نریمان دستی به شانه سامیار گذاشت:
- معرفی می‌کنم عزیزم... جناب مهندس کاردان؛ (ابرویی بالا انداخت و با اخطار به نیاز چشم دوخت) سامیار کاردان.
نیاز که متوجه‌ی منظور نریمان، از اخطارِ در لفافه‌اش نشد، یکی از چشمانش را به نشانه تفکر ریز کرد و لب‌هایش را غنچه. نام سامیار کاردان برایش آشنا بود، آشناتر از هر آشنایی. ناگاه زنگی در ذهنش به صدا درآمد. کاردان! کامیار و کوهیار کاردان. همسایه‌ای که با هم خانه یکی بودند و برادر بزرگ‌تر، همیشه غایب و فراری. به یاد داشت که چند باری از دور او را دیده بود؛ ولی اخطار نریمان از چه می‌توانست نشأت بگیرد؟!
با این‌که ذهنش مشغول شد؛ اما هدفش را از یاد نبرد و به طور نامحسوس درب ورودی سالن را از نظر گذراند. غافل از این‌که در خوش‌و‌بش‌های اولیه، فرد مورد نظر وارد جمع شده و در گوشه‌ای‌ترین و تاریک‌ترین نقطه نشسته و رفتار آن‌ها را با چشم می‌بلعد.
- شما باید برادر کوهیار و کامی باشید. متاسفم که نشناختم‌تون؛ البته به چشمم آشنا اومدین؛ اما به خاطر نداشتم کجا دیدمتون.
سامیار دست در جیب شلوارش کرد و سعی داشت بر خود مسلط شود و سامیارِ در خود له شده و منزجر کننده را در پستوهای ذهنش زندانی کند.
- من شما رو از سر ِ نردبون رفتن‌ها و زنگ صداتون یادم مونده.
نریمان رو کرد به خواهر.
- یادته صبح تا شب روی دیوار وسطی می‌نشستیم؟ یادش به‌خیر! عجب روزایی بودن!
نیاز سری به تأیید تکان داد.
- واقعاً که روزای خوبی رو از دست دادیم!
- از دست ندادیم، خاطره سازی کردیم.
و بعد در کنار نیاز مبلی برگزید و نشست. سامیار هم با میسی که خونگرم و اجتماعی بود خود را مشغول کرد تا حواسش را از آن دویی پرت کند که حواس‌شان را به مهمانی داده و مشغول پذیرایی از خود بودند.
نیاز با صدای خش‌خشی که در گوشش پیچید کمرش را صاف کرد و گوشش را تیز.
- چی؟
با «چی» ای که از دهانش پرید نظر هر دو را به خود جلب کرد که نریمان پرسید:
- چیزی گفتی؟
نیاز که نمی‌خواست نریمان را حساس کند و از چیزی خبردار شود، لبخندی عاریه به لب آورد و در حالی که در گوشه‌گوشه‌ی سالن چشم می‌چرخاند جوابش را داد:
- چیزی یادم افتاد با خودم بودم.

نریمان به سمت نیاز برگشت.
- راستی به دعوت کی این‌جایی؟
- صاب دعوتم.‌
نریمان سر را کمی به چپ مایل کرد و کج فهمی‌اش را با این کار نشان داد که نیاز ادامه داد:
- توی آتیه سازان کار می‌کنم.
نریمان به سامیار نگاهی کرد و او شانه‌ای به معنی بی‌اطلاع بودن بالا انداخت.
- پس چه‌طور تا به حال خبری ازت نبوده و ما چیزی نمی‌دونستیم؟
نیاز با خونسردی ذاتی، اما کمی اغراق پا روی پا انداخت.
- بیشتر کارهای نظارت و امور اداری با منه.
سامیار که تمام توجه‌اش به حرف‌های آن دو بود گفت:
- ایده‌هایی که باعث شده سرداری توی یک سال به اینجا برسه، کار شما بوده؟
نیاز با تفاخر و کمی چاشنی شیطنت که دل سامیار را به لرزه انداخت جواب داد:
- بوده!
متوجه شد که فردی از سالن خارج می‌شود و با کمی دقت مطمئن شد که فرد مورد نظرِ او، یعنی عرشیاست. چه وقت آمد که او متوجه‌ی حضورش نشد؟ به خود لعنتی فرستاد و با دندان‌های قفل شده غرید:
- کجایی؟
سامیار و نریمان باز به او زل زدند و شک نریمان به رفتار نیاز و چشم‌چشم کردنش بیشتر شد. تمام رفتارهایش را از بر بود.
نیاز خطاب به نغمه گفت:
- همین الان از اون‌جا بیا بیرون.
لرز به جانش نشست از فکر این‌که عرشیا، نغمه را در حال کنکاش اتومبیلش ببیند. رو کرد به میسی و در گوشش نجوا کرد:
- برو دنبال نغمه.
و میسی از سالن بیرون دوید و پارسی کرد.
نریمان نگاهی به چهره سرخ شده خواهر انداخت. یک چیزی عجیب، مشکوک و غیرمتعادل بود.
- چی میگی نیاز؟ میسی کجا رفت؟
نیاز فقط توانست نام نغمه را به زبان جاری کند. چشمان برادر از تعجب باز شد و با بهت پرسید:
- اون بچه این‌جا چی‌کار می‌کنه؟ شما دوتا دارین چه غلطی می‌کنین؟
سامیار هم متعجب بود از برافروختگی نریمان و آشفتگی نیاز. نیاز انگشت اشاره را روی گوش گذاشت و آن دو دریافتند که با کسی در حال ارتباط است و نالان غرید:
- از سالن زده بیرون. از اون ماشین کوفتی بیا بیرون تا همه چی لو نرفته.

نریمان که خطر را احساس می‌کرد، بازوی نیاز را گرفت و او را با خود به راه‌رویی که به اتاق خواب‌ها ختم میشد کشاند و به طور ناخودآگاه به دیوار کوبید. درد تمام جانش را در بر گرفت و سامیار هم که اوضاع را غیرمعمولی دید به دنبال‌شان شتافت.
نریمان بازوی نیاز را رها نکرده بود و هم‌چنان با عصبانیت می‌فشارد و با صدایی که سعی داشت بلند نشود و جلب توجه نکند گفت:
- همین الان توضیح می‌خوام. نغمه کجاست؟ داره چه غلطی می‌کنه؟
نیاز نگاهش را از نریمان برافروخته به سامیار که در یک قدمی‌اش ایستاده بود داد و از موضع خود کوتاه نیامد.
- به روح گلاره که تو میگی مرده و من میگم کشتنش قسم.
نریمان گیج‌تر از این نمی‌توانست باشد. از زمان مرگ گلاره تا به حال، خواهر هیچ‌گاه روحش را قسم نخورده بود. چه اتفاقی در جریان بود که نیاز از روح مادر مایه می‌گذاشت؟ ابروهایش همدیگر را به آغوش کشیده بودند و از کج فهمی و نفهمی خودش عاصی شده بود. چه دردسری این دو دختر برای خود تراشیده بودند؟!
- به خاکش قسم نریمان، اگه پیگیر این قضیه بشی من و نغمه رو برای همیشه از دست میدی.
سامیار، دست روی دست نریمان که بازوی نیاز را می‌فشرد، گذاشت و لب زد:
- شکوندیش داداش. آروم باش.
نریمان ناباور و شوکه دستش را پایین انداخت و به دیوار روبه‌رو تکیه زد.
- نغمه توی چه دردسریه؟ بگو که برم دنبالش. اون بچه تحمل سختی و منجلاب نداره.
صدای نغمه، سر هر سه را به سمت ابتدای راه‌رو برگرداند.
- سلام. بچه‌ هم خودتی هرکول خان.
نغمه با گونه‌هایی که از اضطراب گلگون شده بودند و صورتی که شیطنت از آن می‌بارید، دستی تکان داد و جلو آمد. چشمکی به نیاز زد که خیالش را راحت کرد و نفس عمیقش را در پی داشت. بعد به سمت نریمان رفت.
- من این‌جام. دردسری هم نبود، جرأت و حقیقت بود که باید انجام می‌دادم. همش هم تقصیر کامیارِ پلشته.
کاش با این بهانه نریمان مجاب میشد و باور می‌کرد؛ اما پسرها تیزتر از این حرف‌ها بودند و دخترها هم خوب می‌دانستند که در اولین فرصت باید مورد استنطاق نریمان قرار گیرند، زیرا نیاز آدمی نبود که بابت چنین موضوع پیش پا افتاده‌ای روح مادر را قسم یاد کند؛ اما بهانه‌ی خوبی به دست نریمان دادند.
- کامی غلط کرد با شما... این چه بازیه که هر دوتون دارین بابتش جون می‌کَنید و لرز به جونتون افتاده؟ در ضمن، فردا چمدونت رو می‌بندی و برمی‌گردی عمارت تا ببینم باید چه خاکی به سرم بریزم برای رام کردن شما دوتا.
نغمه پا به زمین کوبید و اعتراضش را نشان داد:
- اَه نریمان... نیاز بیاد عمارت که من تنها میشم.
و نیاز ادامه حرف نغمه را گرفت:
- خاتون رو چی‌کار کنم؟
- خاتون خودش، هم بچه داره هم عروس. تو به اندازه کافی وظیفه‌ات رو انجام دادی.
سپس رو کرد به نغمه:
- تو هم اگه قراره این‌جوری آتیش بسوزونی، بلیط بگیر یه راست برو اصفهان بغل دست ننت.
نغمه لب‌ولوچه‌اش را آویزان کرد و پاکوبان از آن‌ها دور شد. نماند زیرا می‌دانست که نریمان با آن چشم‌های بانفوذش، تا حرف از او نمی‌کشید، دست بردار نبود.