درحال تایپ تراوشات ذهنی یک روان پریش|شقایق بهرامی فرد کاربر انجمن چری بوک

[شقایق بهرامی فرد]

دوباره شب شد و افکار دیوانه وار،حمله ی خود را آغاز می کنند، شب ها به دارایی هایم فکر می کنم به عزیزانم که تنها دارایی من هستند،اینطور فکر می کنم که آدم وابسته ای نیستم اما جانم برای تک تکشان در می رود، دنیا بدون لحظه ای مکث کار خودش را می کند، هیچ راه فراری نیست، هیچ راه فراری برای از دست دادن عزیزان نیست دلم نمی خواهد شاهد همچین لحظاتی باشم،به هیچ وجه... هیچکس دوست ندارد، ای کاش شب ها به همه چیز فکر کنم به جز این اتفاقات، ناراحتم میکنند، خیلی ناراحت... زندگی سرشار است از غم ها، درد ها و نگرانی ها، روی خوش هم دارد اما قدرت و ماندگاری غم انگار تاثیر بیشتری دارد و دیرتر می گذرد و شاید اصلا نگذرد و بماند که بماند که بماند.

 

[شقایق بهرامی فرد]

امروز پس از سال ها متوجه شده ام که فقط زمانی می توانی طرز فکر واقعی اطرافیان در مورد خودت را بفهمی که از تو عصبانی باشند، در آن حال هرچه که گفتند همان نظری است که در دل و ذهنشان نسبت به تو دارند، تلخ اما واقعی است، شاید با خودتان بگویید:«خب که چی؟ مگه نظرشون مهمه؟»در جواب باید بگویم خودتان هم می دانید که مهم است و تاثیر خودش را می گذارد ما انسان هستیم، پوستمان هم که کلفت باشد قلبمان آسیب پذیر است حتی اگر پس از بارها زخم خوردن با خود فکر کنیم که دیگر بی حس و بی تفاوت شده ایم و دیگر چیزی یا کسی نمی تواند حالمان را بد کند اما گاهی همین اتفاق می افتد و ما نقاب های خنثی و بی حسمان را بر صورت می گذاریم و انگار که هیچ اتفاقی نیفتاده به نفس کشیدن ادامه می دهیم،البته درستش هم همین است تظاهر به خوب بودن با اینکه تظاهر ذاتا درست نیست اما برای جمع کردن خود از یک حال اسفناک بد هم نیست...
می دانم حرف هایم بوی ناامیدی می دهند باید امید را جست و جو کنم هر کجا که باشد، خسته کننده است زنده بودن و زندگی نکردن.

 

[شقایق بهرامی فرد]

جهنم را زمانی احساس کردم که دلم را کسی که به امانتش برده بود، شکست. صدایش را شنیدم صدای خورد شدنش و دردی که تمام وجودم را فرا گرفته بود. شاید از آن به بعد بود که دیگر تنها راه محافظت از خودم و احساساتم را فاصله گرفتن از دیگران می دانم با این حال هیچ وقت نمی شود یک انسان تا پایان عمرش بدون ارتباط با دیگران زندگی کند،اما به درست یا به غلط یاد گرفته ام که ارتباطم با آنها بدون دخالت احساسات باشد،نه وابسته شوم و نه دل ببندم حتی برای بعضی ها دلسوزی نکنم یا برای خیرخواهیشان قدمی برندارم برای آدم های قدر نشناس بهتر است یک شئ بی مصرف باشی تا یک آدم بدرد بخور....

 

[شقایق بهرامی فرد]

بدترین احساس دنیا این است که درک نشوی،اینکه تو رو همانطور که هستی نپذیرند اینکه تو را برای ویژگی های ذاتی ات سرزنش و بازخواست کنند و توضیح بخواهند بدترین احساس دنیا است، اینکه به اشتباه قضاوتت کنند و بخواهند تو را هرطور که می خواهند تغییر دهند، شاید باورتان نشود اما در این دنیا افرادی هستند که حتی به سکوت شماهم گیر میدهند به اینکه دنیای ساکت و آرام خود را دارید واکنش نشان میدهند، گاهی می گویند خجالتی هستی، کم حرف هستی، منزوی و گوشه گیری، مغرور و خودخواهی، اخمو و بداخلاقی، شایدهم بیمار و افسرده ای و هرچیزی که دلشان بخواهد ممکن است به شما بگویند، همه ی این حرف ها را در ازای چه چیزی می شنوید؟ درست است تنها در ازای سکوت و همه ی اینها دست به دست هم میدهند تا از شما یک روان پریش بسازند و وقتی خیالشان ازین بابت راحت شد همگی آرام می گیرند و با خیال راحت از شما فاصله می گیرند.

 

[شقایق بهرامی فرد]

هرچه بیشتر میگذرد بیشتر متوجه می شوم که چرا خدا زندگی در این دنیارا جاودانه نساخته،دلایل زیادی می تواند داشته باشد اما از مهم ترین شان می شود به خسته شدن از زندگی اشاره کرد، روزی میرسد که خسته می شویم از خودمان از زندگی و آدم ها، از تکرار روزهای بد و روزهای خوش زودگذر از تکرار غم ها و دل شکستگی ها،از ادامه دادن... خسته می شویم و آرزو می کنیم که ای کاش زودتر تمام شود،همه چیز تمام شود و از این قفس تاریک و سرد رها شویم، می دانم، قرار بود امید را جست و جو کنم اما الان حرف هایم بوی ناامیدی می دهند؛شاید کمی دلتنگم، دلتنگ زمانی که در این دنیا نبودم...

 

[شقایق بهرامی فرد]

ناشکری،گناهی که باحرف های چنددقیقه پیشم مرتکب آن شده ام اما دیگر توانش را ندارم که سنگینی آن راهم بر دوش بکشم می خواهم توشه ی گناهم را سبک تر کنم،آلوده شدن به گناه همینقدر ساده و راحت است با یک حرف، یک جمله یا یک احساس!

 

[شقایق بهرامی فرد]

پس از کلی کلنجار و فکر کردن به این نتیجه رسیدم که به یک سطل آشغال بزرگ و وسیع و بی انتها احتیاج دارم نه برای اتاق، خانه یا برای جهان، بلکه این سطل آشغال را برای گوشه ای از ذهنم می خواهم برای غم ها، درد ها، ناراحتی ها، آدم های بدرد نخور، آدم های بد، منفی، سمّی و هرچیز و هرکسی که حالم را بد کند، من این سطل آشغال را همین الان می سازم و در فضای بیکران ذهنم قرار میدهم، از این به بعد قرار است خیلی چیزهارا درون آن بیندازم و فراموش کنم زیرا هیچ آدم عاقلی فکرش را درگیر آشغال ها نمی کند...

 

[شقایق بهرامی فرد]

.