گنجینه | حسین منزوی |

[HADIS]

_____
جهان برای همیشه سیاه بر تن کرد
شبی که ماهِ تمام تو در محاق افتاد.
_____

_____
دلم در دست او گیر است،
خودم از دست او دلگیر
عجب دنیای بی‌رحمی،
دلم گیر است و دلگیرم
_____

_____
‌به دور افکنده‌ام
غم‌ها و شادی‌های کوچک را
تویی رمز بزرگ انتخاب من
سلام ای عشق...
_____

_____
گُزیدم از میان مرگ‌ها،
این گونه مردن را:
تو را چون جان فشردن در بر
آن‌گه جان سپردن را
_____

_____
نخستین شاعر
نخستین آهش را
برای تو کشید
و انسانی غارنشین
نخستین گل را
به دیوار
با شرمِ گونه‌های تو تصویر کرد.
_____

 

[HADIS]

_____
‏‏ﻫﻨﻮز اﮔﺮ ﺗﻮ ﺑﯿﺎﯾﯽ
‏دوﺑﺎرﻩ ﻣﯿﺸﻮم آﻏﺎز
‏اﮔﺮ ﭼﻪ ﺧﺴﺘﻪ‌ﺗﺮ از
‏آﻓﺘﺎب ﺑﺮ ﻟﺐ بامم
_____

_____
باد از کدامین انزوای دور
نام تو را با خویش می‌آرد؟
هستی و می‌دانم که هستی..
_____

_____
ما دل سپرده‌ایم
به گریه برای هم
باران به جای من،
من و باران به جای هم
_____

_____
با ب*و*سه‌ای در آتش خود سوختی مرا
انگار آفتاب درون دهان توست.
_____

_____
لبت را غنچه کن، پر ده به سویم با نفس‌هایت
همه گلبرگ‌هایی را که روی ناخنت داری...
_____

 

[مستر کیان]

من طشت ماه را
بسیار دیده‌ام
بالای کوه‌ها
من طشت ماه را
ندیده بودم
انگار.
ولی آن کاسه بزرگ پر از کف را
هر روز، بله هر روز
می‌دیدم
بسیار می‌دیدم
که پیراهن مرد کشته را
می‌شستند، می‌شستند، می‌شستند
و نهرهای پر از خون
شهر بزرگ را
رنگ جوانی
می‌بخشید

 

[مستر کیان]

وقتی که تو روز آفتابی را
در کوچه ی پرسه های پاییزی
با حس زنانه دوست می داری
احساس غرور می کند خورشید

 

[مستر کیان]

بی هیچ نام
می آیی
اما تمام نام های جهان باتوست
وقت غروب نامت
دلتنگی ست
وقتی شبانه چون روحی عریان می آیی
نام تو وسوسه است
زیر درخت سیب نامت
حواست
و چون به ناگزیر
با اولین نفس که سحر می زند
می گریزی
نام گریزناکت
رویاست…

 

[نفس.]

دلم تنگ و دلم تنگ و دلم تنگ
گريبان غمت را مى زند چنگ
- حسین منزوی .

 

[نفس.]

که جز تو با دگرم نیست ذوق گفت و شنید..

 

[نفس.]

همیشه رفتن و رفتن ،از آمدن چه خبر ؟
- حسین منزوی .

 

[نفس.]

غمت را بزرگ ديد دلم بس كه تنگ شد..
- حسین منزوی .

 

[نفس.]

زِ دیده می روی اما! نمی روی از یاد .
- حسین منزوی .