گنجینه سهراب سپهری

[نفس.]

‌‌
در دل من چیزی است ، مثل یک بیشه نور
مثل خواب دم صبح
و چنان بی تابم که دلم می‌خواهد
بدوم تا ته دشت ، بروم تا سر کوه.
دورها آوایی است ، که مرا می خواند.

 

[نفس.]

‌
زندگی خالی نیست
مهربانی هست،
سیب هست،
ایمان هست،
آری..
تا شقایق هست،
زندگی باید کرد...

 

[نفس.]

‌
‌بهترین چیز
رسیدن به نگاهی‌ست
که از حادثه‌ عشق تر است...

 

[نفس.]

‌
دنگ..،دنگ..
ساعت گیج زمان در شب عمر
می زند پی در پی زنگ.
زهر این فکر که این دم گذر است
می شود نقش به دیوار رگ هستی من...
لحظه ها می گذرد
آنچه بگذشت ، نمی آید باز
قصه ای هست که هرگز دیگر
نتواند شد آغاز...

 

[نفس.]

‌
از صخره شدم بالا؛
در هر گام، دنیایی تنهاتر،
زیباتر!
و ندا آمد: بالاتر، بالاتر...

 

[نفس.]

‌
دلم عجيب گرفته است
و هيچ چيز
نه اين دقايق خوشبو
که روی شاخه ی نارنج
می شود خاموش
نه اين صداقت حرفی ،
که در سکوت ميان دو برگ
اين گل شب بوست
نه هيچ چيز مرا ازهجوم خالی اطراف
نمی رهاند
و فکر می کنم
که اين ترنم موزون حزن تا به ابد
شنيده خواهد شد...

 

[نفس.]

‌‌

در جوی زمان،
در خواب تماشای تو می‌رویم
سیمای روان،با شبنم افشان تو می‌شویم
پرهایم؟ پرپر شده‌ام
چشم نویدم، به نگاهی تر شده‌ام
این سو نه ، آن سویم
و در آن سوی نگاه چیزی را می‌بینم
چیزی را می‌جویم
سنگی می‌شکنم رازی با نقش تو می‌گویم
برگ افتاد ؛ نوشم باد
من زنده به اندوهم
ابری رفت، من کوهم؛ می‌پایم
من بادم؛ می‌پویم
در دشت دگر، گل افسوسی چو بروید
می آیم می‌بویم...

 

[نفس.]

‌
غم که از راه رسید ،
درِ این سینه بر او باز مکن ...
تا خدا یک‌ رگ گردن باقیست !
تا خدا هست ،
به غم وعده این خانه مده ...!

 

[نفس.]

‌
بايد امشب بروم
بايد امشب چمدانی را
كه به اندازهٔ پيراهن تنهايی من جا دارد
بردارم و به سمتی بروم
كه درختان حماسی پيداست
رو به آن وسعت بی‌واژه
كه همواره مرا می‌خواند
يك نفر باز صدا زد :سهراب!
كفشهايم كو؟

 

[نفس.]

‌
صبح امروزکسی گفت به من:
تو چقدر تنهایی !
گفتمش در پاسخ : تو چقدر حساسی ؛
تن من گر تنهاست، دل من با دلهاست،
دوستانی دارم بهتر از برگ درخت
که دعایم گویند و دعاشان گویم،
یادشان دردل من ، قلبشان منزل من…!
صافی آب مرا یادتو انداخت،رفیق!
تو دلت سبز، لبت سرخ، چراغت روشن!
چرخ روزیت همیشه چرخان!
نفست داغ
تنت گرم
دعایت با من...