همگانی عاشقانه‌های سیمین بهبهانی

[رجینا]

تکیه کردم بر محبت، همچو نیلوفر بر آب
اعتبار از پایه‌ی بی‌اعتباری داشتم

پای‌بند کس نبودم، پای‌بندم کس نبود
چون نسیم از گلشن گیتی گذاری داشتم

آه ، سیمین!
حاصلم زین سوختن افسردن است
همچو اخگر دولت ناپایداری داشتم!

#سیمین_بهبهانی

 

[رجینا]

این که با خود میکشم هر سو
نپنداری تن است
گور گردان است و در او
آرزوهای من است
#سیمین_بهبهانی

 

[رجینا]

دِلم
ز هَرچه
به غیر از تو بود
خالی ماند

در این
سَرا تو بِمان
ای که ماندگار تویی....
#سیمین_بهبهان

 

[رجینا]

دیر آمدی؛ اگر چه بهارم زِ شاخه ریخت
شادا خزان، که میوه تو را ارمغان کنم‌

«می‌خواهمت که خواستنی‌تر زِ هر کسی
کو‌ واژه‌یی که ساده‌تر از این بیان کنم...؟»

تنها نه من، که یار دگر نیز، خواهدَت
می‌باش از آنِ او، که تحمّل توان کنم‏

تلخ است دوست داشتن و واگذاشتن
زان تلخ‌تر که رنجه دلِ دیگران کنم

کاجِ بلندِ من! مپسند این گُنَه که من
در آشیانِ مرغِ دگر آشیان کنم...
#سیمین_بهبهانی

 

[رجینا]

زیادی خوب بودن، خوب نیست!
زیادی که خوب باشی دیده نمی‌شوی، می‌شوی مثل شیشه‌ای تمیز؛ کسی شیشه‌ی تمیز را نمی‌بیند، همه به جای شیشه منظره‌ی بیرون را می‌بینند...


#سیمین_بهبهانی

 

[رجینا]

با آن همه دلداده دلش بسته ی ما شد
ای من به فدای دل دیوانه پسندش

نرگس ز چه بر سینه زد آن یار فسون کار؟
ترسم رسد از دیده ی بدخواه گزندش

 

[رجینا]

باور نداشتـم که چنین واگذاریم
در موج خیز حادثه تنهـا گذاریم

آمد بهار و عید گذشت و نخواستی
یک دم قدم به چشم گـهر زا گذاریم

چون سبزه دمیده به صحرای دور دست
بختم نداد ره که به سر پا گذاریم



خونم خورند با همه گردن کشی کسان
گر در بساط غیر، چو مینــا گذاریم…

 

[پناه]

ستاره دیده فرو بست و آرمید بیا
شراب نور به رگ‌های شب دوید بیا
ز بس به دامن شب اشک انتظارم ریخت
گل سپیده شکفت و سحر دمید بیا
شهاب ِ یاد تو در آسمان خاطر من
پیاپی از همه‌سو خطّ زر کشید بیا
ز بس نشستم و با شب حدیث غم گفتم
ز غصّه زنگ من و رنگ شب پرید بیا
به وقت مرگم اگر تازه می‌کنی دیدار
به‌هوش باش که هنگام آن رسید بیا
به گام‌های کسان می‌برم گمان که تویی
دلم ز سینه برون شد ز بس تپید بیا
نیامدی که فلک خوشه‌خوشه پروین داشت
کنون که دست سحر دانه‌دانه چید بیا
امیدِ خاطر ِ سیمین ِ دل شکسته‌ی تویی
مرا مخواه از این بیش ناامید بیا

 

[پناه]

مرا هزار امید است و هر هزار تویی
شروع شادی و پایان انتظار تویی
بهارها که ز عمرم گذشت و بی‌تو گذشت
چه بود غیر خزان‌ها اگر بهار تویی
دلم ز هر چه به غیر از تو بود خالی ماند
در این سرا تو بمان ای که ماندگار تویی
شهاب زودگذر لحظه‌های بوالهوسی است
ستاره‌ای که بخندد به شام تار تویی
جهانیان همه گر تشنگان خون من‌اند
چه باک زان همه دشمن چو دوست‌دار تویی
دلم صراحی لبریز آرزومندی است
مرا هزار امید است و هر هزار تویی

 

[پناه]

مرگِ پیش از مرگ، یعنی زندگی بی شور و عشق
این‌چنین مرگی شکارم کرد و در دامم کشید…