همگانی اشعار سجاد سامانی

[پناه]

تو پادشاهی و من مستمند دربارم
مگر تو رحم کنی بر دو چشم خون‌بارم
‌مرا اگر به جهنم بیفکنی ای دوست
هنوز نعره برآرم که دوستت دارم...
‌ردای عفو، برازندۀ بزرگی توست
وگرنه من به عذاب تو هم سزاوارم
‌امید من به خطاپوشی تو آنقدر است
که در شمار نیاید گناه بسیارم
‌تو را به فضل تو می‌خوانم و امیدم هست
اگر به قدر تمام جهان خطاکارم

 

[پناه]

من آشنای کویرم، تو اهلِ بارانی
چه کرده‌ام که مرا از خودت نمی‌دانی؟
مرا نگاه! که چشم از تو بر نمی‌دارم
تو را نگاه! که از دیدنم گریزانی
من از غم تو غزل می‌سرایم و آن را
تو عاشقانه به گوشِ رقیب می‌خوانی
هزار باغِ گل از دامن تو می‌روید
به هر کجا بروی باز در گلستانی
قیاسِ یک به یکِ شهر با تو آسان نیست
که بهتر از همگان است؟ بهتر از آنی

 

[پناه]

چیزی از عشق بلاخیز نمی‌دانستم
هیچ از این دشمن خونریز نمی‌دانستم
در سرم بود که دوری کنم از آتش عشق
چه کنم؟ شیوۀ پرهیز نمی‌دانستم
‌گفتم ای دوست، تو هم گاه به یادم بودی؟
گفت من نام تو را نیز نمی‌دانستم‌
بغض را خندۀ مصنوعی من پنهان کرد
گریه را مصلحت‌آمیز نمی‌دانستم
‌عشق اگر پنجره‌ای باز نمی کرد به دوست
مرگ را اینهمه ناچیز نمی‌دانستم

 

[پناه]

بی من خوشی، وگرنه از آن تو می‌شدم
جان می‌سپردم آخر و جان تو می‌شدم
‌گفتم که مردم از غم و گفتی به حرف نیست !
ای کاش من حریف زبان تو می‌شدم...‌
معشوق روزگار غزلهای ناب! کاش
هم‌عصر شاعران زمان تو می‌شدم‌
ای عمر چندروزۀ دنیا! بدون عشق
تا کی اسیر سود و زیان تو می‌شدم؟
‌پا بر سرم گذاشتی اکنون که آمدی
ای مرگ داشتم نگران تو می‌شدم

 

[پناه]

یارای گریه نیست، به آهی بسنده کن
آری، به آه گاه به گاهی بسنده کن
درد دل تو را چه کسی گوش می‌کند ؟
ای در جهان غریب ! به چاهی بسنده کن
دستت به گیسوان رهایش نمی‌رسد
از دوردست‌ها به نگاهی بسنده کن
سرمستی ثواب اگر کارساز نیست
گاهی به آه بعد گناهی بسنده کن
اهل نظر نگاه به دنیا نمی‌کنند
تنها به یاد چشم سیاهی بسنده کن

 

[پناه]

که بود؟ شهره ی عالم به سست پیمانی
وفا نکرد و دریغ از کمی پشیمانی
چه گفت؟ گفت فراق تو بر من آسان است
وداع کرد و نمی یابمش به آسانی
چه برد؟ تاب مرا برد تاب گیسویش
چه بود جرم تو؟ سرگشتگی، پریشانی
چه کرد؟ عشقِ مرا کفر خواند و خونم ریخت
چه حکمتیست در این شیوه ی مسلمانی؟
چه از تو خواست؟ غزلهای بی رقیب مرا
کجاست؟ نزد رقیبان پی غزلخوانی
چرا به عشقِ چنین ظالمی دچار شدی؟
تو نیز عاشق اویی خودت نمی دانی

 

[پناه]

باشد، تو نیز بر جگرم خنجری بزن
با من دم از هوای کسِ دیگری بزن
پرواز با رقیب اگر فرصتی گذاشت
روزی به آشیانه ی من هم سری بزن
ای دل به جنگ جمع رقیبان شتاب کن
سرباز نیمه جان! به صف لشگری بزن
درد فراق آمد و عشق از دلم نرفت
ای روزگار! سیلیِ محکمتری بزن
شاید که جام بشکنم و توبه ای کنم
ای مرگ! پیش از آنکه بیایی دری بزن...

 

[پناه]

من کویری خشکم اما ساحلی بارانیم
ظاهری آرام دارد باطن طوفانیم
مثل شمشیر از هراسم دست و پا گم می کنند
خود ولی در دستهای دیگران زندانیم
بس که دنبال تو گشتم شهره ی عالم شدم
سربلندم کرده خوشبختانه سرگردانیم
می زند لبخند بر چشمان اشک آلود شمع
هر که باشد باخبر از گریه ی پنهانیم
هیچ دانایی فریب چشمهایت را نخورد
عاقبت کاری به دستم می دهد نادانیم

 

[پناه]

کافر به چشم‌های تو باور می‌آورد​

آن چشم‌ها که آه مرا بر می‌آورد

من در پی تو هستم و مردم پی بهشت​

ایمان شهر، کفر مرا در می‌آورد
عطر تو خوش‌تر است از آن عطرها که باد​

از سوی باغ‌های معطر می‌آورد​

آتش بزن به خاطره‌هایی که در قفس​

پرواز را به یاد کبوتر می‌آورد​

عاشق شدم، که تلخی ایام سرنوشت​

بی یاد عشق، حوصله را سر می‌آورد​

 

[پناه]

عشق دنیای مرا سوزاند اما پیشکش
داد از این دارم که دینم سوخت دنیا پیشکش
ای که می گویی طبیب قلب های عاشقی
کاش دردم رانیفزایی مداوا پیشکش
دشمنانت در پی صلح اند اما چشم تو
دوستان را هم فدا کرده ست آنها پیشکش
بس که زیبایی اگر یوسف تو را میدید نیز
چنگ بر پیراهنش میزد زلیخا پیشکش
ماهی تنهای تنگم کاش دست سرنوشت
برکه ای کوچک به من میداد دریا پیشکش