*زیبا*
حدود پنج دقیقه از وقتی که هامین وارد خونه‌اش شده بود، می‌گذشت. توی اتاق هرمز و پشت پیانو نشسته بودم و منتظر بودم که کار هامین تموم بشه و عبارت رو بلند بخونه تا من کارم رو شروع کنم. توی این سه روز نت‌های آهنگ تولد رو روی پیانو یاد گرفته بودم و می‌تونستم با یه دست بزنم. عسل هم که پیانو بلد بود، دیروز اومد و کارم رو چک کرد و بهم گفت که خوب می‌زنم.
داشتم به اتفاقات صبح فکر می‌کردم که به خاطر این‌که به کافه نرم، بهونه‌ی دل‌درد رو آوردم و هامین خیلی راحت اون برداشت رو کرد. واقعاً خیلی آدم رُکی بود! توی همین افکار بودم که بالاخره صدای حیرت‌زده و ناباور هامین بلند شد:
- تولدت مبارک هامین!
بلافاصله شروع به نواختن نت‌های آهنگ تولد کردم. صدای قدم‌های سنگین هامین رو شنیدم و بعد در اتاق باز شد. نواختن رو تا پایان آهنگ قطع نکردم. وقتی نت نهایی رو هم زدم، از جا بلند شدم و رو به هامین که بهتش برده بود گفتم:
- تولدت مبارک!
ناباورانه اسمم رو زمزمه کرد و با چند قدم بلند خودش رو به من رسوند و محکم بغلم کرد. صداش از کنار گوشم، روحم رو نوازش می‌داد:
- من خودم یادم نبود؛ اصلا هیچ کسی یادش نبود، تو چطور حواست بود؟
خندیدم و با ذوق گفتم:
- همه یادشون بود هامین، من ازشون خواستم تا عصر چیزی نگن، تا من بتونم سورپرایزت کنم. از سورن هم خواستم با خانواده‌ات هماهنگ کنه. از یکی دو ساعت دیگه، همه شروع به تبریک گفتن می‌کنن!
دست‌هاش رو دو طرف سرم گذاشت و سرم رو به خودش نزدیک کرد. لحظه‌ای به چشم‌هام زل زد. حلقه‌ی اشک رو توی تیله‌ی سرمه‌ای رنگش دیدم؛ اما تا خواستم حرفی بزنم، لبش به پیشونیم چسبید. تنم داغ شد و ناخودآگاه چشم‌هام بسته شدن. لبخندی عمیق کنج لبم جا خوش کرد. قلبم محکم‌تر و تندتر به سینه‌ام کوبید و حس عشق توی وجودم غوغا کرد.
ب*و*سه‌اش اون‌قدر طولانی شد، که بالاخره قطره‌ی اشکی روی صورتم افتاد. فهمیدم که اشک هامین چکیده. هامین ب*و*سه‌ی کوتاه دیگه‌ای به پیشونیم زد و ازم جدا شد. پرده‌ای از اشک چشمش رو پوشونده بود. با لبخند گفتم:
- چرا گریه می‌کنی؟
با بغضی که صداش رو خش‌دار کرده بود، گفت:
- خیلی عزیزی زیبا، خیلی زیاد!
نفس عمیقی کشید و بغضش رو قورت داد. چال لپ‌هاش رو دوباره نمایان کرد و گفت:
- تو کی یاد گرفتی پیانو بزنی موشی؟
ریز ریز خندیدم:
- بلد نیستم! فقط نت‌های آهنگ تولد رو می‌زنم. اون هم توی این چهار روزی که شرکت بودی، یاد گرفتم. راستش این چهار روز رو اصلا کافه نرفتم.
مشکوک نگاهم کرد.
- ببینم مرخصی پدرام هم کار تو بود؛ نه؟
لبخندی دندون‌نما زدم و سر تکون دادم.
- آره! اگه تو سرت به شرکت گرم نمی‌شد که من نمی‌تونستم از کافه جیم بزنم و این‌جا پیانو یاد بگیرم که تو رو سورپرایز کنم.
با ذوق لپم رو کشید.
- ای جانم موشی شیطون!

با نفسی که از شدت اضطراب بالا نمی‌اومد، سکوت کردم. آرش بی هیچ حرف دیگه‌ای، گوشیش رو به دستم داد. نگاه گیجم رو از صورتش به گوشی بین دست‌هام کشوندم و با دیدن تصویری که روی صفحه بود و صورت گرد و بانمکی که میونش می‌درخشید، نفس توی سینه‌ام گره خورد.
زیبا بود! دقیقا همون دختربچه با چشم‌های طوسی و موهای مواج، درست عین بچگی‌هاش، موهای خوش‌رنگش رو دو طرفه بافته و روی شونه‌هاش انداخته بود. پرده‌ی اشک دیدم رو تار کرد، زیبای من بود، واقعا پیداش کرده بودیم.
انگشت‌های لرزونم رو به دکمه‌ی پخش روی صفحه رسوندم و با شروع ویدیو، صدای پر از نازش، تمام اتاق رو پر کرد. همه چیز از یادم رفت و با تمام وجود به صداش گوش دادم:
- سلام هامین! امیدوارم حالت خوب باشه. دوستت می‌گفت امروز تولدته، پس تولدت هم مبارک! خیلی نمی‌خوام توی روز تولدت احوالت رو غمگین کنم، پس کوتاه و خلاصه میگم. لطفا دیگه سراغ من نیا، دنبال من نگرد. من یه زندگی جدید شروع کردم، دور از تموم اتفاقات گذشته‌ام، و نمیخوام چیزی از اون گذشته آرامش الانم رو خراب کنه. پس فقط به زندگیت ادامه بده. مراقب خودت بمون، رفیق بچگی!
نمیدونم چند دقیقه از تموم شدن ویدیو گذشته بود و من همونجوری مات به صفحه خیره مونده بودم. همین؟ تمام ارزش من برای این دختر، همین ویدیویی بودکه مدتش حتی به یک دقیقه هم نمی‌رسید؟ برای همین اون همه گشتم و سال‌های عمرم رو منتظر موندم؟ برای همین روی تموم دنیا پا گذاشتم و برای خواستنش لجبازی کردم؟
در کمتر از یک دقیقه، تمام باورهام فرو ریخته بود، پایه‌های دنیام سست شده و همه چیز خراب شده بود. چشمام از صفحه‌ی گوشی کنده شد و تا نگران نگران آرش بالا اومد. تا خواست چیزی بگه، دستم رو بلند کردم و توی هوا نگهش داشتم، نمیخواستم هیچ چیز بشنوم. با قدرتی که داشت ذره ذره از بین می‌رفت، بلند شدم و روی پاهام ایستادم. گوشی رو به دست آرش دادم و قدم‌های نامطمئنم رو از دفتر بیرون کشیدم.
نفهمیدم چطور از ساختمون بیرون رفتم و از دکه دو پاکت سیگار گرفتم و توی ماشین نشستم. نفهمیدم چطور هر سیگار رو با آتش سیگار قبلیش روشن کردم و پشت سر هم دو پاکت رو تموم کردم. نفمیدم چطور ماشین سرعت گرفته به خارج از شهر و همون صخره و پرتگاه همیشگی رسید، اما بالاخره اینجا بودم. انگار همه چیز توی مه فرو رفته بود، کنترل هیچ چیزی دست من نبود.
کنار صخره که رسیدم، هیکل ظریف دختری که پشت به جاده روی تخته سنگ‌ها نشسته بود، توجهم رو جمع کرد. زیر لب، لعنتی به شانسم فرستادم. من اینجا بودم تا داد بکشم و اشک بریزم و فرو بپاشم، ولی حالا توی صخره‌ای که هیچ وقت مگس هم توش پر نمیزد، آدم دیگه‌ای حضور داشت.