گنجینه خیام نیشابوری

[- آبان؛]

خیام اگر ز باده مستی خوش باش
با ماهرخی اگر نشستی خوش باش

چون عاقبت کار جهان نیستی است
انگار که نیستی چو هستی خوش باش

 

[- آبان؛]

با دلبر دیوانه بگویید، بیاید!
دیوانه چو دیوانه ببیند خوشش آید

 

[- آبان؛]

بد خواهِ کسان هیچ به مقصد نرسد،
یک بد نکند تا به خودش، صد نرسد!

من نیکِ تو خواهم و تو خواهی بدِ من؟
تو نیک نبینی، و به من بد نرسد...

 

[- آبان؛]

گر می نخوری طعنه مزن مستان را
بنیاد مکن تو حیله و دستان را
تو غره بدان مشو که می می‌نخوری
صد لقمه خوری که می غلام‌ست آن را

 

[- آبان؛]

این قافله عمر عجب میگذرد
دریاب دمی که با طرب میگذرد

ساقی غم فردای حریفان چه خوری
پیش آر پیاله را که شب میگذرد

 

[- آبان؛]

دریاب که از روح جدا خواهی رفت
در پرده اسرار فنا خواهی رفت
می نوش ندانی از کجا آمده‌ای
خوش باش ندانی به کجا خواهی رفت

 

[- آبان؛]

"تا کی غم آن خورم که دارم یا نه
وین عمر به خوشدلی گذارم یا نه"

"پرکن قدح باده که معلومم نیست
کاین دم که فرو برم برآرم یا نه"

 

[- آبان؛]

هرگز غم دو روز مرا یاد نگشت
روزی که نیامده‌ست و روزی که گذشت

 

[- آبان؛]

وابستهٔ یک دمیم و آن هم هیچ است...

 

[نفس.]

بد خواه کَسان هیچ به مقصد نرسد
یک بد نکند تا به خودش، صد نرسد!
من نیکِ تو خواهم و تو خواهی بدِ من،
تو نیک نبینی و به من بد نرسد..