درحال تایپ دلنوشته کارسانک‌ِ تباین‌ها | فاطمه‌سلمانی کاربر چری بوک ●

[Neil I]

کد ۰۴۰

عنوان : کارسنانک تباین‌ها
ژانر: تراژدی، اجتماعی
نویسنده: فاطمه‌سلمانی
ناظر: GOLDEN@

‌مقدمه:
کارسانک‌ِ تباین‌ها‌ی قلبم دیگر آغوشته به درد شده‌اند؛ آنقدر لبریز از نوشته‌شده‌اند که می‌خواهند بگویند از تباین‌هایی که دیده‌‌اند؛ از تباین‌هایی‌ که میان پدر‌هایمان‌دیده‌اند، همان تباین‌هایی که برای‌ شما حکم نوازش دستان پدر را دارد و برای من آن‌نوازش، پوستی کبود از همان نوازش‌هایی که حکم کتک را دارد است.

*معنی عنوان: صندوقچه‌ تفاوت‌ها​

 

[GOLDEN]

بسم تعالی

نویسندگان خوش قلم ضمن تشکر و سپاس از انتخاب چری بوک برای نشر آثارتان، موارد ذکر شده را با دقت مطالعه نمایید؛

|قوانین تالار ادبیات|

پس از گذشت 5 پست از دلنوشته‌ی خود میتوانید در تاپیک زیر درخواست جلد دهید
|درخواست جلد آثار|

سپس پس از گذشت 15 پست از دلنوشته‌ی خود میتوانید در تاپیک زیر درخواست نقد دهید
|درخواست نقد آثار|

پس از نقد اثر شما توسط تیم نقد برای تعیین سطح آثار خود در تاپیک زیر درخواست تگ دهید
|درخواست تگ آثار|

چنانچه تمایل به ضبط اثارتان دارید، در تاپیک زیر درخواست دهید
|درخواست ضبط آثار|

چنانچه تمایلی به ادامه دادن دلنوشته خود به هر دلیلی ندارید میتوانید در تاپیک زیر درخواست انتقال به متروکه دهید
|انتقال به متروکه/ بازگردانی|

و پس از اتمام خود باتوجه به قوانین در تاپیک زیر اتمام اثر خود را اعلام کنید
|اعلام اتمام آثار|

باتشکر
کادر ارشد انجمن چری بوک​

 

[Neil I]

در زمانی که شما روی تخت گرم و نرمتان، در حال ديدن خواب‌های شیرین کودکی‌تان بودید، کودک درون من در گوشه‌ای از اتاق در خود مچاله شده بود و هوای سرد اتاق آزارش می‌داد!

 

[Neil I]

می‌دانید چرا؟ موضوعش تباین بین‌ پدرها بود!
پدرهای شما می‌کوشیدند تا شما را در آرامی و رفاه بزرگ کنند و پدر من گاه بی‌گاه در گوشه‌ای از خانه مانند خان‌زاده‌هایی اخمو و زورگو و پادشاهانی تاج به سر، بر روی تخت نشسته بر من حکومت می‌کرد.

 

[Neil I]

حکومتش هم با همه فرق می‌کرد؛ نه مانند پدر برایم بود و نه مانند یک دوست و یا یک غریبه!
این حکومت‌ها و تعصباتش موهای مادرم را سپید کرد و کودکی برادر هایم را به پیری تبدیل کرد و من را از هر گونه آرزوی بلند مرتبه‌ای پایین کشید.

 

[Neil I]

چنان محکم گیسوانم را کشید که به زمین خوردم و نعره زنان در گوش‌هایم حکمش را اعلام کرد! آن‌که دختر حق آرزوهای بی‌جا را ندارد، حق نافرمانی ندارد، حق اعتراض ندارد..‌‌. . تلخ بود، آن هم برای دختری که در آغوش مادرش فقط مهر و محبت دیده بود حالا این طور آنی این همه ظلم در حقش شده بود.

 

[Neil I]

دلگیر از آن حکم، از خانه‌ای که با خانه مردگان تباینی نداشت خارج شدم، در پس کوچه‌ها با قدماتی بی‌جان زندگی خود را رقم می‌زدم و چنان به حال خود گریه می‌کردم که دل سنگ هم برایم آب می‌شد.

 

[Neil I]

در تقاطع گریه و دیوانگی در پس کوچه‌های غمم، حکمی جدید اعلام شد! حکمی که در سخن به سخن‌هایی نسنجیده و تراژدی نوشته و تصویب شده بود. حکمی که دیگر نباید گريست، باید محکم و استوار همچو کوهی بی‌غم در مقابل وزش‌های تندباد ساکت بمانید و آغوش سنگی‌تان را به روی هر دردِ ناخوشایندی باز نگه‌دارید.

 

[Neil I]

وزش تندباد معنای حکم‌های بی‌وقت گاه خودش بود! بی‌شک و تردید حرف‌هایش را می‌زد و به گمان خودش که گویا حق و صحیح‌ترین حرف‌ها را زده است، سپس با صدای بلند قهقه می‌زد. قهقه‌هایش بوی حقارت و دیوانگی را می‌داد. او ما را حقیرترین می‌دانست، اما لحظه‌ای نمی‌اندیشید که با اعمال نامناسب خودش، خود را تحت تحقیر و تمسخر قرار می‌دهد.

 

[Neil I]

آخر او هیچ شباهتی با پدرهای دیگران نداشت، پر از تباین‌هایی بود که هیچ پدری آن‌ها را نداشت. تا می‌آمدم خود را کمی گیج کنم و بگویم به هر حال او یک پدر است، افکارم شروع به منفی سازی می‌کرد. حق هم داشت تمام تصوراتش از صحنه‌های دلخراش و تراژدی بود و حق آن افکار ناخوشایند را داشت که از آن رویای‌های شیرینم بترسد.