گنجینه اشعار رسول یونان

[!Herman]

اون بالا بالای قهوه خونه ها

ماه به خون نشسته خوب نگاش کنین

زخم یک گلوله روی سینشه

حال اون خیلی بده دعاش کنین

یه گلوله از میون قصه ها

اومده خورده درست تو قلب اون

یه گلوله که قرار بود بخوره

به تن پرنده ای تو آسمون

اون بالا بالای قهوه خونه ها

ماه به خون نشسته خوب نگاش کنین

زخم یک گلوله روی سینشه

حال اون خیلی بده دعاش کنین

 

[!Herman]

وای اگه شکارچیا قصه بگن

همه جا رو بوی باروت می‌گیره

دنیا پیش چشم آهو تار می‌شه

توی دره ها می افته می‌میره

دنیایی که ما م یخواستیم این نبود

خواب آیینه و گل دیده بودیم

روی رودخونه ی طغیان و خطر

خواب طولانی پل دیده بودیم

بعضی شب ها وقتی آدما خوابن

بجز عاشقا بجز دیوونه ها

ماهُ توی کفن خون می پیچن

اون بالا بالای قهوه خونه ها

 

[!Herman]

از ستاره های عمرم

هی داره کم می شه بی تو

اینجا تاریک و سیاهه

داره سردم می شه بی تو

مثل یک درخت تنهام

که دلش از همه خونه

هیشکی جز کلاغ پیری

براش آواز نمی‌خونه

زندگی فایده نداره

وقتی سنگی از سکونی

دیگه آب و ماهی نیستی

وقتی پشت سد بمونی

حال اون عقابو دارم

که پرش رو چیده باشن

حسرت اسمونارو

تو چشاش ندیده باشن

 

[!Herman]

تو زیبا نیستی

در تو از لطافت گل ها خبری نیست

چشم هایت

شبیه چشم های آهوست

اما در آن ها درخششی دیده نمی شود

بهار

هیچ کاری برای تو نکرده

با این همه

اگر در چشم هایت

فقط دو قطره اشک بدرخشد

و عکس آن ها به چشم هایم بیافتد

عشق ما شب تاریکی نخواهد داشت

 

[!Herman]

لباسی از ابر پوشیدم

کفشی از خاک

عاشق بودم و دیوانه

راه های پوشیده از برگ را پشت سر گذاشته

به سوی تو آمدم

پاییز بود

و استانبول، پیر

صدای آن پرنده زرد

در همه جا پیچیده بود

در دهلیز نشستیم و

به پشتی ها تکیه دادیم

نشستیم رو به آفتاب قدیمی

در قاب پنجره فقط ما بودیم

آنهایی که می آمدند و می رفتند

فقط ما بودیم

که با غروب

گاه نجوا می‌کردیم و

گاه نمی‌کردیم

سکوت من

آبستن فریاد باد بود

وقتی حرف می‌زدم

برگ های تو می‌ریختند

 

[!Herman]

با یک بغل گل سرخ می‌آیم!

زخم های قلبم شکوفه کرده است

اما افسوس

کسی گل های مرا نخواهد دید

بهار آمده

همه جا پر از گل و شکوفه است

 

[!Herman]

پایم را روی مین گذاشته‌ام

تکان بخورم مرده‌ام

باید همین‌جا که هستم

درست

وضعیت سرباز جنگی را دارم

کنار تو و زیبایی‌ات

 

[!Herman]

هی کایابای

عقاب خانگی همسایه!

زندگی در اعماق عادت ها

هیچ فرقی با مرگ ندارد

تو مرده ای

فقط معنای مرگ را نمی‌دانی!

 

[!Herman]

اگر مرا دوست نداشته باشی

دراز می‌کشم و می‌میرم

مرگ نه سفری بی‌بازگشت است

و نه ناگهان محو شدن


مرگ دوست نداشتن توست

درست آن موقع که باید دوست بداری

 

[!Herman]

روی تخت دراز کشیده ام

پنجره اتاق

قاب رنج است و خزان.

تو آخربن برگی

آخرین برگ داستان «اُ. هنری»

اگر بیفتی من می‌میرم!