همگانی ' مشاعره با اشعار شاعران '

[دلارام]

تو در کمند نیفتاده‌ای و معذوری
از آن به قوت بازوی خویش مغروری

یوسف گم گشته باز آمد به کنعان غم مخور
کلبه احزان شد امروز گلستان غم مخور
سالها چشم براه و دیده به انتظار گذشت
به پایان رسید اما وقت هجران غم مخور
هر چند که در حرفامون غربت موج میزند
خرسندم که زنده شد خاطرات دوران غم مخور
به خدا می سپارمش، یارب نگهدارش باش
زندگی جدیدش گیرد سرو سامان غم مخور

 

[Amir65]

تو در کمند نیفتاده‌ای و معذوری
از آن به قوت بازوی خویش مغروری

یارب به کمند عشق پا بستم کن
از دامن غیر خود تهی دستم کن

یکباره زاندیشه عقلم برهان
وزباده صاف عشق سر مستم کن

 

[مژگان چکنه]

یوسف گم گشته باز آمد به کنعان غم مخور
کلبه احزان شد امروز گلستان غم مخور
سالها چشم براه و دیده به انتظار گذشت
به پایان رسید اما وقت هجران غم مخور
هر چند که در حرفامون غربت موج میزند
خرسندم که زنده شد خاطرات دوران غم مخور
به خدا می سپارمش، یارب نگهدارش باش
زندگی جدیدش گیرد سرو سامان غم مخور

راهیست راهِ عشق که هیچش کناره نیست

آنجا جز آن که جان بسپارند، چاره نیست

 

[مژگان چکنه]

یارب به کمند عشق پا بستم کن
از دامن غیر خود تهی دستم کن

یکباره زاندیشه عقلم برهان
وزباده صاف عشق سر مستم کن

نیست دلداری که دلداری کند

نیست غم خواری که غم خواری کند

گر چه یاران بسیارند هر طرف

نیست یاری تا مرا یاری کند

 

[Amir65]

نیست دلداری که دلداری کند

نیست غم خواری که غم خواری کند

گر چه یاران بسیارند هر طرف

نیست یاری تا مرا یاری کند

در جهان بینی ما عقل ندارد جائی
گر تو هم عاشقی و مست بدان از مائی

احسان انصاری

 

[دلارام]

در جهان بینی ما عقل ندارد جائی
گر تو هم عاشقی و مست بدان از مائی

احسان انصاری

مولانا
یوسف کنعانیم روی چو ماهم گواست
هیچ کس از آفتاب خط و گواهان نخواست

 

[مژگان چکنه]

مولانا
یوسف کنعانیم روی چو ماهم گواست
هیچ کس از آفتاب خط و گواهان نخواست

تو شبی در انتظاری ننشسته‌ای چه دانی

که چه شب گذشت بر منتظران ناشکیبت

( سعدی )

 

[دلارام]

تو نه چنانی که منم، من نه چنانم که تویی
تو نه بر آنی که منم، من نه بر آنم که تویی

من همه در حکم توام، تو همه در خون منی
گر مه و خورشید شوم، من کم از آنم که تویی

با همه ای رشک پری، چون سوی من برگذری
باش چنین، تیز مران! تا که بدانم که تویی

دوش گذشتی ز درم، بوی نبردم ز تو من
کرد خبر گوش مرا، جان و روانم که تویی

چون همه جان روید و دل، همچو گیا خاک درت
جان و دلی را چه محل، ای دل و جانم که تویی

ای نظرت ناظر ما، ای چو خرد حاضر ما
لیک مرا زهره کجا، تا بجهانم که تویی

چون تو مرا گوش کشان، بردی از آن جا که منم
بر سر آن منظره‌ها، هم بنشانم که تویی

مستم و تو مست ز من، سهو و خطا جست ز من
من نرسم لیک بدان، هم تو رسانم که تویی


مولانا دیوان شمس

 

[مژگان چکنه]

تو نه چنانی که منم، من نه چنانم که تویی
تو نه بر آنی که منم، من نه بر آنم که تویی

من همه در حکم توام، تو همه در خون منی
گر مه و خورشید شوم، من کم از آنم که تویی

با همه ای رشک پری، چون سوی من برگذری
باش چنین، تیز مران! تا که بدانم که تویی

دوش گذشتی ز درم، بوی نبردم ز تو من
کرد خبر گوش مرا، جان و روانم که تویی

چون همه جان روید و دل، همچو گیا خاک درت
جان و دلی را چه محل، ای دل و جانم که تویی

ای نظرت ناظر ما، ای چو خرد حاضر ما
لیک مرا زهره کجا، تا بجهانم که تویی

چون تو مرا گوش کشان، بردی از آن جا که منم
بر سر آن منظره‌ها، هم بنشانم که تویی

مستم و تو مست ز من، سهو و خطا جست ز من
من نرسم لیک بدان، هم تو رسانم که تویی


مولانا دیوان شمس

یارب به کمند عشق پا بستم کن

از دامن غیر خودتهی دستم کن

یکباره زاندیشه عقلم برهان

وزباده صاف عشق سر مستم کن

 

[دلارام]

یارب به کمند عشق پا بستم کن

از دامن غیر خودتهی دستم کن

یکباره زاندیشه عقلم برهان

وزباده صاف عشق سر مستم کن

نه در اندیشه آنم که روان بر تو فشانم
نه در اندیشه که خود را ز کمندت برهانم

گر تو شیرین زمانی نظری نیز به من کن
که به دیوانگی از عشق تو فرهاد زمانم

نه مرا طاقت غربت نه تو را خاطر قربت
دل نهادم به صبوری که جز این چاره ندانم

من همان روز بگفتم که طریق تو گرفتم
که به جانان نرسم تا نرسد کار به جانم