دلنوشته دل‌نوشته‌ مرگ | صادق هدایت

[مژگان چکنه]

فقط با سایه‌ی خودم خوب می‌توانم حرف بزنم، اوست که مرا وادار به حرف زدن می‌کند، فقط او می‌تواند مرا بشناسد، او حتما می‌فهمد...
می‌خواهم عصاره، نه! شراب تلخ زندگی خودم را چکه‌چکه در گلوی خشک سایه‌ام چکانیده، به او بگویم:
"این زندگی من است!"

 

[مژگان چکنه]

مرگ همه هستی‌ها را به یک چشم نگریسته و سرنوشت آن‌ها را یکسان می‌کند نه توانگر می‌شناسد و نه گدا.

 

[مژگان چکنه]

مرگ، مادر مهربانی است که بچه‌ی خود را پس از یک روز طوفانی در آغوش کشیده، نوازش می‌کند و می‌خواباند.

 

[مژگان چکنه]

هرکس مطابق افکار خودش دیگری را قضاوت می‌کند.

 

[مژگان چکنه]

مرگ بهترین پناه دردها و غم‌ها و رنج‌ها و بیدادگری‌های زندگانی است.

 

[مژگان چکنه]

ما بچه مرگ هستیم و مرگ است که ما را از فریب‌های زندگانی نجات می‌دهد.

 

[مژگان چکنه]

اگر مرگ نبود فریادهای ناامیدی به آسمان بلند میشد، به طبیعت نفرین می‌فرستاد.

 

[مژگان چکنه]

هیچ‌گاه درک نکردم...
چرا کافری که بیمار می‌شود، دچار عذاب الهی می‌شود...
و مسلمانی که بیمار می‌شود، دچار آزمون الهی...
مرض که یکیست!

 

[مژگان چکنه]

در زندگی زخم‌هایی هست که مثل خوره روح آدم راآهسته در انزوا می‌خورد و می‌تراشد.
این دردها را نمی‌شود به کسی اظهار کرد چون عموما عادت دارند این دردهای باور نکردنی را جزو اتفاقات و پیش آمدهای نادر و عجیب بشمرد و اگر کسی بگوید یا بنویسد مردم بر سبیل عقاید جاری و عقاید خودشان سعی می‌کنند آن‌را با لبخند شکاک و تمسخرآمیز تلقی بکنند.

 

[مژگان چکنه]

وقتی انسان شهری را وداع می‌کند، مقداری یادگار، احساسات و کمی از هستی خودش را در آن‌جا می‌گذارد.