درحال تایپ دلنوشته‌ی لجن‌زاری برای ماهی‌ها | «واهم» کاربر انجمن چری‌بوک

[theelahebarz]

من از مار ماهی‌های زندگی هراس دارم.
از صدف‌های بخت‌خوار، از آبی که زلال به نظر می‌رسد، اما دست‌های قرمزِ مرداب، همه‌گان را به دورترین نقطه از سطح آب می‌کشاند؛ به جای که هیچ است! و تیره‌تر از شکاف‌های شب، جائیست میان دوزخ و برزخ، به مانند سوداهای خامِ گس؛ و من، در اندیشه‌ی جای خالی یک مرجان در این منجلابم. مرجان‌های خوشبختیه من کجاست...

 

[theelahebarz]

شل می‌شود؛ مغزهای آغشته به هـ.ـوس‌های هراس‌ناک، یادم آید قدیم‌ها، منطقه‌ای درون آدمیزاد بود به اسم منطق. چقدر دور است، چاره‌ی فرصت‌هایی که جمع شدند و رفتند. ذهن! در این وادیِ دارایی‌هایی که داشتنی نیست و خواستنی‌هایی که دل‌بخواهی نیست، به سکوت عادت نکن. بوی گذر خوش نیست و نبوده که اگر قاعده‌ی هبوط هم تغییر کند، باز هم این خواب‌ها جنسش از چرمی سوخته است که تنها لایه‌ای از پوست تازه‌ی درخت بر رویش مانده؛ اما خبری از سبزه‌های خوش بو نیست.
دلم، نوشتنی بی‌تَشر عقل می‌خواهد.
کجاست حاشیه‌ی باغِ آفتابگردان؟
تکه‌های معرفت کجا گریختند...
آسمان چرا زار می‌زند
موج چرا ترسیده...

 

[theelahebarz]

من در این چمن‌زار به لجن کشیده شده،
دنبال کودکان دست خالی چه می‌خواهم؟!
پشت آن درخت،
لا به لای باد،
این صدا چرا پی مرا می‌گیرد؟!
می‌دانم؛
این صدای خندیدن یادگاری‌های قایم شده زیر تخت است؛
ولی آن همه «آخرین بار» چه شد؟

 

[theelahebarz]

باز آفتاب غروب کرده،
قیرگونی بر شهر چیره گشته و نفس‌های من یکی در میان می‌شود.
دیو یادواره‌ی پیشین، پا روی سینه‌ام نهاده است.
قلبم، این حجم کوچک تپنده، به سلابه‌‌ای ژرف کشیده شده!
نمی‌دانم پس از تو از من آدمی مانده یا روحی خسته و رنجور در کالبدی به ظاهر جوان؟!