در حال ترجمه رمان لبه‌ی تاریک|به ترجمه ساناز محمدی

[Sisi]

ایتانا آنها دنبال من هستند؟
ایتان با صدای تند پرسید. او هیچ گونه فکری که خودش را درگیر کارهای آنها بکند نداشت، دخالت سندیکا باید به تحقیقات او در مورد مرگ لنگلی مرتبط می شد. اما چرا؟ چه چیزی او را تهدیدی کرده بود؟
گریس نگاهش را دید، چشمانش تاریک از حقایق ناگفته بود.
- شما خیلی نزدیکشان شده اید. پرونده ای که روی آن کار می کنید - مرگ لنگلی - این فقط یک حادثه تصادفی نیست. لنگلی یکی از عوامل آنها بود. او برای آنها کار می کرد و چیزی که می تواند کل عملیات آنها رو خراب کنه.
ذهن ایتان با حرف های گریس درهم شد.
او بخشی از همان گروه بود که ایتان اکنون در حال تحقیق در مورد آن بود. و مرگش؟ تصادفی نبود. یک هشدار بود.
ایتان به آرامی گفت:
- بنابراین، اون رو کشتند تا هر چیزی رو که میدونست رو دفن کنند.
گریس تایید کرد:
- بله. و آنها به دنبال هر کسی که چیز زیادی از کارشان میدونن همونجا میکشن.
فک ایتان فشرد، اما تکان نخورد. او قبلا در موقعیت های خطرناکی قرار گرفته بود، اما این احساسش متفاوت بود. این فقط برای حل یک پرونده نبود. این در مورد زنده ماندن بود.
ایتان پوفی کشید وگفت:
- ایده داری که اونا کجا کار میکنند.
گریس مکث کرد و با دقت به این سوال فکر کرد.
- من سعی کرده ام عملیات آنها را ردیابی کنم. اما دشوار است. سندیکا در پوشش دادن ردیابی آنها خوب است. آنها ردی از خود باقی نمی گذارند. اما یک شایعه وجود دارد..."
- یک شایعه؟
اتان ابرویی بالا انداخت.
گریس سری تکان داد.
-این یک تاسیسات قدیمی است، زیرزمینی. جایی در حومه شهر. سالها رها شده است، اما زمزمه هایی مبنی بر استفاده مجدد از آن شنیده می شود. فکر می کنم این مرکز عملیات آنها است. اینجا جایی است که حساس ترین پروژه های خود را نگه می دارند چیزهایی که نمی خواهند کسی پیدا کند.
ذهن ایتان شروع به کار کرد، او باید آن مکان را پیدا می کرد. اگر لنگلی چیزی به این خطرناکی را کشف کرده بود، احتمالاً کلید سقوط سندیکا بود. و اگر در آن مکان قدیمی دفن می شد، آنگاه کلید آشکار کردن همه چیز بود.
ایتان با صدایی ثابت و با اراده گفت:
- باید به آنجا برویم.
قیافه گریس جمع شد.
- این راحت نیست امنیت اونجا بیشتره، نگهبانان مسلح. این فقط یک انبار یا یک دفتر نیست. اگر وارد شوید، وارد لانه شیر میشی
ایتان با قاطعیت گفت:
- برام مهم نیست.من به پاسخ نیاز دارم. باید بدانم لنگلی چه چیزی پیدا کرد.
گریس بحث نکرد. او به خوبی او می دانست که وقتی این راه را شروع کردند دیگر راه برگشتی وجود ندارد. و دیگر زمانی برای تلف کردن وجود نداشت. سندیکا به دنبال آنها می آمد و تنها راه زنده ماندن این بود که از آنها جلو بزنند.
گریس با صدای آخرش گفت:
- امشب می‌رویم اما ما باید سریع حرکت کنیم
ایتان سری تکان داد.
- من آماده ام.
به سمت لیلا چرخید که هنوز روی مبل بیهوش بود.
- در مورد لیلا چطور اون رو چیکار کنیم.

 

[Sisi]

گریس در حالی که لحنش آرام تر می شد گفت:
- جاش اینجا امنه
ایتان لحظه ای تردید کرد. او نمی توانست برای مدت طولانی در یک مکان بماند، اما تنها گذاشتن لیلا در اینجا احساس خوبی نداشت. اما چاره ای نداشت.
اتان نزدیک لیلا شد و گفت:
- به زودی برمی گردم.
نمی‌دانست می‌تواند به این قول وفا کند یا نه.
گریس به او سری تکان داد، اما ایتان می توانست نگرانی را در چشمان او ببیند. حقیقت این بود که هیچ یک از آنها نمی دانستند که قرار است وارد چه جریاناتی می‌شوند. سندیکا قدرتمند و بی رحم بود و بی رحم ها به زندگی ها اهمیت نمی دادند. آنها حقیقت را آشکار می کردند. و بدون توجه به هزینه ای که قرار بود بپردازند، سندیکا را متوقف می کردند.
ایتان و گریس آماده رفتن شدند. شب در سایه عمیق‌تر فرو رفته بود. شهر بیرون آرام و غم انگیزی به خود گرفته بود، تنها با صدای گهگاهی بوق ماشین یا صدای تق تق ریتمیک قدم ها در کوچه ها، سکوت را می شکست. با وجود آرامش وهم انگیز، تنش در آپارتمان محسوس بود. هر حرکتی حساب شده احساس می شد، هر کلمه ای که گفته می شد عمدی بود.

ایتان کنار پنجره ایستاده بود و به افق تاریک نگاه می کرد. افکارش به سرعت در حال پخش شدن همه چیزهایی بود که آنها را به اینجا رسانده بود: قتل لنگلی، افشای سندیکا، زنی مرموز که به او هشدار داده بود، و سخنان دلخراش گریس در مورد تسهیلات پنهان. می‌توانست سنگینی همه چیز را که بر او فشار می‌آورد احساس کند، این حس خفه‌کننده‌ای که راه گریزی وجود ندارد. این نقطه بی بازگشت بود. هنگامی که آنها وارد آن تأسیسات زیرزمینی شدند، دیگر راه برگشتی وجود نداشت.
- ما در مورد مکان چه می دانیم؟ ایتان با صدای آهسته پرسید.
گریس مشغول بسته بندی یک کیسه کوچک با تجهیزات بود: چراغ قوه، مهمات اضافی، و لوازم پزشکی. او بلافاصله سرش را بلند نکرد، اما در حین کار صحبت کرد.
- خیلی زیاد نیست. فقط این که سال ها رها شده است. من یک نقشه دارم.
ایتان با ناراحتی سر تکان داد.
- پس این فقط یک مکان ساده نیست.
- دقیقا.
گریس بسته بندی کیف را تمام کرد و آن را روی شانه اش انداخت.
ایتان برای آخرین بار برگشت و به لیلا نگاه کرد. او هنوز بیهوش بود، نفس هایش کم عمق اما ثابت بود. آنها باید امیدوار بودند که او در اینجا امن بماند. با ارتباطات گریس، این بهترین کاری بود که می توانستند بکنند.

 

[Sisi]

اما پشت سر گذاشتن این ماجرا واقعا سخت بود.
ایتان با صدای محکم و قاطعانه‌ای گفت:
- ما الان می‌ریم.
گریس سر تند به او تکان داد.
- نزدیک بمون، باید بدون جلب توجه بریم و بیایم.
آنها به سرعت، بی صدا حرکت کردند، قدم هایشان به آرامی طنین انداز می شد که از پله ها پایین می آمدند. شهر در آن ساعت به خواب طولانی رفته بود.
آنها با سرعت اما با احتیاط در کوچه ها حرکت کردند تا به حاشیه شهر رسیدند. هرچه دورتر می‌رفتند هوا سردتر می‌شد، صدای دوردست شهر پشت سرشان محو می‌شد. خیابان‌های اونجا متروک بودند، ساختمان‌ها ترک خورده و فرو ریخته بودند. تضاد کاملی با آسمان‌خراش‌های درخشان و خیابان‌های شلوغ مرکز شهر. تقریباً انگار در شهر ارواح قدم می‌زدند، و ایتان نمی‌توانست این احساس را که چیزی دور از چشم در کمین است، از بین ببرد.

گریس آنها را به دروازه ای زنگ زده و فرسوده در لبه یک مجتمع صنعتی قدیمی هدایت کرد. مسیر باریکی را نشان می داد که به عمق منطقه تاریک می رفت. حواس ایتان هنگام ورود به حالت آماده باش بود، موهای پشت گردنش خراشیده شده بود. مکان خیلی ساکت خالی، دقیقاً جایی بود که اسرار دفن می شد، جایی که مردم بدون هیچ ردی ناپدید می شدند.
گریس زمزمه کرد:
- نزدیک شدیم
ایتان نگاهی به او انداخت و متوجه تنش در حالت او شد. او هوشیار بود، هر عضله ای با انتظار پیچیده شده بود. او قبلاً این نوع تمرکز را دیده بود - نوعی که با دانستن خطرات زندگی و مرگ همراه بود.

مسیر آنها را به یک ساختمان بزرگ و چمباتمه زده در مرکز مجموعه هدایت کرد. پنجره‌ها تخته‌بندی شده بودند، دیوارها با لایه‌هایی از خاک و زنگ پوشیده شده بودند. از بیرون، چیزی بیش از یک انبار فراموش شده به نظر نمی رسید، اما ایتان می توانست چیزی بسیار تاریک تر را در داخل احساس کند.

گریس با علامت دادن به او گفت:
- از پشت وارد می‌شویم.
آنها به پشت ساختمان نزدیک شدند، جایی که یک در فلزی سنگین کمی باز بود. گریس قبل از باز کردن لولاها را به دقت بررسی کرد و آنها به داخل لیز خوردند، هوای داخل کپک زده و غلیظ با بوی کپک و پوسیدگی میداد. فضای داخلی حتی تاریک تر از بیرون بود، تنها نوری که از یک درخشش ضعیف در انتهای راهروی طولانی و باریک می آمد.
گریس در حالی که با وجود تنش فزاینده صدایش ثابت بود گفت:
-نزدیک بمون ایتان.

 

[Sisi]

قدم هایشان در میان لایه های ضخیم غبار روی زمین خفه شده بود. این مکان سال‌ها رها شده بود، اما سکوت وهم‌آور باعث می‌شد که احساس کند واقعاً هرگز خالی نبوده است. غرایز ایتان بر سر او فریاد می زد و به او می گفت که آنها تحت نظر هستند و هر قدمی که برمی داشتند آنها را به چیزی بسیار خطرناک تر از آنچه برایش آماده کرده بودند نزدیک می کرد.

وقتی به گوشه ای پیچیدند، دیدند که جلوی در بزرگ فلزی ایستاده اند. بدون علامت، بدون توصیف بود، اما چیزی در مورد آن قابل توجه بود. گریس به سمت آن حرکت کرد و مجموعه کوچکی از ابزارها را بیرون آورد. دستانش با وجود خطر محسوس ثابت بود.

او به آرامی گفت:
- قفله!

ایتان سری تکان داد و اطراف را نگاه کرد، حواسش تیز شد. در با صدای فلزی ملایمی باز شد و گریس آن را به داخل هل داد. فراتر از آن یک پلکان باریک بود که به داخل شکم ساختمان می رفت. اینجا هوا سردتر بود، دیوارها از رطوبت لغزنده بود، و ایتان می‌توانست ضعیف‌ترین زمزمه ماشین‌ها را از دور بشنود.

هر قدم آنها را به اعماق ناشناخته ها می برد. چه چیزی را آنها می توانند اینجا پنهان کنند؟ لنگلی چه چیزی را کشف کرده بود که او را به چنین هدفی تبدیل کرده بود؟

پایین پله ها وارد اتاق بزرگ و کم نور شدند. دیوارها با قفسه هایی از تجهیزات و جعبه ها پوشانده شده بود که همه آنها را لایه هایی از غبار گم شده بودند. هیچ نشانه ای از فعالیت اخیر وجود نداشت، اما صدای زمزمه ماشین آلات در حال حاضر بلندتر بود. ایتان اتاق را با دقت نگاه کرد، غرایزش بر سر او فریاد می زد که دارند وارد یک تله می شوند.
اتان زیر لب غرغر کرد.
-کجاست!
گریس به اطراف نگاه کرد، چشمانش ریز شد.
- ما باید اتاق کنترل مرکزی رو پیدا کنیم. اینجاست که حساس ترین اطلاعات ذخیره می شود.
آنها به سرعت حرکت کردند و هر اتاق را که می رفتند بررسی می کردند، اما هیچ نشانی نبود. قلب ایتان به تپش افتاد. سکوت اینجا غیرطبیعی بود، مثل آرامش قبل از طوفان. تک تک اعضایش فریاد می زد که چیزی اشتباه است، اما او با مصمم برای یافتن حقیقت جلو رفت.
بالاخره به در بزرگ فولادی انتهای راهرو رسیدند. صدای زمزمه ماشین‌ اکنون بلندتر شده بود و ایتان می‌توانست تنش ایجاد شده را با نزدیک شدن آنها احساس کند. گریس در را چک کرد و بعد به او سر تکان داد:
-اینجاست!
ایتان دریغ نکرد. در را هل داد و آنها پا به اتاق تاریک گذاشتند.

 

[Sisi]

فضای داخل کاملا متفاوت بود. دیوارها با مانیتورهای شیک پوشیده شده بودند و کف آن تمیز و تقریباً استریل بود. یک ترمینال مرکزی به آرامی زمزمه می کرد که توسط ردیف هایی از تجهیزات احاطه شده بود. و آنجا، در وسط اتاق، یک طاق فلزی بزرگ بود.
نفس ایتان در گلویش حبس شد. این بود، قلب عملیات سندیکا.
اما قبل از اینکه قدم دیگری بردارد، صدای پا از راهرو پیچید. آنها تنها نبودند.
گریس خش خش کرد.
- برو پایین
کبوتر ایتان پشت کنسولی که در آن نزدیکی بود، گریس را با خود می کشید. در باز شد و چندین چهره وارد اتاق شدند.

نبض ایتان تند شد. این بود لحظه ای که می ترسیدند فرا رسیده بود. سندیکا اینجا بود.
هجوم آورد، مشتش با ضربه ای بیمارگونه با صورت مرد برخورد کرد. مهاجم تکان خورد، لحظه ای مبهوت شد، اما ایتان به او فرصت ریکاوری نداد. ضربه‌ای دقیق و تند به گلوی مرد، او را روی زمین مچاله می‌کرد و نفس نفس می‌زد.

زن در اتاق از قبل حرکت می کرد و اسلحه ای را از غلاف خود بیرون می آورد. قبل از اینکه صدای شلیک در هوا پیچید، ایتان به سختی فرصت داشت حرکت را ثبت کند.

گلوله به کتف او اصابت کرد و او را به عقب پرتاب کرد. درد در قفسه سینه اش منفجر شد، اما او خود را مجبور کرد که هوشیار بماند و متمرکز بماند. زن در حال پیشروی بود، اما او اجازه نمی داد او را تمام کند. دندان هایش را به هم فشار داد و از عذاب رد شد و یک گلوله به پای او شلیک کرد. او فریاد می زد و روی زمین مچاله می شد، اما تفنگی که در دستش بود بی ضرر روی زمین افتاد.

ایتان تلوتلو خورد روی پاهایش ایستاد، بدنش به نشانه اعتراض فریاد می زد، اما فرصتی برای تسلیم شدن در برابر درد وجود نداشت. گریس در حال خونریزی بود و آنها باید بروند.

اتاق دوباره ساکت شد، به جز ناله های آرام و دردناک بقیه مهاجمان. ایتان به سمت گریس تلوتلو خورد و دستش را برای حمایت از او دراز کرد. او زمزمه کرد:
- خوب خواهی شد
اگرچه مطمئن نبود که این را باور کند.
نفس گریس با نفس های کم عمقی آمد و لبخندی ضعیف و دردناک به او زد.
- از اینجا برو، ایتان. باید... این کار را تمام کنی.
سرش را تکان داد،
-نه. من تنهات نمیذارم
اما گریس برای لحظه ای دستش را روی بازویش سفت کرد و او سرش را تکان داد.
- برای من خیلی دیره. من اونارو متوقف می کنم. تو باید کاری رو که ما شروع کردیم به پایان برسونی

 

[Sisi]

قلب ایتان به طرز دردناکی در سینه اش می کوبید. او نمی توانست او را اینگونه اینجا بگذارد تا بمیرد.
- گریس، من... .
وقتی او با شدتی که قبلاً ندیده بود به او نگاه کرد، کلماتش لنگ زدند.
- تو باید حقیقت رو پیدا کنی، ایتان. تو تنها کسی هستی که می توانی.
اشک چشمان ایتان را نیش زد، اما او آنها را پاک کرد و آب دهانش را به سختی قورت داد. او نمی توانست زمان را با پشیمانی تلف کند. او مطمئن نبود که بتواند این کار را انجام دهد یا نه؟
اما یک چیز مسلم بود، امشب باید تمام می شد.
با آخرین نگاه به گریس، به سمت بیرون حرکت کرد و کارت کلیدی را که قبلاً به او داده بود برداشت. در با صدایی نرم و باز شد و اتاق کوچک و کم نور آن طرف را نمایان کرد.
حقیقت منتظر بود.
اما وقتی ایتان پا به داخل گذاشت، وزن آن به یکباره به او برخورد کرد.
اتاق مملو از پرونده‌ها بود - پرونده‌هایی که جزئیات هر معامله تاریک، هر راز کثیفی را که سندیکا تا به حال در آن دخیل بوده است، شرح می‌داد. قاچاق سلاح، قاچاق انسان، رشوه‌گیری سیاسی، جاسوسی شرکت‌ها... و چیزی حتی تاریک‌تر که خون ایتان را سرد می‌کرد.
اما آنجا، در مرکز اتاق، چیزی حتی سرد کننده تر بود.
یک ویترین شیشه ای کوچک که داخل آن عکسی قرار داشت. عکس یک زن.
لیلا
نفس ایتان در گلویش حبس شد. با ناباوری به عکس خیره شد. این فقط مربوط به سندیکا نبود. شخصی بود.
ناگهان در پشت سرش محکم بسته شد. او دور خود چرخید، اسلحه را بلند کرد، اما دیگر دیر شده بود.
آخرین چیزی که قبل از سیاه شدن دنیا شنید، نیشخندی آرام بود.
-حاکمان سیاه همه چیز رو کنترل میکنند.
سنگینی حرف های لیلا خفه کننده بود. افکار ایتان چرخید و سعی کرد بزرگی حرف هایش را پردازش کند. خیلی زیاد بود، خیلی گسترده بود. اما منطق سرد و غیرقابل انکاری در آن وجود داشت. همه رشته‌های سست تحقیقات - معاملات بازار سیاه، فساد سیاسی، مرگ‌های مرموز - به چیزی فراتر از سندیکا اشاره می‌کردند. به چیزی بسیار خطرناک تر
ایتان در حالی که سرش را تکان می دهد گفت:
- نمی فهمم. چرا به من نگفتی؟

 

[Sisi]

نگاه لیلا نرم شد و برای لحظه ای تقریبا... غمگین به نظر می رسید.
- وقتی حقیقت رو میدونستی دیگه راه برگشتی هم برات وجود نداشت ایتان. سازمان اجازه نمیده که بعد از فهمیدن اسرارشون زنده بمونه.

ایتان پیچ و تاب بدی را در شکمش احساس کرد.
- پس لنگلی...؟"
لیلا با ناراحتی سری تکون داد.
- لنگلی قربانی بود. اون خیلی به حقیقت نزدیک شده بود او سعی می کرد سندیکارو تهدید کنه ، اما آنها نمی تونستند اجازه بدن که خطر بزرگی برای سازمان باشه مرگ او یک تصادف نبود، بلکه هشدار بود.

ایتان موجی از خشم را احساس کرد.
- بنابراین، هر کاری که انجام داده‌ایم، هر چیزی که من ریسک کرده‌ام، فقط بخشی از بازی آنها بوده.

لیلا به آرامی گفت:
- نه دقیقا

ذهن ایتان به هم ریخت. می خواست فریاد بزند، ناامیدانه فریاد بزند. همه چیزهایی که او فکر می کرد می داند، همه چیزهایی که کشف کرده بود، بخشی از یک نقشه بسیار بزرگتر و بسیار تاریک تر از آن چیزی بود که تا به حال تصور می کرد. سندیکا فقط سازمان نبود بلکه مغز متنفکر این قضیه بود.

سکوت سردی بین آنها حاکم شد. بالاخره ایتان با صدای خشن از احساسات صحبت کرد.
-چرا زودتر به من نگفتی؟

لیلا نفس عمیقی کشید و طوری نگاه کرد که انگار خودش را برای چیزی تبرئه میکند.
- چون چاره ای نداشتم. من بخشی از سازمان بودم، ایتان هنوز هم هستم.
کلمات مثل یک مشت به او برخورد کردند.
- چی؟
او توضیح داد:
- من سال ها برای آنها کار کرده ام، اطلاعات جمع آوری می کردم، دستورات آنها رو اجرا می کردم. اما وقتی باتو آشنا شدم، اوضاع تغییر کرد.

ذهن اتان در حالی که اعترافات او را میشنید نبض می زد. او احساس می کرد بهش خیانت شده است، با این حال چیز دیگری در سینه اش می پیچد. او مطمئن نبود که این عصبانیت است، رنجش یا چیزی عمیق تر.
-تو تمام مدت به من دروغ میگفتی؟

لیلا سریع پاسخ داد:
- نه دروغ نگفتم. فقط... همه چیز رو بهت نگفتم.

ایتان احساس کرد در این ماجرا رکب خورده است، به او اعتماد کرده بود. او در همه چیز به او اعتماد کرده بود - تحقیقاتش، زندگی اش. و حالا به او می‌گفت که در تمام مدت با هر دو طرف بازی کرده است. او بخشی از همان چیزی بود که آنها سعی داشتند نابود کنند.

 

[Sisi]

ایتانا در حالی که صدایش در حال شکستن بود گفت:
- ایتان من هرگز نمی خواستم به تو صدمه بزنم.

ایتان نمی دانست چه بگوید. ذهنش در حال کنکاش بود، سعی می کرد با خیانت کنار بیاید. او همیشه می دانست چیزهایی وجود دارد که او نمی فهمد، اما هرگز تصور نمی کرد که اینطور باشد. لیلا بین دو طرف گیر کرده بود، یکی قدرت، و دیگری عدالت، حقیقت.

اما همانطور که به چشمان او نگاه کرد، متوجه یک چیز شد: مهم نیست که گذشته او چه بوده است، مهم نیست رازهایی که نگه داشته است، او اکنون در این ماجرا بود. و بعد هر اتفاقی بیفتد، دیگر بازگشتی وجود نخواهد داشت.
***
ایتان تنها در گوشه کم نور یک کافه نشسته بود، صدای تیک تاک ضعیف ساعت روی دیوار تنها صدایی بود که افکارش را همراهی می کرد. در سرتاسر میز فایل هایی بود که او از انبار متروکه بازیابی کرده بود. اسامی و داده های موجود در صفحات ذهن او را به خود مشغول می کرد و با خیانت های اخیر و ذکر شوم سازمان "تاریک حاکمیت" درهم می آمیخت. ایتان به پاسخ‌ها و متحدانی نیاز داشت، اما یافتن دشمنان بسیار آسان‌تر به نظر می‌رسید.
صدای آهسته زنگ در حسرت او را شکست. نگاه ایتان به سمت در ورودی چرخید و با دیدن چهره ای بلندقامت، چشمانش ریز شد. کت و شلوار دوخته شده و رفتار متشکل مرد، اعتماد به نفس را تراوش می کرد، در حالی که پوزخند ضعیفی که روی لبانش بود، هوای از غرور را به همراه داشت. نگاه نافذ او کافه را اسکن کرد و وقتی روی ایتان فرود آمد متوقف شد.
مرد گفت:
- ایتان
در حالی که لحنش با تعجب و تمسخر همراه بود.
ایتان ایستاده بود و انگشتانش به طور غریزی لبه‌های فایل‌ها را می‌کشید. چشمانش چنان تیز شد که گویی سعی می کرد ظاهری را که پیش رویش بود، بررسی کند.
اتان در نهایت گفت:
- جیمز
در حالی که صدایش ترکیبی از احتیاط و ناباوری بود.- تو اینجا چیکار میکنی؟
جیمز واکر همکلاسی قدیمی ایتان در دانشگاه و یک رقیب همیشگی. جیمز که زمانی درخشان‌ترین ستاره در نیروی پلیس بود، به دلیل هوش تیز و روش‌های غیرمتعارف خود، همراه با غرور تحمل‌ناپذیر شهرت داشت. حرفه آنها پس از فارغ التحصیلی آنها را در مسیرهای متفاوتی قرار داده بود، اما سرنوشت - یا شاید چیزی تاریک تر - بارها آنها را به مدار یکدیگر انداخته بود.
جیمز با آسودگی نزدیک شد و روی صندلی روبروی ایتان لغزید. او یک کیف چرمی را روی میز گذاشت و انگشتانش را به آرامی روی سطح آن زد و با حالتی که در حد سرگرمی بود، ایتان را نگاه کرد.

 

[Sisi]

جیمز در حالی که صدایش از کنایه می چکید شروع کرد:
- شنیدم که اخیراً به پرونده ای برخوردی که مشکل سازه
ایتان در حالی که جیمز را تماشا می‌کرد، وضعیت بدنش متشنج بود.
- انگار تصادفی اینجا نیومدی هدفی داری؟
جیمز قبل از تنظیم سرآستین به یک پیشکار در حال عبور اشاره کرد تا قهوه بیاورد.
- البته که هدف دارم بهتره بگم من به تازگی به پرونده‌ای برخوردم انگار تو هم توش هستی.
جرعه ای از قهوه اش را نوشید.
ابروی ایتان درهم شد و لحنش تند.
- چی میخوای بگی؟
جیمز فنجان را گذاشت و به جلو خم شد، صدایش پایین آمد.
- ایتان، این فقط یک سندیکای جنایتکار نیست. بزرگتر از چیزی است که شما فکر می کنید، و فکر می کنم بدونی به چه چیزی اشاره می کنم.
سرما در ایتان جاری شد. جیمز خیلی نزدیک با هشدارهای مرموز لیلا همسو بود. اگر جیمز در این ماجرا نقش داشته باشد، ممکن است وضعیت حتی بدتر از آن چیزی باشد که ایتان پیش بینی کرده بود.
- تو چی میدونی؟
جیمز پوزخندی زد.
- بیشتر از آنچه فکر می کنی.
او به عقب خم شد و ظاهراً از ناراحتی ایتان لذت برد.
- می‌دونی که دسترسی آنها به دولت و آژانس‌های امنیتی بین‌المللی هم می‌رسد، آنها فقط تجارت بازار سیاه را کنترل نمی‌کنند، بلکه هدفشان تغییر شکل نظم جهانی است.
سینه ایتان سفت شد. این حرف جیمز از بدترین ترس‌هایش نیز فراتر رفت.
- دقیقاً چگونه درگیر این موضوع شدید؟
ایتان پرسید.
جیمز خندید، صدایش پر از تمسخر بود.
- یکی از دوستان قدیمی پرونده‌ای را به من داد پرونده‌ای با نام‌ها، مسیرهای مالی و الگوهای حرکتی که به «حاکمیت تاریک» گره خورده بود. من برخی از سرنخ‌ها را دنبال کردم، اما همانطور که فکر می‌کردم در حال نزدیک‌شدن هستم، آنها ناپدید شدند و طبیعتاً به شما فکر کردم.
پوزخندش عمیق تر شد.
چهره ایتان جمع شد.
- پس تو اینجایی تا از من استفاده کنی.
جیمز شانه بالا انداخت.
- اسمش رو هر چی می خواهی بذار.

 

[Sisi]

جیمز کسی نبود که به دنبال کمک باشد - هر حرکتی که انجام می‌داد هدفی داشت و اغلب بیشتر از همه به نفع خودش بود.
- چرا باید بهت اعتماد کنم؟
ایتن با صدای سرد پرسید.
جیمز دستانش را دراز کرد و با مسخرگی از معصومیت در صورتش داشت گفت:
- گزینه ای بهتر از این داری؟
کلمات اعصابش را به هم میزد. خیانت لیلا باعث شده بود که ایتان قضاوتش را زیر سوال ببرد، و ظهور ناگهانی جیمز تنها به طوفانی که در درون او در حال شکل گرفتن بود افزود.
ایتان در نهایت با صدایی سنگین از اکراه گفت:
-اگه حقه ای درکار باشه چی؟
پوزخند جیمز بیشتر شد.
- این چیزی است که من در مورد تو تحسین می کنم،
بعد محتاط دست به کیفش برد و یک دسته از اسناد را بیرون آورد.
- شما می خواید اینا رو ببینید.
ایتان پرونده ها را گرفت و شروع کرد به مرور آنها. این صفحات به جزئیات تراکنش های مالی مرتبط با «حاکمیت تاریک» در اروپا، همراه با الگوهای حرکتی چهره های کلیدی پرداختند. هر قطعه از اطلاعات لایه دیگری از وب تاریک سازمان را باز می کند و نمایی دلخراش از دامنه وسیع آن را نشان می دهد.
- این رو از کجا آوردی؟
ایتان با لحن تند پرسید.

قیافه جیمز تیره شد.
- منبع مهم نیست. مهم این است که چگونه از آن استفاده کنیم. زمان به نفع تو نیست، ایتان. اگر می خوای آنقدر زنده بمانی که حقیقت رو ببینی، باید با هم عمل کنیم.

بیرون، باد زوزه می کشید و برف در هوای شب می چرخید. گرمای کافه نتوانست تنش سرد بین دو مرد را از بین ببرد. اتحاد ناآرام آنها که در خطر مشترک و بی اعتمادی متقابل شکل گرفت، آتش بسی شکننده در جنگی بسیار بزرگتر از آن چیزی بود که تصور می شد.
باد سرد به پنجره کافه می کوبید، نورهای نئون بیرون انعکاس های مبهمی را روی دیوارهای تاریک می تاباند و فضایی وهم انگیز به فضا می بخشد. اتان تنها گوشه ای نشسته بود و چشمانش به کاغذهایی که در مقابلش پهن شده بود دوخته بود. اطلاعاتی که جیمز پشت سر گذاشته بود او را تکان داده بود. اما در میان مه حقیقت، چیزی درست نبود.
شقیقه هایش را مالید و سعی کرد تار و پود افکار را در سرش باز کند. مرگ لنگلی، خیانت لیلا، سازمان، و ظاهر ناگهانی جیمز - به نظر می‌رسید که همه این قطعات با هم جور در می‌آیند و او را عمیق‌تر به چیزی بسیار تاریک‌تر از آنچه پیش‌بینی می‌کرد کشیده می‌شوند.