دنباله دار اشعار پند آموز

[پناه]

حال دنیا را چو پرسیدم من از فرزانه ای
گفت: یا آب است؛ یا خاک است یا پروانه ای!
گفتمش احوال عمرم را بگو؛ این عمر چیست؟
گفت یا برق است؛ یا باد است؛ یا افسانه ای!
گفتمش اینها که می بینی؛ چرا دل بسته اند؟
گفت یا خوابند؛ یا مستند؛ یا دیوانه ای!
گفتمش احوال جانم را پس از مردن بگو؟
گفت یا باغ است؛ یا نار است؛ یا ویرانه ای!

 

[پناه]

عشقی که زلال است به اما نفروشید
روزی که قشنگ است به شب ها نفروشید
روراستی دوست دیرینه خود را
بر رنگ و لعاب همه دنیا نفروشید
خاک وطنت سرمه چشم است، دریغا!
ان را به گل بی سر و بی پا نفروشید
در فرصت امروز، بشو یاور مردم
این لذت امروز به فردا نفروشید
یک عمر گذشت و شده ایی محرم دل ها
این ابروی امده یک جا نفروشید
«از ماست که بر ماست»، نه از دین
دین را نفروشید، خدا را نفروشید

 

[پناه]

به دریا گفت کوه با وقاری
که این جوش و خروش و جذر و مد چیست؟
چرا یک لحظه ات آرام نبود
چرا آنی نداری جای خود زیست
به قعر اندر تو را یک لؤلؤیی هست
مرا هم از گهر کانون تهی نیست
جوابش داد: می کوشم که تا خود
بر آرم لؤلؤ خود کوهکن کیست؟

 

[پناه]

دریغـــا کـه بـی ما بسی روزگار
بـــرویــد گل و بشکفد نوبهار
بسی تیر و دی مــاه و اردیبهشت
بیاید که ماخاک باشیم و خشت
پس از ما بسی گـل دهد گلستان
نشینـند باهــمـدگـر دوسـتان
تفرج کنان بر هوی و هوس دریغا
گذشتـیـم بـر خاک بسیار کس
دریغا که روز جــوانــی گـذشت
به لهو و لعب زنـدگـانی گذشت
جهان بین، که با مهربانان خـویش
زنامهـربـانـی چـه آورد پـیـش
کسانی که از ما بـه غیـب انـدرند
بیایـنـد و بـر خـاک ما بگذرند

 

[پناه]

اگـر لـذّت تــرک لــذّت بــــدانی
دگــــر لــذّت نفس لذّت نخوانی
هـزاران در از خـــلق بر خود ببندی
گرت باز باشـــد در آسمــانــی
تو ایـن صورت خود چنان می پرستی
که تا زنده ای ره به معنـی نتدانـی
ســفــرهـای عـلوی کند مرغ جانت
گـر از چـنـبـر آز، بازش رهـایی
ولیکن تو را صبر عــنقـا نـــبـــاشد
که در دام شهوت به گنجشک مانی
چنان می روی ساکن و خـواب در سر
که می ترسم از کاروان باز مـانـی
وصیت همین اسـت جـــان بـــرادر
که اوقات، ضایع مکن نــاتـوانـی
همه عمر تلخی کشیده است «سعدی»
که نامــش بر آمد به شیرین زبانی

 

[پناه]

حاصل عمرِ ز خود بی خبران آه بُوَد
هر که از خویشتن آگاه شد، آگاه بود
نتوان در حرم قدس به پرواز رسید
پر سیمرغ در این راه پرِ کاه بود
از وصول آن که زند دم، خبر از راهش نیست
آن بُوَد واصل این راه که در راه بود
ای که کام دو جهان را ز خدا می طلبی
هر دو موقوف به یک آه سحرگاه بود
غافل از مور مشو گرچه سلیمان باشی
که ز هر ذره به درگاه خدا راه بود
از وصال رخ او بی ادبان محرومند
گل این باغ ز دستی ست که کوتاه بود
می رسد جاذبه عشق به فریاد مرا
یوسف آن نیست که پیوسته در این چاه بود
«صائب» از کشمکش ردّ و قبول آسوده ست
هرکه را روی دل از خلق به اَلله بود