گالری شخصی [ گالری شخصی Moonlight ]

[- آبان؛]

سلام اولسون اولارا کی اوزوموزدن گشدیخ اوره‌لری خوش اولا

 

[- آبان؛]

عزیز دورم، سلام.
پس از روزها، قلم را با انگشتانم آشتی داده‌ام و رقص قلمم دوباره به آهنگ توست.
عزیزکم این بار اما می‌خواهم از خودم برایت بنویسم، از درد و دل و خواسته‌ی قدیمی اما آزاردهنده‌ی قلبم...
می‌دانی، این روزها دلم می‌خواهد آن قدر دور شوم که این دیار و آدم‌هایش کوچک و کوچک‌تر شوند،
آن قدر دور شوم که نه کسی مرا به خاطر بیاورد و نه من کسی را در یاد بگنجانم،
دل این دل می‌خواهد بشود غریبه‌ای دور، -فرسنگ‌ها دور-.
آدمی که حتی در رویاها هم نتوان او را یافت.
حرف این دل همین است و امیدوارم به زودی دیدارت کنم که این درد را دوباره از ریشه بخشکانی.
دلتنگ آغوش پرمهرت هستم و از دور چشمانت را میبوسم.

 

[- آبان؛]

مشاهده فایل‌پیوست Vesal Mirzaev - Bez Tebya Ya Ne Mogu (320).mp3

 

[- آبان؛]

دستانم می‌لرزند و من نشسته بر صندلی چوبین قدیمی‌ام، هراسشان از هجمه‌ی کلمات بر دار قالی سفید را تماشا می‌کنم.
می‌پرسند چه بنویسند و من شانه بالا می‌اندازم، اگر می‌دانستم که گره اول فرش را بافته بودم!
فقط می‌دانم آشوبی که قلم قصد به‌پا کردن دارد، سوزان است و هرمش وحشی.
دل داغدار است و اشک قلم به احترام رفیق شفیقش نیلگون‌تر از خلیج... .
قلم کلمه‌ی اول را می‌رقصد و چشمانم خیره‌ی دو نقطه‌ی کوچک آن می‌ماند، "تو".
قلم از حرکت می‌ایستد و "تو" را تماشا می‌کنم.
به گمانم کافی باشد، همین کلمه مرکز ثقل همه‌ی داستان است... .
انگشتانم آرمیده‌اند و قلم کنار نشسته، دوباره فراز و نشیب "تو" را می‌نگرم و دو کوه دوردست آن را به نیم‌نگاهی مهمان می‌کنم.
لبخندی به "تو" و قاب عکس بالای سرش هدیه می‌دهم.
از پشت میز بر‌می‌خیزم، صدای تیک خاموش شدن لامپ در اتاق می‌پیچد و ماه است که از پشت پنجره بر دار قالی و تنها نقش آن سرک می‌کشد.

 

[- آبان؛]

تو کتاب "نباید می‌ماندیم" معین دهاز
یه جا خیلی درست میگه :

«در زندگی‌ام سختی‌هایی را تحمل کردم که پیش از واقعه گمان نداشتم بتوانم؛
حتى بعدها باور نکردم که در آن ماجرا تاب آوردم، انسان خودش را نمی‌شناسد، خصوصا قدرت‌هایش را... .»

 

[- آبان؛]

آیا کسی آنقدر دوستت دارد که از جهان نترسی؟
- ‌شمس لنگرودی؛​

 

[- آبان؛]

​

 

[- آبان؛]

😺🩶

 

[- آبان؛]

همه‌ی ما باید کسی را داشته باشیم که وقتی یک روز، روزِ ما نبود؛ بنشینیم رو به رویش و غرغرکنان از سیر تا پیازِ تمامِ بدبیاری‌هایمان را برایش تعریف کنیم و او هم لبخند به لب گوش کند و پایانِ هر جمله‌مان بگوید «حق داشتی پس اینقد عصبی بشی، حالا ولش کن مهم نیست، فدایِ سرت».
می‌دانید آدم هرچقدر هم قوی باشد، باید کسی را داشته باشد که حالِ بدش را بفهمد. که نگذارد به حالِ خودش بماند. کسی که حالمان را به حالش گره زده باشد... .

- سحر رستگار

 

[- آبان؛]

ماریانا، می‌بینم که پاهای خیسِ رویآها در مِه، سبزی دشت‌ها را می‌دود. و من کنون تمام کاری که باید بکنم همین‌ست که می‌خواهم در برابر ناشناخته‌ها، رو به روی ترس‌هایم بایستم.
‌ ماریانا، من آدم کاملی نیستم، رنج‌های بسیاری منتظر من‌‌اند، اما آدم بودن و زندگی کردن همین‌ست، بیا سالم و خوب زندگی شادی داشته باشیم.

- حاتمه رحیمی