آدم یه “من” داره تو اعماق وجودش که هیچوقت باورش نشده اونایی که از ته دل دوستشون داشته رو از دست داده. چه موقت چه دائم. چه بدونه رسیدنی هست چه مطمئن باشه دیگه نمیشه رسید. این من گاهی وقتا در حد چند ثانیه هم که شده دست ما رو میگیره میبره تو دنیایی که خودش داره زندگی میکنه تا کاملا واقعی حس کنی همه چیز مثل قبل وجود داره، بعد یهو دستتو ول میکنه و پرتت میکنه تو دنیای واقعی و خب این برخورد ناگهانی با واقعیت خیلی محکمه. خیلی درد داره. میدونم. خیلی.