در حال ضبط داستانك یک بهمن خاطره | موهوم نويسنده انجمن چري بوك

[موهوم]

مراجع شماره‌ی ۲۳ باز هم بی مکث پاسخ می‌دهد:
- امروز یکی از شلوغ‌ترین روزام بود، یه دفعه به خودم اومدم دیدم خودم یقه‌ی خودم رو گرفتم و کشون کشون بردم یه گوشه‌ی ساکت و نشستم و دارم بهش فکر می‌کنم، به اینکه اونم به من فکر می‌کنه؟ حالش چطوره؟ یا مثلاً کاش می‌شد صداش رو بوسید. خلاصه بگم، دلم تنگشه. تنگ‌تر از دل کویر واسه‌ی دریا!
- چی باعث این دلتنگی شده؟
- چون هنوزم مثلِ یه درخت سیصد ساله، به اندازه‌ی ریشه‌هام دوسش دارم. متوجه‌ی حرفم

 

[موهوم]

هستی دیگه دکتر؟
دکتر نسخه‌ای کلامی پیچیده و در پاسخ تحویل می‌دهد:
- تنها توصیه‌ای که توی این شرایط برات دارم اینه که، تمام سعی و تلاشت رو بکن تا بیشتر از قبل پیشرفت کنی. اونقدر زیاد که اگه یه وقتی یه بار دیگه، بادِ موافق اون رو به سمتت آورد، به جای رها کردن و دیدنِ دور شدن مجددش، دست‌هات رو باز کنی و در آغوشش بگیری. تا اون زمان درد و دلات رو زیر نور مهتاب، فقط دم گوشِ آسمون بگو، شاید یه شب که بادبادک مهمون مهتاب بود، حرفات به گوشش برسه.

 

[موهوم]

در ضمن این جمله رو همیشه یادت بمونه؛ ترس از باخت، برنده شدن رو از یادت می‌بره!
- به نظرت اگه یه روز باز ببینمش، قبولم می‌کنه؟ اون هم بعد از گذشت این همه مدّت؟
- نمی‌دونم. کاش می‌تونستم بهت بگم اون درکت می‌کنه.
ولی...، ولی بادبادک‌ها برمی‌گردن، برمی‌گردن به اونجایی که خوشحال بودن. پیش تو خوشحال بوده دیگه نه؟
زیر لب گفتم:
- ما..، ما باهم یک بهمن خاطره داشتیم، امیدوارم و...، و منتظر!