گنجینه قیصر امین پور

[نفس.]

‌
سالها رفت و هنوز
یک نفر نیست بپرسد از من
که تو از پنجره عشق چه ها می خواهی
صبح تا نیمه ی شب منتظری
همه جا می نگری
گاه با ماه سخن می گویی
گاه با رهگذران
خبر گمشده ای می جویی
راستی گمشده ات کیست؟
کجاست؟

 

[نفس.]

‌
جز همین سه حرف مبهم میان تهی
عین و شین و قاف
چیز دیگری سرم نمی شود
راستی
دلم که می شود!

 

[نفس.]

‌
دردهای من
گرچه مثل درد مردم زمانه نیست،
درد مردم زمانه است...
مردمی که چین پوستینشان
مردمی که رنگ روی آستینشان
مردمی که نام هایشان
جلد کهنه ی شناسنامه هایشان،
درد میکند..

 

[نفس.]

‌‌
سراپا اگر زرد و پژمرده ایم،
ولی دل به پاییز نسپرده ایم
چو گلدان خالی لب پنجره،
پر از خاطرات ترک خورده ایم

 

[نفس.]

‌
من گنه‌کارم...آری!
جرم من هم عاشقی‌ست...آری!
اما آنکه آدم هست و
عاشق نیست ، کیست...؟
زندگی بی عشق اگر باشد
همان جان کندن است...!
دم به دم جان کندن ای دل ،
کار دشواریست ، نیست ؟!

 

[نفس.]

‌
می‌خواهمت چنان که شب خسته خواب را
می‌جویمت چنان که لب تشنه آب را

محو توام چنان که ستاره به چشم صبح
یا شبنم سپیده‌ دمان آفتاب را

بی‌تابم آنچنان که درختان برای باد
یا کودکان خفته به گهواره تاب را

بایسته‌ای چنان که تپیدن برای دل
یا آنچنان که بال پریدن عقاب را

حتی اگر نباشی، می‌آفرینمت
چونانکه التهاب بیابان سراب را

ای خواهشی که خواستنی تر ز پاسخی
با چون تو پرسشی چه نیازی جواب را

 

[نفس.]

‌
من از عهد آدم تو را دوست دارم
از آغاز عالم تو را دوست دارم

چه شبها من و آسمان تا دم صبح
سرودیم نم نم: تو را دوست دارم

نه خطی، نه خالی! نه خواب و خیالی!
من ای حس مبهم تو را دوست دارم

سلامی صمیمی تر از غم ندیدم
به اندازه غم تو را دوست دارم

بیا تا صدا از دل سنگ خیزد
بگوییم با هم : تو را دوست دارم

جهان شد یک دهان هماواز با ما:
تو را دوست دارم، تو را دوست دارم

 

[نفس.]

‌
زندگی بی عشق،
اگر باشد،
همان جان کندن است

 

[نفس.]

‌
سراپا اگر زرد و پژمرده ایم
ولی دل به پاییز نسپرده ایم

چو گلدان خالی، لب پنجره
پر از خاطرات ترک خورده ایم

اگر داغ دل بود، ما دیده ایم
اگر خون دل بود، ما خورده ایم

اگر دل دلیل است، آورده ایم
اگر داغ شرط است، ما برده ایم

اگر دشنه دشمنان، گردنیم!
اگر خنجر دوستان، گرده ایم؟!

گواهی بخواهید، اینک گواه:
همین زخمهایی که نشمرده ایم!

دلی سربلند و سری سر به زیر
از این دست، عمری به سر برده ایم

 

[نفس.]

‌
لبخند تو خلاصه ى خوبى هاست
همين كه بخندى دنيا از آن من است..