همگانی عاشقانه‌های جیمز جویس

[رجینا]

“گویی که من همیشه در هر وضعیت محتمل و متغیری همراه توأم، با تو حرف می زنم، با تو راه می روم، با تو ناگهان درجاهای گوناگون روبه رومی شوم تا اینکه رفته رفته به فکر فرو می روم که اگر روحم، جسمم را در خواب وانهد و به جست وجوی تو برآید، چه چیز بیشتری از تو می یابد

 

[رجینا]

«جای جای این عشق روحانی که به تو دارم، نوعی تنهایی وحشی و حیوانی هم هست

 

[رجینا]

کند «من در او، عاشق تصویر زیبایی این جهان بوده ام، رمزوراز و زیبایی خود زندگی، زیبایی و زوال تباری را که من کودکیش هستم، تصویرهای زلال و دریغی معنوی که درکودکی به آنها ایمان داشتم

 

[رجینا]

می دانی مروارید چیست و عقیق به چی می گویند؟ وقتی تو نخستین بار سلانه سلانه از آن عصرهای تابستانی دلپذیر پیشم آمدی، زیبا بودی، اما زیبایی بی حالت و بی رنگ مروارید. عشقت در من نشسته بود و حالا احساس می کنم روحم شبیه چیزی مثل عقیق است. به عبارت دیگر، سرشاراز ته رنگ ها و رنگ های عجیب ومبهم است، سرشار از انوارگرم وسایه های تند و موسیقی گنگ

 

[رجینا]

صرف یاد آوردن تو مرا با یک جور خواب سنگین از پا در می آورد؛ انگار انرژی که برای ادامه اختلاط نیاز است دیری است که در من باقی مانده و خودم را پیوسته در حال لغزیدن در سکوت می یابم.

 

[دلارام]

عزیز دلم، تنهایی ام، که این قدر عمیق احساسش کرده بودم، گویی دیشب هنگام جدایی مان، رفته رفته با جادویی زایل گشت، اما دریغا که فقط برای مدت کوتاهی بود و بعد من بدتر از همیشه شدم. وقتی نامه‌ات را می‌خوانم، از لحظه‌ای است که چشمانم را می‌بندم تا وقتی که دوباره صبح آن‌ها را می‌گشایم؛ گویی که من همیشه در هر وضعیت محتمل و متغیری همراه توام، با تو حرف می‌زنم، با تو راه می‌روم، با تو ناگهان در جاهای گوناگون رو به رو می‌شوم تا این که رفته رفته به فکر فرو می‌روم که اگر روحم جسمم را در خواب وانهد و به جست و جوی تو برآید، چه چیز بیشتری از تو می‌یابد یا شاید این چیزی جز توهم نیست.

 

[دلارام]

با تو ناگهان در جاهای گوناگون رو به رو می‌شوم تا این که رفته رفته به فکر فرو می‌روم که اگر روحم جسمم را در خواب وانهد و به جست و جوی تو برآید، چه چیز بیشتری از تو می‌یابد یا شاید این چیزی جز توهم نیست. گاه گاهی هم دچار یک جور مالیخولیایی می‌شوم که یک روز طول می‌کشد و الان تقریباً برایم ناممکن است که آن را از خودم برانم. فکر می‌کنم که باید این نامه را تمام کنم؛ چون هر چه بیشتر بنویسم، تنهاتر می‌شوم و در نتیجه احساس می‌کنم تو از من خیلی دوری و فکر باید نوشتن نوشتن {کذا} آنچه آرزو داشتم به تو بگویم که کنارم بودی، در من احساس درماندگی کامل ایجاد می‌کند؛ پس با بهترین آرزوها و عشقی که ایمان دارم به تو جاودانه است.»

 

[دلارام]

«نورای لب ورچیده ام، به تو گفتم برایت می‌نویسم. حالا تو برایم می‌نویسی و می‌گویی که دیشب چه بلایی سرت نازل شد. مطمئنم چیز بدی بود؛ جوری به من نگاه می‌کردی که انگار بابت چیزی که اتفاق نیفتاده متأسفی- که می‌توانست می‌توانست {کذا} خیلی مثل خودت باشد. از آن به بعد، تلاش کردم دستم را تسلی دهم، ولی نتوانستم. شنبه شب، یکشنبه شب، دوشنبه شب، کجا خواهی بود که من نمی‌توانم ببینمت؟ اینک بدرود، عزیز دلم.»