گنجینه اشعار همای شیرازی

[!Herman]

بیدل و خسته درین شهرم و دلداری نیست

غم دل با که توان گفت که غمخواری نیست

رو مداوای خود ای دل بکن از جای دگر

کاندرین شهر طبیب دل غمخواری نیست

یارب این شهر چه شهریست که صد یوسف دل

به کلافی بفروشیم و خریداری نیست

شب به بالین من خسته به غیر از غم دوست

 

[!Herman]

به جز از بخت تو و دیده ی من، در غم تو

شب در این شهر به بالین سر بیداری نیست

گر” هما ” را ندهد ره به در صومعه شیخ

در خرابات مگر سایه ی دیواری نیست؟

 

[!Herman]

به دامان تو ما دست تولا زده ایم

به تولای تو بر هر دو جهان پا زده ایم

تا نهادیم به کوی تو صنم روی نیاز

پشت پا بر حرم و دیر و کلیسا زده ایم

همه شب از طرب گریه ی مینا من و جام

خنده بر گردش این گنبد مینا زده ایم

در خور مستی ما رطل و خم و ساغر نیست

 

[!Herman]

ما از آن باده کشانیم که دریا زده ایم

تا نهادیم سر اندر قدم پیر مغان

پای بر فرق جم و افسر دارا زده ایم

جای دیوانه چو در شهر ندادند ” هما “

من و دل چند گهی خیمه به سحرا زده ایم

 

[!Herman]

بی دلارام کجا درد من آرام آید ؟

وقتی آرام بگیرد که دلارام آید

بر در کعبه گر از دیر درآید صنمی

ای بسا فتنه که در مذهب اسلام آید

ندهیدش به دو صد خرقه ی طاعت ، زنهار !

زاهد شهر اگر از پی یک جام آید

ای دل سوخته از شحنه حذر کن کامشب

بر در مکیکده با محتسب خام آید

به جز از روی دلاویز تو در حلقه ی زلف

 

[!Herman]

صبح هرگز نشنیدیم که با شام آید !

کی میسر شود از وصل تو کام دل ما ؟

که بسی دل ز سر کوی تو ناکام آید

معنی نام نکو یافت دلی کاندر عشق

چون هما بر سر سودای تو بدنام آید

 

[!Herman]

آن که در عشق تو،عیب من شیدا می کرد

کاش بی پرده جمال تو تماشا می کرد

گر نه لعل تو مداوای دل ما می کرد

درد ما را ز کجا چاره مسیحا می کرد ؟

مگر از سخت دلی های تو آگاه نبود

آن که نسبت دل سخت تو به خارا می کرد

عقل را طره ی او سلسله بر پا می بست

شیخ را غمزه ی او واله و شیدا می کرد

خلق را ابروی او،قبله ی طاعت می شد

عقل را طره ی او سلسله بر پا می کرد

چشم او،دل ز کف مردم دانا می برد

زلف او خون به دل عنبر سارا می کرد

ره ظلمات از آن زلف سکندر می جست

 

[!Herman]

کسب جان بخشی از آن لعل مسیحا می کرد

آن که وخون دل ما بی سببی ریخت به خاک

کاش می گفت چه با خون دل ما می کرد

بس سر کشته که از خاک سیه بر می داشت

بس دل مرده که از لعل لب احیا می کرد

تا سرآرد شب دیجور فراغ و غم هجر

کاش آن روی چو خورشید هویدا می کرد

هر که سودا زده ی عشق تو شد هم چو هما

دل و دین را به سر زلف تو سودا می کرد

 

[دلارام]

به گرد کعبه می گردی پریشان، که وی خود را در آنجا کرده پنهان
اگر در کعبه می گردند نمایان ، پس بگرد تا بگردیم
در اینجا باده می نوشی ، در آنجا خرقه می پوشی ، چرا بیهوده می کوشی
در اینجا مردم آزاری ، در آنجا از گناه عاری، نمی دانم چه پنداری
در اینجا همدم و همسایه ات در رنج و بیماری
تو آنجا در که میابی ، چه می خواهی، کجا وی ازتو می خواهد چنین کاری
چو پیغامی که جزء با یک زبان گفتن نمی داند
چو سلطانی که جزء در خانه اش خفتن نمی داند
چه دیداری، چه دیداری، که جزء دینار و درهم از شما سفتن نمی داند
به دنبال چه می گردی، که حیرانی
خرد گم کرده یی شاید، نمی داتی
همای از جان خود سیری، که خاموشی نمی گیری
لبت را چون لبان فرخی دوزند، تو را درآتش اندیشه ات سوزند
هزاران فتنه انگیزند، تو را بر سردر میخانه آویزند

 

[دلارام]

نه از افسانه می ترسم ، نه از شیطان
نه از کفر و نه از ایمان
نه از آتش ، نه از هرمان
نه از فردا ، نه از مردن
نه از پیمانه " می " خوردن
خدا را می شناسم از شما بهتر ، شما را از خدا بهتر
خدا ازهر چه پنداری ، جدا باشد
خدا هرگز نمی خواهد ، خدا باشد
نمی خواهد خدا بازیچه دست شما باشد
که او هرگز نمی خواهد چنین آیینه یی وحشت نما باشد
هراس از " می " ندارم من ، هراسی را از این اندیشه ها در پی ندارم من
خدایا بیم ازآن دارم ، مبادا رهگذاری را بیازارم
نه جنگی با کسی دارم ، نه کس با من
بگو موسی ، بگو موسی ؛ پریشانتر تویی یا من
خدا را می شناسم از شما بهتر ، شما را از خدا بهتر
خدایا ، خدایا ، خدایا