دلنوشته دلنوشته های { معصومه صابر}

[Arvin MASTER.]

آدمی شکل نداشت!یعنی اینشکلی نبود از اول!
باران بود
آفتاب بود
موسیقی ِ دهان ِ پرنده ها بود...
آدمیزاد این شکلی نبود از اول!
می خندید می شد دشت ِ گل های بنفش
اشک میریخت می شد موسیقی باران و پنجره
رویا که می بافت می شد خواب ِ فرشته ها
نفس که می کشید زمین را تازه میکرد...
یهو غَّره شد به خودش آدمیزاد!
خیال بَرَش داشت!
نشست و قالبی برای خودش ساخت!
نشست توی قالبی که زیبا بود اما "زیبا" نبود!
قالب چسبید به تنش
شد جزیی از آدمیزاد...
و گیر افتاد آدمی در زندانی که خودش برای خودش ساخت
و از آن روز دیگر
باران و آفتاب و موسیقی ِ دهان پرنده ها خالی از آدمیزادند
با این حال آدمی دلتنگ بود
با این حال آدمی دلتنگ است
دلتنگ ِ شکلی که نداشت...
دلتنگ ِ زیبایی اش
و سالهاست آدمیزاد دلتنگ ِ خویشتن است.

 

[Arvin MASTER.]

آدم از به "یاد آوردن" است که پیر می شود‌، که میمیرد!
بعضی ها ذره ذره
بعضی ها یکهو!

نه فقط از به یاد آوردن ِ غم ،
که گاهی به خاطر آوردن ِ شادی کشنده تر است
به خاطر آوردن ِ کسی حتی
و وای از دلتنگی ِ یادی...
مرور ِ روزهای رفته چین و چروکند ، مرور ِ روزهای نیامده هم!

آدمیزاد اگر به خاطر نمی آورد
دیرتر از دنیا دل برمی داشت...خیلی دیرتر...

 

[Arvin MASTER.]

معرفت به ذاتِ آدماست!
نه پیشینه
نه جایگاه
و نه نسبت!
معرفت،
یه چیزی شبیهِ یه مهره ی یاقوتی رنگ ِ
که دور قلبِ بعضی هامون هست
پیوسته به یه نخِ نامرئی!
دورِ قلب ِ بعضی هامون نه!
بیخودی تو آدما دنبالِ توجیه نگردین!
معرفت
به ذات ِ آدماست...

 

[Arvin MASTER.]

سکوت مهم تر بود و ما یه عمر از کلمه ها گردنبند درست میکردیم! کلمه ها مهم بودن اما نگفتن همیشه بهتر بود!
_ببین چی و به کی میگی؟؟
اونکه باید بدونه میدونه ، بیخود کلمه ها رو مث یه آسمون پرنده ی ترسیده به دلشوره ننداز!
به سمت ِ روشنی حرکت میکنم ولی مگه نه اینکه شب نشسته بود کنارم و هِی ستاره میدوخت رو سر آستین ِ پیرهنم؟!
به من نگاه کن میخوام خودمو ببینم!
آیینه ها گاهی تصویر روبه روشون نیستن! خاطرات ِ خودشونن ، خوابهای از یاد رفته...
.
هر شب همین ساعت ماه میشینه روی دیوار و زل میزنه به خواب ِ نگفته م!
من کلمه هامو گم کردم.
باید برم...
.
آفتاب هر ۲۴ ساعت میگه صبح شده!
من اما به دلم نگاه میکنم فقط...
ماه داره آواز میخونه
میخوام باهاش قدم بزنم
شاید خوابمو براش گفتم...

 

[Arvin MASTER.]

شاید نباشم.
تو اما هر روز صبح
پنجره ی قلبت را باز کن
و دوستت دارم ها را
و صبحت بخیرها را
و مراقب خودت باش هارا
نفس بکش...
سپرده ام به آسمان
سپرده ام به صبح....

 

[Arvin MASTER.]

کاش میشد
حالِ خوب را
لبخندِ زیبا را
بعضی دوست داشتن‌ها را ، خشک کرد !
لایِ کتاب گذاشت ،
و نگه‌شان داشت ...

 

[Arvin MASTER.]

من می‌روم
و کلید این خانه دلگیر را
زیر هیچ گلدانی نخواهم گذاشت
دلتنگ که شدی، آمدی نبودم؛ نگرد!
باران، هرگز شبیه آنچه بود
به آسمان بر نمی‌گردد...

 

[مستر کیان]

من از زندگی سر می روم
وقتی لبخندت را پرنده ها برایم می آورند
و جهنمِ کوچکم
ریز ریز گل می دهد!
زندگی از من سر رفته اما
حالا که دلتنگ توام...
.
سهمِ مرا از زندگی
لبخندی کن
ببند به پایِ پرنده ای
که این نامه را برایت گریست...

 

[مستر کیان]

از یک جایی به بعد دنبال بهانه نیستی.

همین که بالای سرت تکه تکه ابرهای بازیگوش می دوند

همین ک چراغ آسمان امروز هم روشن شد

همین ک آنهایی ک گوشه ی قلبت داری نفسشان گرم است

همین که ببینی خودت را دوست داری و دلت را

با همه ی غم هایش ...

از پنهانی ترین گوشه ی قلبت

یک دلخوشی کوچک بردار

ستاره اش کن توی چشمانت...

گوشه ی لبهایت را می برد تا ماه!

از یک جایی به بعد

درد را برگ گل میکنی و لای کتاب هایت می گذاری...

آرام بگیر!

و گاهی بدون اینکه شعر باشی

ذکر روز تنهایی یکنفر باش.

بیشتر خودت...

 

[مستر کیان]

هر صبح

لبخندم را آویزان می کنم

آنسوی پنجره ،

گوشه ی یادت می نشینم

و یک فنجان اشک

سر می کشم...