتا

در پشتِ عینک‌های سیاهشان

از زیبایی تو باخبرند

و کودکان گل‌فروش

– بی‌خیال شکم‌های گرسنه‌ی خود–

آرزو دارند تمام گل‌های سرخشان را بر سرت بریزند

 

[!Herman]

جهان را می‌شود از یاد برد دقیقه‌ای

و می‌توان فراموش کرد

شماره‌ی شناسنامه،

حسابِ بانکی

و نمره‌ی تلفن خانه‌ی خود را

اما کارِ دشوارِ به خاطر نیاوردن تو

تنها از دستِ مرگ ساخته است

 

[!Herman]

وقتی در جامه‌ی سیاهت

با چشمان غم‌زده

مُرده‌ای را مشایعت می‌کنی،

تمام آمپلی‌فایرها لال می‌شوند

و من از یاد می‌برم

جنازه‌های ترمه‌پوشی را

که با صفی از لباس‌های سیاهِ بدرقه‌گر

از کنارم می‌گذرند

 

[!Herman]

رنگِ چشمان مادرم را به یاد ندارم

و نمی‌دانم که پدر

پیپ می‌کشید، یا سیگار؟

من در تابستان به دنیا آمدم

یا پاییز؟

در سال هزار و سیصد و پنجاه و چهار،

یا پنجاه و چهار هزار و سیصد و یک؟

 

[!Herman]

تو را دوست می دارم
به سان کودکی
که آغوش گشوده ی مادر را!
شمع بی شعله ای
که جرقه را!
نرگسی
که آینه ی بی زنگار چشمه را!
تو را دوست می دارم
به سان تندیس میدانی بزرگ،
که نشستن گنجشک کوچکی را بر شانه اش
و محکومی
که سپیده ی انجام را!
تو را دوست می دارم!
به سان کارگری
که استواری روز را،
تا در سایه ی دیوار دست ساز خویش
قیلوله کند!

 

[!Herman]

دستم را بگیر!

همین دست

برایت ترانه عاشقانه نوشته؛

همین دست سوخته

در حسرت لمس دست های تو؛

همین دست

پاک کرده اشک هایی را

که در نبودت به گونه دویدند

 

[!Herman]

بی این که

تمومِ گُلای دنیا رو

به تو پیشکش می‌کنم

بی این که بچینمشون

 

[!Herman]

دلم میخواس یه گولّه باشم،

تو تفنگِ مردِ کردی که

شبِ عروسیِ دخترش آونذ رو به آسمون بِچِکونه وُ

یه شهابِ گُرگرفته ازم بسازه!

 

[!Herman]

بالای کوه

منتظر یکی از ما بودی!

من لاک‌پشت بودم

رقیبم خرگوش

و قصه این‌بار

به آن پایان پندآمیز ختم نمی‌شد