معرفی کتاب { مرغابی وحشی }

[مستر کیان]

 

[مستر کیان]

«مرغابی وحشی» عنوان نمایشنامه‌ای است از هنریک ایبسن که میرمجید عمرانی آن را مستقیماً از زبان نروژی ترجمه، و نشر شورآفرین آن را به چاپ رسانده است.

«مرغابی وحشی» نمایشنامه‌ای است روان‌شناسانه که ایبسن در آن باز به جایگاه و نقش حقیقت در زندگی می‌پردازد. گره گرش ورله می‌کوشد با رو کردن دروغ‌ها و رازهایی که دوستش یالمار و خانواده او را پیله‌وار در برگرفته، آن‌ها را به «حقیقت» برساند؛ ولی «حقیقت» به یک مرگ می‌انجامد. نمایشنامه همان تلخی نمایشنامه‌ی «دشمن مردم» را در خود دارد، ولی این‌بار ایبسن به این می‌اندیشد که آگاهی از حقیقت برای بیشتر مردم سودی ندارد و آن‌ها را در هم می‌شکند. اینک او حقیقت‌جویی را مهم‌ترین چیز در این جهان نمی‌داند و گمان می‌کند که شاید بسان حقیقت‌جویی گره گرش در نمایشنامه، تنها دوستی خاله خرسه از آب درآید. او دیگر بر گفتن حقیقت به آدم‌های عادی و گرفتن «دروغ زندگی» از آن‌ها پافشاری نمی‌کند؛ چراکه از آن بیم دارد که با این کار «خوشبختی» را از آن‌ها بگیرد. «مرغابی وحشی» را می‌توان ریشخندی از سوی ایبسن به اندیشه‌هایی دانست که پیش‌تر به آن‌ها باور داشت.

 

[مستر کیان]

زبان ایبسن در «مرغابی وحشی» بسیار پیچیده است. او برای روشن‌سازی سرشت و منش چهره‌هایش به هر‌یک زبان ویژه‌ی خود را می‌دهد و نیک آگاه است که شیوه‌ی سخن گفتن آدم‌ها هم به پیشینه‌ی شخصی، جایگاه اجتماعی، درجه‌ی بهره‌مندی از آموزش و دیگر عوامل زندگی وابسته است و هم به موقعیت‌های گوناگونی که خود را در آن می‌یابند. آن‌ها بر پایه‌ی چشم‌داشت پیرامونشان و تأثیری که می‌خواهند بر دیگران بگذارند به گفتارشان سروسامان می‌دهند. ایبسن در پیوند با اجرای نمایشنامه‌ی «پرهیب‌ها»، در نامه‌ای می‌نویسد:

زبان باید به گوش طبیعی بیاید و شیوه‌ی بیان هریک از افراد نمایشنامه باید منش‌نما (کاراکتریستیک) باشد. این آدم حرفش را مثل آن یکی نمی‌زند. برای همین هم، در نمایشنامه‌ی «انگستراند و رگینه» در گفت‌وگو با کشیش ماندرش، با یک لحن سخن می‌گویند و با یکدیگر با لحنی دیگر.