همگانی "مشاعره با اشعار هوشنگ ابتهاج "

[مژگان چکنه]

روزگاری شد و کس مرد ره عشق ندید
حالیا چشم جهانی نگران من و توست

گرچه در خلوت راز دل ما کس نرسید
همه جا زمزمه عشق نهان من و توست

تا من بودم نیامدی افسوس!
وانگه که تو آمدی، نبودم من

 

[دلارام]

تا من بودم نیامدی افسوس!
وانگه که تو آمدی، نبودم من

نشود فاش کسی آن‌چه میان من و توست
تا اشارات نظر نامه رسان من توست
گوش کن با لب خاموش سخن می‌گویم
پاسخم گو به نگاهی که زبان من و توست
روزگاری شد و کس مرد ره عشق ندید
حالیا چشم جهانی نگران من و توست
گرچه در خلوت راز دل ما کس نرسید
همه‌جا زمزمه‌ی عشق نهان من و توست
این همه قصه‌ی فردوس و تمنای بهشت
گفت و گویی و خیالی ز جهان من و تو
نقش ما گو ننگارند به دیباچه‌ی عقل
هرکجا نامه‌ی عشق است نشان من و توست
سایه زاتشکده‌ی ماست فروغِ مه مهر
وه از این آتش روشن که به جان من و توست

 

[آنیتا&]

بی مرغ آشیانه چه خالی ست
خالی تر آشیانه مرغی
جفت خود جداست
آه ای کبوتران سپید شکسته بال
اینک به آشیانه دیرین خوش آمدید
اما دلم به غارت رفته ست
با آن کبوتران که پریدند
با آن کبوتران که دریغا
هرگز به خانه بازنگشتند

 

[دلارام]

بی مرغ آشیانه چه خالی ست
خالی تر آشیانه مرغی
جفت خود جداست
آه ای کبوتران سپید شکسته بال
اینک به آشیانه دیرین خوش آمدید
اما دلم به غارت رفته ست
با آن کبوتران که پریدند
با آن کبوتران که دریغا
هرگز به خانه بازنگشتند

دیدم که در آن آینه هم جز تو کسی نیست

من در پی خویشم، به تو بر می‌خورم اما

آن‌سان شده‌ام گم که به من دسترسی نیست

آن کهنه درختم که تنم زخمی برف است

حیثیت این باغ منم، خار و خسی نیست

 

[آنیتا&]

تو برافراشته باش
شعر خونبار منی
یاد رنگین رفیقانم را
بر زبان داشته باش
تو بخوان نغمه ناخوانده من
ارغوان شاخه همخون جدا مانده من

 

[Amir65]

تو برافراشته باش
شعر خونبار منی
یاد رنگین رفیقانم را
بر زبان داشته باش
تو بخوان نغمه ناخوانده من
ارغوان شاخه همخون جدا مانده من

نشنوم ناله خود را دگر از سرخوشی درد
آه گوشم شده کر یا که زبانم شده لال

چشم ها دوخته بر بستر من سحرآمیز
خواب بر سقف نشسته ست چو جادوی سیاه

 

[آنیتا&]

نشنوم ناله خود را دگر از سرخوشی درد
آه گوشم شده کر یا که زبانم شده لال

چشم ها دوخته بر بستر من سحرآمیز
خواب بر سقف نشسته ست چو جادوی سیاه

هشیار و مست را همه خاموش می‌کنی
مِی جوش می‌زند به دل خُم بیا ببین
یادی اگر ز خون سیاووش می‌کنی
جام جهان ز خون دل عاشقان پر است
حرمت نگاه دار اگرش نوش می‌کنی

 

[Amir65]

هشیار و مست را همه خاموش می‌کنی
مِی جوش می‌زند به دل خُم بیا ببین
یادی اگر ز خون سیاووش می‌کنی
جام جهان ز خون دل عاشقان پر است
حرمت نگاه دار اگرش نوش می‌کنی

یکی ساقی سرخوش است پس پرده نشسته ست
قدح پیش فرستاد که مستانه بگردید
یکی لذت سرخوشی ست نهان زیر لب کیست
ازین دست بدان دست چو پیمانه بگردید

 

[آنیتا&]

یکی ساقی سرخوش است پس پرده نشسته ست
قدح پیش فرستاد که مستانه بگردید
یکی لذت سرخوشی ست نهان زیر لب کیست
ازین دست بدان دست چو پیمانه بگردید

دریچه‌ای به تماشای باغ وا می‌شد
دلم چو مرغ گرفتار بال و پر می‌زد
تمام شب به خیال تو رفت و می‌دیدم
که پشت پردۀ اشکم سپیده سر می‌زد

 

[Amir65]

دریچه‌ای به تماشای باغ وا می‌شد
دلم چو مرغ گرفتار بال و پر می‌زد
تمام شب به خیال تو رفت و می‌دیدم
که پشت پردۀ اشکم سپیده سر می‌زد

لی که پیش تو ره یافت باز پس نرود
هواگرفته عشق از پی هوس نرود

به بوی زلف تو دم می‌زنم درین شب تار
وگرنه چون سحرم بی تو یک نفس نرود