همگانی کافه شعر

[دلارام]

ماهی برگشته ز دریا شدم
تا تو بگیری و بمیرانی‌ام”


وای اگر پیچش من با خمت
درد شود تا که به دست آرمت


نوش خودم زهر سراپا غمت
بیشترش کن که کمم با کمت


“خوب ترین حادثه میدانمت
خوب ترین حادثه میدانی‌ام؟”


غسل کن و نیت اعجاز کن
باز مرا با خودم آغاز کن


یک وجب از پنجره پرواز کن
گوش مرا معرکه ی راز کن


حرف بزن ابر ِ مرا باز کن
دیر زمانی است که بارانی‌ام”


قحطی حرف است و سخن سالهاست
قفل زمان را بشکن سال‌هاست


پر شدم از درد شدن سال‌هاست
ظرفیت سینه ی من سال‌هاست

علیرضا آذر

 

[Amir65]

بعد از تو می‌توان به همان خیابان رفت
به همان کافه
همان میز و همان قهوه را سفارش داد
اما چه کسی می‌تواند اسمم را مثل تو صدا بزند؟

 

[دلارام]

پاییز شعر من دیگر گذشته است

آن برگ زردعشق رازش نهفته است

در فصل تازه ای من سبز میشوم

در خاطر بهار پاییز خفته است

 

[دلارام]

آن چنان آلوده‌ست
عشق غمناکم با بیم زوال
که همه زندگیم می‌لرزد
چون تو را می‌نگرم

مثل این است که از پنجره‌ای
تک درختم را، سرشار از برگ،
در تب زرد خزان می‌نگرم
مثل این است که تصویری را
روی جریان‌های مغشوش آب روان می‌نگرم

شب و روز
شب و روز
شب و روز

بگذار
که فراموش کنم.

تو چه هستی، جز یک لحظه، یک لحظه که چشمان مرا
می‌گشاید در
برهوت آگاهی؟

بگذار
که فراموش کنم.

فروغ فرخزاد

 

[Amir65]

در کوچه‌های خسته‌ی این دل قدم زدی
با یک نگاه فاصله‌ها را به‌هم زدی

وقتی درون کافه نشستی کنار میز
گفتی دوباره عاشقی و حرف کم زدی

آن‌گاه با نگاه به فنجان قهوه‌ام
فالی برای لحظه‌ی تنهایی‌ام زدی

خواندی تو قصه‌ی ته فنجان قهوه را
من را کنار یک دختر عاشق رقم زدی

سجاد ایران پور

 

[دلارام]

خانه ام ابری ست…

خانه ام ابری ست
یکسره روی زمین ابری ست با آن
از فراز گردنه خرد و خراب و مست
باد می پیچد
یکسره دنیا خراب از اوست و حواس من!
آی نی زن که تو را آوای نی برده ست دور از ره کجایی؟
خانه ام ابری ست اما
ابر بارانش گرفته ست.
در خیال روزهای روشنم کز دست رفتندم،
من به روی آفتابم
می برم در ساحت دریا نظاره
و همه دنیا خراب و خرد از باد است
و به ره ، نی زن که دائم می نوازد نی ، در این دنیای ابراندود
راه خود را دارد اندر پیش.

نیما یوشیج

 

[Amir65]

خانه ام ابری ست…

خانه ام ابری ست
یکسره روی زمین ابری ست با آن
از فراز گردنه خرد و خراب و مست
باد می پیچد
یکسره دنیا خراب از اوست و حواس من!
آی نی زن که تو را آوای نی برده ست دور از ره کجایی؟
خانه ام ابری ست اما
ابر بارانش گرفته ست.
در خیال روزهای روشنم کز دست رفتندم،
من به روی آفتابم
می برم در ساحت دریا نظاره
و همه دنیا خراب و خرد از باد است
و به ره ، نی زن که دائم می نوازد نی ، در این دنیای ابراندود
راه خود را دارد اندر پیش.

نیما یوشیج

عادت کرده ام به طعم قهوه
به آد مهای پشت پنجره کافه
دست هایی که می روند
آدم هایی که نمی مانند
به تو که روبرویم نشسته ای
قهوه ات را به هم می زنی
می نوشی می روی
یکی به آدم های پشت پنجره ی کافه اضافه می شود…

 

[دلارام]

عادت کرده ام به طعم قهوه
به آد مهای پشت پنجره کافه
دست هایی که می روند
آدم هایی که نمی مانند
به تو که روبرویم نشسته ای
قهوه ات را به هم می زنی
می نوشی می روی
یکی به آدم های پشت پنجره ی کافه اضافه می شود…

عاشق شدن مثل گوش دادن به صدای پیانو توی یک کافه شلوغ می‌مونه
اگه بخوای به اون صدای قشنگ گوش کنی، باید چشم‌هات را ببندی و از همه صدا‌ها بگذری و نشنوی
بقیه صدا‌ها واست آزار دهنده می‌شه، صدا پچ پچ مردم، صدا خنده‌ها، گریه‌ها، صدا به هم خوردن فنجان‌ها، حتی صدای باد…
تو واسم اون صدای قشنگ بودی که من به خاطرش هیچ صدایی رو نشنیدم
روزبه معین

 

[دلارام]

دیگر منتظر کسی نیستم
هر که آمد
ستاره از رویاهایم دزدید
هر که آمد
سفیدی از کبوترانم چید
هر که آمد
لبخند از لب‌هایم برید
منتظر کسی نیستم
از سر خستگی در این ایستگاه نشسته‌ام
(( رسول یونان))

 

[پناه]

یک نفس بی یار نتوانم نشست
بی رخ دلدار نتوانم نشست
از سر می می نخواهم خاستن
یک زمان هشیار نتوانم نشست
نور چشمم اوست من بی نور چشم
روی با دیوار نتوانم نشست
دیده را خواهم به نورش بر فروخت
یک نفس بی یار نتوانم نشست
من که از اطوار بیرون جسته ام
با چنین اطوار نتوانم نشست
من که دایم بلبل جان بوده ام
بی گل و گلزار نتوانم نشست
کار من پیوسته چون بی کار تست
بیش ازین بی کار نتوانم نشست
هر نفس خواهی تجلای دگر
زان که بی انوار نتوانم نشست
زان که یک دم در جهان جسم و جان
بی غم آن یار نتوانم نشست
شمس را هر لحظه می گوید بلند
بی اولی الا بصار نتوانم نشست
من هوای یار دارم بیش ازین
در غم اغیار نتوانم نشست
«مولانا»