گنجینه سهراب سپهری

[نفس.]

‌
من نمی دانم که چرا می گویند :
اسب حیوان نجیبی است کبوتر زیباست
و چرا در قفس هیچ کسی کرکس نیست
گل شبدر چه کم از لاله قرمز دارد
چشم ها را باید شست جور دیگر باید دید
واژه ها را باید شست...

 

[نفس.]

‌
در دل من چیزی‌ست‌،
مثل یک بیشه نور،
مثل خواب دم صبح
و چنان بی‌تابم‌،
كه دلم می‌خواهد
بدوم تا ته دشت‌،
بروم تا سر كوه‌.
دورها آوایی‌ست‌،
كه مرا می‌خواند

 

[نفس.]

‌
و عشق
تنها عشق
تو را به گرمی یک سیب
می‌کند مأنوس
و عشق
تنها عشق
مرا به وسعتِ
اندوه زندگی‌ها برد
مرا رساند
به امکان یک پرنده شدن

 

[نفس.]

‌
زندگی ...
با همه‌ی وسعت خویش
محفل ساکت غم خوردن نیست
حاصلش تن به جزا دادن
و افسردن نیست
زندگی جنبش جاری شدن است
از تماشاگاهه آغاز حیات
تا به جایی که خدا میداند ...!

 

[نفس.]

‌
شب را نوشیده‌ام
و بر این شاخه‌های شکسته
می‌گریم ، مرا تنها نگذار
ای چشم تب‌دار سرگردان ...!

 

[نفس.]

‌
به نجوایی صدایم کن
بِدان آغوش من باز است...

 

[نفس.]

‌
به سراغ من اگر می آييد،
نرم و آهسته بياييد، مبادا كه تَرك بردارد,
چینی نازک تنهایی من‌!

 

[نفس.]

‌
دستم را به سراسر شب کشیدم
زمزمه نیایش
در بیداری انگشتانم ترواید
خوشهٔ فضا را فشردم
قطره‌های ستاره
در تاریکی درونم درخشید
و سرانجام در آهنگ مه‌آلود نیایش
تو را گم کردم

 

[نفس.]

‌
من به آمار زمین مشکوکم
اگر این سطح پر از آدم‌هاست
پس چرا این همه دل‌ها تنهاست ...؟!

 

[نفس.]

‌
صبح امروزکسی گفت به من:
تو چقدر تنهایی !
گفتمش در پاسخ : تو چقدر حساسی ؛
تن من گر تنهاست، دل من با دلهاست،
دوستانی دارم بهتر از برگ درخت
که دعایم گویند و دعاشان گویم،
یادشان دردل من ، قلبشان منزل من…!
صافی آب مرا یادتو انداخت،رفیق!
تو دلت سبز، لبت سرخ، چراغت روشن!
چرخ روزیت همیشه چرخان!
نفست داغ
تنت گرم
دعایت با من...