۲۵ جولای ۱۹۷۹
حوالی ساعت ۵ بعد از ظهر
خیابان پارسونز گرین

هوا دوباره بارانی‌ست و من در زیر سایبان کافه «هالی» به وقت عصر بار پیش، برایتان دست به قلم شده‌ام.
حال دلم هم مانند همین هوا بارانی‌ست و به گمانم از حالت چهره‌ام احوال قلبم پیداست که کافه‌دار سرزنده و خوش‌صحبت نیز تنها شکلات‌داغ و مارشملوی وانیلی با کوکی شکلاتی کنارش، - همان سفارش همیشگی‌ام - را برایم آورد و بعد از لبخندی تنهایم گذاشت.
جوزف عزیز،
دلتنگی برای شما شبیه همراه همیشگی‌ام شده که به جایتان پا به پایم سنگ‌فرش خیابان‌های لندن را قدم می‌زند.
نمی‌دانم چندمین نامه‌ای‌ست که برایتان می‌نویسم و پاسخی از شما به دستم نمی‌رسد؛
و بله... باید بگویم که این مسئله کمی دل‌گیرم می‌کند... .
شاید نامه‌ها در میانه‌ی راه جا می‌مانند و شاید هم نشانی‌تان عوض شده!
هرچه هست نمی‌دانم و به هر حال برایتان می‌نویسم، به امید آن که روزی پستچی پیر خبری از شما برایم داشته باشد.
باران تندتر شده و هوا رو به تاریکی می‌رود، به گمانم برای امروز کافی‌ست و پرحرفی‌ام سرتان را به درد آورده!
مراقب خودتان باشید؛ دوستدار شما، آلبا.

۷ سپتامبر ۱۹۷۹
حوالی ساعت ۱۰ شب
دهکده‌ی رای، ساسکس شرقی

جوزف عزیز،
مدتی‌ست که به مزرعه پدری‌ام آمده‌ام، همان مزرعه در همسایگی مزرعه‌ی پدرتان را می‌گویم؛ باران می‌بارد، شیشه‌های داخل خانه را بخار زده و صدای رعد از جای‌جای آسمان به گوش می‌رسد. پتوی پشمینه‌ای دورم پیچیده‌ام، در حوالی شومینه، در کنج دنج و کم‌نوری پناه گرفته‌ام و برایتان می‌نویسم. بوی چوب‌های سوخته و دانه‌های قهوه در هم عجین شده و خانه را معطر کرده‌اند.
امشب از آن شب‌هایی‌ست که دل، چهارپایی تیزپا و لجام گسیخته‌ای را سراغ دلتنگی راهی کرده و انتظار آن را می‌کشد! هر سو که چشم بتواند ببیند و گوش بتواند بشنود غم را روایت می‌کند، اشک‌های بخار و ابر بر شیشه‌ها، هوهوی وهم‌انگیز بادی که از درز‌ها به خانه سرک می‌کشد، شبنمِ روی گلبرگ‌های گلدان‌ها، صدای سوختن چوب، تیک‌تاک مریض‌گونه‌ی ساعت، ناله‌ی قلم بر روی کاغذ و ... انگار حتی از در و دیوار خانه هم اندوه جاری‌ست!
هر کلمه‌ای که برایتان بر روی کاغذ به جای می‌گذارم، زمهریر تاخته بر تنم را شدت می‌بخشد و راز امشب چیست که ذره‌های هوا هم سنگین و بی‌قرارند؟!
نامه‌ی پیشینم به دستتان رسید؟ گرچه هرچقدر هم جاده و راه، برای خود ادامه بافته باشند و آب و هوا بنای ناسازگاری گذاشته باشد، نامه‌ی چهل و چهار روز قبل باید تا به الان رسیده باشد... .
بغضِ درون گلویم را به هر سختی‌ای باشد می‌بلعم؛ لکن مسیح، دلتنگی جان فرساست... دلیل پاسخ‌های نرسیده‌تان را نمی‌دانم، شاید نامه‌هایتان نشانی خانه‌ام را گم کرده‌اند، شاید پستچی‌ها پیر شده‌اند و نامه‌ها را جابجا برده‌اند، شاید نامه‌ها در میانه‌ی راه جا مانده‌اند و هزاران شاید دیگر... نمی‌دانم اما هرچه هست بسیار برایم آزاردهنده‌است.
روزهای گذشته نامه‌هایی که سال‌های پیش برایم نوشته بودید را خواندم، جملات محبت‌آمیزتان، دلتنگی‌هایتان، درد و دل‌هایتان، غصه و دل‌آشوبه‌هایتان... از همه‌چیز برایم نوشته بودید؛ چه شد که راه خانه‌ام را گم کردید؟
آخرین جمله‌ی آخرین نامه‌تان، چندروزی‌ست آشفته و بی‌قرارم کرده و صبح و میانه‌ی روز و شبانگاه زیر لب برای خود تکرارش می‌کنم؛
«مرا گر نظاره کنی، چیز دیگری جز خودت نمی‌یابی... .»
برایتان دل‌تنگ و دل‌نگرانم، می‌شود خبری از خودتان به دست قاصدک‌ها برسانید؟
دوستدار شما، آلبا.