امروز پس از سال ها متوجه شده ام که فقط زمانی می توانی طرز فکر واقعی اطرافیان در مورد خودت را بفهمی که از تو عصبانی باشند، در آن حال هرچه که گفتند همان نظری است که در دل و ذهنشان نسبت به تو دارند، تلخ اما واقعی است، شاید با خودتان بگویید:«خب که چی؟ مگه نظرشون مهمه؟»در جواب باید بگویم خودتان هم می دانید که مهم است و تاثیر خودش را می گذارد ما انسان هستیم، پوستمان هم که کلفت باشد قلبمان آسیب پذیر است حتی اگر پس از بارها زخم خوردن با خود فکر کنیم که دیگر بی حس و بی تفاوت شده ایم و دیگر چیزی یا کسی نمی تواند حالمان را بد کند اما گاهی همین اتفاق می افتد و ما نقاب های خنثی و بی حسمان را بر صورت می گذاریم و انگار که هیچ اتفاقی نیفتاده به نفس کشیدن ادامه می دهیم،البته درستش هم همین است تظاهر به خوب بودن با اینکه تظاهر ذاتا درست نیست اما برای جمع کردن خود از یک حال اسفناک بد هم نیست...
می دانم حرف هایم بوی ناامیدی می دهند باید امید را جست و جو کنم هر کجا که باشد، خسته کننده است زنده بودن و زندگی نکردن.

جهنم را زمانی احساس کردم که دلم را کسی که به امانتش برده بود، شکست. صدایش را شنیدم صدای خورد شدنش و دردی که تمام وجودم را فرا گرفته بود. شاید از آن به بعد بود که دیگر تنها راه محافظت از خودم و احساساتم را فاصله گرفتن از دیگران می دانم با این حال هیچ وقت نمی شود یک انسان تا پایان عمرش بدون ارتباط با دیگران زندگی کند،اما به درست یا به غلط یاد گرفته ام که ارتباطم با آنها بدون دخالت احساسات باشد،نه وابسته شوم و نه دل ببندم حتی برای بعضی ها دلسوزی نکنم یا برای خیرخواهیشان قدم برندارم برای آدم های قدر نشناس بهتر است یک شئ بی مصرف باشی تا یک آدم بدرد بخور....