همگانی ' مشاعره با اشعار شاعران '

[Amir65]

تو درمن آتشی هستی که خاموش نخواهد شد
فراموشم نکن هرگز فراموشت نخواهم کرد

دمی سرسبزی ما را به پای سرخوشی مگذار
درختی مثل من هرسال ناچار از شکوفایی‌ست
تو هم بیچاره‌ای بیچاره چون شیری که می‌داند
فقط وقت عبور از حلقه اتش تماشایست

فاضل

 

[دلارام]

ای دیدنت آسایش و خندیدنت آفت
گوی از همه خوبان بربودی به لطافت

❆❆❆سعدی

 

[Amir65]

ای دیدنت آسایش و خندیدنت آفت
گوی از همه خوبان بربودی به لطافت

❆❆❆سعدی

تدبیر کنم هر شب تا دل ز تو برگیرم
چون روز بر ارد سر مهر تو ز سر گیرم
دل با تو در امیزم کامیخته ای با جان
جانی دگرم باید تا یار دگر گیرم

 

[مژگان چکنه]

تدبیر کنم هر شب تا دل ز تو برگیرم
چون روز بر ارد سر مهر تو ز سر گیرم
دل با تو در امیزم کامیخته ای با جان
جانی دگرم باید تا یار دگر گیرم

مارا به مقام عشق راهی دادند

در کوی خرابات پناهی دادند

درویشی و بیچارگی ما دیدند

مارا هم از این نمد کلاهی دادند

 

[Amir65]

مارا به مقام عشق راهی دادند

در کوی خرابات پناهی دادند

درویشی و بیچارگی ما دیدند

مارا هم از این نمد کلاهی دادند

در زلف مده راه دگر باد صبا را
زین بیش ملرزان دل آسوده ما را

از آینه و آب شود حسن دو چندان
در چهره خوبان بنگر صنع خدا را

صائب

 

[مژگان چکنه]

در زلف مده راه دگر باد صبا را
زین بیش ملرزان دل آسوده ما را

از آینه و آب شود حسن دو چندان
در چهره خوبان بنگر صنع خدا را

صائب

ای که بر ماه از خط مشکین نقاب انداختی

لطف کردی سایه‌ای بر آفتاب انداختی

 

[Mahoor]

ای که بر ماه از خط مشکین نقاب انداختی

لطف کردی سایه‌ای بر آفتاب انداختی

یاد باد آن که سرِ کویِ توام منزل بود
دیده را روشنی از خاکِ درت حاصل بود

راست چون سوسن و گل از اثرِ صحبتِ پاک
بر زبان بود مرا آن‌چه تو را در دل بود

 

[مژگان چکنه]

یاد باد آن که سرِ کویِ توام منزل بود
دیده را روشنی از خاکِ درت حاصل بود

راست چون سوسن و گل از اثرِ صحبتِ پاک
بر زبان بود مرا آن‌چه تو را در دل بود

دردیست غیر مردن کان را دوا نباشد

پس من چگونه گویم این درد را دوا کن

 

[دلارام]

نگاهی بنما
ای یار نگاهی بنما
بیا که رسیدم بر تو از همه بیزار شدم
گفت مرا چرخ فلک عاجزم از گردش تو
گفتم این نقطه مرا کرد که پرگار شدم
غلغله‌ای می شنوم روز و شب از قبه دل
از روش قبه دل گنبد دوار شدم
تا که فتادم چو صدا ناگه در چنگ غمت
از هوس زخمه تو کم ز یکی تار شدم
دزدد غم گردن خود از حذر سیلی من
زانک من از بیشه جان حیدر کرار شدم
تا که بدیدم قدحش سرده اوباش منم
تا که بدیدم کلهش بی‌دل و دستار شدم
تا که قلندردل من داد می مذهل من
رقص کنان دلق کشان جانب خمار شدم
گفت مرا خواجه فرج صبر رهاند ز حرج
هیچ مگو کز فرج است اینک گرفتار شدم

 

[Mahoor]

معناي زنده بودن من، با تو بودن است
نزديک، دور
سير، گرسنه
رها، اسير
دلتنگ، شاد
آن لحظه اي که بي‌ تو سر آيد مرا مباد!