همگانی مشاعره با اشعار حافظ

[مژگان چکنه]

یار اگر ننشست با ما نیست جای اعتراض
پادشاهی کامران بود از گدایی عار داشت

در نمی‌گیرد نیاز و ناز ما با حسن دوست
خرم آن کز نازنینان‌ بخت برخوردار داشت

تا سرِ زلفِ تو در دست نسیم افتادست
دلِ سودازده از غصه دو نیم افتادست

 

[دلارام]

تا سرِ زلفِ تو در دست نسیم افتادست
دلِ سودازده از غصه دو نیم افتادست

• تو همچو صبحی من شمع خلوت سحرم
  تبسمی کن و جان بین که همی سپرم

 

[Amir65]

• تو همچو صبحی من شمع خلوت سحرم
  تبسمی کن و جان بین که همی سپرم

من همان دم که وضو ساختم از چشمهٔ عشق
چار تکبیر زدم یکسره بر هر چه که هست

می بده تا دهمت آگهی از سر قضا
که به روی که شدم عاشق و از بوی که مست

 

[دلارام]

غزلم کوه بلندیست و غَمش لبریز است
غزلم قافیه‌هایش ز غَمی ناچیز است
غزلم قله‌ی قافیست که ندارد هم رَه
غزلم بیت دلش هَم‌ چو شَبی پاییز است

 

[دلارام]

من همان دم که وضو ساختم از چشمهٔ عشق
چار تکبیر زدم یکسره بر هر چه که هست

می بده تا دهمت آگهی از سر قضا
که به روی که شدم عاشق و از بوی که مست

غزلم کوه بلندیست و غَمش لبریز است
غزلم قافیه‌هایش ز غَمی ناچیز است
غزلم قله‌ی قافیست که ندارد هم رَه
غزلم بیت دلش هَم‌ چو شَبی پاییز است

 

[Amir65]

غزلم کوه بلندیست و غَمش لبریز است
غزلم قافیه‌هایش ز غَمی ناچیز است
غزلم قله‌ی قافیست که ندارد هم رَه
غزلم بیت دلش هَم‌ چو شَبی پاییز است

تا شدم حلقه به گوش در میخانه عشق
هر دم آید غمی از نو به مبارکبادم

می‌خورد خون دلم مردمک دیده سزاست
که چرا دل به جگر گوشه مردم دادم

 

[دلارام]

تا شدم حلقه به گوش در میخانه عشق
هر دم آید غمی از نو به مبارکبادم

می‌خورد خون دلم مردمک دیده سزاست
که چرا دل به جگر گوشه مردم دادم

منم که گوشهٔ میخانه خانقاهِ من است
دعایِ پیرِ مغان وردِ صبحگاهِ من است

 

[Amir65]

منم که گوشهٔ میخانه خانقاهِ من است
دعایِ پیرِ مغان وردِ صبحگاهِ من است

تاب بنفشه می‌دهد طره مشک‌ سای تو
پرده غنچه می‌درد خنده دلگشای تو

ای گل خوش‌نسیم من بلبل خویش را مسوز
کز سر صدق می‌کند شب همه شب دعای تو

 

[دلارام]

تاب بنفشه می‌دهد طره مشک‌ سای تو
پرده غنچه می‌درد خنده دلگشای تو

ای گل خوش‌نسیم من بلبل خویش را مسوز
کز سر صدق می‌کند شب همه شب دعای تو

واله و شیداست دائم همچو بلبل در قفس
طوطی طبعم ز عشق شکر و بادام دوست

 

[Amir65]

واله و شیداست دائم همچو بلبل در قفس
طوطی طبعم ز عشق شکر و بادام دوست

تو بدری و خورشید تو را بنده شده‌ست
تا بنده تو شده‌ست تابنده شده‌ست

زان روی که از شعاع نور رخ تو
خورشید منیر و ماه تابنده شده‌ست