همگانی باد صبا

[- آبان؛]

آه که اگر فقط این دوری اجباری از تو نبود،
اگر فقط تو را در کنار خود داشتم،
می‌توانستم بگویم که آرام‌ترین، شادترین
و امیدوارترین روزهای عمرم را می‌گذرانم...!

-نامه احمد شاملو به آیدا

و کافی‌ست که تو قیافه‌ی ناشادی بگیری تا من همه‌ی شادی ‌ها و خوشبختی ‌های دنیا را در خطوطِ درهم فشرده‌ی آن چهره‌ای که خدا می ‌داند چقدر دوستش می‌دارم، گم کنم!

-نامه‌ احمد شاملو به آیدا

 

[- آبان؛]

چقدر می‌توانم بیدار شوم و ببینم که پهلویم نیستی و زندگی‌ام یخ کرده و منجمد است...
چقدر؟ تا کی؟ تا کجا؟

-نامه فروغ فرخزاد به ابراهیم گلستان

می خواهمت و این خواستن قابل تحمل نیست...

-نامه فروغ فرخزاد به ابراهیم گلستان

 

[- آبان؛]

مرا در قلبت بپذیر، به دور از تمام هیاهوها، مرا پناه بده، حتی اندکی.

-نامه آلبر کامو، به ماریا کاسارس

زیبا باش و لبخند بزن. به خودت بی‌توجه نباش. دلم می‌خواهد خوشحال باشی. تو هرگز زیباتر از آن شبی نبودی که گفتی خوشحالی.

-نامه‌ آلبر کامو به ماریا کاسارس

 

[- آبان؛]

و من خودم را با خستگی تمام از میان این فصل عبور می دهم، فقط به این امیدِ نورِ کم سویی که در دوردست ها می درخشد.

-نامه اولگا کنیپر به آنتوان چخوف، ۱۰ فوریه؛ مسکو

 

[- آبان؛]

آن‌قدر دلم گرفت که می‌ديدم در غیاب تو همان کوه و تپه، همان پستی و بلندی‌ها، همان درخت‌ها و جوی‌ها هستند، من هم هستم، ولی تو نیستی.

-نامه‌ جلال آل‌احمد به سيمين دانشور

 

[- آبان؛]

به ماه چشم دوختم، با این امید که ممکن است
تو هم ماه را ببینی...

-نامه عزیز نسین به مرال چلن

 

[- آبان؛]

دیشب خواب تو را دیدم عزیزترین!
می‌دانی کجا؟ در کوپه‌ی قطاری، ما در سفر بودیم و تو مرا بوسیدی و من از خواب بیدار شدم. یعنی به زودی می آیی، مگر نه؟

-نامه آنتوان چخوف به اولگا کنیپر

 

[- آبان؛]

و کافی‌ست که تو قیافه‌ی ناشادی بگیری تا من همه‌ی شادی ‌ها و خوشبختی ‌های دنیا را در خطوطِ درهم فشرده‌ی آن چهره‌ای که خدا می ‌داند چقدر دوستش می‌دارم، گم کنم!

-نامه‌ احمد شاملو به آیدا

به تو گفتم: گنجشک کوچک من باش
تا در بهارِ تو من درختی پرشکوفه شوم.

-نامه احمد شاملو به آیدا

 

[- آبان؛]

تو اکنون خاص‌ترین و بزرگترین شوق من برای جنگیدن علیه این زندگی نامساعد این زندگی‌ ناراضی‌کننده و نامراد هستی.

-نامه‌ ادگار آلن پو به ویرجینیا کِلم

 

[- آبان؛]

با فروغ بودیم، گفتم برویم قهوه بخوریم، رفتیم. آن‌جا یک زن ارمنی بود که فال قهوه می‌گرفت. به هر حال برای تفریح صدایش زدیم که بیا فال ما را بگیر. تا قهوه را دید گفت من الان حال ندارم و تند بلند شد رفت! دو روز بعد جلال مقدم رفته بود همان جا قهوه بخورد. زن از آشنایی ما با مقدم می‌دانست چون ما را بی آن که اسم‌مان را بداند با هم دیده بود. زن می رود سراغ جلال می پرسد از آن زن و مرد دوستت چه خبر. جلال می‌گوید کدام. زن نشانه می دهد. جلال می‌گوید چرا می پرسی. زن می گوید در فال آن زن حادثه خطرناکی خواندم، دلواپسم...
جلال می‌گوید دیروز "مُرد".

-نامه‌ ابراهیم گلستان به سیمین دانشور