وقتی کسی رو دوست داری، شب شبه، روز هم، روز! جای شب و روز که عوض نمیشه! ولی عشق... عشق همه‌ی قوانین رو نقض میکنه. عاشق که باشی، شبات روشن‌تر از خیلی روزاست و روزات... همون روزایی که بی‌خبری... منتظری... عاشقی:) همون روزا تاریک‌تر از تاریکترین شب سال میشن.
وقتی کسیو دوست‌داری، صرفا دوسش داری!
ولی وای از وقتی که عاشق میشی... .
آره خب، عشق سخته؛ ولی این سختی به قشنگیاش می‌ارزه.

وقتی کسی رو دوس داشته باشی، تلاش میکنی بخندونیش و کنار همدیگه خوشحال بمونین. اما عاشقی نه، عاشق که باشی حتی نگاه کردن به قد و بالای او میتونه خنده رو مهمون چهرت کنه.
وقتی دوسش داری، سعی میکنی هروقت ناراحته دلداریش بدی و ابراز همدردی کنی. عاشق شدی؟ عاشق که بشی ناراحتی اون قبل از خودش ناراحتی توئه:) با وجود اینکه میدونی راه اشتباه یا خطرناکیه قدم‌های کوچک و بزرگت رو برمیداری تا اوضاع رو کنارش درست کنی:) عاشق بودن بهای زیادی میخواد پس اگر از سختی راهش تردید داشتی فقط دوسش داشته باش:)

ممکنه تو زندگی یکی جلوی راهت سبز بشه که ذاتش خوب باشه، اون‌وقت بخوای نخوای باهات خوب تا می‌کنه، همه‌جوره هواتو داره، مراقبته...
تو دیگه نمی‌تونی همچین کسی رو دوست نداشته باشی، چرا؟ چون از انرژی مثبتی که بهت می‌ده خلاصی نداری. دوسش داری بخاطر خوب بودنش، اما قرار نیست که اگه یک روز نبینیش، دلتنگی پدرت رو در بیاره!
حالا عشق چیه؟ طرف اگه مزخرف‌ترین اخلاق دنیا رو داشته باشه، حتی اگه غرور و قلبت رو بشکنه، تو شاید خودت رو مواخذه کنی یا تقصیر رو به گردن بگیری اما هرگز از علاقت دست برنمی‌داری، جدی می‌گم!
عشق این‌جوریه که اگر یک روز نبینیش یا حتی یک ساعت ازش بی‌خبر باشی، بی‌قراری ولت که نمی‌کنه هیچ، دیوونت هم می‌کنه.
اصلا اون‌قدر عوض میشی که حتی وقتی پیشته هم دلتنگشی، روبه روته‌ها ولی چشمت دنبالشه! انگار همه رو می‌بینی، ولی اون رو نگاه می‌کنی... به این میگن عشق :)

عشق، یه معجونه با مزه‌ی تند و واضح همه احساساتی که تا به الان لمس شدن.
یه بوم نقاشی رنگی رنگی که پر از رنگای متضاده؛ هم تو افق سفیدش خنده داره هم گریه، هم شیرینه هم تلخ، هم درد داره هم درمون درداته.
عشق آتیشه؛ میسوزونه، تشنت میکنه.
معتادت میکنه؛ یه اعتیاد وحشی که طعم دلتنگیش خمارت میکنه و درد رو هدیه میده به روحت.
روحو میشه درمونش کرد مگه؟ نمیشه ولی عشق انجامش میده. پس عشق میشه مترادف معجزه!
دوست داشتن تو ادامه‌ی عشق میاد؛ گرمی داره ولی نمیسوزونتت، سردی داره ولی مریضت نمیکنه.
دوست داشتن عشقیه که شیطنتاشو خط زده!
اگه بخوایم عشق و دوست داشتن رو کنار هم بذاریم دوست داشتن میشه باریکه های رود و عشق چشمه‌ی رود، اولی آروم و ملایم، دومی وحشی و سرکش.

هر وقت بحث دوست داشتنو عاشق شدن میشه، ساعت ها به این دو تا موضوع فکر میکنم ولی هیچوقت تفاوت جامع و کاملی بینشون پیدا نکردم .. ولی خب احساسات خودمو که میتونم درک کنم!
وقتی یکیو دوس داری فقط دوسش داری همین! فقط دوسش داری .
اتفاق خاصی نمیوفته، به بودنش عادت میکنی، به نظرت آدم خوبیه،
ولی عاشق که میشی شروع به عوض شدن میکنی، یه تغییر خوب یه جور تکامل، اون مقدس و باارزش میشه، بعضی وقتا دلت میخواد بپرستیش چون زیباتر از خداس . .
چشات فقط اونو میبینه، نه، چشات فقط اونو زیبا میبینه، با هر تپش قلبش جون تازه ای میگیری، دلت میخواد میخواد هر نفسشو ببوسیو بمیری تو فلسفه‌ی بودنش
عاشق که میشی دلت میخواد با زندگی همچنان سر و کله بزنی و بجنگی دلت میخواد زنده بمونی و دیگه مردن معنی نداره چون وقتی هست حتی دو ثانیه بیشتر هم برات یه زندگی به حساب میاد

دوست داشتن، خواستنی ناگهانی و با آتش تند لحظه‌ایست. ثانیه‌های اول میزبانی برای رقص تپش‌هایت
دوست داشتن غروب می‌کند با دیده شدن ترک‌های شخصیت طرف مقابل
و اما عشق در میان چین و چروک پیری معشوق نیز سرزنده و تازه است
گرم به آغوشت می‌کشم در تمام ایام... از امروز تا پایان تاریخ نفس‌هایم

عشق همان حس و حالیست که موقع دیدن معشوق دلت می‌ریزد همچون برگ های زرد پاییزی همان حسی که با شنیدن صدایش آرامشی ژرف در وجودت پدیدار می‌شود. عشق دلیلیست برای ادامه زندگی کردن انگیزه‌ای بزرگ برای رسیدن به هدف های بزرگ عشق همیشه رسیدن نیست و همیشه شیرین نیست گاهی فراق دارد و همچون زهر در رگ و پی ات ریشه می‌دواند. و اما دوست داشتن برای چند ثانیه ضربانت را در هم می‌کند. و تو عادت میکنی به دوست داشتن
دوست داشتن حسی زیباست اما گاهی عذابت می‌دهد دل رنجیده میشوی از او

دوست داشتنت چو باران‌های بهاری‌ست که طعم خنکش صورتت را نوازش می‌کند.. دوست داشتن عمومی‌ست، همه در زیر آسمانش جا می‌شوند.
ولی عشق، چشمان و گوش‌هایت را از تو می‌گیرد. فقط اوست و آن چنان تو مجذوب این ساحره‌ای که اگر جانت را هم بدهی، باز هم صدای برگ‌های پاییزی‌اش از یادت نمی‌رود..