درحال تایپ رمان زعم و یقین |اثر سایه مولوی کاربر انجمن چری بوک

[سایه مولوی]

کد068
عنوان: زعم و یقین
نویسنده: سایه مولوی
ژانر: معمایی، اجتماعی، عاشقانه
@مژگان چکنه
خلاصه
یک راه بود و چند بی‌راهه و ذهنی درگیر خیالات واهی، حقایق پنهان و مشکلات زندگی. برای پایان دادنِ مشکلات قدم به مسیری سراسر اشتباه می‌گذارد و اسیر تاریکی‌ها می‌شود.
حقیقت کدام است؟! هویتش چیست؟! سلاح پر شده از گلوله‌های انتقام را سمت چه کسی باید نشانه رفت؟

​

 

[مژگان چکنه]

نویسندگان خوش قلم ضمن تشکر و سپاس از انتخاب چری بوک برای نشر آثارتان، موارد ذکر شده را با دقت مطالعه نمایید؛

|قوانین تالار رمان|

سپس پس از گذشت 20 پست از رمان خود میتوانید در تاپیک زیر درخواست نقد دهید
|درخواست نقد آثار|

پس از نقد اثر شما توسط تیم نقد برای تعیین سطح رمان خود در تاپیک زیر درخواست تگ دهید
|درخواست تگ آثار|

بعد از نقد و تگ اثر خود ميتوانيد درخواست جلد بدهيد
|درخواست جلد آثار|

چنانچه تمایل به ضبط اثارتان دارید، در تاپیک زیر درخواست دهید
|درخواست ضبط مونولوگ|

چنانچه تمایلی به ادامه دادن رمان خود به هر دلیلی ندارید میتوانید در تاپیک زیر درخواست انتقال به متروکه دهید
|انتقال به متروکه/ بازگردانی|

و پس از اتمام خود باتوجه به قوانین در تاپیک زیر اتمام رمان خود را اعلام کنید
|اعلام اتمام آثار|


باتشکر
مدیریت تالار رمان​

 

[سایه مولوی]

مقدمه: غرق شدن در گرداب خیال و توهم و قدم زدن در مسیر اشتباهی. گناه پشت گناه، به قیمت نفس کشیدن، زنده ماندن و زندگی کردن.
داستان رنجیدن و رنجاندن‌ها، گرییدن و گریاندن‌ها، درد شدن‌ها و درد کشیدن‌ها، زجر دادن‌ها و زجر کشیدن‌ها، شکست دادن‌ها و شکستن‌ها. داستان تباه شدن آدم‌ها، نابود شدن زندگی‌ها و مرگ خوبی‌ها.

به نام خالق عشق

خیرگی نگاه مردان در قهوه‌خانه را بر روی خودش و سودی احساس می‌کرد. به قول رزی، این قهوه‌خانه‌هایی که پر بود از مردهای لات‌ و اوباش‌‌، مناسب هیچ دختری نبود، اما خب سودی معمولاً انتخاب‌هایش نامناسب بود. پوفی کشید. می‌توانستند جلوی آن‌همه چشم که زل‌زل نگاهشان می‌کردند حرف بزنند؟!
بی‌حوصله قندی از قندان فلزی پیش رویش برداشت و گوشه‌ی لپش گذاشت تا مزه‌ی تلخ دهانش عوض شود. صدای حرف زدن مردها و قهقه‌های بلندشان روی اعصابش بود. نگاه کلافه‌اش را از شیشه‌ی قهوه‌خانه که به خاطر دود سیگار و قلیان‌ها به سیاهی می‌زد گرفت و به سودی که پا روی پا گردانده و از سیگار نیمه‌ سوخته‌اش کام‌های عمیقی می‌گرفت دوخت؛ ژست جذابش مناسب آن قهوه خانه‌ی قدیمی و زهوار دررفته نبود.
دم عمیقی گرفت، کل فضای قهوه‌خانه‌ را دود گرفته و بوی چای، قهوه و تنباکوی دو سیب نعنا با هم مخلوط شده بود. دستی به صورتش کشید و کمی از چای یخ‌کرده میان استکان کمر باریکش را سر کشید. در آن وضعیت، ترکیب بوی املت و تنباکوی قلیانِ میز کناری‌شان که توسط چند مرد درشت هیکل و لات اشغال شده‌ بود به حال بدش دامن میزد. خیره به سودی نگاه کرد تا شاید از رو برود و دست از سر آن سیگار بیچاره که تقریباً به فیلتر رسیده‌بود بردارد.
- ها! چیه زل زدی به من؟
زیر لب غرولندی کرد و در ظاهر خونسرد ماند. جلوی سودی حرص خوردن و عصبانی شدن فقط همه چیز را بدتر می‌کرد.
- فقط نگاه من سنگینه؟ این همه آدم بهت زل زدن عیب نداره؟
سودی نگاه چپ‌چپی به مردان نشسته پشت میزهای دور و اطرافشان انداخت و نگاه خیره‌شان را که دید، توپید:
- چتونه دو ساعته زل زدین به ما؟ آدم ندیدین مگه؟
یکی از مردان که سبیل‌هایش او را یاد مردان قجری که عکس‌شان را در کتاب‌های تاریخی دیده بود می‌انداخت، خیره در چشمان دریده سودی با پررویی گفت:
- آدم که زیاد دیده بودیم، ولی حوری ندیده‌بودیم جون شما.
سودی با حرص از پشت میز چوبی که چند جایی از آن لب‌پر و تکه‌ تکه شده بود، بلند شد و فریاد کشید:
- وایسا تا یه حوری بهت نشون بدم ده تا حوری از اونورش بزنه بیرون.
او هم هم‌پای سودی از جایش بلند شد. دخترک کله‌شق انگار دنبال شر می‌گشت!
- بسه سودی، شر درست نکن، بیا بریم.
سودی بی‌آنکه نگاهش را از مردانی که با تمسخر نگاهشان می‌کردند بگیرد، گفت:
- نه، صبر کن! من به این مردیکه حالی کنم حوری کیه.
***
سودی با حرص غرید:
- چرا نذاشتی حساب اون مردیکه‌ی آشغال رو برسم؟
با اخم چشم‌ غرّه‌ای به سودی رفت. از اخلاق جسور و گستاخش خوشش می‌آمد؛ اما گاهی هم برای خودش و او دردسر درست می‌کرد.
- تو مثل این‌که جدی‌ جدی باورت شده می‌تونی بزنیش؟ مردیکه دو تای من و تو هیکل داشت!
سودی پوف تمسخرآمیزی کرد.
- مگه می‌خواستم باهاش مچ بندازم؟ دعوا که قد و هیکل نمی‌خواد.
در ادامه‌ی حرفش نیشخندی زد و از جیب شلوار جین زخمی‌اش چاقوی ضامن‌دارش را بیرون کشید و ادامه داد:
- یه دونه از اینا رو می‌خواد، با یه جو دل و جرأت.
چشمانش را درشت کرد و متعجب گفت:
- که بعدش بزنی یکی رو نفله کنی؟
سودی پشت چشمی برایش نازک کرد.
- تو دعوا که حلوا خیرات نمی‌کنن.
از آن‌همه خونسردی سودی حرصش در آمد. حرف زدن با او مثل خواندن یاسین در گوش خر می‌ماند. نگاه از چشمان خمار و مشکی ‌رنگ سودی که همچنان حق به جانب نگاهش می‌کرد گرفت؛ پشتش را به او کرد و به سمت جدول‌های کنار خیابان قدم برداشت و در همان حال با دلخوری گفت:
- اصلاً تقصیر منه که نخواستم بیوفتی گوشه‌ی هلفدونی.
سودی انگار که تازه ناراحتی‌اش را درک کرده بود، سمتش آمد و دست دور بازویش پیچاند.
- خب بابا، چرا مثل این دختربچه‌ها قهر می‌کنی؟
نفسش را با حرص بیرون داد؛ سودی منت‌کشی‌هایش هم متفاوت بود.
- حالا که نذاشتی اینجا چیزی بخوریم، میشه بفرمایید این خندق بلا رو کجا باید پر کنیم؟
دستش را به کمرش زد و با حالتی طلبکارانه نگاهش کرد و گفت:
- من نذاشتم؟ یادت رفته کی داشت اون وسط شر درست می‌کرد؟
سودی تابی به چشمانش داد و با لحن لوسی گفت:
- باشه بابا، نزن من رو، اصلاً خودم می‌برمت یه‌جا، ناهار هم مهمون من.

 

[سایه مولوی]

یک پایش را زیر تنش جمع کرده و پای دیگرش را از تخت آویزان کرده و تکان می‌داد. هوا سرد بود و به شدت سوز داشت. ژاکت بافت گلبهی‌ رنگش را بیشتر دور خودش پیچید؛ بافت‌های درشتش جلوی نفوذ سرما را نمی‌گرفت. دستانش را روی سینه چلیپا کرد و نگاهش را دور تا دور باغ چرخاند. درختان لخت و عور و آلاچیق‌ها و تخت‌های خالی اصلاً منظره زیبایی برای تماشا نبود. اخمی کرد و با بدخلقی سرش را برگرداند. نشستن روی تخت‌های بیرون از رستوران واقعاً ایده مزخرفی بود!
بی‌حوصله رو به سودی که خودش را با منو مشغول کرده بود، گفت:
- خب؟!
سودی خیره به منو تکرار کرد:
- خب که خب.
هوفی کشید، از خانه کشانده بودش بیرون تا حرف بزنند و حالا همه کاری کرده‌ بودند جز حرف زدن.
- مگه نگفتی می‌خوای باهام حرف بزنی، چی‌شد پس؟
سودی منو را بست و درحالی‌که دستش را برای فرا خواندن پیشخدمت در هوا تکان ‌تکان می‌داد گفت:
- چرا، ولی می‌دونی که من تا شکمم پر نشه مخم کار نمی‌کنه.
اخم درهم کشید و با غیض زیر لب گفت:
- ای کارد بخوره به اون شیکم!
سودی انگار که حرفش را شنیده باشد، با پرخاش پرسید:
- چی گفتی؟
بی‌حوصله جواب داد:
- هیچی بابا.
سودی ماهرانه گوشت و نخود لوبیای آبگوشت را می‌کوبید و هر از گاهی به نخود و لوبیاها ناخنک می‌زد، رفتارش گاهی از بچه‌های پایین شهر، یا به قول خودشان لب‌خط هم لوتی‌منشانه‌تر بود؛ آنقدری که یادش می‌رفت سودی در یک خانواده پولدار و متمول بزرگ شده و حالا از سر ناچاریست که با آدم‌های این منطقه دمخور است. سودی گوشت‌کوب را از ظرف بیرون کشید و غذای مانده دور گوشتکوب را لیسی زد، با چندش نگاهش کرد. باید خدا را شکر می‌کرد که کسی دور و برشان ننشسته بود؛ وگرنه آبرو و حیثیت‌شان با رفتارهای سودی می‌رفت.
- بیا بخور، ببین چی ساختم.
***
سینی خالی شده را به عقب هل داد؛ میلی به خوردن غذا نداشت، اما سودی به جای او همه‌ی غذا را تمام کرده بود. کمی عقب رفت و به پشتی تخت تکیه داد.
- خب دیگه، حالا که شکمت پر شد حرفت رو بزن.
سودی خلالی از گوشه‌ی سینی برداشت و بین دندان‌هایش کشید و در همان حال گفت:
- ماجرای فردا شب رو رزی بهت نگفت؟
اخم‌هایش را درهم کشید و پرسید:
- نه، فردا شب چه خبر هست؟
سودی با شیطنت ابروهایش را بالا و پایین کرد و گفت:
- خبرای خوب خوب!
کلافه به سودی نگاه کرد. می‌دانست از این تکه‌ تکه حرف زدن متنفر است و باز هم همین کار را می‌کرد. با حرص غرید:
- دِ جونت بالا بیاد، درست حرف بزن ببینم چی میگی!
سودی غش‌غش خندید و در میان خنده گفت:
- وای، خیلی باحال حرص می‌خوری، جون تو!
از میان دندان‌های بهم کلید شده‌اش غرید:
- جون خودت نکبت! بنال ببینم چه خبره فرداشب؟
سودی با چند سرفه قهقه‌ی بلندش را به پایان رساند و چهره‌ی جدی به خودش گرفت و گفت:
- مهمونیه.
نام مهمانی که به میان می‌آمد، تن و بدنش می‌لرزید. مهمانی‌ها برایش تداعی‌گر تمام چیزهایی بود که از آن‌ها وحشت داشت. از تخت پایین آمد و گفت:
- نه.
سودی جا خورده نگاهش کرد.
- چی؟ واسه‌ی چی نه؟
نمی‌خواست، رفتن به آن مهمانی و سروکله زدن با مردان مست و لایعقل را نمی‌خواست و سودی این را نمی‌فهمید.
کفش‌هایش را به پا کرد و خم شد تا بند کتانی‌هایش را ببندد و در همان حال گفت:
- واسه‌ی این‌که قرارمون همین بود یادت رفته؟ قرار بود دیگه از این لقمه‌ها واسمون نگیری.
سودی هم از روی تخت پایین پرید و کنارش ایستاد.
- ولی این مهمونی با قبلیا فرق داره، تو این مهمونی پر از آدم‌های مایه‌دار و قماربازهای حرفه‌ایه، می‌دونی چه پولی میشه به جیب زد؟
نام پول که به میان آمد پاهایش را به زمین میخ کردند انگار. سودی که تردید او را دید دنباله‌ی حرفش را گرفت و ادامه داد:
- این مهمونیه مثل قبلیا نیست، آمارش رو گرفتم قراره کل این پولدارهای بالا شهری بریزن اونجا.
با استیصال به سودی نگاه کرد، دلش نمی‌خواست به آن مهمانی برود و از آن‌طرف عقلش نهیب میزد که به پول نیاز دارد. سودی گفت:
- چی‌کار می‌کنی، میای؟

 

[سایه مولوی]

این پا و آن پا شد و دوباره به در کوچک فلزی و زنگ‌زده کوبید. صدای «آمدم» گفتن طوبی را که شنید، دستش را پایین انداخت و قدمی عقب رفت و کنار دیوار آجری ایستاد. در میان آن‌همه همسایه فضول و خاله‌زنک که همیشه برای صفحه گذاشتن پشت دیگران حاضر بودند، داشتن یک همسایه‌ی مهربان و آرام مثل طوبی نعمتی بود. پس از چند لحظه، در باز شد. نگاهش به صورت تکیده و سبزه‌ی طوبی که با موهای سفید و مواج از روسری بیرون زده‌اش قاب گرفته شده بود، خیره ماند. روی چانه‌اش چند خال کوچک سبز هم داشت که می‌گفت یک مدل خالکوبی است.
- سلام طوبی خانوم.
طوبی به رویش لبخند زد.
- سلام رولَه(عزیز)، بیا تو.
لبخند بی‌جانی زد؛ بچه‌تر که بود حرف‌های طوبی را که با لهجه لری ادا می‌شد، خوب نمی‌فهمید. جواب داد:
- نه، ممنون باید برم خونه؛ بی‌زحمت پرهام رو صداش کنید بیاد.
طوبی سر داخل برد و پرهام را صدا کرد؛ پرهام دوان‌دوان از خانه بیرون آمد. با دیدنش روی زانو نشست و برایش آغوش باز کرد. پسرک خودش را در آغوش او رها کرد و دستان کوچکش را دور گردنش حلقه کرد؛ ب*و*سه‌ای به گونه‌های تپل و همیشه سرخ پسرک زد و از جایش برخاست. طوبی با لبخند نگاهشان می‌کرد. لبخند اجباری زد و سرش را پایین انداخت؛ خوب می‌دانست که همسایه‌ها پشت سرش چه حرف‌هایی می‌زنند و حالا پیش روی زنی که سال‌ها همدم مادرش بود، از خودش خجالت می‌کشید.
***
با یک دست دهان و بینی خودش و با دست دیگر صورت پرهام را پوشاند. بوی گند تر*یاک در حیاط که هیچ احتمالاً تا چند خانه آن‌طرف‌تر هم رفته بود.
با حرص از پله‌های سنگی که چندتایشان شکسته شده بود، بالا رفت. ندیده هم می‌دانست که قادر و رفیق‌هایش همانجا پای بساطشان ولو شده‌اند. پرهام را از در روی حیاط به تک اتاق خانه فرستاد و در را قفل کرد. این‌طور بهتر بود؛ نمی‌خواست پسرک مثل خودش در آن سن کم شاهد کثافت‌کاری‌های پدرش باشد.
با انزجار به قادر و مردان مست و نئشه‌ای که هر کدام گوشه‌ای از هال کوچک خانه ولو شده بودند، نگاه کرد. بساط منقل و وافورشان هم هنوز آن وسط پهن بود. اخم‌هایش را درهم کشید؛ نمی‌خواست خانه مادرش پس از مرگش هم پاتوق یک مشت معتاد و اراذل باشد. جلوتر رفت، مردان هنوز متوجه او نشده بودند و در عالم خودشان سِیر می کردند.
- باز که شماها اینجا پلاسید؟ مگه نگفتم دیگه اینورا پیداتون نشه؟
یکی از مردان با لحن کشداری گفت:
- اَه تو دیگه چی میگی؟
دندان‌هایش را روی هم فشرد و به مردی که این حرف را زده بود نگاه کرد؛ آنقدر زپرتی و مردنی بود که اگر دماغش را می‌گرفتی، جانش در می‌رفت. دستش را محکم مشت کرد، دلش می‌خواست تک‌تکشان را زیر مشت و لگد بگیرد!
- با شماهام، پاشید گورتون و گم کنید از اینجا!
این‌بار یکی دیگر از مردان رو به قادر تشر زد:
- قادر خفه کن این سل*یطه رو!

 

[سایه مولوی]

به قادر نگاهی انداخت، کنار بساط مشروبش ولو شده بود و آنقدری خورده بود که هوش و حواسش از سرش پریده بود. به حرف مردها اهمیتی نداد و این‌بار بلندتر فریاد کشید:
- پاشید برید از اینجا تا زنگ نزدم پلیس بیاد جمعتون کنه!
فقط اسم پلیس کافی بود تا مردان با وجود مستی و نئشگی دمشان را روی کولشان بگذارند و بروند. برگشت و در را پشت سرشان بست، قادر هنوز پای بساط نشسته و بطری زهرماری‌اش را در دستانش تکان ‌تکان می‌داد. قدمی نزدیکش شد و عصبی و با انزجار گفت:
- مگه نگفتم دیگه این رفیق رفقای الدنگتو نیاری اینجا؟!
قادر با چشمان خمار نگاهش کرد. آب دهانش را قورت داد؛ سعی می‌کرد مستی‌اش را نادیده بگیرد و شجاعتش را حفظ کند. ادامه داد:
- اینجا پاتوقت نیست که هر غلطی دلت خواست بکنی.
قادر با تکیه بر دستانش برخاست. گیج بود؛ اما نه آنقدری که چیزی را نفهمد. تلو‌تلو خوران به سمتش آمد، قدمی به عقب گذاشت. دست خودش نبود؛ انگار این ترس لعنتی در وجودش نهادینه شده بود!
- تو دیگه چی میگی هان؟ چی می‌خوای از جون من؟
دستانش را مشت کرد. قادر در یک قدمی‌اش ایستاده بود؛ بوی الکل دهان قادر و بوی موادی که در خانه‌شان مصرف شده بود حالش را بهم میزد. نگاه در چهره‌اش گرداند، مصرف مواد کاملاً روی چهره‌اش تأثیر گذاشته بود، صورت لاغرش مثل همیشه رنگ پریده بود، پای چشمان میشی و گود رفته‌اش را هاله تیره‌ای پوشانده بود و موهای جلوی سرش کم پشت شده بود. ممکن نبود فراموش کند این مرد، این مردی که با وجود لاغر شدنش هنوز هم درشت جثه و پر زور بود، بیست سال از زندگی خودش و مادرش را تباه کرده بود. چهره درهم کرد و گفت:
- آخرین باریه که دارم بهت میگم، حق نداری این کثافت‌کاری‌هات رو بیاری تو این خونه فهمیدی؟
قادر صورت به صورتش نزدیک کرد و فریاد کشید:
- تو چیکاره‌ای که واسه‌ی من تعیین تکلیف می‌کنی، هان؟ تا بود که اون مادر هرزه‌ات توی کار من دخالت می‌کرد، حالا نوبت توعه؟
با نفرت به قادر خیره شد، به نفس‌نفس افتاده بود و تمام تن و بدنش از شدت عصبانیت می‌لرزید؛ مادرش خط قرمز زندگی‌اش بود به هیچ‌کس اجازه نمی‌داد به مادرش توهین کند.
- حق نداری درباره مادرم اینطوری حرف بزنی!
قادر با ابروهای بالا رفته و چشمانی که به سختی باز نگه‌شان داشته بود نگاهش کرد و با همان لحن شل و کشدارش گفت:
- مثلاً اینطوری حرف بزنم چی میشه؟ چی‌کار می‌خوای بکنی؟
با دستش تخت سینه قادر کوبید. خون خونش را می‌خورد و ترسش را به کل فراموش کرده بود. مثل هربار که اسم مادرش به میان می‌آمد، مثل گرگ زخمی به همه چنگ و دندان نشان می‌داد. قدمی عقب گذاشت و با تحقیر سرتاپای قادر را نگاهی کرد و گفت:
- دِ آخه بدبخت تو که آه نداری با ناله سودا کنی واسه من قپی میای؟! می‌دونی اگه همون مادر من نبود الان آواره‌ی کوچه و خیابون‌ها شده بودی؟ شایدم مثل این کارتن خواب‌ها جنازه‌ات رو از توی جوب پیدا می‌کردن.
ابروهای قادر درهم گره خورد. می‌دانست دست روی نقطه‌ی ضعفش گذاشته و احتمالاً تا سر حد مرگ عصبانی‌اش کرده. دست قادر که بالا رفت، چشمانش ناخودآگاه بسته شد. انتظار این رفتار را از قادری که همیشه دستش هرز بود داشت. سرش به طرفی کج شد و موهایش روی صورتش ریخت؛ دستانش را مشت کرد و جز یک پوزخند چیزی تحویل قادر که از عصبانیت به نفس‌نفس افتاده بود نداد.
با خونسردی موهای ریخته در صورتش را پشت گوشش زد، این ضربه‌ها برایش عادی شده بود؛ آنقدر عادی که دیگر حتی دردی را هم حس نمی‌کرد؛ اما زخمی که گوشه‌ی لبش ایجاد شده بود نشان می‌داد که قادر هنوز قدرت سابقش را دارد.

 

[سایه مولوی]

کسی پشت هم در را می‌کوبید. منقل را گوشه‌ی دیوار رها کرد و کمرش را صاف کرد؛ درحالی‌‌که پله‌های کوتاه زیرزمین کوچک و تاریک را بالا می‌آمد، خاک دستانش را تکاند. در را آهسته باز کرد؛ رزی را که دید، دست برد و روسری‌اش را کمی جلو کشید تا کبودی صورتش را از او پنهان کند، اما بی‌فایده بود. رزی کبودی صورتش را دیده بود.
- سلام.
رزی با دیدنش با چشمان گشاد شده پرسید:
- علیک سلام، صورتت چی‌شده؟ باز کتک خوردی؟
اخم محوی کرد. صحبت کردن درباره‌ی اتفاقاتی که بین او و قادر می‌افتاد را دوست نداشت؛ اما رزی بی‌توجه به اخمش ادامه داد:
- چرا می‌ذاری هر کاری دلش می‌خواد بکنه، پری؟ چرا هیچی بهش نمیگی؟
کج‌خندی به حرف‌های رزی زد. او که شرایطش را می‌دانست چرا نصیحتش می‌کرد؟!
- تو میگی چی‌کار کنم، ها؟ برم بزنم تو گوشش؟ یا ازش شکایت کنم؟ هیچ‌کاری نمی‌تونم بکنم. می‌ترسم زیادم به پروپاش بپیچم پرتم کنه بیرون؛ اون‌موقع با یه بچه چهار پنج ساله کجا آواره شم؟
رزی سرش را پایین انداخت و آهی کشید؛ انگار تازه وضع زندگی‌شان یادش آمده بود.
- آره، راست میگی؛ ما هیچ‌کدوم هیچ‌کاری نمی‌تونیم بکنیم. اصلاً انگاری سرنوشتمون با یه مشت معتاد پاپتی گره خورده.
نفسش را با کلافگی بیرون داد. اوضاع هرکدام‌شان از آن، یکی بدتر بود. آن از سودی که دختر فراری شده بود، این از خودش، رزی بیچاره هم که گیر یک برادر معتاد افتاده بود و جدای از آن پس از مرگ پدرش بار زندگی مادر مریض و خواهر و برادر کوچک‌ترش را هم به دوش می‌کشید. به رزی غرق در فکر نگاه کرد، تازه توجه‌اش به کاور در دستانش جلب شد و ابروهایش از تعجب بالا پرید.
- این دیگه چیه؟
رزی سرش را بالا گرفت و گنگ نگاهش کرد. با چشم و ابرو اشاره‌ای به کاور کرد و دوباره پرسید:
- این چیه؟
رزی آهانی گفت:
- این لباسه، سودی واسه‌ی تو گرفته، برای مهمونی فرداشب.
با یادآوری مهمانی فرداشب دوباره در دلش آشوب به پا شد؛ اگر قادر گند جدیدی بالا نیاورده و تمام پول‌شان را خرج مواد خودش و رفیق‌هایش نکرده بود، حالا او هم نیازی نداشت که به آن مهمانی مزخرف برود.
کاور لباس را روی میز چوبی رها کرد. پرهام همان‌جا کنار اسباب‌بازی‌هایش خوابش برده بود. خم شد و بلندش کرد، پسرک سنگین‌تر شده بود؛ برادر کوچکش روزبه‌روز بزرگ‌تر می‌شد و قد می‌کشید. یادش نمی‌رفت روزی که پسرک ضعیف و ریزه میزه را در آغوش مادرش تماشا کرده بود. پسرک بیچاره به دو سال نرسیده مادر از دست داده بود؛ بعد از ‌آن سعی کرده بود با تمام بی‌تجربگی‌اش مادری که نه؛ اما خواهری کند برایش. ب*و*سه‌ای به موهای قهوه‌ای و لختش نشاند و با سرانگشتانش آرام صورت پسرک را نوازش کرد. چشمان درشت و سبزرنگش را که حالا بسته بود، ابروهای کمانی و کمرنگش را، صورت سرخ و سفیدش را، بینی کوچک و چانه‌‌ی گردش را. پسرک بی‌نهایت شبیه مادرش بود و تقریباً هیچ شباهتی به او یا قادر نداشت. پتو را روی تن پسرک کشید، نیم‌ نگاهی به کاور لباسش انداخت و پوفی کشید. در میان آن‌همه مشکلات ریز و درشت زندگی‌اش، فقط نگرانی و ترس از بابت رفتن به آن مهمانی را کم داشت.

 

[سایه مولوی]

کمی از مواد کتلت را کف دستش پهن کرد و کف تابه گذاشت. هنوز یک‌طرف صورتش گز گز می‌کرد و گوشه‌ی لبش می‌سوخت. پشت دستش را به صورتش کشید، دفعه اولی نبود که چنین اتفاقی می‌افتاد و قطعاً آخرین دفعه هم نبود. دستان کوچک پرهام که دور پایش پیچید، حواسش را سرجایش آورد.
- من گشنمه!
خم شد یکی از کتلت‌ها را به دستش داد و با ب*و*سه‌ای که به صورتش نشاند، او را از آشپزخانه بیرون فرستاد. به یاد داشت که وقتی بچه بود مادرش اجازه آمدنش به آشپزخانه را نمی‌داد؛ می‌گفت کلی وسایل خطرناک وجود دارد که نباید به آن‌ها دست زد. از یادآوری خاطراتش لبخند زد، آن‌ روزها با وجود مشکلات مختلف زندگی نسبتاً آرامی داشتند، اما همین آرامش‌شان هم زیاد دوامی نداشت؛ مادرش که رفت آرامش هم از خانه‌شان رفت و حالا هر روز و هر روز یک دردسر تازه داشتند.
لقمه‌ی کوچکی گرفت و دهان پرهام گذاشت، زیر چشمی هم حواسش به قادر که با غذایش بازی بازی می‌کرد بود. این‌که از اشتها افتاده بود عجیب بود و این‌که پس از آن بحثی که با هم داشتند. سکوت کرده و حرفی نمی‌زد عجیب‌تر!
- پول داری؟
دستی که با لقمه سمت دهانش می‌برد‌ با حرف او متوقف شد، پس دوباره خمار شده بود که حالش سرجایش نبود. بی‌خود فکر کرده بود که این حالش می‌تواند به بحث‌شان ربط داشته باشد. لقمه را گوشه‌ی بشقاب رها کرد و بلند شد و سمت اتاقش رفت.
تراول پنجاهی را از کیفش بیرون کشید، پول زیادی برایش نمانده بود و تمام امیدش به فرداشب و پولی که از مهمانی درمی‌آورد بود. از اتاق بیرون آمد، یک ‌راست سمت قادر رفت و اسکناس را سمتش گرفت. اگر مثل دفعات قبل بود به این راحتی پول را کف دستش نمی‌گذاشت، اما این‌بار نه حوصله‌ی جروبحث کردن داشت و نه دلش می‌خواست یک روز مانده به آن مهمانی کذایی، آن‌هم درست جلوی چشمان کنجکاو پرهام دوباره از قادر کتک بخورد.
صدای بسته شدن در را شنید، دوباره رفته بود به قول خودش و آن رفیق‌های مافنگی‌اش خودش را بسازد. پوزخندی زد حتی یک‌بار هم پیش نیامده بود که بپرسد این پول‌ها را از کجا می‌آورد؛ انگار همین که پول موادش جور بود کافی بود.
***
لباس ماکسی بلند و مشکی‌ رنگش را به تن کرد و جلوی آینه ایستاد؛ به لطف کرم‌پودرها توانسته بود آن کبودی بدننگ را از روی پوست سفید صورتش محو کند. از چهره‌‌ی خوش‌نقش و نگارش پوزخندی به لبش نشست. حالا باید می‌رفت و مثل یک عروسک خیمه‌شب‌بازی خودش را برای مردان آن مهمانی به نمایش می‌گذاشت. دفعه‌ی اولش نبود که پایش به این مهمانی‌ها باز می‌شد، اما باز هم مثل هربار اضطراب داشت و می‌ترسید.
شالش را جلوتر کشید و پالتوی بلندش را بیشتر به خودش چسباند. با این‌که در تاریکی شب و نور کم چراغ‌های کوچه چیز زیادی دیده نمی‌شد، اما باز هم با این سر و شکل معذب بود.

 

[سایه مولوی]

از پیچ کوچه که رد می‌شد، نگاهش به اِسپورتیج قرمز رنگی که پارک شده بود خورد. ابروهایش را با تعجب بالا پراند، حضور این ماشین مدل بالا آن ‌هم در این محله کمی عجیب به‌نظر می‌رسید! درحالی‌که نگاهش هنوز خیره به ماشین بود، از کنارش رد شد که صدای بوق ماشین از جای پراندش. فحشی زیر لب داد؛ عجب آدم‌های مریضی پیدا می‌شدند‌! خواست بی‌تفاوت راهش را بگیرد و برود که این‌بار ماشین برایش چراغ زد. اخم درهم کشید و دندان قروچه‌ای کرد. انگار راننده‌‌ی این ماشین یک مرگش بود. با حرص سمت راننده رفت و با پشت دست به شیشه‌اش کوبید. با پایین آمدن شیشه و دیدن سودی پشت فرمان حرف در دهانش ماند.
- برسونیمت خوشگله!
به خودش که آمد به سودی توپید:
- زهرمار مسخره، این دیگه چه کاری بود؟!
به قهقه سودی اخم کرد؛ اصلاً شب خوبی را برای این شوخی‌ها انتخاب نکرده بود.
***
درحالی‌که با داشبرد و ضبط مدل بالای ماشین ور می‌رفت پرسید:
- نمی‌خوای بگی این ماشین رو از کجا آوردی؟
سودی بی‌تفاوت گفت:
- از رفیقم گرفتم.
سرش را با تأسف تکان ‌تکان داد. مطمئناً این رفیقی که می‌گفت یکی از آن پسرهای بالا شهری بود که سودی تیغ‌اش می‌زد.
- راستی مگه این مهمونی‌های شخصی کارت دعوت نمیخوان؟
سودی نیم نگاهی سمتش انداخت.
- چرا خب.
با اخم نگاهش کرد و گفت:
- پس ما چجوری قراره بریم تو؟
سودی لبخند شیطانی زد و جواب داد:
- نترس فکر اونجاهاشم کردم.
رزی میان حرف سودی پرید و گفت:
- کارت دعوتم از رفیقش گرفته.
سر چرخاند و به رزی نگاه کرد؛ در چشمان زیبای عسلی‌اش ترس و دلهره موج میزد و پوست سفید صورتش از پس آن‌همه آرایش هم رنگ پریده بود. حرفی برای دلداری دادنش نداشت وقتی که خودش هم مثل او ترسیده و نگران بود. سودی ماشین را جلوی در ویلای بزرگی که اطرافش را حیاط باغ مانندی احاطه کرده بود، کنار مرد درشت هیکلی که به عنوان محافظ ایستاده بود نگه داشت. از حضور چندین محافظ که جلوی در ایستاده بودند هم می‌شد فهمید که اوضاع این مهمانی زیاد هم عادی نیست!
سودی کارت دعوت‌ها را از پنجره‌ی ماشین به دستش داد، مرد خشک و جدی بفرماییدی گفت و راه را باز کرد. صدای نفس عمیق رزی را شنید؛ حالش را درک می‌کرد، طبیعی هم بود که در چنین وضعیتی مضطرب باشد. سودی ماشین را گوشه‌ی حیاط درندشت که پر از ماشین‌های مدل بالا و زیبا بود پارک کرد و گفت:
- خب بچه‌ها بریزید پایین.
اخمی تحویل سودی داد؛ چطور می‌توانست در این شرایط اینقدر سرخوش و بی‌خیال باشد؟!
دست سرد رزی دور بازویش پیچید؛ از گوشه‌ی چشم نگاهش کرد و برای آرام کردنش با اطمینانی دروغین چشم روی هم گذاشت و گفت:
- نگران نباش.
سودی که کنارشان جای گرفت با همان سرخوشی همیشگی‌اش گفت:
- نترسید بابا، اینجا امنه.
رزی سر سمت سودی گرداند و با تمسخر گفت:
- آره خب، سری قبل هم گفتی امنه!
سودی با حرص نگاهش کرد.
- خب حالا، من چه می‌دونستم تو قراره سر از اون اتاق دربیاری؟ باید عقلت می‌رسید با اون مردیکه نری تو اتاق.
چشم غرّه‌ای سمت سودی رفت؛ حالا و در این شرایط وقت یادآوری آن اتفاقات بود؟!
- خفه شید!
سودی بی‌توجه به حرفش ادامه داد:
- ولی... .
دوباره تشر زد:
- با جفتتونم.

 

[سایه مولوی]

مثل هربار اولین چیزی که پس از ورود به ویلا به چشم می‌خورد، زن و مردهایی بودند که روی پیست رقص در هم می‌لولیدند و عده دیگری که با جام‌های شراب از خودشان پذیرایی می‌کردند. کمی آنطرف‌تر هم مردانی شیک‌پوش پشت میزی که برای بازی‌های شرط‌بندی گذاشته شده بود نشسته بودند.
این مهمانی‌ها انگار مرکز فساد دنیا بودند. نگاهش را با انزجار از آن‌ها گرفت و به دنبال سودی و رزی سمت رختکن رفت.
دستی به چتری‌های بلوندش کشید و مرتبشان کرد. ریشه موهایش در آمده بود. به خودش یادآوری کرد در اولین فرصتش سری به آرایشگاه بزند؛ هیچ از رنگ مشکی موهایش که به قول سودی مثل سیاهی شب می‌ماند خوشش نمی‌آمد. از داخل آینه نگاهش به رزی خورد که با ناراحتی و حالتی معذب‌گونه سعی داشت با موهای قهوه‌ای‌ رنگ و بلند و مواجش شانه و بازوهایش را که به لطف آن لباس آستین یونانیِ قرمز رنگ کاملاً در چشم بود را بپوشاند. نچ کلافه‌ای کرد؛ رزی انگار هیچ‌وقت قرار نبود با این ‌کارها کنار بیاید.
- خب بچه‌ها، بریم که کلی اسکناس درشت منتظرمونه.
به سودی که با آن موهای شرابیِ کوتاه و آن پرسینگ بینی و پوستی که به تازگی برنزه شده بود و در آن لباس دکلته‌ی بنفش از همیشه جذاب‌تر به ‌نظر می‌رسید، نگاه کرد و پوزخند زد. هرکس نمی‌دانست او؛ اما خوب می‌فهمید که قصد سودی از این‌کار تنها پول نبود و دلیلی به بزرگیِ یک کینه‌ی قدیمی پشت این کارش وجود داشت.
پس از رزی و سودی پله‌ها را پایین آمد و لحظه‌ای از همانجا به افراد حاضر نگاه کرد. نگاهش به مرد جوانی که جلوی بار ایستاده و لیوان نوشیدنی دستش بود افتاد، به‌ نظر که مورد خوبی می‌آمد. نمی‌خواست همین اول کار سراغ مردانی که مشغول قمار کردن بودند برود؛ ریسک‌شان زیاد بود.
جلوتر رفت و با کمی فاصله از مرد کت و شلوار پوش به بار تکیه زد. خودش را مشغول تماشای رقصنده‌ها نشان می‌داد، اما تمام حواسش پیش مرد که گاهی زیر‌زیرکی نگاهش می‌کرد بود. سعی می‌کرد لوندی و عشوه‌گری را در تمام حرکاتش بگنجاند و موفق هم بود؛ به قول سودی این افسونگری‌ها در ذاتش بود.
نزدیک شدن مرد را دید؛ اما توجهی نکرد و نگاهش را از پیست رقص نگرفت. خوب یاد گرفته بود که هر چه او فاصله بگیرد، بیشتر آدم‌ها را به خودش جذب می‌کند.
- سلام.
سر سمت مرد چرخاند و لبخند ملایمی زد.
- سلام.
مرد سرتاپایش را نگاهی انداخت.
- من رامینم.
دستش را در دست دراز شده مرد گذاشت و گفت:
- خوشبختم، پری هستم.
مرد با لبخند ابروهایش را بالا پراند و گفت:
- چه اسم قشنگی، واقعاً بهتون میاد.
لبخندش را دوباره تکرار کرد؛ مردک زبان باز!
- ممنونم.
مرد لیوان شرابش را یک نفس سر کشید و گفت:
- شما میل نمی‌کنید بانو؟
زهرخندی زد؛ در این مهمانی‌ها مست شدن گاهی به قیمت جان آدم‌ها تمام می‌شد!
- نه ترجیح میدم هوشیار باشم تا از مهمونی لذت ببرم.
صدای خنده‌ی مرد بلند شد.
- چه شیرین ‌زبون!
خودش را به آن راه زد و حرفش را نشنیده گرفت. مرد لیوان خودش را از بطری روی بار پر کرد و کمی بالا گرفتش و گفت:
- پس من می‌خورم به سلامتی شما.
خوب بود، اگر یکی دو لیوان دیگر می‌داد بالا گیج می‌شد؛ آن‌وقت کار او هم راحت‌تر می‌شد. فقط امیدوار بود که از آن مردهای بدمست و بی‌ظرفیت نباشد.
کمی خودش را به مرد نزدیک کرد. حرکات آرام و شل و ول‌اش نشان می‌داد که کاملاً مست شده. باز هم کمی نزدیک‌تر آمد؛ دست دور بازوی مرد که در حال افتادن بود گرفت و سعی کرد مثل همیشه نقشش را خوب بازی کند.
- اوه؛ مثل این‌که حالتون خوب نیست، بهتره برید بشینید.
او را سمت صندلی‌ها هدایت کرد، در همان حال به طور نامحسوسی کیف پول مرد را از جیب شلوارش بیرون کشید و آن را در جیبِ مخفی لباسش چپاند. مرد را روی صندلی نشاند و گفت:
- من میرم براتون آب بیارم.
چند قدم از مرد دور شد و سمت بار رفت. با آن‌همه مشروبی که مردک کوفت کرده بود بعید می‌دانست اصلاً توجهی به دور و برش داشته باشد، اما خب دور شدن از او کار عاقلانه‌تری به ‌نظر می‌رسید.