تو نگاهت همه سوزان
من نگاهم همه خشک
زیر رگبار تگرگ
چین یک برزن تنگ
یه تبسم دو سه اخم
گفته‌هایت همه قند و عسل
من همه‌ام پر ز زهر
باز آمد به لـ*ـبم دو سه بیت قشنگ از حضرت مولانا
هر کسی از ظن خود
شد یار من
از درون من
نجست اسرار من

نه چراغی است و نه آرزویی
طوفان است و غربت تنهایی
و من تنهای تنها خواهم زیست.
و ما تکیه داده‌ایم به اهرم اقبال و تصویر ما گویی شکسته در انعکاس آينه حقیقت!
خامش مُهر سکونت بر دل‌هامان زده‌ایم.
رویا، و رویا آن پری کوچک متأهل هرگز باز نخواهد گشت.
و من تنهایی خواهم زیست در خانه پدری و عطر یاس حیاط خانه پدری را به جان خواهم فرستاد.
و من تنها خواهم زیست در این مرداب نیلوفری که سوسن‌های وحشی‌اش را به قلب غریبه‌ای هدیه داده است‌. و زندگی گه‌گاهی تن سرد مرا نوازش خواهد کرد. و آرزو، به راستی که چگونه می‌شود آرزوی‌ خود را به سرزمین قاصدک‌های بلند پرواز فرستاد؟
اینک در واپسین لحظه‌های وهم یک رویا در اجتماع پر هیاهو سوسن‌ها
آخرین آرزوی خود را تقدیم قاصدک کوچکی خواهم کرد و بار دیگر پلک خواهم گشود.

این انتهای ویرانی است.
این انتهای ویرانی است.
صدای باد نمی‌آید، صدای باد نمی‌آید‌.
در کوچه‌ای که دیگر باد نمی‌وزد، تلاطم پر شور عطر غریبه را چه کسی به تپش‌های دخترک خواهد سپرد؟
این انتهای ویرانی است‌.
برای صدای زنگ زده حروف الفبا در کارخانه مغز سازی.
این انتهای ویرانی است.
صدای باد نمی‌آید‌.
وقتی در آسمان دروغ شروع به وزیدن می‌کند و همهمه بیماری واگیردار دروغگویی در میان تفاله‌های شهر خود نمایی می‌کند. چگونه به خورشید بعد از رسولان مه پناه ببریم؟
فردا دوباره همه چیز را فراموش می‌کنیم. ما مرغان کابوک جامعه‌ای هستیم که؛ آلزایمر دارد.
آه که این انتهای ویرانی است.
صدای باد نمی‌آید، صدای باد نمی‌آید.

و رفاقت، سرگذشت دردناک بادی است، که در بادگیرهای وهم نفس‌نفس می‌زند.
و رفاقت خود زخم جانم است و هم تریاق!
که همه زخم‌های من خود تریاق هستند.
من به روی عرشه خواهم رفت و انقلاب اقیانوس رشادت خود را تماشا خواهم کردم.
و تکه‌تکه‌های سرب رفاقت را، با قطره‌های منفجر شده‌ی خون از گیجگاه‌های گچ گرفته رفاقت را، به آفتاب خواهم سپرد. تا وجود سردم را متحد و گرم سازد.

ماه هم امشب انگار؛ هـ*ـوس خسوف کرده. میان آفاق من مکسوف کرده. این دل بی‌نوای مرا مهتوک آفاق کرده. که نسیم سرخوش در واپسین لمحه، فرتور او را در ماه پیشکش کرده. سوگند به خسوف و مکسوف نگاه‌اش، که پس از این دل مرا عاقل و فیلسوف کرده.
تقدیم به الف

می‌نویسمت واژه به واژه ذوب می‌شوم
می‌خوانمت غزل به غزل آتش می‌گیرم
مبهوت جزء به جزء توام دیوان رفاقت
آ*غو*ش می‌شود آن قدر که رفاقتت تمامی ندارد.
سرنوشت تا جایی که خیالم به داشتنت قد بدهد خیر است، باقی‌اش همه پوچ است.
‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌چه مبارک است این روز که زاده شدی در تقویم سرشتم؛
تا نوای خوش آوای تو، جان بخشد به طلیعه‌ی تارم.
تقدیم به میم

می‌نویسم به نام او
می‌نویسم برای او
می‌نویسم نام او را روی خطوط کش دار خمیازه های شامگاهم؛ که در میان طراوت دم و بازدم های دخترانه ام، در بهتی معصوم جوانه زده است.
می‌نویسم نام او را؛ نام اویم را!
می‌نویسم نام او را بر تیره مردمک چشم هایم؛ تا که در هاله‌ی غرق شده‌ی خود، انعکاس طولانی طلب کردنش فراموش نشود.
می‌نویسم نام او را بر تپش های تحلیل رفته‌ی احساساتم که دوباره سایه می‌گستراند در منی چون آلوده به مرگ!
آری، آری می‌نویسم نام اویم را؛ تا مُهیا سازد زمن منی دیگر!